Να δοκιμάσουμε να γίνουμε ένα με το Χριστό. Αρχίζοντας σήμερα, αρχίζοντας τώρα. Τώρα να βάλουμε μια αρχή για τη σωτηρία μας, να πάρουμε την απόφαση: «Κύριε εγώ αμάρτησα μέχρι τώρα. Είπα ψέματα, έκανα κακό στους άλλους, κατέκρινα, υπερηφανεύτηκα, πόρνεψα- τώρα Χριστέ βοήθησέ με να κάνω μια νέα αρχή. Πιστεύω σε εσένα και ότι με θέλεις κοντά Σου» Γιατί ο Χριστός λέει: «Κάνε σήμερα το πρώτο βήμα προς Εμένα! «Και ο διάβολος λέει: «Κάνε το, κάνε το αλλά όχι σήμερα! Μετανόησε, μετανόησε αλλά όχι σήμερα! Αύριο!
Κάποιος έλεγε ότι τα πρώτα εκατό χρόνια είναι δύσκολα. Δε θα ζήσουμε αιώνια σ’ αυτόν τον κόσμο.
Ο Αγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος έλεγε : «Μην αναβάλλεις τη μετάνοια για αύριο! Αυτό το αύριο δεν έχει τελειωμό».Μέχρι το τέλος της ζωής θα υπάρξει ακόμη ένα αύριο, αύριο, αύριο και ίσως χιλιάδες αύριο να έχεις, αλλά ίσως να μην τα πιάσεις. Αλλά τα αύριο δεν τελειώνουν και εσύ ίσως αύριο να πεθάνεις αμετανόητος. Ν’ αφήσουμε το αύριο στα χέρια του Θεού. Εμείς γνωρίζουμε τι πρέπει να κάνουμε σήμερα, εδώ και τώρα.
Ο Αγ. Γρηγόριος ο Διάλογος, πάπας Ρώμης έλεγε:
«Εκείνος που υποσχέθηκε την άφεση των αμαρτιών, δεν υποσχέθηκε σ’ εκείνον που αμαρτάνει ότι θα ζει μέχρι την επόμενη μέρα». Ο Χριστός δεν μας είπε : «Θα ζήσετε μέχρι αντιμεθαύριο, εξομολογηθείτε σήμερα ή αύριο».
Θυμηθείτε τον Αγ. Ιωάννη τον Πρόδρομο ¨ Μετανοείτε ότι ήγγικεν η Βασιλεία των Ουρανών και αν εμείς μείνουμε μακριά από τη μετάνοια, απομακρυνόμαστε από τη Βασιλεία των Ουρανών.
Ο Μέγας Βασίλειος λέει: «Δεν πρέπει ν’ αναβάλουμε την ημέρα που θα διορθωθούμε, επειδή τίποτα δεν είναι σίγουρο για εμάς». Όποιος ζει σκεπτόμενος ότι ίσως την άλλη ημέρα θα πεθάνει, εκμεταλλεύεται στο μέγιστο βαθμό τα τάλαντα που του έδωσε ο Θεός. Να μην πεθάνουμε με τα τάλαντα στην τσέπη. Να μη ζούμε χωρίς ν’ αξιοποιούμε ότι μας δίνει ο Θεός.
Να πάς τώρα στον Θεό;
Που θα πας με άδεια βαλίτσα; Πρέπει να γεμίσεις τη βαλίτσα σου. Αυτόν τον καιρό είναι άδεια. Πώς θα πας στον Κύριο;
Γέροντας Αμβρόσιος
Ο Ιούδας ο προδότης αφιερώσας εαυτόν τω Κυρίω και μέτοχος χαρίτων γενόμενος, θαύματα συνεπετέλει μετά των λοιπών Αποστόλων και εις το τέλος εναυάγησεν. Ο ληστής έργα ασεβείας, κακοπραγίας, ανήθικα, κ.λ.π. πράξας και φωνήν ελέους κράξας, κατέπαυσεν εις τον αχείμαστον λιμένα της αιωνίου μακαριότητος.
Ο λαός των Εβραίων, ο τας επαγγελίας του Θεού δεχθείς και περιούσιος και εκλεκτός και άγιος υπό Θεού κληθείς, τυφλωθείς έχασε τον Θεόν δια παντός. Τα βάρβαρα έθνη, η πόρνη κατά τα έργα, εδέξαντο το κήρυγμα και εκληρονόμησαν ό,τι ο Ισραήλ απώσατο, τον Θεόν.
Δια τούτο μακράν η απόγνωσις και η απελπισία, όσον και εάν είμεθα αμαρτωλοί, οφείλομεν αεί προστρέχειν τω Θεώ και τους οφθαλμούς της ψυχής μας, ως δούλοι, εναποτίθεσθαι εις χείρας του Κυρίου αυτών. Ούτω προς Κύριον έστωσαν και ημών οι οφθαλμοί, ελπίζοντες αεί εις το έλεος του Κυρίου έως του οικτιρήσαι ημάς.
Πατρικαί Νουθεσίαι Γέροντος Εφραίμ, προηγουμένου Ι.Μ. Φιλοθέου
Ἡ τέλεια μετάνοια βρίσκεται στήν ἀπόκτηση τῆς ταπεινώσεως, ὁπότε δέν ἔχουμε οὔτε πορνικούς λογισμούς.
Ἅγιος Ἰσαάκ ὁ Σύρος
Δεν υπάρχει άλλος τρόπος για νά μεταθέσω τα βουνά πού μοΰ κλείνουν τό δρόμο, παρά μόνο ή συναίσθηση ότι είναι και δική μου ευθύνη τό Αδιέξοδο.
Δεν υπάρχει άλλος τρόπος για νά εξουδετερώσω τούς ογκόλιθους πού κατευθύνονται πάνω μου, παρά μόνο η συναίσθηση ότι φταίω.
Δεν υπάρχει άλλος τρόπος για νά άντιμετωπίσω την έπερχόμενη συμφορά, παρά μόνον ή βαθιά συναίσθηση ότι Ημάρτηκα τω Κυρίω μου και oτι δίκαια πάσχω.
Τό νά πιστεύω οτι άνέβηκα στον σταυρό και δε με άνέβασαν άλλοι, τό νά άναλαμβάνω την αίτια τής συμφοράς μου, τό νά ομολογώ την άμαρτία μου , εχει μέσα του δυνατή την ελπίδα της θεραπείας μου. Όπως έγινε με τό ληστή το σταυρωμένο στα δεξιά τοΰ Χριστού!
Τό να παραβλέπω όμως τη δική μου ευθύνη, τό να υποστηρίζω με αλαζονεία τον εαυτό μου και να τα βάζω μόνο με σένα δε μ' αφήνει να σωθώ.
Μοϋ φράζει τό δρόμο τής σωτηρίας. Όπως έγινε μέ τό ληστή, τό σταυρωμένο στα αριστερά τοΰ Χριστού!
Δές, τά ίδια άμαρτήματα διαπράττουν και οί δύο-δμως μέ διαφορετικό ήθος τά διαχειρίζονται.
Ό ένας ταπεινώνεται: αναγνωρίζει και ομολογεί την ένοχή του καί, έξαιτίας αυτού, καθαρίζει ή όρασή του. Αρχίζει και βλέπει αύτά πού δέν έβλεπε μέχρι εκείνη την ώρα, τό αληθινό Πρόσωπο τού Χριστού!
Τον αναγνωρίζει ώς Θεό, ώς Βασιλιά, και ζητάει νά τον άξιώσει τής βασιλείας του! Ό άλλος δέν ταπεινώνεται. Εμμένει στην άμετανοησία του.
Εμπαίζει μέ άλαζονεία τό Χριστό καί γι’ αυτό σκοτίζεται. Ή άλαζονεία τοΰ καταργεί την δράση και τον οδηγεί στην άπώλεια. Γιατί ή άλαζονεία δέν είναι στοιχείο τής φύσης μας. Στοιχείο τής φύσης μας είναι ή μετάνοια. Ή άναγνώριση τού λάθους, δπως έγινε μέ τό Δαυίδ. Ή εκζήτηση τοΰ ελέους, δπως έγινε μέ τόν τελώνη.
Ή ανάγκη νά συγχωρεθώ, οπως έγινε μέ την όσια Μαρία την Αιγύπτια. Ή άνάγκη νά άποκαταστήσω ό,τι χάλασα, οπως έγινε μέ τό Ζακχαίο.
Ή άνάγκη νά ξαναγυρίσω στο σπίτι μου, νά ξαναγαπήσω και νά ξαναγαπηθώ, δπως έγινε μέ τον άσωτο. Όπως γίνεται μέ τόσους αμαρτωλούς πού καθημερινά γεμίζουν τον Παράδεισο!
Δέν υπάρχουν όπλα μεγαλύτερης ισχύος άπό τά δάκρυα αύτών πού μετανοούν. Δέν ύπάρχει ασφαλέστερος τρόπος γιά νά άποτραποϋν τά άναπότρεπτα άπό τό ταπεινό φρόνημα αύτών πού μετανοούν.
Δέν ύπάρχει προσευχή μεγαλύτερης εμβέλειας άπό τη θρηνητική προσευχή αύτών πού μετανοούν. Ή παράδοση τής Εκκλησίας λέει πώς, οταν κάποτε κηδεύανε τό μονάκριβο παιδί μιας χήρας μάννας, έτυχε νά περνάει άπό κεΐ μιά όνομαστή γιά τήν άμαρτία της γυναίκα πού, μπροστά στο οδυνηρό θέαμα, δέν άντεξε καί, σηκώνοντας τά μάτια στον ούρανό, έβγαλε άπελπισμένη κραυγή: όχι γιά μένα πού είμαι βουτηγμένη σέ βούρκο, όχι γιά μένα πού άσύστολα άμαρτάνω, αλλά γι’ αύτή τή μάννα πού σπαράζει, γι’ αύτή τή μάννα πού διπλώθηκε στά δύο, Χριστέ μου, κάνε έλεος καί φέρε πίσω τό παιδί της... καί τό νεκρό παιδί άναστήθηκε!
Δέν ύπάρχει τίποτα πιό ισχυρό άπό τόν άνθρωπο πού αναγνωρίζει τήν άμαρτία του! Δέν υπάρχει τίποτα πιό Ισχυρό άπό τόν άνθρωπο πού έκθέτει την αμαρτία του, γιά νά εκθέσει τόν εαυτό του.
Δεν υπάρχει τίποτα πιό ισχυρό άπό τόν άνθρωπο πού νιώθει άνάξιος νά προσευχηθεί και όμως προσεύχεται. Πού νιώθει άνάξιος νά εισακουστεί και γι’ αυτό εισακούεται! Πού νιώθει άνάξιος νά βρεί έλεος και γι’ αύτό βρίσκει! Ό Χριστός είναι σκυμμένος πάνω του!
Είναι σκυμμένος πάνω άπ’ αύτόν πού μετάνιωσε καί μετανιωμένος κλαίει. Όπως έγινε με τόν Πέτρο. Σ' αύτόν μόνο έστειλε προσωπικό μήνυμα άμέσως μετά την Ανάστασή Του: είπατε τοϊς μαθητάίς και τω Πέτρω. Σ’ αύτόν μόνο πού έκλαιγε πικρά. Όπως έγινε με την άμαρτωλή την καταδικασμένη σε θάνατο, δε σήκωσε καθόλου τά μάτια Του πάνω της.
Αυτός πού τής χάρισε τη ζωή και την άφεση, Αύτός πού είχε κάθε δικαίωμα νά την ελέγξει, κοιτούσε κάτω και χάραξε σημάδια στην άμμο! Ουδέ έγώ σε κατακρίνω. Πορεύου και μηκέτι άμάρτανε. Δεν ντροπιάζει τόν άνθρωπο ό Χριστός!
Δεν τρομάζει τόν άνθρωπο ή άρχοντική άγάπη τού Χριστού, πού δέ νοιάζεται γιά την άμαρτία μας άλλά γιά τη μετάνοιά μας! Ή πατρική άγάπη τού Χριστού, πού ξέρει ότι θά γλυτώσουμε άπό τά βάσανά μας, μόλις παραδεχτούμε ότι κι εμείς συμβάλαμε στόν ερχομό τους...
Όπως έγινε μέ τούς τρεις παΐδες. Μπήκαν στο καμίνι Αναγνωρίζοντας ότι φταίνε και ότι δίκαια πάσχουν: Ήμάρτομεν, ήνομήσαμεν, ήδικήσαμεν και παρέδωκας ημάς εις χείρας εχθρών ανόμων και βασιλεϊ άδίκω και έσμικρύνθημεν, Δέσποτα, παρά πάντα τά έθνη και έσμέν ταπεινοί έν πάση τη γη σήμερον διά τάς άμαρτίας ημών.
Ή συναίσθηση της άμαρτωλότητάς μου ακυρώνει τις ιδιότητες της φωτιάς, ή Αλαζονεία μου τις εντείνει. Αυτοί πού ήταν γύρω άπ’ τό καμίνι κάηκαν:
διεχεϊτο ή φλόξ επάνω τής καμίνου και ένεπύρισεν οϋς εύρεν περί την κάμινον. Αυτοί πού ήταν μέσα στο καμίνι σώθηκαν: ούκ έκυρίευσε τό πϋρ τού σώματος αύτών.
Ούτε ή φωτιά άγγιξε τά σώματά τους ,ούτε ή μυρωδιά τού καπνού άγγιξε τά ρούχα τους: και οσμή πυρός ούκ ήν έν αύτοϊς. Πίστεψε με έσύ πού αδυνατείς νά πιστέψεις σ’ ό,τι Αντιστέκεται στη λογική σου, έρχεται ένας καιρός πού ή φωτιά σε δροσίζει αντί νά σε καίει.
Πίστεψέ με... Υπάρχει τρόπος νά Ανατρέψουμε τη φυσική, τάξη τών πραγμάτων!
'Υπάρχει τρόπος νά γλυτώσουμε άπ’ το καμίνι, νά μετακινήσουμε τά βουνά, νά κρυσταλλώσουμε τΙς θάλασσες και νά περπατήσουμε πάνω σ’ αυτές:
Ή άγια ταπείνωση: έφταιξα.
Ή άγια συναίσθηση: δίκαια πάσχω. Ή άγια μετάνοια: επιθυμώ νά επανορθώσω. Ή εκζήτηση τοΰ ελέους: εγώ ώς άνθρωπος άμάρτησα, Έσύ ώς Θεός έλέησέ με... ώς Φιλόστοργος Πατέρας και ώς Έλεήμων Βασιλιάς.
Πίστεψέ με...
Ή έκβαση και ή έκταση μιας συμφοράς έξαρτάται άπό τον τρόπο πού θά τή διαχειριστούμε. Ή σωτηρία μας ή ή άπώλειά μας δεν έξαρτάται άπό τό πόσο άμαρτήσαμε, αλλά άπό τό αν μετανοήσαμε. Όλα τά προβλήματα λύνονται, μόλις άναλάβει ό καθένας μας τό μερίδιο της ευθύνης του. Όλες οί αιτίες τού χωρισμού μας, πίστεψέ με, ακυρώνονται, μόλις ό καθένας μας δει πόσο έφταιξε.
Όλα τά μίση διαλύονται κι όλα τά βάσανα τελειώνουν, μόλις ταπεινωθούμε! Μόλις παραδεχτούμε ότι σφάλαμε. Ότι άμαρτήσαμε. Ότι άμάρτησα ενώπιον σου και ενώπιον Αύτού πού μάς άγάπησε έως θανάτου!
Με τη μετάνοια θεραπεύεται ό άνθρωπος.
Μέ τη μετάνοια λυτρώνεται ο άνθρωπος.
Μέ τη μετάνοια βιώνει την άγάπη τού Θεού και άποκτα πείρα της παρουσίας Του: Την ώρα πού είναι μέσα στη φωτιά, την ώρα πού οί φλόγες τον τυλίγουν, διαπιστώνει πώς δεν είναι μόνος.
Διαπιστώνει πώς ύπάρχει κι’Άλλος δίπλα του. Όπως έγινε μέ τούς τρεις παίδας: Ούχϊ άνδρας τρεις έβάλομεν; Βάλαμε τρεις στο καμίνι και βλέπουμε τέσσερις.
Ιδού όρώ άνδρας τέσσαρας έν μέσω τοϋ πυράς. Και ή όρασις τοϋ τετάρτου όμοια υίω Θεοϋ! Ό Υιός τοϋ Θεού!
Ό πατρικότατος Χριστός! είναι δίπλα μας.
Μάς άναζητά στις περιοχές τών μετανοούντων. ’Άν εγώ δέν είμαι εκεί, πού νά μέ βρει; Ό πατρικότατος Χριστός είναι εδώ! Στά καμίνια μας, στά σκοτάδια μας, στις φυλακές μας, στά άδιέξοδά μας, στη ζωή και στο θάνατο!
’Άν δέν Τον βλέπουμε, είναι γιατί δέ μετανοούμε.
Πίστεψέ με... ή όρασή μας, ή άκοή μας, ή δυνατότητά μας νά οσμιζόμαστε τό Χριστό έξαρτάται άπό τη μετάνοιά μας. Είναι άνάλογα τά μεγέθη: Όσο μετανοώ, τόσο βλέπω!
Όσο μετανοώ, τόσο ομολογώ την άμαρτία μου! Κι όσο την ομολογώ, τόσο την καταργώ! Μοΰ την καταργεί ό Χριστός! Ή αμαρτία μας χωρίζει, μας κάνει κομμάτια. Ή μετάνοια μάς ενώνει, μάς κάνει ένα. Έμενα με σένα κι όλους με τό Χριστό.
Μετανοείς και βρίσκω έλεος.
Μετανοώ καί βρίσκεις έλεος.
Πίστεψε με... αν μπορώ να κάνω κάτι για σένα, αν μπορώ να κάνω κάτι για μένα, ενώπιον τοϋ Θεοΰ, είναι να μετανοήσω.
http://agiameteora.net
