Ο ἱερέας νὰ δέχεται καὶ τὰ ἁπλὰ λόγια τῆς ἀληθινῆς μετάνοιας. Πῶς λοιπὸν ἐσύ, πρεσβύτερε, σπεύδεις νὰ καταποντίσεις σὲ βαθιὰ λύπη τὸν Φαυστίνο, ποὺ ἐξομολογήθηκε δημόσια τὰ σφάλματά του; Μὴ λὲς λοιπόν, ἄνθρωπε, ὅτι αὐτοὺς ποὺ ἁμάρτησαν μὲ τὰ ἔργα τους, καὶ ἐξομολογοῦνται μόνο μὲ λόγια, δὲν τοὺς δέχεται ὁ Κύριος…
Τὸ καλύτερο βέβαια εἶναι γιὰ μιὰ δυνατὴ ψυχὴ νὰ ἀποδεικνύει τὴν εἰλικρίνεια τῆς ἐξομολόγησης ἐμπράκτως («δι’ ἔργων ποιεῖσθαι τὴν ἐξομολόγησιν»), ὅπως μὲ νηστεία καὶ ἀγρυπνία, φορώντας σάκο, μὲ σταχτοαλείμματα, μὲ ἄφθονη καὶ ἱλαρὴ ἐλεημοσύνη, καὶ μὲ ἄλλους τρόπους ποὺ ταιριάζουν στὴν τέλεια μετάνοια. Ἐὰν ὅμως τὸν ἐμποδίζει ἡ πνευματική του ὅραση, ἢ κάποια περίσταση, ἢ ἡ πνευματικὴ καὶ σωματική του ἀδυναμία, ἢ ἡ πολλὴ ἀμέλεια, καὶ δὲν ἔχει τὴν ἄνεση νὰ χρησιμοποιήσει τὰ βοηθήματα ποὺ εἴπαμε· σ’ αὐτὴ τὴν περίπτωση νὰ ξέρεις ὅτι τὴν ἐξομολόγηση ποὺ γίνεται μὲ τὰ χείλη δὲν τὴν ἀποκρούει, οὔτε τὴν ἀποστρέφεται ὁ Κύριος Ἰησοῦς, ποὺ πέθανε γιὰ νὰ ἐξαλείψει τὶς ἀνθρώπινες ἁμαρτίες καὶ ἀσέβειες καὶ διάφορους ἄλλους ψυχικοὺς ρύπους.
Ἀντίθετα, δέχεται καὶ τὴ μετάνοια τῶν λόγων ὡς ἐκλεκτὴ προσφορὰ πρὸς αὐτὸν… Ἀλήθεια, μὲ ποιοὺς κόπους καὶ μόχθους σώθηκε ὁ τελώνης; ὄχι μὲ ἁπλὰ καὶ ταπεινὰ λόγια; Μὲ ποιοὺς ἱδρῶτες καὶ κόπους ὁ ληστὴς μετατέθηκε ἀπὸ τὸ σταυρὸ στὸν Παράδεισο καὶ στὴν αἰώνια ζωή; ὄχι μὲ φτωχὰ λόγια καὶ μὲ τὴν ὁμολογία τῆς βασιλείας τοῦ Χριστοῦ;…
Προσδέχεται λοιπὸν ὁ Κτίστης μας, ἀπ’ αὐτοὺς ποὺ θέλουν νὰ σωθοῦν, ὄχι μόνο τὴν ἁγνότητα καὶ τὴ δικαιοσύνη, καὶ τὴ μαρτυρικὴ ἄθληση, καὶ τὸν ἄριστο ἀσκητικὸ βίο, ἀλλὰ καὶ τὴν κατήφεια γιὰ τὰ πταίσματα, καὶ τὸ χτύπημα τοῦ μετώπου καὶ τοῦ στήθους, καὶ τὴ γονυκλισία, καὶ τὰ ἀνοιχτὰ χέρια μὲ καρδιακὸ πόνο, καὶ τὰ φιλήματα τῆς πόρνης στὰ δεσποτικά του πόδια, καὶ τὸν ὀδυρμὸ γιὰ τὶς ἁμαρτίες, καὶ τὸ βαθὺ στεναγμό, καὶ τὴν μὲ τά χείλη ὁμολογία τοῦ ὀνόματος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, καὶ τὰ θρηνητικὰ μύρα, καὶ τὰ δάκρυα, καὶ τοὺς λογισμοὺς ποὺ κλαῖνε μέσα μας, καὶ τὴν καρδιακὴ ὀδύνη ποὺ κράζει, καὶ τὰ βλέμματα ποὺ βλέπουν ψηλά, πρὸς τὸν Θεό, καὶ διεκτραγωδοῦν τὴ διαβολική, ἐπάνω τους, ἐπήρεια καὶ τὸ σφοδρότατο πειρασμὸ καὶ τὴ δική τους ἀδυναμία.
Καὶ ἄλλοι βέβαια ἄνθρωποι, ἔχουν πολλὴ δύναμη καὶ ἀνδρεία καὶ ἀνθίστανται στοὺς πειρασμούς, ἄλλοι ὅμως δὲν τὰ καταφέρνουν, γιατὶ εἶναι εὐάλωτοι, καὶ πέφτουν γρήγορα. Καὶ κοντὰ σὲ ὅλα ποὺ προανέφερα, ὁ Κύριος δέχεται και τὸν ἄνθρωπο πού, ὅπως ὁ Δαβίδ, λέει, «ἁμάρτησα καὶ ἔπραξα τὸ πονηρὸ ἐνώπιον τοῦ Κυρίου»…
Καὶ σὺ λοιπόν, πρεσβύτη, νὰ μὴν ἐξουθενώσεις, ἀλλὰ μᾶλλον νὰ δέχεσαι καὶ νὰ θάλπεις μὲ στοργὴ τὴ «συντετριμμένη καὶ τεταπεινωμένη καρδιά», καὶ ξαναπόκτησέ την καὶ σῶσε την· καὶ αὐτὸ νὰ τὸ κάνεις ἀπαιτώντας ὄχι μόνο σπουδαῖα κατορθώματα καὶ ἔργα ἀσκητικὰ ἀπὸ τοὺς ἁμαρτήσαντες· ἐκτὸς ἀπ’ αὐτά, νὰ δέχεσαι καὶ τὰ λόγια τῆς μετάνοιας τῶν ἀνθρώπων, ποὺ νιώθουν κατάνυξη γιὰ τὴν ἁμαρτία τους καὶ ἔρχονται καὶ σοῦ ἐξομολογοῦνται ὅσα κακῶς ἔπραξαν. (Ἁγίου Νείλου, PG 79, 496-501)
* * * Ἂν κάποιος ἐπίσκοπος ἢ πρεσβύτερος δὲν δέχεται αὐτὸν ποὺ μετανοεῖ καὶ ἐπιστρέφει στὴν κοινωνία τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ τὸν ἀπομακρύνει, νὰ καθαιρεῖται ἀπὸ τὸ ἀξίωμά του, διότι λυπεῖ τὸν Χριστό, ποὺ εἶπε, «χαρὰ γίνεται στὸν οὐρανὸ γιὰ ἕναν ἁμαρτωλὸ ποὺ μετανοεῖ». (Κανόνας ΝΒ΄ Ἁγ. Ἀποστόλων) Ἀπὸ τὸ βιβλίο “Τὸ χάρισμα τῆς διάκρισης στὴν ὀρθόδοξη πνευματικὴ καθοδήγηση“ ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ: ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΒΙΒΛΙΑ
http://www.porphyrios.net