Ο Κύριος μας έδωσε την εντολή να αγαπάμε ο ένας τον άλλον. Αυτή είναι η αληθινή ελευθερία: η αγάπη για το Θεό και τον πλησίον. Εδώ βρίσκεται και η ελευθερία και η ισότητα.
Στην κοσμική τάξη είναι αδύνατο να υπάρξει ισότητα – αυτό όμως δεν έχει σημασία για την ψυχή. Δεν μπορεί να είναι ο καθένας βασιλιάς ή άρχοντας, πατριάρχης ή ηγούμενος ή διοικητής.
Mπορεί όμως ο καθένας, σε όποια τάξη κιάν ανήκει, ν' αγαπάει το Θεό και να είναι ευάρεστος σ' Εκείνον – κι αυτό είναι το σπουδαίο. Καί όσοι αγαπούν περισσότερο το Θεό στη γη, θα έχουν περισσότερη δόξα στη βασιλεία των ουρανών και θα είναι πιο κοντά στον Κύριο. Ο καθένας θα δοξαστεί κατά το μέτρο της αγάπης του.
Η θεία χάρη δεν αφαιρεί την ελευθερία, αλλά συνεργεί μόνο στην εκπλήρωση των εντολών του Θεού. Ο Αδάμ βρισκόταν στην κατάσταση της χάριτος, αλλά δεν του αφαιρέθηκε το αυτεξούσιο. Oι άγγελοι παραμένουν επίσης στο Άγιο Πνεύμα, αλλά δεν τους έχει αφαιρεθεί η ελεύθερη βούληση.
Ο Κύριος έδωσε στη γη το Άγιο Πνεύμα· και όσοι το έλαβαν, αισθάνονται τον παράδεισο μέσα τους.
Ίσως πείς: “Γιατί λοιπόν δεν έχω κι εγώ μια τέτοια χάρη;”. Επειδή εσύ δεν παραδόθηκες στο θέλημα του Θεού, αλλά ζείς σύμφωνα με το δικό σου θέλημα.
Παρατηρήστε εκείνον που αγαπάει το θέλημά του: Δεν έχει ποτέ ειρήνη στην ψυχή του και δεν ευχαριστιέται με τίποτα. Γι' αυτόν όλα γίνονται όπως δεν θα έπρεπε. Όποιος όμως δόθηκε ολοκληρωτικά στο θέλημα του Θεού, έχει την καθαρή προσευχή και η ψυχή του αγαπάει τον Κύριο.
από το βιβλίο: “Γνωριμία με τον Θεό”
πηγη
Γιατί μερικές φορές, ενώ η συνείδηση μας ελέγχει, δεν κάνουμε τον ανάλογο αγώνα, για να διορθωθούμε;
Αυτό μπορεί να συμβή και από ένα τσάκισμα ψυχικό. Όταν είναι κανείς πανικοβλημένος από κάποιον πειρασμό, θέλει να αγωνισθή, αλλά δεν έχει διάθεση, δεν έχει ψυχική δύναμη. Τότε πρέπει να τακτοποιηθή εσωτερικά με την εξομολόγηση. Με την εξομολόγηση παρηγοριέται, τονώνεται και ξαναβρίσκει με την Χάρη του Θεού το κουράγιο για αγώνα. Αν δεν τακτοποιηθή, μπορεί να του έρθη και άλλος πειρασμός, οπότε, θλιμμένος όπως είναι, τσακίζεται περισσότερο, τον πνίγουν οι λογισμοί, απελπίζεται και μετά δεν μπορεί να αγωνισθή καθόλου.
- Και αν αυτό συμβαίνη συχνά;
- Αν συμβαίνη συχνά, πρέπει ο άνθρωπος να τακτοποιήται συχνά, να ανοίγη την καρδιά του στον πνευματικό, για να παίρνη κουράγιο. Και όταν τακτοποιηθή, πρέπει να βάλη την μηχανή να τρέξη, να αγωνισθή φιλότιμα και εντατικά, για να πάρη καταπόδι τον έξω από 'δώ.
- Γέροντα, όταν δεν αισθάνωνται την ανάγκη για εξομολόγηση, τι φταίει;
- Μήπως δεν παρακολουθείς τον εαυτό σου; Η εξομολόγηση είναι μυστήριο. Να πηγαίνης και απλά να λες τις αμαρτίες σου. Γιατί, τι νομίζεις; Πείσμα δεν έχεις; Εγωισμό δεν έχεις; Δεν πληγώνεις την αδελφή; Δεν κατακρίνεις; Μήπως εγώ τι πηγαίνω και λέω; «Θύμωσα, κατέκρινα ...» και μου διαβάζει ο πνευματικός την συγχωρητική ευχή. Αλλά και οι μικρές αμαρτίες έχουν και αυτές βάρος. Όταν πήγαιναν στον Παπα-Τύχωνα να εξομολογηθώ, δεν είχα τίποτα σοβαρό να πω και μου έλεγε: «Αμμούδα, παιδάκι μου, αμμούδα»!
Οι μικρές αμαρτίες μαζεύονται και κάνουν ένα σωρό αμμούδα, που είναι όμως βαρύτερη από μια μεγάλη πέτρα. Ο άλλος που έχει κάνει ένα αμάρτημα μεγάλο, το σκέφτεται συνέχεια, μετανοεί και ταπεινώνεται. Εσύ έχεις πολλά μικρά. Εάν όμως εξετάσης τις συνθήκες με τις οποίες εσύ μεγάλωσες και τις συνθήκες με τις οποίες μεγάλωσε ο άλλος, θα δης ότι είσαι χειρότερη από εκείνον.
Να προσπαθής επίσης να είσαι συγκεκριμένη στην εξομολόγησή σου. Δεν φθάνει να πη κανείς λ.χ. «ζηλεύω, θυμώνω κ.λπ.», αλλά πρέπει να πη τις συγκεκριμένες πτώσεις του, για να βοηθηθή. Και, όταν πρόκειται για κάτι βαρύ, όπως η πονηριά, πρέπει να πη και πως σκέφθηκε και πως ενήργησε· αλλιώς κοροϊδεύει τον Χριστό. Αν ο άνθρωπος δεν ομολογή την αλήθεια στον πνευματικό, δεν του αποκαλύπτη το σφάλμα του, για να μπορέση να τον βοηθήση, παθαίνει ζημιά, όπως και ο άρρωστος κάνει μεγάλο κακό στην υγεία του, όταν κρύβη την πάθησή του από τον γιατρό. Ενώ, όταν εκθέτη τον εαυτό του όπως ακριβώς είναι, τότε ο πνευματικός μπορεί να τον γνωρίση καλύτερα και να τον βοηθήση πιο θετικά.
Ύστερα, όταν κανείς αδικήση ή πληγώση με την συμπεριφορά του έναν άνθρωπο, πρέπει πρώτα να πάη να του ζητήση ταπεινά συγχώρηση, να συμφιλιωθή μαζί του, και έπειτα να εξομολογηθή την πτώση του στον πνευματικό, για να λάβη την άφεση. Έτσι έρχεται η Χάρις του Θεού. Αν πη το σφάλμα του στον πνευματικό, χωρίς προηγουμένως να ζητήση συγχώρηση από τον άνθρωπο που πλήγωσε, δεν είναι δυνατόν να ειρηνεύση η ψυχή του, γιατί δεν ταπεινώνεται. Εκτός αν ο άνθρωπος που πλήγωσε έχη πεθάνει ή δεν μπορή να τον βρη, γιατί άλλαξε κατοικία και δεν έχει την διεύθυνσή του, για να του ζητήση, έστω και γραπτώς, συγγνώμην, αλλά έχη διάθεση να το κάνη, τότε ο Θεός τον συγχωρεί, γιατί βλέπει την διάθεσή του.
- Αν, Γέροντα, ζητήσουμε συγχώρεση και δεν μας συγχωρήση;
- Τότε να κάνουμε προσευχή να μαλακώση ο Θεός την καρδιά του. Υπάρχει όμως περίπτωση να μη βοηθάη ο Θεός να μαλακώση η καρδιά του, γιατί, αν μας συγχωρήση, μπορεί να ξαναπέσουμε στο ίδιο σφάλμα.
- Γέροντα, όταν κανείς κάνη ένα σοβαρό σφάλμα, υπάρχει περίπτωση να μην μπορή να το εξομολογηθή αμέσως;
- Γιατί να το αφήση; Για να ξινίση; Όσο κρατάς ένα χαλασμένο πράγμα, τόσο χαλάει. Γιατί να αφήση να περάσουν ένας-δύο μήνες, για να πάη στον πνευματικό να το εξομολογηθή; Να πάη το συντομώτερο. Αν έχη μια πληγή ανοιχτή, θα αφήση να περάση ένας μήνας, για να την θεραπεύση; Ούτε να περιμένη να πάη, όταν θα έχη πολύ χρόνο ο πνευματικός, για να έχη πιο πολλή άνεση. Αυτό το ένα σφάλμα, τακ-τακ να το λέη αμέσως και μετά, όταν ο πνευματικός θα έχη χρόνο, να πηγαίνη για πιο πολύ, για μια συζήτηση κ.λπ.
Δεν χρειάζεται ώρα πολλή, για να δώσω εικόνα του εαυτού μου. Όταν η συνείδηση δουλεύη σωστά, δίνει ο άνθρωπος με δυο λόγια εικόνα της καταστάσεώς του. Όταν όμως υπάρχη μέσα του σύγχυση, μπορεί να λέη πολλά και να μη δίνη εικόνα. Να, βλέπω, μερικοί μου γράφουν ολόκληρα τετράδια, είκοσι-τριάντα σελίδες αναφοράς με μικρά γράμματα, και μερικές σελίδες υστερόγραφο ... Όλα αυτά που γράφουν, μπορούσαν να τα βάλουν σε μια σελίδα.
Άγιος Παΐσιος
http://agapienxristou.blogspot.ca/2013/06/blog-post_6108.html
Πολλά χρόνια στήν Ἐκκλησία. Ἀπό τότε πού θυμᾶται τόν ἑαυτό του. Ἀπό μικρό στά χέρια καί τήν ἀγκαλιά καί μετά μέ τό σχολεῖο στίς Κυριακές καί τίς γιορτές. Παπαδάκι στό Ἱερό τά τελευταῖα χρόνια τοῦ Δημοτικοῦ καί τά πρῶτα τοῦ Γυμνασίου.
Κάποιοι πρόλαβαν καί τήν… μακαρία ἐκείνη ἐποχή πού ὁ ἐκκλησιασμός ἦταν ὑποχρεωτική ἐκδήλωση σχολικῆς δραστηριότητας! Τότε πού «παίρναν» ἀπουσίες ὅσοι κοιμόντουσαν ἤ τό σκάγαν καθ’ ὁδόν! Τότε πού ἦταν ἡ Ἐκκλησία στοιχεῖο κοινωνικῆς εὐπρέπειας καί τάξεως! Μερικοί ἀκόμα τά θυμοῦνται μέ νοσταλγία! Ὑπῆρχε… τάξη, σεβασμός, γινόταν τό… σωστό, τώρα ὅλα… διαλύθηκαν, λένε!.
Ὅλα αὐτά πού ὄντως γινόντουσαν καί λειτουργοῦσαν, ὄχι μόνο τώρα, ἀλλά καί τότε, ἦταν ἀπαράδεκτα! Ἦταν ἡ τάξη τοῦ… Γυμνασιάρχη, ὄχι τοῦ Θεοῦ! Ὑπῆρχε σύγχυση λόγων καί κινήτρων. Ἡ διδασκαλία τῆς πίστεως γινόταν ἀναγκαστική πορεία. Ἡ ἐλευθερία τοῦ Χριστοῦ (ὅστις θέλει…) καταργοῦνταν χάριν τῆς χρησιμοθηρικῆς «ὠφελείας». Ἡ Ἐκκλησία ἦταν ἕνας διδακτισμός: Τί πρέπει νά ξέρεις! Ὄχι τί πρέπει νά ζήσεις..!
Ἡ συνήθεια γιά κάμποσα χρόνια καί γιά… κάμποσους, λειτούργησε. Δούλεψε ὡς ἀσυνείδητη ἐξάρτηση καί κράτησε τά πράγματα. Βέβαια σέ μιὰ ἀσάφεια καί ἀπροσδιοριστία. Αὐτοί πού ἐκκλησιάζονταν συζητοῦσαν γιά τό… καθῆκον τοῦ ἐκκλησιασμοῦ. Βρισκόντουσαν κάθε Κυριακή στόν ναό ἀλλά δέν μποροῦσαν νά ποῦν γιά ποιό λόγο βρίσκονταν ἐκεῖ. Δέν εἶχαν δυνατότητα νά «παρουσιάσουν» τήν… «ἐν ἡμῖν ἐλπίδα». Οὔτε γιατί ὁ Χριστός εἶναι Θεός τῆς ζωῆς τους μποροῦσαν νά «δικαιολογήσουν». Σ’ ὅλα αὐτά ἐπιπρόσθετα ἡ δυσκολία τῆς γλώσσας ἔκανε τήν ὑπόθεση… «θέατρο»! Συνήθειες (ἴσως) ἱερές ἀποκτοῦσαν οἱ ἄνθρωποι. Συνείδηση ὅμως πῶς νά «βλέπουν» καί πῶς νά ἀκοῦνε τόν λόγο τοῦ Χριστοῦ, σπανίως καί λίγοι! Ἔτσι καί ὅλα ὅσα ἔχουν σχέση μέ τήν Ἐκκλησία καί τόν Χριστό ἔμπαιναν στόν χῶρο τῆς ἀσάφειας καί τῆς θρησκοληψίας! Φόβοι, ἀγωνίες, θεολογική ἀσυναρτησία ἦταν (μήπως καί εἶναι;) τά κίνητρα τῆς σχέσεως.
Μέσα σ’ αὐτήν τήν σύγχυση καί τό κατ’ οὐσίαν μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας ἔχασε, περνώντας τά χρόνια, τόν δυναμισμό τῆς κοινῆς προσφορᾶς καί ἔγινε… θέαμα καί ἀκρόαμα ἀκατανόητο.
Θέαμα ἀφοῦ οἱ χριστιανοί ἁπλῶς παρακολουθοῦν (σάν ἀπό… κερκίδες) χωρίς συμμετοχή οὐδέ στό ΑΜΗΝ, πού λέει ὁ Ἀπόστολος (Α’ Κόρ. 14, 16)! Ἄγνωστοι, ἐν πολλοῖς, μεταξύ τους… Χάθηκε ἡ κοινότητα καί ἡ Ἐκκλησία ἔγινε… «τεκές»… προσευχομένων (ὑποτίθεται). Ὁ παπάς ἔπρεπε νά τά τελεῖ ὅλα τυπικῶς καί ὁπωσδήποτε νά κοινωνάει ἀφοῦ δέν ξέραμε… τί νά κάνουμε τά ΔΩΡΑ τῆς Εὐχαριστίας πού τελέσθηκε!
Κατέληξε ἡ Θεία Εὐχαριστία ἀκρόαμα μουσικῆς πανδαισίας πού «κάλυψε» τό κενό τῆς ἀκατανόητης γλώσσας μέ ἠχητική ἀνακούφιση. Ἔγιναν τά ψαλλόμενα ἕνα λειτουργικό soundtrack! Μουσική χωρίς λόγια.
Ὅλα αὐτά ἔσπρωξαν τόν χριστιανό στόν χῶρο τῆς ἀτομικῆς εὐλάβειας. Ἔκαναν τήν ὑπόθεση προσωπική φιλοτιμία καί ἀνάγκη. Ἡ κοινότητα χάθηκε, καί κάτω ἀπό τό βάρος τῆς ἀσυντόνιστης… εὐσέβειας, δημιουργήθηκαν οἱ… θεοῦσες καί οἱ ἄσχετοι! Ἡ Μετάληψη ἔγινε ἀξιομισθία προσωπικῆς διαθέσεως. Χάθηκε ἀφοῦ ἔγινε ἐκδήλωμα γιά δύο-τρεῖς φορές τό χρόνο.
Πρέπει ὅμως ὅλοι νά κοινωνᾶμε (οἱ χωρίς ἐμπόδιο συγκεκριμένης ἁμαρτίας πού μᾶς ἀποκόπτει ἀπό τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας) ὅπως σαφέστατα φαίνεται στίς ἴδιες τίς εὐχές τῆς Λειτουργίας: «…ἀξίωσέ μας μέ τό δικό σου παντοδύναμο χέρι νά μεταλάβουμε τό ἄχραντο σῶμα σου καί τό τίμιο αἷμα σου, καί μέσω ἡμῶν καί ὅλος ὁ λαός». Γι’ αὐτό, ὅπως εἴπαμε πηγαίνουμε στόν Ναό, γιά νά ἑνωθοῦμε μέ τόν Χριστό καί τούς ἀδελφούς μας.
Αὐτά εἶναι καί τό σωστό φρόνημα καί ἡ ὑγιής σχέση μέ τήν Εὐχαριστία.
Τό "σήμερα" δυστυχῶς εἶναι ὀδυνηρό.
Κοινωνεῖ ὁ παπάς καί τά παιδάκια! Οἱ ὑπόλοιποι… Χριστιανοί κοιτάζουν ἀπό μακριά!!
Ἄραγε τί θά πεῖτε στά παιδιά σας πού τυχόν θά σᾶς ρωτήσουν:
-«Ἐσύ μπαμπά-μαμά γιατί δέν κοινωνεῖς;» Ὅτι σεῖς μεγαλώσατε; Ὅτι ἡ μετάληψη ἀφορᾶ τούς μικρούς; Πιστεύετε στ’ ἀλήθεια ὅτι πείθετε μέ τέτοια… ἐπιχειρήματα τά παιδιά; Ἐσεῖς πείθεστε;
Ἀγαπητοί ἐνορίτες.
Ἄς ξαναρχίσουμε μία σοβαρή σχέση μέ τήν Ἐκκλησία. Ἄς φύγουμε ἀπό τά… καθήκοντα καί ἄς πᾶμε στή Ζωή πού εἶναι ὁ Χριστός. Ἄς βάλουμε στόχο μιὰ συνειδητή σχέση μαζί Του πού ἀρχίζει μέ εἰλικρινῆ ἀντιμετώπιση τῆς πορείας καί τῶν πτώσεων κατ’ αὐτήν (ἐξομολόγηση) καί συνεχίζεται μέ τήν ὅσο γίνεται συχνότερη (γιατί ὄχι κάθε Κυριακή;) συμμετοχή μας στήν Θεία Εὐχαριστία. Ὄχι γιά νά κάνουμε… ἐνέσεις ἁγιωσύνης μέ τή μετάληψη ἀλλά νά σχετισθοῦμε μ’ Αὐτόν πού θά μᾶς ὁδηγήσει στόν δρόμο τοῦ ἁγιασμοῦ καί τῆς «ταύτισης» τῆς καρδιᾶς μας μέ τό δικό Του θέλημα καί τήν δική Του καρδιά.
Σ’ ὅλη τήν Γραφή ὁ Χριστός αὐτό καί μόνο φωνάζει: Δός μου τήν καρδιά σου. Σέ μᾶς μένει ἡ ἀπάντηση: Γεννηθήτω τό θέλημά Σου. ΑΜΗΝ.
Μέ ἀγάπη καί εὐχές
ὁ Ἐφημέριος σας
π. Θεοδόσιος
(ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓ. ΙΩΑΝΝΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΠΡΕΒΕΖΗΣ)
ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2009
http://agapienxristou.blogspot.ca/2013/06/blog-post_3961.html
