- Γέροντα, είναι δυνατόν κανείς συνειδητά νά κρύβει μιά πτώση του άπό τόν πνευματικό του;
- Ναί, άλλά, καί άν ξέρει ό πνευματικός τήν πτώση του ή κάτι καταλαβαίνει, δέν συμφέρει, ούτε θά τόν ώφελήσει, νά του τό πεί. Πολλές φορές βλέπω στόν αγώνα του άλλου κάτι, καταλαβαίνω ή ξέρω τί έχει κάνει, όμως άπό σεβασμό δέν του λέω τίποτε, άν δέν μού τό πεί ό ίδιος. Τό θεωρώ εκβιασμό, ατιμία, νά του τό πώ, τήν στιγμή πού εκείνος δέν θέλει μόνος του νά τό φανέρωσει. Είναι λεπτό τό θέμα, γιατί θά τόν ρεζιλέψης. Πώς νά βιάσεις τόν άλλον; Υπάρχει ελευθερία. Έκτος άν δώ ότι κινδυνεύει καί δέν πρόκειται νά βοηθηθή άπό άλλου ή ότι έχει άγνοια καί θά σπάσει τά μούτρα του, θά καταστραφεί.
Τοτε θά κοιτάξω μέ τρόπο νά του πώ κάτι. Είναι καλύτερα νά δίνεις στόν άλλον νά καταλαβαίνει που φταίει, εφόσον τό ζητήσει, καί νά χτυπά μόνος τον τόν παλαιό του άνθρωπο, γιατί έτσι πονά λιγώτερο. Βλέπεις, κι ένα παιδάκι, όταν πέσει μόνο του καί χτυπήσει.Κλαίει λιγώτερο άπ’ ό,τι κλαίει, αν πέσει, γιατί τό έσπρωξε ένα άλλο παιδί.
Γιά νά πεί κανείς στόν άλλον νά κάνη κάτι, πρέπει αυτός πού θά τό άκούσει νά είναι ταπεινός καί αυτός πού θά τό πεί νά είναι δέκα φορές πιο ταπεινός καί νά προσπαθεί νά τό έφαρμόζει αυτό πού θά πεί. θά κάνω ενάμισι έγώ, γιά νά πώ στόν άλλον νά κάνη ένα. καί πάλι θά σκεφθώ άν τό πώ. Βέβαια, ό έλεγχος γίνεται πάντοτε σε άνθρωπο που είναι δικός σου ή γνωστός. Ό πνευματικός θά δεί τί δικαιώματα του έδωσε ό άλλος καί τί ευθύνη έχει γι’ αύτον καί ανάλογα θά φερθεί. Όταν έχη αναλάβει τήν ευθύνη τής ψυχής, τότε επιβάλλεται ό έλεγχος, φυσικά μέ διάκριση. Δέν βοηθάει όμως νά κάνεις στόν άλλον τόν δάσκαλο καί νά τόν έλέγχεις γιά τις συνήθειες του, άν εκείνος δέν σου δώσει τό δικαίωμα. Είναι σαν νά μπεί κάποιος στο κελλί μου και νά μου άλλάξει τά πράγματα, νά μου βάλει τό κανδήλι εδώ, τό κρεββάτι εκεί, νά κρέμασει τό κομποσχοίνι άλλου, χωρίς νά μέ ρωτήσει.