Saturday, November 14, 2015

"Τον Πάπα να καταράσθε"! ( Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός )



Μεταπατερική αμφισβήτηση του λόγου του Πατρο-Κοσμά "Τον Πάπα να καταράσθε"!
(Ἀπάντηση σέ ἄρθρο τοῦ Μ. Πρωτοπρεσβυτέρου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου π. Γεωργίου Τσέτση)


"Ἡ κατάρα τοῦ πατρο-Κοσμᾶ ἰσοδυναμεῖ μέ τά ἀναθέματα ἐναντίον τῶν αἱρετικῶν, πού ἐκφωνοῦνται τήν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας ἀπό τό Συνοδικό τῆς Ζ΄ Ἁγίας καί Οἰκουμενικῆς Συνόδου ὑπέρ τῆς Ὀρθοδοξίας, τά ὁποία ἔχουν καταργήσει τά τελευταῖα χρόνια οἱ Οἰκουμενιστές. Ἑπομένως, ἡ κατάρα καί τό ἀνάθεμα ἐπιτρέπονται μόνο, ὅταν ὑπάρχει αἵρεση".






(Πρωτοπρεσβ. π. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος, ἐφημ. Ἱ. Ν. Ἁγίας Παρασκευῆς Νέας Καλλιπόλεως Πειραιῶς)
Οἱ Οἰκουμενιστές ἐνοχλοῦνται ἀπό τήν ρήση τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ :«Τόν Πάπα νά καταρᾶσθε»! Βλέποντας, ἄλλωστε, τὴν καθολική, σταθερὴ καὶ ἀδιάκοπη πίστη τῶν Ὀρθοδόξων ὅτι ὁ παπισμὸς εἶναι αἵρεση, ὅτι ὅλοι οἱ Ἅγιοι Πατέρες ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Μ. Φωτίου μέχρι σήμερα, ἐπὶ 1200 χρόνια, καταδικάζουν τὸν παπισμὸ ὡς αἵρεση, ἐφηύραν καινούργια αἵρεση, μέσα στά πλαίσια τῆς παναιρέσεως τοῦ διαχριστιανικοῦ καί διαθρησκειακοῦ συγκρητιστικοῦ οἰκουμενισμοῦ, τὴν μεταπατερικὴ καί μετακανονική αἵρεση τοῦ Φαναρίου καί τῆς Ἀκαδημίας τοῦ Βόλου, ἡ ὁποία παραμερίζει καί καταργεῖ τοὺς Ἁγίους Πατέρες καί τούς Ἱερούς Κανόνες, ὡς ἀνεπίκαιρους, ξεπερασμένους καί παρωχημένους, μαζὶ καὶ τὸν Ἅγιο Κοσμᾶ τὸν Αἰτωλό. Τοὺς εἶναι ἐμπόδιο στὰ συγκρητιστικά, μασονοεβραϊκά, οἰκουμενιστικά καί νεοεποχίτικα σχέδιά τους.



Στήν χορεία τῶν μεταπατερικῶν ἀμφισβητιῶν τῆς ρήσεως τοῦ πατρο-Κοσμᾶ, ἐκτός ἀπό τον κ. Ἰωάννη Μενοῦνο, παν. ἀρχιμ. Εἰρηναῖο Δεληδήμο καί Σεβ. Μητρ. Ἀργολίδος κ. Νεκτάριο, πού προηγήθηκαν, προστέθηκε πρόσφατα καί ὁ γνωστός γιά τά οἰκουμενιστικά του φρονήματα, Μ. Πρωτοπρεσβύτερος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου π. Γεώργιος Τσέτσης.


Στίς 18-2-2015 δημοσίευσε στό ἰστολόγιο amen.gr ἄρθρο μέ θέμα «Τό εἶπε ἤ ὄχι; Καί ἄν τό εἶπε, πῶς τό εἶπε»[1]; προσπαθώντας, ἀνεπιτυχῶς βεβαίως, νά δικαιολογήσει τόν Σεβ. Μητρ. Ἀργολίδος κ. Νεκτάριο γιά τίς δύο πρόσφατες οἰκουμενιστικές του ἐνέργειες˙ τήν συμμετοχή καί εἰσήγησή του σέ παπική ἐκδήλωση παρουσίασης βιβλίου τοῦ αἱρεσιάρχου Ἰησουΐτη «πάπα» Φραγκίσκου Α΄, στίς 12 Ἰανουαρίου ἐ.ἔ., στήν Ἀθήνα, μέ διοργανωτή τό Ἰνστιτοῦτο Ἀνθρωπιστικῶν Ἐπιστημῶν, ὄργανο τοῦ παπικοῦ «μοναχικοῦ» τάγματος τῶν ἐν Ἀθήναις Ἰησουϊτῶν, μέ τίτλο τῆς ἐκδήλωσης«Γιά μιά Ἐκκλησία φτωχή καί τῶν φτωχῶν»[2], καί τήν γέμουσα οἰκουμενιστικῶν φληναφημάτων ἐπιστολή του πρός ἰστολόγο τοῦ διαδικτύου[3].


Ἐπειδή ὁ π. Γεώργιος στό ἄρθρο του ἀναφέρεται στήν ἐλαχιστότητά μας, χωρίς νά μᾶς κατονομάζει, ἀλλά φωτογραφίζοντάς μας, ἐνοχλούμενος ἐμφανῶς ἀπό τό ἐλεγκτικό κείμενό μας μέ τίτλο «Ἡ οἰκουμενιστική ταυτότητα τοῦ Σεβ. Μητρ. Ἀργολίδος κ. Νεκταρίου»[4], γι’αὐτό θεωρήσαμε χρέος μας νά σχολιάσουμε τό ἀναφερθέν ἄρθρο του.


Κατ’ ἀρχήν, ὁ π. Γεώργιος καταφεύγει σέ χαρακτηρισμούς. Μᾶς ἀποκαλεῖ «Λατινοφάγους», καί λέει ὅτι διακατεχόμαστε ἀπό «ἀντιπαπική φρενίτιδα, πού μαίνεται ἐδῶ καί πολύ καιρό στούς θεμελιοκρατικούς κύκλους τοῦ Ἑλλαδικοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ χώρου». Εὐχαριστοῦμε πάρα πολύ τόν π. Γεώργιο γιά τούς χαρακτηρισμούς, ἀλλά εἶναι τοῖς πᾶσι γνωστό ὅτι, ὅποιος καταφεύγει σέ ἄδικους χαρακτηρισμούς, διακρίνεται γιά τήν θεολογική του ἔνδεια καί τήν ἔλλειψη ἐπιστημονικῶν καί θεολογικῶν ἐπιχειρημάτων. Βεβαίως, δέν εἴμαστε «Λατινοφάγοι», οὔτε διακατεχόματε ἀπό «ἀντιπαπική φρενίτιδα», διότι ὁ σκοπός μας δέν εἶναι νά «φᾶμε» τούς Λατίνους, ἀλλά νά τούς ὀδηγήσουμε σέ μετάνοια, ἀποκήρυξη τῶν αἱρέσεών τους καί ἐπιστροφή στήν ἁγία Ὀρθοδοξία, μέ ἀποτέλεσμα τήν σωτηρία τους, μέ τήν προβολή φυσικά τῆς ἁγιοπατερικῆς καί ἱεροκανονικῆς διδασκαλίας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, πρᾶγμα τό ὁποῖο οὐδόλως γίνεται στούς ἀτέρμονους συγχρόνους οἰκουμενιστικούς καί ἀποτυχόντες διαλόγους μέ τούς παπικούς, ὑπέρμαχος καί συμμέτοχος τῶν ὁποίων εἶναι, μεταξύ ἄλλων, καί ὁ π. Γεώργιος, καί γι’αὐτό φέρει μεγάλη καί ἀνυπολόγιστη εὐθύνη.


Ἀντιθέτως, ὁ π. Γεώργιος ἀποκαλεῖ τον Σεβ. Μητρ. Ἀργολίδος κ. Νεκτάριο «νουνεχή, προσγειωμένο, ἄνευ παρωπίδων καί σώφρονα Ὀρθόδοξο Ἱεράρχη». Αὐτά βέβαια ἰσχύουν γιά τόν Σεβασμιώτατο σέ ὅλες τίς ἄλλες ἐκφάνσεις τῆς ζωῆς του (προσωπική, κοινωνική κλπ), ἀλλά ὄχι στά πλαίσια τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως ἐν σχέσει μέ τήν παναίρεση τοῦ οἰκουμενισμοῦ. Γιά τοῦ λόγου τό ἀληθές, μπορεῖ καθένας, ὀρθοδόξως καί νηφαλίως σκεπτόμενος, νά μελετήσει τά σχετικά κείμενα.


Στη συνέχεια παρατηροῦμε ὅτι ὁ π. Γεώργιος συμπεριφέρεται ἐντελῶς ἀντιεπιστημονικά, διότι ἀφ’ἑνός δέν παραθέτει καμμία ἀπολύτως παραπομπή σέ πηγές καί κείμενα, γιά νά στηρίξει τίς ἀπόψεις του, καί ἀφ’ἑτέρου ἀμφισβητεῖ εὐθέως καί μεταπατερικῶς τήν ἤδη ἀποδεδειγμένη καί κατοχυρωμένη ἐπιστημονικῶς καί θεολογικῶς, δεδομένη ἀπό τίς πηγές γνώση, ὅτι ὄντως ὁ μεγάλος διδάχος τοῦ Γένους μας, ἱσαπόστολος καί ἐθνομάρτυς ἅγιος Κοσμάς ὁ Αἰτωλός εἶπε τήν προφητεία «Τόν Πάπα νά καταρᾶσθε»!


Σπέρνει τήν ἀμφιβολία εὐθύς ἐξ ἀρχῆς ἀπό τόν τίτλο τοῦ ἄρθρου του «Τό εἶπε ἤ ὄχι; Καί ἄν τό εἶπε, πῶς τό εἶπε»; Διατυπώνει τήν ἄποψη ὅτι εἶναι «… ἕνα ἀπόφθεγμα, πού ἀποδίδεται στόν … Ἅγιο Κοσμᾶ τον Αἰτωλό».Τολμᾶ νά προσβάλλει τόν μεγάλο ἀγωνιστή καί φλογερό ἱεροκήρυκα, Μητροπολίτη Φλωρίνης κυρό Αὐγουστίνο Καντιώτη, λέγοντας «πώς ἡ φράση εἶναι νόθα καί ὅτι ἀποτελεῖ πονηρό ἐπινόημα τοῦ Φλωρίνης Αὐγουστίνου Καντιώτη, ὁ ὁποῖος σ΄ἕνα σύγγραμμά του περί Ἁγίου Κοσμᾶ, θεώρησε σκόπιμο νά ἐνσφηνώσει σέ ἕνα κείμενο του Ἁγίου τήν ἀρά τοῦ Κωλέττη. Kαί τοῦτο, προκειμένου ὅπως προσδώσει κάποιο «πατερικό ἔρεισμα» στόν ἀντιπαπικό του ἀγώνα»! Παραθέτει, ἐπίσης, σάν μεταπατερικός πατήρ καί τήν προσωπική του γνώμη: «Προσωπικά τείνω νά συνταχθῶ μέ ὅσους φρονοῦν ὅτι ἡ προτροπή αὐτή εἶναι ἐμβόλιμη. Ἀπό ποῖον, Κύριος οἶδε! Διότι εἶναι ἀδιανόητο νά φαντασθεῖ κανείς ὅτι ὁ πεπαιδευμένος στήν περιώνυμη Ἀθωνιάδα Σχολή (της ἐποχῆς ἐκείνης!), καί μαθητής Ἐυγενίου του Βουλγάρεως, Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, νά μήν εἶχε ποτέ ἀναγνώσει τήν πρός Ρωμαίους Ἐπιστολή καί νά ἀγνοοῦσε τήν ρητή ἐπιταγή τοῦ Ἀποστόλου τῶν ἐθνῶν Παύλου «Εὐλογεῖτε καί μή καταρᾶσθε» (Ρωμ. 12,14). Ή, ἀκόμη, νά μήν γνώριζε τήν μακρόθυμη ἐκείνη εὐχή τοῦ Μεγάλου Ἀποδείπνου, μέ τήν ὁποία ἱκετεύουμε τόν Θεό νά συγχωρεῖ «τούς μισοῦντας καί ἀδικοῦντας ἡμᾶς»! Καί καταλήγει : «Ἐκεῖνο, ὅμως, τό ὁποῖο ἐνοχλεῖ στήν διελκυστίνδα αὐτή, δέν εἶναι τό τί εἶπε ἤ δέν εἶπε Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός περί τοῦ Πάπα…».


Ἄς μπεῖ στόν κόπο ὁ π. Γεώργιος νά ἀνατρέξει στίς πηγές, στό αὐθεντικό ἀλβανικό καί ἑλληνικό κείμενο τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ. Ἄς μελετήσει α) τήν ἐξαιρετική γνώμη τοῦ φιλολόγου καὶ θεολόγου κ.Κωνσταντίνου Σιαμάκη[5], β) το θαυμάσιο κείμενο τοῦ ὁμοτίμου καθηγητοῦ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Α.Π.Θ. αἰδεσιμολογιωτάτου πρωτοπρεσβυτέρου π. Θεοδώρου Ζήση μέ θέμα «Ἡ ἐπικαιρότης τῶν διδαχῶν τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ»[6] καί γ) τήν ἐξέχουσα ἐρευνητικὴ καὶ ἐπιστημονική ἐργασία τῆς Γεροντίσσης Εὐθυμίας, Ἡγουμένης τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ Μεγαδένδρου μέ θέμα «Οἱ προφητεῖες τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ μέσα στὴν ἱστορία», ποὺ θὰ μποροῦσε ἄνετα καὶ ἐπάξια νὰ τῆς χαρίσει τὸν τίτλο τοῦ διδάκτορος τῆς Θεολογίας[7].


Μέ βάση τήν δεδομένη αὐτή γνώση, ἡ προσωπική ἄποψη τοῦ π. Γεωργίου ὅτι «ἡ προτροπή αὐτή εἶναι ἐμβόλιμη», χωρίς μάλιστα νά γνωρίζει καί ἀπό ποῦ προῆλθε, εἶναι ἐντελῶς περιττή καί ἀσήμαντη. Δέν πρέπει να μᾶς ἐνδιαφέρει ἡ προσωπική γνώμη τοῦ καθενός, ἀλλά τό τί ἔχουν πεῖ οἱ ἅγιοι Πατέρες.


Ἀκόμη καὶ ἂν - ὑποθετικά - ἔλειπε αὐτὴ ἡ προφητεία, ὑπάρχουν σὲ ἄλλα σημεῖα τῶν Διδαχῶν τοῦ πατρο-Κοσμᾶ ἀντιπαπικὲς ρήσεις, ποὺ δὲν ἐπιτρέπουν νὰ ἀλλοιώσουμε τὴν πίστη τοῦ ἁγίου, τὴν πίστη τῶν Ὀρθοδόξων γιὰ τὸν «πάπα». Εἶναι πολὺ χειρότερη ἡ ἄλλη ρήση τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ γιὰ τὸν «πάπα» καὶ τὸν Μωάμεθ, γιὰ τὸν δεύτερο λίγο συγκεκαλυμμένα, λόγῳ τῆς δουλείας. Τοὺς ταυτίζει μὲ τὸν Ἀντίχριστο καὶ βρίσκεται στὴν Η´ Διδαχή του : «Ὁ Ἀντίχριστος εἶναι· ὁ ἕνας εἶναι ὁ πάπας καὶ ὁ ἕτερος εἶναι αὐτὸς, ὁποῦ εἶναι εἰς τὸ κεφάλι μας, χωρὶς νὰ εἰπῶ τὸ ὄνομά του, τὸ καταλαβαίνετε, μὰ λυπηρὸν εἶναι νὰ σᾶς τὸ εἰπῶ, διότι αὐτοὶ οἱ Ἀντίχριστοι εἶναι εἰς τὴν ἀπώλειαν, καθὼς τὸ ἔχουν. Ἡμεῖς ἐγκράτεια, αὐτοὶ ἀπώλεια· ἡμεῖς νηστεία, αὐτοὶ πολυφαγία· ἡμεῖς παρθενία, αὐτοὶ πορνεία· ἡμεῖς δικαιοσύνη, αὐτοὶ ἀδικία»[8]. Ἄλλωστε καὶ σ’αὐτὰ, ποὺ ἀναφέρει ὁ ἅγιος Κοσμᾶς, ὅτι ὅλες οἱ ἄλλες πίστες εἶναι ψεύτικες, κάλπικες, τοῦ Διαβόλου, καὶ μόνη ἡ πίστη τῶν Ὀρθοδόξων εἶναι καλὴ καὶ ἁγία, δὲν περιλαμβάνει καὶ τὸν «πάπα»; Καὶ τὸ ὅτι τὰ εὐρωπαϊκὰ ρηγᾶτα, οἱ εὐρωπαϊκοὶ λαοί, θὰ μᾶς ἔβλαπταν στὴν πίστη, ἂν ὑποτασσόμασταν στοὺς Φράγκους, ἀντὶ γιὰ τοὺς Τούρκους, τὸν παπισμὸ καὶ τὸν προτεσταντισμὸ δὲν ἐννοεῖ; Ὑπῆρχε τότε ἄλλη πίστη στὴν Εὐρώπη;


Σχετικά μέ τό χωρίο ἀπό τήν πρός Ρωμαίους ἐπιστολή, πού ἐπικαλεῖται ὁ π. Γεώργιος, ὁλόκληρος ὁ 14οςστίχος λέει : «Εὐλογεῖτε τούς διώκοντας ὑμᾶς, εὐλογεῖτε καί μή καταρᾶσθε». Ἐδῶ ὁ Ἀπ. Παῦλος διδάσκει ἐμᾶς τούς χριστιανούς νά εὐλογοῦμε καί νά μήν καταριώμαστε αὐτούς, πού μᾶς διώκουν, γιά νά μάθουμε νά μήν μνησικακοῦμε οὔτε νά καταριώμαστε τούς ἐχθρούς μας[9]. Τό ἴδιο μᾶς παραγγέλλει καί ὁ Κύριος, λέγοντας«ἀγαπᾶτε τούς ἐχθρούς ἡμῶν, εὐλογεῖτε τούς καταρωμένους ὑμᾶς, καλῶς ποιεῖτε τοῖς μισοῦσιν ὑμᾶς καί προσεύχεσθε ὑπέρ τῶν ἐπηρεαζόντων ὑμᾶς καί διωκόντων ὑμᾶς»[10]. Τό ἴδιο λέει καί ἡ εὐχή τοῦ Μεγάλου Ἀποδείπνου.


Βεβαίως, ὁ ἅγιος Κοσμᾶς τά γνώριζε αὐτά. Ὅμως, τήν ἐποχή τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ, οἱ διώκοντες τό ὑπόδουλον γένος ἦταν οἱ Τοῦρκοι καί ὄχι ὁ «πάπας». Γνώριζε ὁ πατρο-Κοσμᾶς ὅτι ὁ Τοῦρκος δέν μᾶς πειράζει τήν πίστη. Μόνο χρήματα θέλει. Ὅμως, ὁ «πάπας», ὡς αἱρετικός, θά μᾶς πείραζε τήν πίστη. Γι’αὐτό καί εἶπε «καλύτερα τούρκικο φέσι, παρά παπική τιάρα». Ἡ κατάρα τοῦ πατρο-Κοσμᾶ στόν «πάπα», δικαιολογεῖται α) ἀπό τό ὅτι εἶναι αἱρετικός καί β) ἀπό τό ὅτι ἤθελε νά προφυλάξει τούς ὑπόδουλους ἀπό τήν ἀλλοίωση τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως ἐκ μέρους τοῦ «πάπα». Ἡ κατάρα τοῦ πατρο-Κοσμᾶ ἰσοδυναμεῖ μέ τά ἀναθέματα ἐναντίον τῶν αἱρετικῶν, πού ἐκφωνοῦνται τήν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας ἀπό τό Συνοδικό τῆς Ζ΄ Ἁγίας καί Οἰκουμενικῆς Συνόδου ὑπέρ τῆς Ὀρθοδοξίας, τά ὁποία ἔχουν καταργήσει τά τελευταῖα χρόνια οἱ Οἰκουμενιστές. Ἑπομένως, ἡ κατάρα καί τό ἀνάθεμα ἐπιτρέπονται μόνο, ὅταν ὑπάρχει αἵρεση.


Ἐπίσης, ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ἦταν βαθύς γνώστης καί τοῦ ἄλλου χωρίου ἀπό τό Εὐαγγέλιο τῆς Κρίσεως καί τῆς Δευτέρας Παρουσίας, τό ὁποῖο ἀποσιωπᾶ ὁ π. Γεώργιος, ὅπου ὁ ἴδιος ὁ Χριστός λέει : «Πορεύεσθε ἀπ'ἐμοῦ οἱ κατηραμένοι εἰς τό πῦρ τό αἰώνιον τό ἡτοιμασμένον τῶ διαβόλω καί τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ»[11]. Ἄς προσέξουμε ἐδῶ τήν λέξη «κατηραμένοι». Αὐτή ἡ λέξη, πού τρομάζει καί ἀναστατώνει τόν κόσμο, εἶναι μέσα στό Εὐαγγέλιο. Αὐτή τή λέξη τή λέει ὁ Χριστός. Λέει λόγο, πού δέν εἶπε ποτέ. Ἐκεῖνος, πού ἦταν ὅλο ἀγάπη καί συγχώρεση, κι ἀκόμη καί γιά τούς σταυρωτές του εἶπε : « Πάτερ, ἄφες αὐτοῖς…»[12], τώρα εἶναι ὁ ἴδιος, πού ἔρχεται ἀπό τόν οὐρανό καί ἐνώπιον ὅλου τοῦ κόσμου λέει : «Πορεύεσθε ἀπ'ἐμοῦ οἱ κατηραμένοι εἰς τό πῦρ τό αἰώνιον τό ἡτοιμασμένον τῶ διαβόλω καί τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ». Αὐτή ἡ κατάρα ὁδηγεῖ στήν κόλαση καί στήν τιμωρία. Ἄς ἀντιληφθοῦμε τί λέει ὁ Χριστός. Λέει καθαρά καί ξάστερα κατάρα καί κατηραμένοι. Ποιοί εἶναι οἱ κατηραμένοι; Εἶναι αὐτοί, πού δέν ἔχουν αὐτιά ν' ἀκούσουν, καί καρδιά νά αἰσθανθοῦν τά λόγια τοῦ Χριστοῦ˙ αὐτοί, πού δέν χύνουν ἕνα δάκρυ γιά τ'ἁμαρτήματά τους˙ αὐτοί, πού δέν τήρησαν τίς ἐντολές Του καί μάλιστα τήν ἐντολή τῆς ἀγάπης. Εἶναι οἱ ἀμετανόητοι ἁμαρτωλοί, οἱ ἀσεβεῖς, οἱ ἄθεοι, οἱ αἱρετικοί, οἱ ἀλλόθρησκοι, οἱ οἰκουμενιστές.


Στή συνέχεια, ὁ π. Γεώργιος χαρακτηρίζει τούς ὑπευθύνους τῶν ἱστολογίων, πού δημοσίευσαν ἐλεγκτικές κριτικές, τίς ὁποῖες ὀνομάζει «ἀγενεῖς καί χυδαῖες ἐπιθέσεις», κατά τοῦ Σεβ. Μητρ. Ἀργολίδος, ὡς ἀποκομμένους ἀπό τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, παρασυναγωγές, ὀργανώσεις καί ἐλεύθερους σκοπευτές.


Στό σημεῖο αὐτό θά θέλαμε νά τονίσουμε στόν π. Γεώργιο ὅτι οὐδόλως οἱ ὑπεύθυνοι τῶν ἱστολογίων, στούς ὁποίους ἀναφέρεται, εἶναι ἀποκομμένοι ἀπό τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, παρασυναγωγές, ὀργανώσεις καί ἐλεύθεροι σκοπευτές, ἀλλά οἱ οἰκουμενιστές θέτουν οὐσιαστικῶς ἑαυτούς ἐκτός Ἐκκλησίας. Τό ὑπογράψαμε αὐτό τό 2009, μαζί μέ ὀκτώ Σεβασμιωτάτους Μητροπολίτες καί πάνω ἀπό 24.000 κληρικούς καί λαϊκούς, στό ἐξαίσιο, θεολογικώτατο καί ἐπιστημονικότατο κείμενο «Ὁμολογία Πίστεως κατά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ», λέγοντας : «…Αὐτήν τήν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἔχουν ἀποδεχθεῖ πολλοί πατριάρχες, ἀρχιεπίσκοποι, ἐπίσκοποι, κληρικοί, μοναχοί καί λαϊκοί. Τήν διδάσκουν «γυμνῆ τῆ κεφαλῆ», τήν ἐφαρμόζουν καί τήν ἐπιβάλλουν στήν πράξη, κοινωνοῦντες παντοιοτρόπως μέ τούς αἱρετικούς, μέ συμπροσευχές, ἀνταλλαγές ἐπισκέψεων, ποιμαντικές συνεργασίες, θέτοντας οὐσιαστικῶς ἑαυτούς ἐκτός Ἐκκλησίας…»[13].


Στή συνέχεια, ὁ π. Γεώργιος ἀναφέρει : «Ἀκατάληπτη καί λίαν προβληματική παραμένει ἡ ὁποιαδήποτε ἐκ τῶν ἔνδον καί ἀπό τό περιβάλλον ἑνός Ἱεράρχου προερχόμενη κατά μέτωπο ἐπίθεση, ἐναντίον κάποιου ἄλλου Ἱεράρχου τῆς Ἐκκλησίας».


Ἐδῶ γίνεται φανερό ὅτι ὁ π. Γεώργιος καί οἱ ὁμόφρονές του οἰκουμενιστές, θέλουν νά ἐπιβάλουν τήν φίμωση τῶν ὑγιῶς καί ὀρθοδόξως ἀντιδρώντων καί ἀντιφρονούντων Ἐπισκόπων. Ἔρχεται, λοιπόν, σέ φανερή ἀντίθεση μέ τόν ἴδιο τόν ἑαυτό του καί μέ τά ἴδια τά λόγια του ὁ π. Γεώργιος, ὅταν, πρός τό τέλος τοῦ ἄρθρου του, ὑπεραμυνόμενος τοῦ ὑπ’ἀριθ. Πρωτ. 187/Διεκπ. 79/15-1-2015 ἐγκυκλίου σημειώματος τῆς ΔΙΣ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος μέ θέμα «Λειτουργία ἱστοσελίδων ἐκ μέρους ἐκκλησιαστικῶν φορέων καί ἐκ μέρους κληρικῶν και μοναχῶν», ἀναφέρει ὅτι αὐτή «δέν ἀποτελοῦσε ποσῶς «φίμωτρο» ». Νά, ὅμως, πού ἄθελά του ἀποκαλύπτεται. Πολύ φοβόμαστε - μακάρι νά μήν ἀληθεύει - ὅτι πίσω ἀπό αὐτή τήν ἐγκύκλιο τῆς ΔΙΣ ὑποβόσκει Φαναριώτικος δάκτυλος. Ἑπομένως, ἡ ἀντίδραση καί ἡ ἐνημέρωση δέν συμφέρει τους οἰκουμενιστές, διότι ἀποκαλύπτει καί ἀκυρώνει τά κρυφά σχέδιά τους, ξυπνᾶ καί εὐαισθητοποιεῖ τό Ὀρθόδοξο ποίμνιο, τό ὁποῖο ἀπορρίπτει μετά βδελυγμίας τά οἰκουμενιστικά μαγειρέματα. Παρέλκει νά τονίσουμε ὅτι κάθε ὑγιής καί ὀρθόδοξη ἀντίδραση στά οἰκουμενιστικά δρώμενα δέν ἀποτελεῖ καθόλου «κατά μέτωπο ἐπίθεση», ἀλλά χρέος ἐλέγχου, προφυλάξεως καί διατηρήσεως τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως ἔναντι τῆς οἰκουμενιστικῆς λαίλαπας. Εἶναι φυσικό νά δημιουργεῖται θεολογική καί ὄχι προσωπική ἀντιπαράθεση μεταξύ Ἱεραρχῶν, ὅταν ὁ ἕνας ὑπερασπίζεται τήν Ὀρθοδοξία καί ὁ ἄλλος τήν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, διότι ἐδῶ θίγονται θέματα πίστεως.


Ἀπό’δῶ καί πέρα, ὁ π. Γεώργιος ἀρχίζει τήν συκοφαντική καί ἄδικη ἐπίθεση ἐναντίον τῆς ἐλαχιστότητός μας, χωρίς βέβαια νά ἔχει τά ἀνάλογα ἐπιχειρήματα. Ἄν ἤθελε πραγματικά ὁ π. Γεώργιος ν’ ἀπαντήσει σοβαρά στό κείμενό μας καί ὄχι νά μᾶς σπιλώσει καί νά μᾶς μέμψει ἀδίκως, θά ἔπρεπε νά γράψει ἕνα κείμενο μέ παραπομπές σέ πηγές καί βοηθήματα μέ θεολογική καί ἐπιστημονική ἐπιχειρηματολογία, καί ὄχι προσωπικά λόγια τοῦ ἀέρα.


Λέει, λοιπόν : «Μιά ἀπό τίς πλέον βάναυσες ἐπιθέσεις κατά τοῦ Μητροπολίτου Ἀργολίδος, ἦταν ἐκείνη ἡ ὁποία προῆλθε ἀπό τόν κάλαμο κληρικοῦ, στενοῦ συνεργάτου ἑνός Ἐπισκόπου, πού θεωρεῖται σημαιοφόρος τοῦ ἀντιαιρετικοῦ ἀγῶνος».


Ὁ π. Γεώργιος χαρακτηρίζει σκόπιμα τό κείμενό μας ὡς «μιά ἀπό τίς πλέον βάναυσες ἐπιθέσεις κατά τοῦ Μητροπολίτου Ἀργολίδος», γιά νά περάσει τό λανθασμένο μήνυμα ὅτι εἴμαστε ἀκραίοι, φανατικοί, φονταμενταλιστές καί ἐπιθετικοί. Πληροφοροῦμε τόν π. Γεώργιο ὅτι δέν εἴμαστε ‘τζιχαντιστές’, γιά νά ἐπιτιθέμεθα καί νά κόβουμε κεφάλια. Εἴμαστε Ὀρθόδοξοι κληρικοί μέ σπουδές στήν Ὀρθόδοξη Θεολογία καί εἰδίκευση στήν Ἁγία Γραφή καί τήν Πατερική Γραμματεία. Ἀντιτιθέμεθα, ἑπόμενοι τοῖς ἁγίοις πατρᾶσι, στήν παναίρεση τῆς ἐποχῆς μας, τόν Οἰκουμενισμό, διότι δέν εἶναι διδασκαλία τοῦ Κυρίου καί τῶν Πατέρων. Τά ὅσα γράφονται ἐκ μέρους μας, γράφονται μέ πόνο καρδίας καί ὄχι ἀπό κάποια προσωπική ἐμπάθεια καί μῖσος πρός ὁποιοδήποτε πρόσωπο. Τό κίνητρό μας εἶναι ἀνιδιοτελές. Σκοπός μας δέν εἶναι νά θίξουμε τά πρόσωπα, ἀλλά νά στηλιτεύσουμε πλανεμένες ἀπόψεις καί θεωρίες. Βασικός κανόνας μας εἶναι ὅτι πρέπει νά ἀγαπᾶμε τά πρόσωπα, ἀλλά νά ἐλέγχουμε καί νά ἀποστρεφόμαστε τίς πλανεμένες ἰδέες καί τίς ἐνέργειές τους. Στόχος μας, ἐπίσης, εἶναι ἡ ὑπεράσπιση τῆς Ὀρθοδόξου διδασκαλίας ἔναντι τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Μοναδικό ἐνδιαφέρον μας εἶναι ἡ Ἁγία Ὀρθοδοξία μας, μόνο μέσα στήν ὁποία ἔχει ὁ ἄνθρωπος σωτηρία, ἡ ὁποία γιά κανένα λόγο καί καμμία σκοπιμότητα δέν πρέπει νά στρεβλώνεται καί νά προδίδεται ἀκόμη καί ἀπό ἀνωτάτους Ὀρθοδόξους ἐκκλησιαστικούς ἡγέτες καί θεολόγους. Δέν ἐπιτρέπεται ἀντορθόδοξες θέσεις νά προβάλλονται ἐπισήμως ὡς θέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Προσευχόμασθε νά φωτίσει ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός τούς μέν Ὀρθοδόξους, πού εἶναι μπλεγμένοι στά δίχτυα τοῦ σατανοκινήτου διαχριστιανικοῦ καί διαθρησκειακοῦ συγκρητιστικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, νά μετανοήσουν καί νά ἐγκαταλείψουν αὐτήν τήν σύγχρονη παγίδα τοῦ Διαβόλου, τούς δέ πεπλανημένους αἱρετικούς καί ἑτεροδόξους νά ἐπισυναγάγει διά τῆς μετανοίας καί τῆς ἀποκηρύξεως τῆς πλάνης τους στήν Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική, Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Ἐάν τό κείμενό μας χαρακτηρίζεται ἐσφαλμένως ὡς «μιά ἀπό τίς πλέον βάναυσες ἐπιθέσεις κατά τοῦ Μητροπολίτου Ἀργολίδος», τότε πῶς πρέπει νά χαρακτηριστοῦν οἱ δύο προαναφερόμενες ἐνέργειες τοῦ Σεβασμιωτάτου;


Στή συνέχεια λέει ὁ π. Γεώργιος : «Σέ μιά φλύαρη δεκαεξασέλιδη φύρδην μίγδην «ἀπανταχούσα» του, ὁ ἐν λόγω κληρικός δέν δίστασε νά χαρακτηρίσει, μέ οὐκ ὀλίγη ἔπαρση, τόν Μητροπολίτη Νεκτάριο «ἀδιάβαστο», «ἀθεολόγητο», «ἀκριβές ἀντίγραφο καί ὑπόδειγμα Οικουμενιστή Ἐπισκόπου», πού προβάλλει «σαθρά» ἐπιχειρήματα προκειμένου νά τεκμηριώσει τά λεγόμενά του, καί δέν διστάζει νά προβαίνει στήν «νόθευση τῆς (περί Πάπα) προφητείας τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ», ἤ στήν «κολόβωση» ρημάτων τοῦ Ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ».


Ὁ π. Γεώργιος χαρακτηρίζει τό κείμενό μας «φλύαρη δεκαεξασέλιδη φύρδην μίγδην «ἀπανταχούσα» »,χαρακτηρισμός πού μᾶλλον ταιριάζει στό δικό του ἄρθρο, ἀλλά καί στό φλύαρο δωδεκασέλιδο φύρδην μίγδην κείμενο τοῦ Σεβ. Μητρ. Ἀργολίδος. Ἡ οὐσία δέν εἶναι πόσες σελίδες εἶναι ἕνα κείμενο, ἀλλά ποιό εἶναι τό περιεχόμενο καί ἡ κατοχύρωσή του.


Λέγει, ὁ π. Γεώργιος, ὅτι ἔχουμε «οὐκ ὀλίγη ἔπαρση». Τό γεγονός, ὅμως, ὅτι τόσο ὁ π. Γεώργιος ὅσο καί ὁ Σεβ. Ἀργολίδος ἀποδεικνύονται μέ τά γραφόμενά τους μεταπατερικοί, ἀμφισβητώντας τούς ἀντιπαπικούς ἁγίους Πατέρες μας, ὅπως τόν ἅγιο Κοσμᾶ τόν Αἰτωλό καί τόν ἅγιο Μᾶρκο τον Εὐγενικό, γιά χάρη οἰκουμενιστικῶν σκοπιμοτήτων και φιλοδοξιῶν, καταδεικνύει τό ποιός διακατέχεται ἀπό «οὐκ ὀλίγη ἔπαρση».Διότι, τί ἄλλο πρέπει νά διαθέτει κανείς παρά ἑωσφορικό ἐγωισμό, γιά νά θεωρεῖ ὅτι οἱ ἅγιοι Πατέρες εἶναι ξεπερασμένοι γιά τήν ἐποχή μας καί πρέπει νά τεθοῦν στό περιθώριο, ἔτσι ὥστε οἱ σύγχρονοι μεταπατερικοί νά ἀναδειχθοῦν οἱ νέοι πατέρες τῆς ἐποχῆς μας, τοποθετώντας τούς ἑαυτούς τους ὑπεράνω Πατέρων, Συνόδων καί Ἐκκλησίας; Δόξα τῶ Θεῶ, ἐμεῖς δέν ἔχουμε πέσει σέ τέτοια αἵρεση. Θεός φυλάξοι!


Οἱ χαρακτηρισμοί, πού ὁ π. Γεώργιος ἀποδίδει σ’ἐμᾶς, μέ τούς ὁποίους δῆθεν ἀπευθυνθήκαμε στόν Σεβ. Μητρ. Ἀργολίδος εἶναι ἀνακριβεῖς. Οἱ λέξεις «ἀδιάβαστος» καί «ἀθεολόγητος» δέν ὑπάρχουν στά γραφόμενά μας στό κείμενο. Δέν γράψαμε ὅτι ὁ Σεβ. «προβάλλει «σαθρά» ἐπιχειρήματα προκειμένου νά τεκμηριώσει τά λεγόμενά του», ἀλλά ὅτι «οἱ δικαιολογίες τοῦ Σεβ. εἶναι σαθρές». Δέν γράψαμε, ἐπίσης, ὅτι ὁ Σεβ. «δέν διστάζει νά προβαίνει στήν «νόθευση τῆς (περί Πάπα) προφητείας τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ», ἤ στήν «κολόβωση» ρημάτων τοῦ Ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ», ἀλλά ἡ ἐπικεφαλίδα μιᾶς παραγράφου τοῦ κειμένου μας εἶχε ὡς τίτλο «Ἡ νόθευση τῆς προφητείας τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ : «Τόν Πάπα νά καταρᾶσθε» » καί στή συνέχεια γράψαμε «ὁ Σεβ. στήν ἐν λόγω ἐπιστολή δέν δίστασε νά διαστρεβλώσει τόν μεγάλο διδάχο τοῦ Γένους μας, τόν ἱσαπόστολο καί ἐθνομάρτυρα ἅγιο Κοσμᾶ τόν Αἰτωλό». Μιά ἄλλη ἐπικεφαλίδα ἄλλης παραγράφου τοῦ κειμένου μας εἴχε ὡς τίτλο «Ἡ κολόβωση καί τοῦ ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ» καί στή συνέχεια γράψαμε ὅτι «στήν ἴδια ἐπιστολή ὁ Σεβ. δέν διστάζει νά ἐπιστρατεύσει τόν ἀντίπαπα καί παπομάστιγα, τόν ἄτλαντα καί μέγα πρόμαχο τῆς Ὀρθοδοξίας, Ἅγιο Μάρκο ἐπίσκοπο Ἐφέσου τόν Εὐγενικό, παραθέτοντας ὁρισμένα ἀποσπάσματα φράσεών του, τά ὁποία εἰπώθηκαν κατά τήν ληστρική σύνοδο τῆς Φεράρας - Φλωρεντίας» καί ὅτι «θά ἔπρεπε ὁ Σεβ., ἐάν ἤθελε νά μήν κολοβώσει τόν ἅγιο καί νά μήν δώσει μιά παραπλανητική εἰκόνα γι' αὐτόν, νά μνημονεύσει καί ὅσα περί παπισμοῦ εἶπε ὁ Ἅγιος περί τό τέλος τῆς ψευδοσυνόδου (στήν Φλωρεντία), ὅπως ἐπίσης καί μετά τήν ψευδοσύνοδο μέχρι τῆς ὁσιακῆς κοιμήσεώς του».


Σχετικά μέ τόν ἄτλαντα τῆς Ὀρθοδοξίας καί ἀγωνιστή ἅγιο Μᾶρκο Ἐφέσου τόν Εὐγενικό, ἔχουμε νά παρατηρήσουμε ὅτι εἶναι πολύ φυσικό ὁ π. Γεώργιος νά στηρίζει τόν Σεβ. Ἀργολίδος στήν στρέβλωση καί κολόβωση τοῦ ἁγίου, διότι ὁ ἴδιος ὁ π. Γεώργιος ἦταν αὐτός, πού πολύ νωρίτερα ἀπό Σεβ. Ἀργολίδος, τόλμησε πρῶτος νά κολοβώσει καί νά στρεβλώσει τόν ἅγιο Μᾶρκο μέ ἄρθρο του[14]. Μᾶλλον, ὁ Σεβ. Ἀργολίδος μαθητεύει στόν π. Γεώργιο.


Στή συνέχεια ἀναρωτιέται ὁ π. Γεώργιος : «Πῶς, δεκαπέντε, μόλις, μέρες μετά τήν ἐξαπόλυση μιᾶς ἐγκυκλίου τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς κατά Ἑλλάδα Ἐκκλησίας περί συνετῆς χρήσεως ἱστοσελίδων ἐκ μέρους «παντός βαθμοῦ» κληρικῶν καί μοναχῶν, (ἐγκυκλίου πού δέν ἀποτελοῦσε ποσῶς «φίμωτρο», ὡς ἐλέχθη, ἀλλά μᾶλλον πρόσκληση σέ κοσμιότητα καί αὐτοσυγκράτηση), πῶς, λοιπόν, ἕνας Ἱεράρχης ἀνέχεται (ἄν δέν εὐλογεῖ) μιάν ἀπρεπέστατη καί ταπεινωτική συμπεριφορά κληρικοῦ του, ἔναντι ἑνός συνεπισκόπου του»;


Μέ τό ἀνωτέρω ἐρώτημα, οὐσιαστικά ὁ π. Γεώργιος ζητᾶ τήν τιμωρία μας μέ βάση τήν πρόσφατη ἐγκύκλιο τῆς ΔΙΣ.


Σχετικά, ὅμως, μέ τήν ἐν λόγω ἐγκύκλιο θά πρέπει νά ἐπισημάνουμε ὅτι, σύμφωνα μέ τήν Σύναξη Ὀρθοδόξων Κληρικῶν καί Μοναχῶν[15], ἡ ἐ­λευ­θε­ρί­α τοῦ λό­γου καί τῆς διακί­νη­σης τῶν ἰ­δε­ῶν εἶ­ναι παράλ­λη­λα καί θεῖ­ο δι­καί­ω­μα, ὡς ἄ­με­σα συ­να­πτό­με­νο μέ τόν πυ­ρή­να τῆς θε­όσ­δο­της ἐλευ­θε­ρί­ας τοῦ ἀν­θρω­πί­νου προ­σώ­που.


Οἱ «ἐ­νο­χλη­τι­κές» στήν Ἱ­ε­ραρ­χί­α ἀ­ναρ­τή­σε­ις καί δη­μο­σι­εύ­σε­ις εἶ­ναι αὐ­τές, πού ἐλέγχουν καί καυτηριά­ζουν τά κα­κῶς κεί­με­να σέ σχέ­ση μέ τά πα­ρα­δε­δο­μέ­να. Εἶ­ναι αὐ­τές, πού ἐλέγχουν τήν ἐκκοσμί­κευ­ση τῆς κα­θό­λου ἐκ­κλη­σι­α­στι­κῆς ζω­ῆς καί ἰ­δι­αί­τε­ρα τῶν κλη­ρι­κῶν κά­θε βαθμοῦ καί δικαιοδο­σί­ας. Ἀ­κό­μη πιό πο­λύ ἐ­νο­χλοῦν οἱ ἱ­στο­σε­λί­δες, πού φι­λο­ξε­νοῦν καί δι­α­κι­νοῦν ἀπόψεις κα­τά τῆς ἐκ­κλη­σι­ο­λο­γι­κῆς παναι­ρέ­σε­ως τοῦ Οἰ­κου­με­νι­σμοῦ, τῶν «συμ­προ­σευ­χῶν» κά­θε εἴ­δους καί τῶν συνα­φῶν δογ­μα­τι­κῶν ἀ­πο­κλί­σε­ων ἀ­πό τά ὀρ­θά, ὅ­πως τά πε­ρί «βα­πτι­σμα­τι­κῆς θε­ο­λο­γί­ας», «θεωρίας τῶν ἐκκλησι­α­στι­κῶν κλά­δων», «ἀ­δελ­φῶν ἐκ­κλη­σι­ῶν» κ.λπ. Ἐ­νο­χλοῦν ἐ­κεῖ­νες οἱ ἱ­στο­σε­λί­δες, πού ἔ­χουν τό θάρ­ρος νά δι­α­δί­δουν καί νά ὁ­μο­λο­γοῦν τά ὀρ­θά, «ἑ­πό­με­ναι τοῖς ἁ­γί­οις πα­τρά­σιν».


Τίθενται, λοιπόν, τά παρακάτω ἐρωτήματα: Εἶ­ναι λό­γος ἐμ­πα­θής καί προ­σβλη­τι­κός ἐ­κεῖ­νος, μέ τόν ὁ­ποῖ­ο ἐ­λέγ­χον­ται πρό­σω­πα καί κα­τα­στά­σεις γιά ἐκ­κο­σμί­κευ­ση καί ἐγ­κα­τά­λει­ψη τῶν ὀρ­θο­δό­ξων προ­τύ­πων; Εἶ­ναι λό­γος πα­ρα­τα­ξια­κός, προπαγανδι­στι­κός καί σχι­σμα­τι­κός ἐ­κεῖ­νος, μέ τόν ὁ­ποῖ­ο ἐ­λέγ­χον­ται ἱ­ε­ράρ­χες καί πνευ­μα­τι­κοί τα­γοί γιά νό­θευ­ση τῶν ὀρ­θό­δο­ξων δογ­μά­των καί τῆς ὀρ­θό­δο­ξης ἐκ­κλη­σι­ο­λο­γί­ας, γιά οἰ­κου­με­νι­σμό καί ἀ­προ­ϋ­πό­θε­το δογ­μα­τι­κά φι­λε­νω­τι­σμό;


Οἱ ἅγιοι Πατέρες μᾶς ἔχουν προειδοποιήσει ὅτι στούς ἐσχάτους καιρούς τό φυσικό θά θεωρεῖται ἀφύσικο, ἐνῶ τό ἀφύσικο ὡς φυσικό. Τό κατά φύσιν θά θεωρεῖται παρά φύσιν, ἐνῶ τό παρά φύσιν ὡς κατά φύσιν. Ἡ Ὀρθοδοξία θά θεωρεῖται αἵρεση, ἐνῶ ἡ αἵρεση καί δή ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ὡς Ὀρθοδοξία. Ὁ Ὀρθόδοξος ὡς αἱρετικός, ἐνῶ ὁ αἱρετικός καί οἰκουμενιστής ὡς Ὀρθόδοξος. Ἐάν κάποιος σήμερα δεν εἶναι οἰκουμενιστής, δεν εἶναι χριστιανός.


Ἡ ἐ­λευ­θε­ρί­α τοῦ λό­γου δι­α­σφα­λί­ζε­ται ἀ­πό τά ἄρ­θρα τοῦ Συν­τάγ­μα­τος 5 παρ. 1, 5Α, 14 παρ. 1 καί 2 καί ἀ­πό τό ἄρ­θρο 10 τῆς ΕΣΔΑ, πού ἔ­χει ὑ­περ­νο­μο­θε­τι­κή ἰ­σχύ. Κα­νείς δέν ἐξαι­ρεῖ­ται ἀ­πό τήν ἐ­λευ­θε­ρί­α τοῦ λό­γου. Ἑ­πο­μέ­νως, οἱ κλη­ρι­κοί καί οἱ μο­να­χοί ἀ­πο­λαμβάνουν πλή­ρως τῆς ἐ­λευ­θε­ρί­ας τοῦ λό­γου, ὅπως καί κά­θε ἄλ­λος πο­λί­της. Ἤ­δη αὐ­τό ἔ­χει κρι­θεῖ ἀ­με­τά­κλη­τα ἀ­πό τό ΣτΕ.


Θά μπορούσαμε νά ἀντιστρέψουμε τό ἐρώτημα τοῦ π. Γεωργίου γιά τό πῶς δέν μᾶς τιμωρεῖ ὁ Ἐπίσκοπός μας καί νά τό διατυπώσουμε ὡς ἐξῆς: Πῶς ἕνα καί πλέον αἰώνα τώρα οἱ παντός βαθμοῦ οἰκουμενιστές κληρικοί, δέν ἔχουν ἐπιτιμηθεῖ ἀκόμη μέ τήν ποινή τῆς καθαιρέσεως, πού προβλέπουν οἱ Θεῖοι καί Ἱεροί Κανόνες γιά περιπτώσεις ἐμφανοῦς καταπατήσεώς τους;


Καί καταλήγει τό ἄρθρο του ὁ π. Γεώργιος, λέγοντας : «παρόμοια φαινόμενα, ἄν μή τί ἄλλο, δηλώνουν πώς «κάτι σάπιο ὑπάρχει στό βασίλειο τῆς Δανιμαρκίας» (Σαίπξπηρ, «Ἄμλετ»)».


Ἐδῶ θά πρέπει νά πανηγυρίσουμε, γιατί ἐπιτέλους ὁ π. Γεώργιος θυμήθηκε νά βάλει καί μιά παραπομπή, ἔστω καί στό τέλος. Καί τί εἴδους παραπομπή! Ὄχι, βεβαίως στούς ἁγίους Πατέρες, πού τούς θεωρεῖ παρακατιανούς, ἀλλά στόν Σαίξπηρ. Ὁ Σαίξπηρ εἶναι γιά τόν π. Γεώργιο «πατήρ».


Θά θέλαμε, κατακλείοντας, νά ἀντιστρέψουμε καί πάλι τήν τελευταία φράση τοῦ π. Γεωργίου, στηριζόμενοι στίς τελευταῖες πρόσφατες πληροφορίες σχετικά μέ τήν ἀπενοχοποίηση τοῦ κολοφῶνος καί τῆς κορωνίδος τῶν ἁμαρτιῶν, τοῦ αἰσχίστου καί καταδικαστέου σοδομικοῦ πάθους τῆς ἀνατροπῆς τῆς ἀνθρωπίνης ὀντολογίας και φυσιολογίας, στίς πρόσφατες συζητήσεις τῆς διορθοδόξου προπαρασκευαστικῆς ἐπιτροπῆς στή Γενεύη[16], στήν ὁποία βασικό μέλος εἶναι καί ὁ π. Γεώργιος, σχετικά μέ τήν θεματολογία τῆς συγκληθησομένης - ἐκτός ἀπροόπτου - Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου τό 2016. Μήπως, λοιπόν, παρόμοια φαινόμενα, ἄν μή τί ἄλλο, δηλώνουν πώς κάτι σάπιο ὑπάρχει στό βασίλειο τῶν οἰκουμενιστῶν;