Saturday, March 30, 2019

Που οδηγεί η Πραγματική Μετάνοια; ( Γέροντος Ιωσήφ Βατοπαιδινού )

Η φιλάνθρωπος θεία Χάρη ενώ είναι μια, ενεργεί με ποικίλους τρόπους στους πιστούς.

Στους εισαγωγικούς για την πραγματική μετάνοια, που δεν έχουν αποβάλει τα πάθη τους, ενεργεί ενθαρρυντικά, ώστε να μην ολιγοψυχήσουν και οπισθοχωρήσουν.

Σε όσους πρόκοψαν και ασκούνται με βία, παρουσιάζεται κατά διαστήματα και τους ενθαρρύνει στη φιλοπονία.

Σ’ αυτούς που προόδευσαν στην «πρακτική» εργασία και δάμασαν τις αισθήσεις, από τα πάθη, προσφέρει το θείο φωτισμό.

Σε όσους προσέχουν με ακρίβεια τις αισθήσεις από την αιχμαλωσία του παράλογου, του εμπαθούς, αυξάνεται ο φωτισμός του νου, διοικεί τα νοήματα και γεννά τις λογικές και θεοφιλείς αποφάσεις.

Το ανέκφραστο και συγκλονιστικό – για τη λογική -, μυστήριο, κατά τους πατέρες μας, είναι το εξής: Όταν ο νους με προσοχή δαμάσει και υποτάξει τις αισθήσεις από τις παράλογες ορμές και κινήσεις, ώστε να αναπαύεται σ’ αυτόν «ο λόγος του πνεύματος της ζωής», τότε υποτάσσεται η Χάρη στην κυριότητα του νου και ενώνονται τα δυο αυτά τέλεια στοιχεία, που αποτελούν τον τέλειο άνθρωπο.

Στην ολοκληρωμένη πραγματική μετάνοια, όταν το «θνητόν καταποθεί υπό της ζωής» και ο νους μαζί με τη θεία Χάρη θα επισφραγίζουν την ανάσταση, αρχίζει η υπέρ τη φύση αίσθηση και πληροφορία και έμπρακτα πλέον αρχίζει η διακονία του πληρώματος της Εκκλησίας.

Αν και η Χάρη είναι μια, μερίζεται με ποικίλους τρόπους στα όργανά της -τις αγιασμένες ψυχές-, και παρέχει «ενί εκάστω κατά το μέτρον της δωρεάς» (Εφ. 4,7).

Σε άλλον δίνει σοφία, σε άλλον γνώση και θεολογία, σε άλλον προφητεία, σε άλλον ιάματα, σε άλλον διακονία, ανάλογα με τις ανάγκες, για τον καταρτισμό του πληρώματος της Εκκλησίας.

Αυτό ακριβώς είναι που, όχι «τω καιρώ εκείνω», αλλά και σήμερα ισχύει, δηλαδή το να παρατείνεται η υπόσχεση του Κυρίου μας, ότι δε θα μας αφήσει ποτέ μόνους.

Οι καταστάσεις αυτές, που είναι ένα είδος προαγωγής σε όσους τηρούν ακρίβεια στη συνείδηση, είναι μόνιμες, αλλά δεν ελέγχονται από αυτούς που τις πάσχουν, «ίνα η υπερβολή της δυνάμεως ή του Θεού και μη εξ ημών» (Β’ Κορ. 4,7).

Σε ορισμένους δίνεται «πληροφορία», όσες φορές η Χάρη κρίνει σκόπιμο.

Και τούτο πάλι δεν ελέγχεται από τον πάσχοντα, πότε, πως και πόσο.

Συνήθως όμως αυτά τα προκαλεί η προσευχή και πάλι όχι όποτε θέλει ο «αιτών», όσο και αν το ζητήσει.

Οι ενέργειες της Χάριτος ουδέποτε ελέγχονται απόλυτα από τον άνθρωπο, όσο κι αν τις ζητά, γιατί οι πανσωστικοί όροι της πρόνοιας του Θεού είναι σχεδόν αμετάβλητοι.

Έχουμε το δικαίωμα να ζητούμε, όχι όμως να διατάζουμε.

Το κατ’ ευδοκία θείο θέλημα είναι η σωτηρία της ψυχής κι αν αυτό εμποδίζεται από κάποια «παρηγοριά», δεν εισακούεται ποτέ.

Συζητήσεις στον Άθωνα
Γέροντος Ιωσήφ Βατοπαιδινού
Ι.Μ. Βατοπαιδίου 2012, σελ. 92-94.

Friday, March 22, 2019

Αυτοί που έμαθαν να αγαπάνε τους εχθρούς και τους ανθρώπους που τους μισούσαν, νικούσαν με αγάπη τους αντιπάλους τους. ( Αγίου Λουκά Αρχιεπισκόπου Κριμαίας )


«Και καθώς θέλετε ίνα ποιώσιν υμίν οι άνθρωποι, και υμείς ποιείτε αυτοίς ομοίως, και ει αγαπάτε τους αγαπώντας υμάς, ποία υμίν χάρις εστί; και γαρ οι αμαρτωλοί τους αγαπώντας αυτούς αγαπώσι. και εάν αγαθοποιήτε τους αγαθοποιούντας υμάς, ποία υμίν χάρις εστί; και γαρ οι αμαρτωλοί το αυτό ποιοϋσι. Και εάν δανείζητε παρ' ων ελπίζετε απολαβείν, ποία υμίν χάρις εστί; και γαρ αμαρτωλοί αμαρτωλοίς δανείζουσιν ίνα απολάβωσι τα ίσα. πλην αγαπάτε τους εχθρούς υμών και αγαθοποιείτε και δανείζετε μηδέν απελπίζοντες, και έσται ο μισθός υμών πολύς, και έσεσθε υιοί υψίστου, ότι αυτός χρηστός εστίν επί τους αχάριστους και πονηρούς, γίνεσθε ουν οικτίρμονες, καθώς και ο πατήρ υμών οικτίρμων εστί» (Λκ. 6, 31, 36).

Τόσο απλά λόγια! Είναι τόσο απλά και τόσο φυσικά ώστε ο άνθρωπος, όταν πρώτη φορά ακούει ότι πρέπει να φέρεται στους άλλους έτσι όπως ήθελε οι άλλοι να φέρονται σ' αυτόν, αισθάνεται αμηχανία. Κύριε! Πώς μόνος μου δεν το σκέφτηκα! Όλα τα σπουδαία και μεγάλα πράγματα είναι απλά και όλη η διδασκαλία του Χριστού είναι καταπληκτικά απλή. Απευθυνόταν στους ανθρώπους με άπλή καρδιά. Τήν δέχτηκαν οι απλοί αλιείς από την Γαλιλαία και έγιναν φώς για όλο τον κόσμο.
Τόν Χριστό ζητούσαν και μετά Τόν ακολούθησαν κυρίως απλοί άνθρωποι γιατί ο λόγος Του είναι απλός και εύκολα αγγίζει την καρδιά τοϋ άνθρωπου. Όλη η διδασκαλία Του είναι κατανοητή και όμως πόσο μακριά άπ' αυτή είναι η δική μας πραγματικότητα!
Σπάνιο πράγμα να φερόμαστε στους ανθρώπους όπως θα θέλαμε να μας φέρονται αυτοί. Περιμένουμε από τους άλλους να μας σέβονται άλλά οι ίδιοι τους ταπεινώνουμε, θέλουμε να μας βοηθάνε, όταν υπάρχει ανάγκη, άλλά οι ϊδιοι ποτέ δεν σκεφτόμαστε πώς να βοηθήσουμε τον πλησίον.Τι σημαίνει αυτό; Γιατί είναι έτσι τα πράγματα; Γιατί δεν φερόμαστε στους ανθρώπους όπως θέλουμε να μας φέρονται αυτοί;
Δεν συμπεριφερόμαστε έτσι με όλους τους ανθρώπους. Στους πιο στενούς συγγενείς μας, στους ανθρώπους που αγαπάμε, στην γυναίκα μας, στα παιδιά μας, στον πατέρα και την μητέρα μας, φερόμαστε έτσι όπως το λέει ο Χριστός στις εντολές του, τους αγαπάμε σαν τον εαυτό μας και δεν τους κάνουμε αυτά που θα ήταν δυσάρεστα για μας αν μας τα κάνανε οι άλλοι.
Ποιά μητέρα, η οποία με όλη την καρδιά της αγαπάει το παιδί της, δεν προσφέρει σ' αυτό όλη την αγάπη και την τρυφερότητα που έχει, ακόμα και την ζωή της; Έτσι ακολουθεί το νόμο του Χριστού. Σ' αυτούς όμως που ονομάζουμε πλησίον αλλά στην πραγματικότητα τους θεωρούμε ξένους δεν φερόμαστε με τον ίδιο τρόπο. Τι μάς εμποδίζει να τους φερόμαστε έτσι όπως φερόμαστε σ' αυτούς που αγαπάμε; Ό εγωισμός και η φιλαυτία μας, γιατί μόνο τον εαυτό μας αγαπάμε.
Γι' αυτό είμαστε καλοί με τους συγγενείς μας, επειδή τους αγαπάμε, και ψυχροί με τους άλλους, γιατί δεν τους αγαπάμε. Τόν εαυτό μας φροντίζουμε και τον αγαπάμε και τους ανθρώπους γύρω μας δεν τους αγαπάμε, συχνά τους πικραίνουμε και τους προσβάλλουμε. Και αυτό που ζητά από μας ο Κύριος είναι τόσο φυσικό, τόσο καθαρό και τόσο ιερό «Και καθώς θέλετε ίνα ποιώσιν υμίν οι άνθρωποι, και υμείς ποιείτε αυτοίς ομοίως». Και στη συνέχεια λέει" «Και εάν αγαθοποιήτε τους αγαθοποιούντας υμάς, ποία υμίν χάρις εστί;... πλην αγαπάτε τους εχθρούς υμών και αγαθοποιείτε και δανείζετε μηδέν απελπίζοντες, και έσται ο μισθός υμών πολύς, και έσεσθε υιοί υψίστου».

Δύσκολο πράγμα ζητάει από μας ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Θέλει να αγαπάμε τους εχθρούς μας. Μήπως αυτό είναι εύκολο; Όχι, αλλά πάρα πολύ δύσκολο. Να αγαπάνε τους εχθρούς τους μαθαίνουν αυτοί που έχουν καθαρή καρδιά, που με όλη την καρδιά τους αγαπάνε τον Θεό και τηρούν τις εντολές Του, αυτοί που μέσα τους κατοικεί το Άγιο Πνεύμα, το πνεύμα της ταπείνωσης, αυτοί που όλο το είναι τους διαποτίζεται από αγάπη.
Αυτοί που έμαθαν να αγαπάνε τους εχθρούς και τους ανθρώπους που τους μισούσαν, νικούσαν με αγάπη τους αντιπάλους τους. Μέ τη δική τους αγάπη μάζευαν πάνω στο κεφάλι των έχθρων τους αναμμένα κάρβουνα, έκαναν την καρδιά τους να καίει και μ' αυτό τον τρόπο από εχθρούς τους κάνανε φίλους.

Ο Κύριος λέει να μην περιμένουμε ανταπόδοση για το καλό που κάνουμε στους άλλους και μας υπόσχεται μεγάλη ανταμοιβή, μάς υπόσχεται αιώνια χαρά και αγαλλίαση και λέει ότι θα γίνουμε υιοί του Υψίστου. «Γίνεσθε ουν οικτίρμονες, καθώς και ο πατήρ υμών οικτίρμων εστί»... «Ότι αυτός χρηστός εστιν επί τους αχαρίστους και πονηρούς». Στέλνει βροχή σε όλους τους ανθρώπους, και καλούς και μη, και τον ήλιο διατάζει να φωτίζει όλο τον κόσμο.

Πού βρίσκεται η ρίζα της ευσπλαχνίας; Η ρίζα της ευσπλαχνίας είναι η συμπόνοια. Η συμπόνοια είναι το πιο χαρακτηριστικό γνώρισμα της αγάπης. Εκεί όπου υπάρχει η αγάπη υπάρχει και η συμπόνοια, γιατί δεν μπορεί να αγαπάει κανείς και να μην συμπάσχει. Δεν μπορεί να μην βοηθάει αυτούς που έχουν ανάγκη. Και το κάνει χωρίς να περιμένει τίποτα, καμία ανταπόδοση.
Από την καθαρή αγάπη πηγάζει η ευσπλαχνία, αυτή μας κάνει να πραγματώνουμε αυτές τις εντολές του Χριστού, να δανείζουμε σ' αυτούς που δεν περιμένουμε να πάρουμε πίσω και να κάνουμε άλλα διάφορα έργα. Αυτόν που έτσι ενεργεί περιμένει μεγάλη χαρά, αυτός θα κληθεί υιός του Υψίστου.

Ξέρετε τι λέει ο Κύριος Ιησούς Χριστός για την Φοβερά του Κρίση, γιατί θα δικαιωθούν οι δίκαιοι; Μόνο εξαιτίας της αγάπης τους και για τα έργα της αγάπης που είχαν κάνει. Θά κληθούν υιοί του Υψίστου και θα λάμψουν σαν τα άστρα του ουρανού. Και αυτοί που δεν είχαν αγάπη και δεν έκαναν έργα ελεημοσύνης θα κληθούν υιοί του διαβόλου και θα μοιραστούν μαζί του την αιώνιο βάσανο.
Από τον Άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο, το μέγα απόστολο της αγάπης, έχουμε μάθει ότι η αγάπη είναι πλήρωμα όλου του νόμου. Η ευσπλαχνία είναι και αυτή όλος ο νόμος του Χρίστου, διότι και αυτή πηγάζει από αγάπη.
Τι λοιπόν πρέπει να κάνουμε για να αποκτήσουμε την αγάπη; Ω, αυτό είναι μεγάλη υπόθεση, είναι ο σκοπός της ύπαρξης μας, όλης της ζωής μας. Γι' αυτό μας έπλασε ο Θεός, για να Τον πλησιάζουμε. Γι' αυτό ζούμε, για να γίνουμε υιοί του Υψίστου, για να τελειοποιούμαστε και να Τον ποθούμε.

Ποιό δρόμο πρέπει να ακολουθήσουμε;
Να πορευόμαστε διά μέσου της στενής πύλης, την ακανθώδη και τεθλιμμένη οδό, χωρίς να φοβόμαστε την θλίψη και τον πόνο γιατί είναι η αρχή του καλού. Πρέπει να ακολουθήσουμε την οδό των θλίψεων, εφαρμόζοντας στη ζωή μας τις εντολές του Χρίστου. Με ακούραστη προσευχή και νηστεία πρέπει να επιδιώκουμε την στενή κοινωνία με τον Θεό.
Αυτοί έχουν αποκτήσει την αγάπη που σαν τον άγιο Σεραφείμ του Σαρόβ μέρα και νύχτα προσεύχονταν και ζούσαν στην εγκράτεια. Τίς καρδιές τέτοιων ανθρώπων ο Κύριος καθαρίζει από κάθε ακαθαρσία, διότι το Άγιο Πνεύμα μόνο στην ταπεινή καρδιά μπορεί να κατοικήσει. Πρέπει να αποκτήσουμε την πραότητα και την ταπείνωση και τότε θα έλθει η θεία αγάπη.

Υπάρχει ανάγκη πολλά να ζητάμε όταν μετανοούμε και προσευχόμαστε για τις αμαρτίες μας. Αλλά η πρώτη μας αίτηση πρέπει να είναι αυτή, να καθαρίσει από την κακία ο Κύριος την καρδιά μας και να μας χαρίσει τις αρετές, την πραότητα, την ταπείνωση και την θεία αγάπη. Ας μην ξεχνάμε ποτέ την πιο χρήσιμη προσευχή, αυτή στην οποία ζητάμε αγάπη. Να προσεύχεστε και με τα δικά σας λόγια, έτσι όπως σάς φωτίσει ο Θεός. Μπορείτε, για παράδειγμα, με τον εξής τρόπο- «Κύριε, δώσ' μου την θεία αγάπη, μάθε με να αγαπάω όλους τους ανθρώπους, και αγενείς και αναιδείς, ακόμα και ανόητους και ασεβείς, όπως Έσύ, Κύριε, όλους μάς αγαπάς, τους καταραμένους και αμαρτωλούς ανθρώπους».

Αγίου Λουκά Αρχιεπισκόπου Κριμαίας
Λόγοι και ΟμιλίεςΤόμος Γ'.

Monday, March 18, 2019

Λέγει ο Χριστός είναι να αναγνωρίσουμε την αρρώστια μας, την ατέλειά μας, και να Του ζητήσουμε βοήθεια


Η Εκκλησία πολλές φορές σκανδαλίζει γιατί έχει ανθρώπους οι οποίοι δεν είναι τέλειοι, ήρωες, αψεγάδιαστοι, αλλά αμαρτωλοί, ανήθικοι, εμπαθείς.
Είναι σαν να πηγαίνουμε σε ένα νοσοκομείο και να σκανδαλιζόμαστε επειδή μέσα στο νοσοκομείο υπάρχουν άρρωστοι. Μα, ακριβώς γι'αυτό βρίσκονται εκεί οι άρρωστοι (μέσα στο νοσοκομείο) για να βρούνε γιατρειά.
Μην ξεχνούμε ποτέ, ότι ο Χριστός δεν προσδοκά από εμάς την αναμαρτησία, γιατί γνωρίζει ότι δεν είναι εφικτή. Αυτό που μας λέγει ο Χριστός είναι να αναγνωρίσουμε την αρρώστια μας, την ατέλειά μας, και να Του ζητήσουμε βοήθεια, να ακολουθήσουμε τον δικό Του τρόπο θεραπείας.

Βεβαίως οι άνθρωποι που θέλουνε να πολεμήσουν τον Χριστό, επειδή δεν βρίσκουν κάτι το μεμπτό σ'Αυτόν, προβάλουν τα λάθη, τα πάθη των χριστιανών. Αυτό όμως είναι και πάλι λάθος.


Δεν βλέπουν την Εκκλησία, αλλά κάποια μέλη της Εκκλησίας που ίσως έσφαλαν, αμάρτησαν και έχουνε μία ζωή η οποία δεν συμβαδίζει με την χριστιανική τους ιδιότητα.
Είναι λάθος όμως να κατηγορώ ολόκληρη την Εκκλησία και να την απαξιώνω, απαξιώνοντας και τον ίδιο τον Σωτήρα Χριστό. Είναι σαν να προσπαθώ να κατηγορήσω το νοσοκομείο, επειδή υπάρχουν ασθένειες. Βεβαίως οι ενδονοσοκομειακές λοιμώξεις είναι επικίνδυνες και πρέπει να λαμβάνεται μέριμνα από το νοσοκομείο, όμως δεν φταίει το νοσοκομείο επειδή υπάρχουν ασθένειες στον κόσμο γενικότερα.
Νομίζω ότι πολλοί άνθρωποι κατακρίνουν την Εκκλησία και την απορρίπτουν γιατί την φοβούνται. Φοβούνται ότι μπορεί να λέγει την Αλήθεια, ότι μπορεί να έχει την Αλήθεια.
Επειδή όμως η Αλήθεια δεν βολεύει, καλύτερα να την αναθεματίσουμε, παρά να την ακολουθήσουμε.
Και επειδή κουσούρια στην Αλήθεια δεν μπορούνε να βρούνε, προβάλουν τα κουσούρια αυτών που πιστεύουνε στην Αλήθεια ώστε να πείσουν "εαυτούς και αλλήλους" ότι δικαιολογημένα δεν πιστεύουνε.
Δεν έχουμε καταλάβει ότι τα κουσούρια μας, οι αμαρτίες μας, δεν μας στερούν την Αλήθεια. Την Αλήθεια την στερούμαστε όταν δεν παραδεχτούμε τα κουσούρια και τις αμαρτίες μας.
Ο Χριστός και στην επίγεια ζωή του δεν έκανε παρέα με τέλειους ανθρώπους, αλλά με ανθρώπους που είχανε κουσούρια και αδυναμίες. Οι μαθητές γίνανε απόστολοι όχι γιατί ήταν τέλειοι, αλλά γιατί είχανε απλότητα και ταπείνωση.
Εάν δούμε τα συναξάρια της Εκκλησίας είναι γεμάτα από ρέμπελους, από ανήθικους, από αμαρτωλούς, από εμπαθείς ανθρώπους που μετανόησαν, που πάλεψαν με τους δαίμονές τους και τον Θεό.
Ένας μικρός σπόρος αυτομεμψίας χρειάζεται, να θαφτεί μέσα στην φυλακή-κόλαση του εγώ μας, για να καρποφορήσει η ελευθερία-παράδεισος της μετανοίας.

Thursday, March 14, 2019

Τα δάκρυα της Μετάνοιας του Μοναχού


Στη Λαύρα των Σπηλαίων του Κιέβου, στα πρώτα χρόνια του 12ου αιώνα, είχαν κοινοβιάσει δύο μοναχοί, ο Θεόφιλος και ο Ιωάννης, φίλοι στενοί από τα παιδικά τους χρόνια. Αλλά και μέσα στη μονή είχαν γίνει υπόδειγμα αδελφικής αγάπης.

Επειδή θέλησαν να μείνουν αχώριστοι ακόμα και στον τάφο, παρακάλεσαν τον αρμόδιο μοναχό, τον π. Μάρκο, να τους ετοιμάσει ένα κοινό τόπο ταφής.

Κάποτε ο Θεόφιλος έλειψε για ένα διάστημα από τη Λαύρα. Στη διάρκεια όμως της απουσίας του, ασθένησε ο Ιωάννης κι έφυγε για τον ουρανό.

Επιστρέφοντας ο Θεόφιλος, έκλαψε πικρά για το θάνατο του πνευματικού αδελφού του, αγανάκτησε όμως, γιατί βρήκε το νεκρό θαμμένο στην πρώτη θέση του κοινού τάφου.

-Πάτερ Μάρκε, διαμαρτυρήθηκε, γιατί τον έβαλες εδώ; Στην πρώτη σειρά πρέπει να ταφώ εγώ, σαν μεγαλύτερος.

Ο ταπεινός και απλός Μάρκος ζήτησε συγνώμη από τον Οργισμένο Μοναχό και, γυρίζοντας στο νεκρό, πρόσταξε:

-Σήκω, αδελφέ, και παραχώρησε την πρώτη θέση στον μεγαλύτερό σου.

Με φρίκη τότε είδαν όλοι το νεκρό να σηκώνεται και ν’ αλλάζει θέση.

Ο Θεόφιλος αμέσως συνήλθε. Μετανοημένος πικρά, ζήτησε συγχώρηση από τον π. Μάρκο, που του απάντησε μ’ αυτά τα λόγια:

-Θα έπρεπε, π. Θεόφιλε, να μη βγεις από δω μέσα, αλλά να ξαπλώσεις αμέσως στην πρώτη θέση, που τόσο ζηλότυπα επιζητείς. Δεν είσαι όμως έτοιμος. Πήγαινε λοιπόν ν’ αγωνιστείς για τη σωτηρία σου, γιατί δεν θ’ αργήσεις να έρθεις εδώ οριστικά.

Τρομαγμένος εκείνος, έφυγε κατ’ ευθείαν για το κελλί του. Κλείστηκε μέσα κι επιδόθηκε συστηματικά σε μια αξιέπαινη μετάνοια. Ο θρήνος του ήταν απαρηγόρητος.

Πέρασαν αρκετά χρόνια. Από τη νηστεία και την αγρυπνία έμεινε πετσί και κόκκαλο. Από το αδιάκοπο κλάμα έχασε την όρασή του. Στο διάστημα αυτό κοιμήθηκε και ο μοναχός Μάρκος. Τότε ο π. Θεόφιλος αύξησε τη νηστεία και τα δάκρυα. Έβαζε μπροστά του ένα μεγάλο πήλινο δοχείο κι έκλαιγε πάνω σ’ αυτό χύνοντας μέσα τα δάκρυά του.

Μετά από καιρό το δοχείο γέμισε! Τότε απέκτησε πάλι την όρασή του. Κι ενώ προσευχόταν, εμφανίζεται μπροστά του ένας λευκοντυμένος άγγελος και του λέει:

-Τα δάκρυα της μετάνοιας σου δεν είναι μόνο αυτά που μάζεψες εσύ. Είναι κι εκείνα που μάζεψα εγώ, όταν στεκόμουν δίπλα σου όσο προσευχόσουν εκείνα που σκούπιζες με το χέρι σου και με το ζωστικό σου. Όλ’ αυτά βρίσκονται μέσα σε τούτο το δοχείο που κρατάω.

Μ’ έστειλε τώρα ο Θεός για να σου αναγγείλω ότι φεύγεις από τον κόσμο αυτό. Φεύγεις για Εκείνον που είπε: «Μακάριοι οι πενθούντες, ότι αυτοί παρακληθήσονται» και «Μακάριοι οι κλαίοντες νυν, ότι γελάσατε».

Λέγοντας αυτά ο άγγελος, άφησε στα πόδια του π. Θεόφιλου ένα μεγάλο αγγείο απ’ όπου έβγαινε άρρητη ευωδία, κι έγινε άφαντος.

Σε λίγο η ψυχή του αναχώρησε για τον ουρανό.

Το σώμα του το έθαψαν δίπλα σου π. Ιωάννη. Τότε ο ηγούμενος, σύμφωνα με την τελευταία επιθυμία του, έδωσε εντολή να περιχύσουν πάνω του το περιεχόμενο του αγγελικού δοχείου. Αμέσως γέμισε ο χώρος από μεθυστική ευωδία.

Ύστερα άδειασαν επάνω του και τα δάκρυα του δικού του δοχείου, τα δάκρυα εκείνα που πότισαν τον αγρό της ψυχής του, για να θερίσει στον αγρό τ’ ουρανού τα στάχυα της αιώνιας ευδαιμονίας.

Saturday, March 9, 2019

Διάλογος Άδου και Σατανά περί του Κυρίου

Με χαρά ήλθε ο σατάν ο κληρονόμος του σκότους και λέγει του Άδη. Λαίμαργε και αχόρταγε άκουσον τι θα σου πώ. Εκ του γένους των Ιουδαίων κάποιος που ονομάζεται Ιησούς, ονομάζει τον εαυτόν του Υιόν του Θεού. Αυτός ο άνθρωπος λοιπόν από δική μας ενέργειαν εσταύρωσαν αυτόν οι Ιουδαίοι ώς ατοιμασμένον, και ενταφιάσαμε αυτόν. Εγώ είδα ότι άνθρωπος είναι, και άκουσα αυτόν να λέγει ότι περίλυπος είναι η ψυχή μου μέχρι θανάτου. Έκανε και πολλά άλλα και έτρωγε μαζί με τους ανθρώπους και όσους ανθρώπους εγώ τους έδενα και τους έκανα τυφλούς, κουλούς λεπρούς, και αυτός μόνον δια του λόγου μόνο τους ιάτρευε, και όσους ετοίμαζα για ταφή και αυτούς μόνον διά λόγου τους ανάστηνε.

Λέγει ο Άδης. Αφού διά του λόγου μόνον έκανε όλα αυτά, εσύ κοίταξες να του αντισταθείς; Ουδείς μπορεί να του αντισταθεί, και επειδή όπως λέγεις τον άκουσες να λέει ότι ήταν φοβούμενος τον θάνατον, σε ξεγελούσε και σε κορόϊδεβε, για να σε αρπάξει με το χέρι του το δυνατό. Και αλοίμονο εις τον αιώνα τον άπαντα. Λέγει ο σατάν αχόρταγε Άδη, αυτόν εφοβήθης, του κοινού εχθρού μας; Εγώ αυτόν δεν εφοβήθει, και έσπρωξα τους Ιουδαίους και εσταύρωσαν αυτόν, και επότησαν χολή και όξος. Και στον ετοίμασα και σου τον έστειλα για να τον κρατήσεις γερά κάτω στον άδην.
Απεκρίθει ο Άδης. Κληρονόμε του σκότους, υιέ της απωλείας, διάβολε είπες ότι πολλούς ετοίμασες για να ταφούν και αυτός με έναν λόγο τους ανέστησε. Πώς αυτός και με ποία δύναμη θα τον κρατούσαμε δεμένον; Εγώ προ λήγον καιρού κατάπια έναν νέον ονομαζόμενον Λάζαρον. Και μετά λίγο μόνον διά του λόγου απέσπασε από τα βάθη του Άδη και γίνεται πάλι ζωντανός. Για να τον φέρεις εδώ κάτω κινδυνεύουμε να χάσουμε κι άλλους, όσους από αιώνες κατάπια . νιώθω πόνο στην κοιλιά μου, και δεν είναι σημείον καλό αυτό. Ο προαναρπαστής Λάζαρος από μπροστά μου έφυγε όχι ως νεκρός, αλλά σαν αετός. Η γή τον εξέρασε. Και σου έλεγα μην τον φέρεις αυτόν κάτω εδώ γιατί δεν μας μένει κανείς από τους νεκρούς.
Καθώς αυτά συζητούσαν ο σατάν και ο Άδης φωνή μεγάλη ήρθε σαν βροντή και έλεγε: Άρατε πύλας οι άρχοντες ημών , και επάρθητε πύλαι αιώνιοι, και εισελέυσεται ο βασιλιάς της δόξης (Λέγεται κατά την Ανάσταση) όταν άκουσαν αυτήν την φωνή λέγει ο σατάν του Άδη Τρέξε να φύγουμε είναι πολύ δυνατός και δεν μπορεί κανείς να του αντισταθεί. Έτρεξε έξω ο σατάν και λέγει ο Άδης στα δαιμόνια. Ασφαλίσατε καλά τας πύλας και βάλλεται της χάλκινες αμπάρες και σιδεριές. Πάρετε και τα κλειδιά μου και να είσαστε όρθιοι έτοιμοι, γιατί εάν αυτός έρθει κάτω εδώ, θα μας αρπάξει.
Όταν άκουσαν αυτά οι προπάτορες άρχισαν όλοι να βρίζουν αυτόν λέγοντας –παμφάγε και αχόρταγε άνοιξε να έρθει ο βασιλιάς της δόξης.
Λέγει ο Δαυίδ ο Προφήτης δεν είδες τυφλέ ότι όταν ζούσα ακόμη στον κόσμο, προφήτεψα το Άρατε πύλας οι άρχοντες υμών; Και ο Ησαΐας λέγει, ότι αυτό το προείδα, εκ Αγίου Πνευματος, έγραψα . Αναστήσονται οι νεκροί και εγερθησονται οι εν τοις μνημείοις, και ευφραθησονται οι εν τη γη. Και που σου, θάνατε το κεντρί σου; Που σού Άδη το νίκος; Ήλθεν και πάλιν φωνή. Άρατε πύλας ...
Ακούσας ο Άδης για δεύτερη φορά την φωνήν, λέγει σαν να μην ήξερε...Τις εστίν ούτος ο βασιλιάς της δόξης; Και λέγουν οι Άγγελοι του Δεσπότου-Κύριος κραταιός και δυνατός Κύριος δυνατός εν πολέμω. Και καθώς έλεγαν αυτά οι Άγγελοι συνετρίβησαν οι αμπάρες, και οι δεμένοι νεκροί ελύθησαν, και εισήλθε ο βασιλιάς της δόξης σαν άνθρωπος και όλος ο σκοτεινός Άδης εφωτίσθει. Και αμέσως φώναξε δυνατά ο Άδης. Αλοίμονον νικηθήκαμεν αλλά ποιός είναι αυτός που έχει τέτοιαν δύναμιν και εξουσία; Και ποιός είναι χωρίς αμαρτία που ήλθε εδώ; Που τόσος μικρός φαινόταν, και τώρα τόσο δυνατός; Ο ταπεινός και υψηλός, ο δούλος και ο δεσπότης; Ο στρατιώτης και βασιλεύς, ο έχων εξουσία στούς ζώντας και νεκρούς; Έν τω Σταυρώ προσηλωθείς και εν τάφω ετέθης, και σε λίγο έγινες ελεύθερος και ενίκησες όλην την δύναμη μας; Άρα συ εί ο Ιησούς, περί ου έλεγεν ο αρχισατράπης σατάν ότι διά σταυρού και θανάτου μέλει να κληρονομήσεις όλον τον κόσμον; Τότε ο βασιλεύς της δόξης άρπαξε από τα μαλλιά τον αρχισατράπη σατάν και τον παράδωσε στους αγγέλους του, είπε. Δέστε τον με σιδερένιες αλυσίδες χέρια και πόδια, και το στόμα του. Και τον παράδωσαν στον Άδη να τον κρατήσει ασφαλώς μέχρι την Δευτέρα Παρουσία. Και ο Άδης παρέλαβε τον σατάν και του έλεγε. Βελζεβούλ, κληρονομία της φωτιάς και της κολάσεως, εχθρέ των Αγίων, για πια ανάγκη εσταύρωσες τον βασιλιά της δόξης, και τον έφερες εδώ και μας έγδυσε; Γύρισε και δες, κανείς νεκρός δεν έμεινε, και όσους εκέρδησες διά τού ξύλου της γνώσεως, δια του ξύλου του Σταυρού τους έχασες όλους, και όλη σου η χαρά, εγύρησε σε λύπην. Και τον Βασιλέα της δόξης θέλοντας να θανατώσεις τον εαυτόν σου θανάτωσες. ¨Ω αρχιδιάβολε, του θανάτου αρχή, η ρίζα της αμαρτίας, το τέλος παντός κακού, τι κακόν ευρίκες εις τον Ιησού, και γύρευες την απώλειαν αυτού. Πως ετόλμησες αυτό το κακό να κάνεις; Πως αυτόν τον άνθρωπον εθανάτωσες και όσους από αιώνες είχες φέρει εδώ κάτω όλους τους έχασες; Καθώς έλεγε αυτά ο Άδης του σατάν, άπλωσε ο βασιλεύς της δόξης την δεξιάν αυτού, και έγειρε τον προπάτορα Αδάμ και γύρισε και προς τους λοιπούς είπε ελάτε όλοι μαζί μου. Και ο Αδάμ χαρούμενος έλεγε. Ευχαριστώ τη μεγαλοσύνη σου Κύριε. Το ίδιο και οι προφήτες και οι Άγιοι έλεγαν. Ευχαριστώντας τον Χριστό και Σωτήρα του κόσμου και ευλόγησεν ο Σωτήρ τον Αδάμ στο μέτωπο με το σημείο του Σταυρού, και όλους τους πατριάρχας και Προφήτας και Μάρτυρας. Και τους ελευθέρωνε, και αυτοί όλοι έψαλλον. Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου, Αλληλούϊα, αυτώ η δόξα των αγίων πάντων. Κρατώντας τον προπάτορα Αδάμ έφτασαν εις τον Παράδεισον εις τον Αρχάγγελον Μιχαήλ.
Στην θύρα του Παραδείσου συνάντησαν δύο πρεσβύτερους ανθρώπους, και ρώτησαν. Ποιοι είναι αυτοίο; εμείς δεν τους είδαμε εκεί κάτω στον Άδη: και είπε ο ένας εξ αυτών. Εγώ είμαι ο Ενώχ που ευαρέστησα τώ Θεώ και με τοποθέτησαν εδώ, και αυτός είναι ο Ηλίας ο Θεσβίτης, και μέλλομεν να ζήσουμε μέχρι της συντελείας του αιώνος. Τότε θα σταλούμε από τον Θεόν να αντισταθούμε του αντιχρίστου, και θα θανατωθούμε και μετά τρείς ημέρας θα αναστηθούμε και θα αρπαχθούμε μέσα σε νεφέλες και θα συναντήσουμε τον Κύριον. Καθώς λεγόντουσαν αυτά ήρθε άλλος ταπεινός άνθρωπος και κρατούσε στον ώμο του Σταυρόν και ρώτησαν οι Άγιοι. Εσύ ποιός είσαι, και έχεις την όψιν του λιστού, και κρατάς στον ώμο σου Σταυρόν; Και απεκρίθει λέγων. Όπως είπατε ληστής ήμουν και κλέπτης, γιαυτό οι Ιουδαίοι με σταύρωσαν δίπλα από τον Ιησού Χριστό. Και βλέποντας τα γενόμενα επίστεψα. Και παρακάλεσα τον Κύριον να με θυμηθεί στην Βασιλεία του. Και αμέσως μου είπε από σήμερον μετά εμού θα είσαι στον Παράδεισον. Και με απέστειλε προς την Πυλη της Εδέμ και καθώς είδε η φλογίνη ρομφαία το σημείον του Σταυρού, μου άνοιξαν αμέσως.
Και εβόησαν οι Άγιοι πάντες. 
Μέγας ο Κύριος και θαυμαστά τα έργα σου!.

Sunday, March 3, 2019

Νηστεία σημαίνει πείνα για το Θεό ( Πάτερ Αλέξανδρος Σμέμαν )

Όταν διψάσεις, θα ανακαλύψεις τη γεύση του νερού, που αγνοούσες λόγω της συνήθειας. Βάλε το στόμα σου στο τρεχούμενο νερό και γεύσου τις σταγόνες που σου... έκαναν τη χάρη να μείνουν για να σε δροσίσουν.

Όταν πεινάσεις, θα ανακαλύψεις τη γεύση του ψωμιού, που αγνοούσες λόγω της συνήθειας. Φάε το ψωμί σου αργά και ταπεινά. Δέξου το με ευγνωμοσύνη ως δώρο και θα σου είναι πιο γλυκό κι από το μέλι.

Με τη νηστεία που μας διατηρεί σε κατάσταση πείνας, ασκούμαστε να λαμβάνουμε την τροφή και τη ζωή ευχαριστιακά. Να τη λαμβάνουμε ως δώρο από τα χέρια του Θεού. Η νηστεία -ως πείνα και δίψα- ανοίγει άλλες προοπτικές, άγνωστες παντελώς στον κορεσμένο άνθρωπο. Το ψωμί, τα φρούτα, το νερό γίνονται ξαφνικά τόσο όμορφα… εμπνέουν τόσο σεβασμό που θέλεις να τα φιλήσεις… Τα απλά ακτινοβολούν μια αγνή ομορφιά που τα κάνει πιο ποθητά από τα πολυποίκιλα και επιτηδευμένα…

Η νηστεία, ως πείνα και δίψα, δίνει στην τροφή και τη ζωή τη γεύση της ευλογίας και της ευχαριστίας. Βλέποντας το ψωμί και το νερό ως δώρο του Θεού, ανακαλύπτεις τελικά παντού γύρω σου τα κρυμμένα Του δώρα… Έχει δίκιο ο π. Αλέξανδρος. "Μόνο αυτός που ευχαριστεί ζει αληθινά"! Η πείνα και η δίψα της νηστείας είναι στο βάθος της πείνα και δίψα για τον Θεό. Αυτό το ζεις πραγματικά στην εσπερινή λειτουργία των Προηγιασμένων Δώρων, όταν όλη μέρα πεινάς και διψάς τον Άρτο και τον Οίνο της Ευχαριστίας.