Sunday, January 31, 2021

Ἄν σὲ ρωτήσει κάποιος: Πὼς ἀποδεικνύεται, ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ μόνη ἀληθινὴ πίστη; Τί θὰ τὸν ἀπαντήσεις; ( Δημήτριος Παναγόπουλος Ἱεροκήρυκας )


Ἄν σὲ ρωτήσει κάποιος: 
Πὼς ἀποδεικνύεται, ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ μόνη ἀληθινὴ πίστη;  Τί θὰ τὸν ἀπαντήσεις;

Θὰ τοῦ πεῖς ὅτι:

1) τὸ Ἅγιο Φῶς δίδεται θαυματουργικῶς μόνο στοὺς Ὀρθοδόξους καὶ σὲ κανέναν ἑτερόδοξο ἢ ἀλλόδοξο! Καὶ μάλιστα γιὰ μερικὰ λεπτὰ δὲν καίει!!!

2) μόνο ὁ Ὀρθόδοξος παπᾶς ἐκβάλλει δαιμόνια ἀπὸ ἕναν δαιμονισμένο! Στοὺς ἑτερόδοξους καὶ ἀλλόδοξους κληρικούς, ὁ δαίμονας ἀδιαφορεῖ...

3) Ὅλοι οἱ ἀρχηγοί των ἄλλων θρησκευμάτων εἶναι καθηλωμένοι στὸν τάφο τους. Μόνο ὁ Ἰησοῦ Χριστός, ὁ Ναζωραίος, ὁ Ἐσταυρωμένος, ἔχει κενὸ τάφο. Ὁ κενὸς τάφος τοῦ Χριστοῦ, εἶναι μιὰ ἀπόδειξη τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ καὶ ὅτι ἔχουμε τὴν ὀρθὴ θρησκεία. Ὁ κενὸς τάφος τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἐγγύηση, ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ Ἀληθινὸς Θεός. Εἶναι Ἐκεῖνος, ποὺ νίκησε τὸν θάνατο.

4) μόνο στὴν Ὀρθοδοξία συναντᾷς Ἅγια λείψανα. Ὅλοι οἱ ἰατροὶ τοῦ κόσμου, ποὺ ἐξέτασαν Ἅγια λείψανα (ἄλλα ἦταν ἄφθορα καὶ ἄλλα εὐωδίαζαν), σήκωσαν ὅλοι τοὺς ψηλὰ τὰ χέρια, μὴ μπορῶντας νὰ ἐξηγήσουν ἐπιστημονικὰ τὰ εὑρήματά τους

5) μόνο στὴν Ὀρθοδοξία θὰ συναντήσεις θαυματουργικὲς εἰκόνες μὲ πάμπολλα θαύματα π.χ. ἡ εἰκόνα τῆς Παναγίας τῆς Μαλεβής, ποὺ ἐκκρίνει μύρο, θεράπευσε πολλοὺς ἀνθρώπους
6) μόνο ὁ Ὀρθόδοξος παπᾶς διαβάζοντας εἰδικὴ εὐχή, ἁγιάζει τὸ νερὸ καὶ τὸ κάνει Ἁγιασμό.

Μάλιστα ὁ ἁγιασμὸς δὲν χαλάει τὸ νερὸ ποτέ, ὅσοι αἰῶνες καὶ νὰ περάσουν.

Δημήτριος Παναγόπουλος Ἱεροκήρυκας

Sunday, January 17, 2021

Οι τρεις Καλόγεροι και ο Άγιος Αντώνιος ο Μέγας

Πρωτ. Γεωργίου Δορμπαράκη

Σταμάτησαν σ᾽ ἕνα ξέφωτο νά ξαποστάσουν. Προσπάθησαν νά βροῦν λίγη σκιά, κάτω ἀπό τά ἀραιά φύλλα κάποιων μικρῶν δέντρων. ῾Ο ἥλιος φαινόταν νά τούς εἶχε τσακίσει. ῾Ο ἱδρώτας ἔτρεχε ποτάμι ἀπό τό μέτωπό τους, ἐνῶ οἱ μανδύες τους κολλοῦσαν πάνω στά κουρασμένα κορμιά τους. Καί οἱ τρεῖς ἔκαναν τήν ἴδια κίνηση: ἔβγαλαν γρήγορα τό φλασκί ἀπό τό ταγάρι τους καί τό σήκωσαν στά διψασμένα χείλη τους. ᾽Ανασήκωσαν λίγο ἀπό τό κεφάλι τους καί τόν μαῦρο σκοῦφο τους.
῾Δόξα Σοι, ὁ Θεός᾽, ἀκούστηκε ψιθυριστή ἡ φωνή τους.
῾Σέ λίγο φτάνουμε στόν προορισμό μας᾽, εἶπε μέ ἀνακούφιση ὁ μεγαλύτερος, ὁ π. ᾽Αββακούμ, ἕνας λιοκαμένος καλόγερος μεσαίου ἀναστήματος πού τώρα ἔπαιρναν τά γένια του λίγο ν᾽ ἀσπρίζουν.
῾᾽Ελπίζουμε νά βροῦμε καί πάλι τόν Γέροντα, ὅπως καί πέρσι᾽, συμπλήρωσε ὁ νεώτερος, ὁ π. ᾽Ιωάννης, ψηλός καί ἀρκετά ἀδύνατος αὐτός, μέ ἀραιά λεπτά μαῦρα γένια.

῾῾Ο Γέροντας δέν φεύγει ἀπό τήν καλύβη του ποτέ, ἐκτός κι ἄν συντρέξει πολύ μεγάλη ἀνάγκη᾽, πῆρε τόν λόγο ὁ τρίτος, ὁ π. Βαρνάβας, ὁ πιό εὔσωμος ἀπό τούς ἄλλους καστανογένης καλόγερος, μέ ρόζους στά χέρια ἀπό τίς πολλές χειρωνακτικές ἐργασίες.
῾Νά, σάν τήν περίπτωση πρίν λίγα χρόνια, πού ἔμαθε γιά τούς χριστιανούς πού διώκονταν λόγω τῆς πίστης τους στήν ᾽Αλεξάνδρεια. ῎Ενιωσε τήν ἀνάγκη, εἶπε, νά πάει νά τούς δεῖ, νά τούς παρασταθεῖ, νά προσευχηθεῖ γιά τήν καλή ὁμολογία τους. Κι ἀκόμη νά τούς ἐνισχύσει μέ τήν δική του παρουσία. ῞Ολοι δά ξέρουν τήν μεγάλη φήμη του ὡς ἁγίου. Καί μόνο ἡ ἐμφάνισή του στήν δίκη τους – ἄς τήν ποῦμε δίκη βέβαια – ἔκανε τούς ὑποψήφιους μάρτυρες νά πάρουν μεγάλο θάρρος.
 
 ῎Ακουσα μάλιστα ὅτι καί ὁ ἴδιος ὁ κριτής σάν νά φοβήθηκε πού τόν εἶδε μπροστά του. Θά ἐπέτρεψε φαίνεται ὁ Κύριός μας τό φῶς τῆς ἁγιότητάς του νά τό δεῖ κι ἐκεῖνος. Σάν φωτιά πού κατακαίει βεβαίως᾽, ἔσπευσε ἀμέσως νά συμπληρώσει.
῎Επεσε σιωπή γιά λίγο. ῾Η ἀνάσα τους ὅλο καί γινόταν καί πιό ἥσυχη καί κανονική. ῾Η ἀνάπαυση καί τό νερό ἀνανέωναν τίς δυνάμεις τους. Βυθίστηκε ὁ καθένας στίς σκέψεις του.
῏Ηταν γνωστοί μεταξύ τους. ᾽Ασκήτευαν καί οἱ τρεῖς σέ κοντινές ἀποστάσεις, ἀλλά ἐκεῖνο πού τούς ἕνωσε περισσότερο ἦταν ὅταν πρίν μερικά χρόνια ἀποφάσισαν νά πᾶνε νά ἐπισκεφτοῦν μαζί τόν μεγάλο Γέροντα, τόν ᾽Αντώνιο. ῾Ο καθένας εἶχε τούς δικούς του ξεχωριστούς λόγους, ἀλλά καί οἱ τρεῖς ἑνώνονταν κάτω ἀπό τόν κοινό παρανομαστή: ἡ χάρη τοῦ ἁγίου νά τούς καθοδηγήσει στά δύσκολα μονοπάτια τῆς ζωῆς πού εἶχαν διαλέξει νά ἀκολουθήσουν. 

Εἶχαν ξεκινήσει μέ ἐνθουσιασμό. Κάποιοι λιγοστοί ἀσκητές στά περίχωρα τῶν χωριῶν τους τούς γοήτευσαν στήν ἐπιλογή τῆς ἀφιερωμένης ζωῆς. ῎Εβλεπαν ἔντονα τήν διαφορά πού εἶχαν αὐτοί ἀπό τούς ἄλλους χριστιανούς τοῦ κόσμου. Οἱ κοσμικοί χριστιανοί μέ τούς ὁποίους ζοῦσαν, ὅπως ἄλλωστε καί οἱ ἴδιοι, χριστιανοί ἦταν βεβαίως, ἀλλά σάν νά τούς ἔλειπε κάτι: δέν ὑπῆρχε ἐκείνη ἡ μυστική χαρά πού φαίνεται νά βγαίνει μέσα ἀπό τήν καρδιά, γιά τήν ὁποία διάβαζαν στά εὐαγγέλια καί τίς ἐπιστολές τῶν ἀποστόλων. Στούς πολλούς ἦταν ἔντονη ἡ στροφή στά πράγματα τοῦ κόσμου. Οἱ δουλειές τους τούς ἀπορροφοῦσαν. Τά προβλήματα τῆς οἰκογένειάς τους τούς κατέβαλλαν. Μιά μελαγχολία καί μιά κατήφεια γυρόφερνε τήν μίζερη ζωή τους. Κι ὅταν συνάντησαν αὐτούς τούς ἀσκητές, πού ἀπομακρύνθηκαν ἀπ᾽ τούς ἄλλους σάν μιά ἀντίδραση στόν ἀποχρωματισμένο χριστιανισμό τους, κι εἶδαν τήν χαρά πού ἀνέβλυζε ἀπό τά μάτια τους, ἔνιωσαν σάν νά τούς καλοῦσε ὁ Θεός νά γίνουν σάν κι αὐτούς. Ναί, ποθοῦσαν μιά ζωή ἀφιερωμένη στόν Κύριο. 

Τό ἔκαναν, ἀλλά μετά ἀπό κάποιο διάστημα ἄρχισαν τά προβλήματα. Λογισμοί ἄρχισαν νά τούς τυραννοῦν μέ ἀποτέλεσμα νά τούς ὁδηγοῦν σέ σύγχυση. Τό ξεκάθαρο προηγουμένως τοπίο γινόταν τώρα θολό μέσα στήν ψυχή τους. ῾Η ἀπελπισία ἄρχισε νά ἐμφανίζεται δειλά στήν ἀρχή, πιό ἔντονα ἔπειτα, στήν ζωή τους, χωρίς νά ξέρουν ἀκριβῶς τί γίνεται. ῾Η ἀπειρία στήν πνευματική ζωή ἔδειχνε φανερά τά σημάδια της. Κατέφυγαν γι᾽ αὐτό στούς ἀσκητές τῆς περιοχῆς τους. ᾽Αλλά οἱ ἀπαντήσεις τους δέν γέμισαν τήν καρδιά. Δέν τούς πληροφόρησαν ὅσο ἤθελαν. Τότε ἦταν πού σκέφτηκαν τόν μεγάλο ἅγιο. ῾Ο ἀββᾶς ᾽Αντώνιος φάνταζε σάν ἡ μόνη λύση. ῾Θεοφιλή᾽ τόν ὀνόμαζαν ὅλοι. ῏Ηταν βεβαιωμένο ὅτι αὐτός ἤξερε τά μυστικά τῆς καρδιᾶς, καί μάλιστα δοσμένα ἀπό τόν ἴδιο τόν Χριστό. Καί τό ἀποφάσισαν. 
 
῾Ετοιμάστηκαν νά πᾶνε νά τόν δοῦν, νά τόν συναντήσουν, νά τόν ρωτήσουν. Καί τό ἔκαναν μιά φορά, δυό φορές, τρεῖς φορές. Γιατί στόν ἅγιο βρῆκαν αὐτό πού ἔψαχναν: ὁ ἀββᾶς ᾽Αντώνιος τούς ἔδινε κάθε φορά ὅ,τι διψοῦσε ἡ καρδιά τους. Καί τό συγκλονιστικότερο: χωρίς κάποιες φορές κἄν νά τόν ρωτήσουν. ῾Ο φωτισμένος ἀπό τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ νοῦς του διέβλεπε τά μύχια τῆς ψυχῆς τους.

Κάθε φορά ὅμως ρωτοῦσαν οἱ δύο μεγαλύτεροι. ῾Ο π. ᾽Αββακούμ καί ὁ π. Βαρνάβας. Αὐτοί, ἴσως λόγω καί τοῦ μεγαλύτερου θάρρους ἀπό τήν ἡλικία τους ἔθεταν τά ζητήματα τῆς πνευματικῆς ζωῆς τους. Τό τί τούς ἀπασχολοῦσε κάθε φορά μέ τούς λογισμούς τους. Τούς πειρασμούς πού ἀντιμετώπιζαν ἀπό τίς δαιμονικές ἐπιθέσεις. Τίς τρικλοποδιές πού τούς ἔβαζε ὁ πονηρός μέ τά ἐκ δεξιῶν ὅπλα. ῾Ο νεώτερος, ὁ π. ᾽Ιωάννης, ἄκουγε καί δέν ρωτοῦσε τίποτε. ῾Ο μεγάλος ἀββάς τό ἔβλεπε ἀλλά δέν ἔλεγε τίποτε. Ποτέ δέν στράφηκε στόν ᾽Ιωάννη νά τοῦ κάνει κάποια παρατήρηση. Νά ρωτήσει ἐκεῖνος γι᾽ αὐτόν.

Φέτος λοιπόν ἦταν ἡ τέταρτη φορά τῆς ἐπίσκεψής τους. Οἱ λογισμοί καί τά προβλήματα εἶχαν καί πάλι σωρευτεῖ. ῾Ο ἅγιος ἦταν ἡ λύση καί ἡ παρηγοριά τους. 

῾Μήπως πρέπει νά φεύγουμε;᾽ ρώτησε σεμνά καί μέ συστολή ὁ ᾽Ιωάννης. ῾῎Αν ἀργήσουμε θά μᾶς πάρει τό βράδυ καί θά κινδυνέψουμε᾽.
Σηκώθηκαν. Μάζεψαν τά πράγματά τους πού τά εἶχαν ἀφήσει παράμερα καί μέ ζωντάνια κατευθύνθηκαν στόν προορισμό τους.
Κάποτε ἔφτασαν. ῾Ο ᾽Αντώνιος σάν νά τούς περίμενε καί ἦταν ἔξω ἀπό τό καλύβι του.
῾Καλῶς τούς ἅγιους πατέρες᾽, φώναξε εὐδιάθετα. ῾Εἴχατε καλή πορεία;᾽
῾Μέ τίς εὐχές σου, δόξα τῷ Θεῷ᾽, εἶπε ὁ π. ᾽Αββακούμ. ῾Γέροντα, παρακαλούσαμε τόν Κύριο νά σέ βροῦμε ἐδῶ καί ὑγιῆ᾽, ξανάπε. ῾Σοῦ φέραμε καί κάποια παξιμάδια καί χορταρικά, ἀπό αὐτά πού τρῶς᾽.

῾Εὐλογημένο τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ᾽, εἶπε ὁ ἅγιος. ῾Καλοδεχούμενα, ἀφοῦ εἶναι προσφορά τῆς ἀγάπης καί τῆς καρδιᾶς σας. Νά᾽ στε εὐλογημένοι κι ἐσεῖς᾽.
Τούς ὑποδέχτηκε ὁ ἅγιος καί τούς φίλεψε ὅ,τι εἶχε στό φτωχό καλύβι του. ᾽Αφοῦ λίγο ξεκουράστηκαν ἦρθε κατευθεῖαν στό θέμα: ῾Τί εἶναι αὐτό πού σᾶς ἀπασχολεῖ αὐτήν τήν φορά, ἀδελφοί μου; Γιατί καί πάλι ὑποβληθήκατε σ᾽ αὐτόν τόν μεγάλο κόπο, νά ἐπισκεφθεῖτε τόν ἀχρεῖο δοῦλο τοῦ Θεοῦ ᾽Αντώνιο;᾽
῾᾽Αββᾶ, σέ εὐχαριστοῦμε γιά τήν ἀγάπη σου᾽, πῆρε τόν λόγο ὁ π. Βαρνάβας. ῾Κάθε φορά ὁ λόγος σου χύνεται σάν βάλσαμο στίς ψυχές μας καί φεύγουμε μέ μεγάλη παρηγοριά καί δύναμη. Νιώθουμε ἀπό τήν ἄλλη ὅτι οἱ προσευχές σου μᾶς συνοδεύουν ὅλη τήν χρονιά καί μᾶς ἀνοίγουν δρόμο ἐκεῖ πού ἄλλοτε ἤμασταν στό σκοτάδι. Μά, αὐτήν τήν φορά θέλω νά σέ ρωτήσω γιά κάτι πού μέ ταλαιπωρεῖ καί δέν μέ ἀφήνει νά ἡσυχάσω ὁλάκερες βραδιές. Σάν νά ἔχει κολλήσει ἡ σκέψη μου σ᾽ αὐτό καί μοῦ δημιουργεῖ μεγάλη ἀναταραχή᾽.

῾Γιά τί πράγμα πρόκειται;᾽ ρώτησε μέ μεγάλο ἐνδιαφέρον ὁ ᾽Αντώνιος καί τά μαῦρα μάτια του γεμάτα ἀπό ἀγάπη κοίταξαν ἴσια στά μάτια τοῦ π. Βαρνάβα.
 
῾Γέροντα, πῶς νά τό πῶ; Διαβάζω στόν λόγο τοῦ Θεοῦ γιά τά πονηρά πνεύματα πού μᾶς πολεμοῦν, ἐνῶ βλέπω τήν δική μου καθημερινά ἀδυναμία. Πῶς, πατέρα μου, θά μπορέσω νά ἀντιμετωπίσω τόν διάβολο καί τά ὄργανά του; Μέ πιάνει μιά λιποψυχία καί ἔχω ἀρχίσει νά πιστεύω ὅτι δέν θά μπορέσω νά περάσω ἀπό τά τελώνια, ὅταν θά φεύγει ἡ ψυχή μου ἀπό τό ρυπαρό σῶμα μου. ῾Η κόλαση μοῦ ἔχει γίνει ἐφιάλτης. Νιώθω ἤδη ὅτι βρίσκομαι ἐκεῖ καί βασανίζομαι χωρίς ἐπιστροφή καί διέξοδο. Γέροντα, εἶμαι φοβισμένος καί ἀπελπισμένος᾽. Σταμάτησε ὁ καλόγερος καί δάκρυα ἄρχισαν νά αὐλακώνουν τό πρόσωπό του, πού εἶχε γείρει κατάκοπο πρός τά κάτω.
Σάν φωνή ἀπό τόν οὐρανό ἀκούστηκε μετά ἀπό λίγο ἡ φωνή τοῦ ἁγίου: ῾Μήν ἀνησυχεῖς, παιδί μου.
 
 ῾Ο πειρασμός τοῦ πονηροῦ σοῦ δημιουργεῖ ὅλη αὐτήν τήν κατάσταση. Γιατί αὐτό μόνο μπορεῖ νά κάνει ὁ τρισκατάρατος: νά δημιουργεῖ φόβο. ῾Ο φόβος εἶναι τό κλίμα καί ἡ ἀτμόσφαιρά του. Καταβάλλεται ὁ ἄνθρωπος ἀπό αὐτόν, χάνει τήν ἀνδρειοσύνη του, εἶναι ἕτοιμος νά ὑποταχτεῖ. Τό ἴδιο δέν συμβαίνει καί στά ἀνθρώπινα; Τί κάνει ἕνας ἐχθρός γιά νά ὑποτάξει τόν ἀντίπαλο; Προσπαθεῖ νά τοῦ δημιουργήσει φόβο. Νά τόν κάνει νά πιστέψει ὅτι ὁ ἴδιος εἶναι μεγαλύτερος καί ἰσχυρότερος ἀπό αὐτόν. ῎Αν τοῦ δημιουργήσει κλίμα ἡττοπάθειας, ἤδη τόν ἔχει στό χέρι. ῾Η ὑποδούλωσή του εἶναι θέμα μικροῦ χρόνου. Αὐτή λοιπόν εἶναι καί ἡ τακτική τοῦ διαβόλου. Νά δημιουργήσει φόβο στήν ψυχή. Κι ὅταν δεῖ τόν φόβο σ᾽ αὐτήν, τότε εἶναι εὔκολο νά τήν ὁδηγήσει στά νύχια του.

᾽Εκτός ὅμως ἀπό φόβο δέν μπορεῖ νά προκαλέσει κάτι ἄλλο στόν ἄνθρωπο ὁ διάβολος. Γιατί δέν ἔχει τήν ἐξουσία. Καί μάλιστα σ᾽ ἐμᾶς τούς βαπτισμένους χριστιανούς. Μή ξεχνᾶς, ἀδελφέ μου, ὅτι ὁ διάβολος εἶναι ἕνας ἡττημένος, ἀφότου ἦλθε ὁ Χριστός μας. ῾Ο Χριστός τόν κατήργησε καί τόν ἐξαφάνισε. ῎Αν ἐξακολουθεῖ καί ὑπάρχει καί δρᾶ, εἶναι γιατί ᾽Εκεῖνος τόν ἀφήνει καί τόν ἀξιοποιεῖ γιά τό λυτρωτικό Του ἔργο. Ποτέ δηλαδή ὁ Θεός δέν καταστρέφει τά δημιουργήματά Του, ἔστω κι ἄν πρόκειται γιά τόν διάβολο, καί ποτέ βεβαίως δέν μᾶς ἀφήνει ἀπροστάτευτους. Λοιπόν, ὁ διάβολος δέν εἶναι ἀνεξέλεγκτος. ῞Ο,τι δράση παρουσιάζει εἶναι ἡ δράση πού τοῦ ἐπιτρέπει ὁ Κύριος, κι αὐτό γιά τό καλό μας. ῎Αν ἦταν στήν ἐξουσία τοῦ διαβόλου θά μᾶς εἶχε ἀφανίσει ὅλους, ὡς ἀνθρωποκτόνος ἀπαρχῆς. ᾽Αλλά δέν ἔχει, εἴπαμε, τήν ἐξουσία.

Εἶπα, ὅμως, ὅτι δέν ἔχει ἐξουσία ἰδίως σέ ἐμᾶς τούς βαπτισμένους. Καί ἐδῶ θέλω, ἀδελφοί μου᾽, στράφηκε καί στούς ἄλλους ὁ ἅγιος Γέροντας, ῾νά προσέξετε ἰδιαιτέρως. Γιατί ἄν καταλάβουμε αὐτό πού μᾶς ἔδωσε ὁ Θεός μέ τό ἅγιο βάπτισμά μας, θά δοῦμε ὅτι ἔχουμε τήν λύση ὅλων τῶν πνευματικῶν προβλημάτων μας στά χέρια μας. Θέλω νά πῶ᾽, ἀνασηκώθηκε λίγο ὁ Γέροντας καί ἄλλαξε λίγο στάση, ῾ὅτι μέ τό βάπτισμα γίναμε μέλη τοῦ Χριστοῦ. Κλαδιά στό δέντρο πού εἶναι ᾽Εκεῖνος. Ναός τοῦ ῾Αγίου Πνεύματός Του. ῾Η σχέση μας δηλαδή μέ τόν Χριστό εἶναι μιά σχέση ἄμεση καί οὐσιαστική. Εἴμαστε, θά λέγαμε, ἡ προέκτασή Του. Δέν εἶναι ἄλλο πιά ὁ Χριστός καί ἄλλο ἐμεῖς. Εἴδατε πῶς ὁ μεγάλος ἀπόστολος Παῦλος τό λέει; Τό σῶμα μας εἶναι ναός τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος καί γι᾽ αὐτό δέν ἀνήκουμε στόν ἑαυτό μας, ἀλλά στόν Θεό. Δέν ζῶ ἐγώ, σημειώνει ἀλλοῦ, ἀλλά ζεῖ μέσα μου ὁ Χριστός.

Αὐτό σημαίνει ὅτι ὁ λογισμός μας δέν πρέπει νά ἀποπροσανατολίζεται σέ λογισμούς τοῦ πονηροῦ. ῾Ο λογισμός μας πρέπει νά δένεται, νά εἶναι κολλημένος πράγματι, στήν ἀλήθεια πού ἀποκάλυψε γιά ἐμᾶς ὁ ῎Ιδιος: Τοῦ ἀνήκουμε καί εἴμαστε κομμάτι Του. Ποῦ νά σταθεῖ λοιπόν ὁ φόβος καί ἡ ἀπελπισία; Ποῦ νά ἀφεθοῦμε ἔτσι στήν κυριαρχία τῆς κόλασης ὡς ζωῆς πού μᾶς περιμένει; Τό μυαλό καί ἡ καρδιά μας στόν Χριστό καί μόνο σ᾽ Αὐτόν. Αὐτή εἶναι ἡ λύση καί ἡ διέξοδος σέ ὅλα. Καί τότε, κατά πόσο σκεφτόμαστε καί ἀγαπᾶμε τόν Κύριο καί κατά πόσο φανερώνουμε αὐτήν τήν ἀγάπη μας ἀπέναντι στόν συνάνθρωπό μας πού εἶναι μιά ἄλλη παρουσία δική Του, ἀρχίζουμε καί αἰσθανόμαστε σέ ὅλη τήν ὕπαρξή μας τήν χάρη Του, καί στήν ψυχή καί στό σῶμα μας. Τό μυστικό λοιπόν τῆς πνευματικῆς ζωῆς εἶναι νά εἴμαστε στραμμένοι πάντοτε μέ ἀγάπη πρός τόν Κύριο. Νά νιώθουμε τήν δωρεά πού μᾶς ἔκανε μέ τό βάπτισμά μας. Γι᾽ αὐτό καί μᾶς τρέφει ἔπειτα καί μέ τό σῶμα Του καί τό αἷμα Του᾽. 

Εἶπε ὁ Γέροντας καί σκούπισε τά μάτια του πού εἶχαν πλημμυρίσει ἀπό δάκρυα ἀγάπης καί εὐγνωμοσύνης πρός τόν Κύριο.

῾Γέροντα, παρόμοιες σκέψεις ταλαιπωροῦν καί ἐμένα᾽, ψιθύρισε μέ συστολή καί βαθύ σεβασμό καί ὁ π. ᾽Αββακούμ. ῾Μέ τά λεγόμενά σου πῆρα ἀπάντηση καί στούς δικούς μου ταραγμένους λογισμούς καί προβληματισμούς. Καταλαβαίνω ὅτι πράγματι εἶναι πειρασμός τοῦ Πονηροῦ νά μήν μένουμε στήν βασική ἐντολή τοῦ Θεοῦ μας, δηλαδή νά Τόν ἀγαπᾶμε μέ ὅλη τήν καρδιά καί τήν ψυχή μας, ὅπως τό ἴδιο καί τόν συνάνθρωπό μας. Τώρα συνειδητοποιῶ ὅτι δίνοντας ὤθηση στήν σκέψη καί τήν καρδιά μου νά βρίσκομαι ἐκεῖ πού εἶναι ἡ ἐντολή Του, δέν ὑπάρχουν περιθώρια γιά ἄλλους λογισμούς πειρασμικούς. Γέροντα, σέ εὐχαριστῶ καί σέ παρακαλῶ νά συνεχίσεις νά προσεύχεσαι γιά ἐμᾶς. Εἴμαστε τόσο ἀδύναμοι᾽, ἀναστέναξε μέ πόνο.

῾Ο νεώτερος καλόγερος, ὁ π. ᾽Ιωάννης, δέν ἔλεγε καί πάλι τίποτε. Φαινόταν κατανυγμένος κι ἦταν ἀλλοιωμένη ἡ ὄψη του, σάν νά ἀντίκρυζε ἕνα ὑπερκόσμιο φῶς. Τό βλέμμα του κοιτοῦσε πότε στό χῶμα, ἐκεῖ πού καθόταν, καί πότε τό ὕψωνε μέ λαχτάρα στό πρόσωπο τοῦ ᾽Αντωνίου. Τό στόμα του ὅμως τό κρατοῦσε κλειστό. 

῾Ο ἅγιος δέν ἄντεξε αὐτήν τήν φορά. ῾Παιδί μου᾽, τοῦ εἶπε, ῾οἱ ἄλλοι ὅλα τά προηγούμενα χρόνια, ὅπως καί φέτος, ἔρχονται καί κάθε φορά κάτι μέ ρωτᾶνε. ᾽Εσύ ἔρχεσαι καί ποτέ δέν μοῦ θέτεις κάποιον προβληματισμό σου. Δέν θέλεις κάτι νά μέ ρωτήσεις; Κάνεις πού κάνεις τόν κόπο, γιατί δέν ἐκμεταλλεύεσαι τήν εὐκαιρία; Δέν εἶναι κόπος γιά ἐμένα νά ἀπαντῶ σέ ὅ,τι ταλαιπωρεῖ τόν ἀδελφό μου. Γιά μένα, ὁ καθένας ἀπό ἐσᾶς εἶναι καί ἕνας Χριστός. ῞Οπως τό εἴπαμε καί προηγουμένως γιά τό βάπτισμά μας. Τό ἀναφέρει ὅμως καί ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ἤδη ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη: Εἶδες τόν ἀδελφό σου, εἶδες Κύριον τόν Θεόν σου. Μή φοβᾶσαι λοιπόν ὅτι θά μέ κουράσεις. Χαρά μου εἶναι ἡ βοήθεια, ὅταν μπορῶ νά τήν προσφέρω. Πές λοιπόν καί σύ τόν προβληματισμό σου᾽.
῾᾽Αββᾶ᾽, ψιθύρισε ὁ π. ᾽Ιωάννης. ῾Βεβαίως ἔχω καί ἐγώ λογισμούς μέ τούς ὁποίους παλεύω. Βεβαίως ἀντιμετωπίζω κινδύνους στήν πνευματική μου ζωή. ᾽Αλλά ἀπό τήν μιά ἔχω τούς καλούς ἐδῶ ἀδελφούς μου, οἱ ὁποῖοι μέ τά δικά τους ἐρωτήματα ἐκφράζουν καί τούς δικούς μου προβληματισμούς, ὁπότε οἱ ἀπαντήσεις πού παίρνουν ἰσχύουν καί γιά ἐμένα. ᾽Αλλά ἀπό τήν ἄλλη…᾽. Κοντοστάθηκε ὁ καλόγερος. ῾᾽Από τήν ἄλλη…᾽ ξανάπε, χωρίς νά ὁλοκληρώσει.

῾᾽Από τήν ἄλλη;᾽ ρώτησε ὁ μέγας ῞Ηλιος καί τό βλέμμα του καί πάλι σάν ἀκτίνα ἱλαροῦ φωτός χάϊδεψε τό ταπεινό πλάσμα τοῦ Θεοῦ.
῾᾽Από τήν ἄλλη, ἀρκεῖ μοι τό βλέπειν σε, Πάτερ. Μοῦ ἀρκεῖ νά σέ βλέπω, Πατέρα. Μέ μόνη τήν θωριά σου σβήνονται ὅλες οἱ ἀπορίες μου καί οἱ προβληματισμοί μου. Σάν νά βλέπω τόν ἴδιο τόν Θεό καί τήν ἀγάπη Του. Καί νιώθω ὅτι δέν ὑπάρχουν πιά ἐρωτήματα. Μπροστά σου τά καταλαβαίνω ὅλα᾽.
῞Εν᾽ ἀεράκι φάνηκε νά φυσάει ἁπαλά ἐκείνη τήν ὥρα καί μιά γλυκιά αὔρα δροσιᾶς τύλιξε τούς πνευματοφόρους συνομιλητές, φέρνοντας μιάν ἀπόκοσμη εὐωδία σάν ἀπό πανάκριβο μύρο. ῎Αν κανείς τούς ἔβλεπε ἀπό κάποια ἀπόσταση, θά ἔβλεπε ὅτι καί οἱ τρεῖς μέ τόν μεγάλο ἀββᾶ ἀνάμεσά τους ἦταν μέσα σ᾽ ἕνα γαλαζόλευκο φῶς πού ὅμοιό του στήν γῆ δέν μπορεῖ κανείς νά ἀντικρύσει.
 
Άγιος Αντώνιος ο Μέγας

Monday, January 11, 2021

Αμφίεση (Το Ντύσιμο)


(Δεν είναι τόσο απλό όσο το νομίζετε, αλλά τόσο σοβαρό όσο δεν το φαντάζεσθε).
Νομίζετε πως είναι ασήμαντο (;)

Αγαπητοί μου Χριστιανοί,

Ορισμένοι έχουν την γνώμη ότι το θέμα της αμφιέσεως (του Ντυσίματος) είναι ασήμαντο από πλευράς ορθής Χριστιανικής συμπεριφοράς.

Είναι όμως σωστή αυτή η άποψη (;)

Ασφαλώς όχι, όπως θα βεβαιωθεί κάθε καλόπιστος χριστιανός που θα μελετήσει τις πιο κάτω σοβαρές θέσεις:

Από την αρχαιότητα.

«Θεωρώ χαμένον, εκείνον που έχασε την ντροπή» (Πλάτων)
«Όταν η γυναίκα αποβάλλει το χιτώνα, αποβάλλει και την αιδώ» (Ηρόδοτος)
«Η μυαλωμένη γυναίκα ούτε τον πήχυ του χεριού της δεν αφήνει ελεύθερο για να τον βλέπουν δημόσια» (Πλούταρχος)
«Το χρώμα της ντροπής είναι το ωραιότερο» (Αριστοτέλης)
«Σεβάσμια ντροπή μακάρι σε όλων των ανθρώπων την ψυχή να θρονιαζόσουν και να έδιωχνες την αδιαντροπιά» (Ευριπίδης)
«Όποιος δεν σέβεται την αιδώ (=την ντροπή) πρέπει να τιμωρείται με την μεγαλύτερη ποινή διότι θεωρείται ασθένεια της πόλεως» (Σωκράτης)

Από την Αγία Γραφή.

«Η Εσθήρ εκαλλωπίσθη, διά να ελκύση τον Αρταξέρξην» (Εσθήρ 5, 1)
Του Κυρίου: «Καθένας που βλέπει μια γυναίκα και την επιθυμεί, αυτός πλέον αμάρτησε μέσα στην καρδιά του» (Ματ. 5, 28). - Και αν η γυναίκα είναι σεμνά ντυμένη τότε δεν φταίει βέβαια, αν όμως είναι άσεμνα ντυμένη τότε η ευθύνη της είναι τρομερή, διότι ο Χριστός μας έχυσε το αίμα Του για τη σωτηρία των ψυχών.
«Μην έχετε ψεύτικες ελπίδες και μη σας εξαπατούν Πόρνοι, Μοιχοί, Ομοφυλόφιλοι, Κλέφτες, άρπαγες... δεν πρόκειται να κληρονομήσουν την Βασιλεία του Θεού» (Α΄Κορ. 6,9). Εννοείται εάν δεν μετανοήσουν και εξομολογηθούν. Και επειδή η άσεμνη αμφίεση οδηγεί συνήθως στην πορνεία, μοιχεία, την ομοφυλοφιλία, άρα μας κλείνει την πόρτα του παραδείσου. Είναι μικρό αυτό (;). Μα υπάρχει και χειρότερο;
«Θέλω οι γυναίκες να προσεύχονται με ενδυμασία σεμνή. Να στολίζουν τον εαυτό τους με αίσθημα εντροπής και σωφροσύνης» (Α΄Τιμ. 2, 9-10)
«Ο Απόστολος Παύλος δεν μπορούσε να ξεχάσει ότι φύλαγε τα ρούχα εκείνων που λιθοβολούσαν τον Πρωτομάρτυρα Στέφανο, το διαμάντι αυτό του Χριστιανισμού.
Εσύ Χριστιανή μου πως θα μπορέσεις να το ξεχάσεις, αν εξ αιτίας σου χάσουν αδελφοί σου τη βασιλεία του Κυρίου, την αιωνιότητα;

Από τους Πατέρες της Εκκλησίας.

«Γνώριζε ότι όσες ψυχές κάψει το άσχημο ντύσιμό σου θα τις ζητήσει ο Κύριος από τα χέρια σου». (Πατερικό απόφθεγμα)
«Και μη μιμείσαι τις κοινές γυναίκες γιατί αυτές με τέτοια (άπρεπη) αμφίεση πολλούς εραστές προσελκύουν. Και γιατί πολλοί απωλέσθησαν εξ αιτίας αυτής της θεωρίας. Τι θα πάθω εγώ, λέει, εάν μπει σε πειρασμό κάποιος άλλος; (Αλλά) εσύ δίνεις την αφορμή με την αμφίεση, με το βλέμμα, με τις κινήσεις. Γι' αυτό ο Απόστολος Παύλος κάνει λόγο για την αμφίεση, για την ντροπή».
«Ού βούλομαι σεμνότητι λόγων καλλωπίζεσθαι, αλλά σεμνούς ποιήσαι τους ακούοντας». (Ιωάννης Χρυσόστομος)
«Αφού μια γυναίκα αγέρωχη ντύθηκε σκανδαλωδώς καλεί κοντά της αυτούς που θα την δούν και είναι σαν να προσέφερε ένα ποτήρι γεμάτο δηλητήριο στους περαστικούς. Αδιάφορο αν κανείς δεν το ήπιε, αυτή όμως είναι ένοχος». (Ισίδωρος Πηλουσιώτης)
«Όταν φύγει η ντροπή από τον άνθρωπο γίνεται πρόξενος πολλών κακών»
«Η αιδώς προστατεύει την αγνότητα όπως τα φύλλα προστατεύουν τον καρπό». (Γρηγόριος ο Θεολόγος)
«Αρώματα των χριστιανών είναι η πίστις και η συνείδησις, διότι αυτή είναι η ευωδία του Χριστού». (Άγιος Γρηγόριος Νύσσης)

Από διαφόρους
«Όταν η νεαρή κοπέλλα χάσει την πίστη και το σεβασμό στις αιώνιες αξίες, όταν ξεπεράσει την διακριτικότητα και την ντροπή, ερείπια και συμφορές προμηνύονται».Άγιος Νεκτάριος. (Σώτου Χονδρόπουλου ¨Ο Άγιος του αιώνα μας¨).
«Έχασε την αιδώ η γυναίκα(;) Μεταβλήθηκε αμέσως εις πρόσωπον αναιδείας. Έχασε συγχρόνως και το στέμμα της τιμιότητος. Είναι το λευκό χιόνι που το κατεπάτησαν λασπωμένα πόδια...». (Επίσκοπος Νικαίας +κυρός Γεώργιος Παυλίδης)
«Πρέπει να γνωρίζουμε ότι με τις ακρότητες μέχρι γυμνοτήτων στην αμφίεση, είναι βέβαιον ότι αμβλύνεται βαθμηδόν το ηθικόν αισθητήριον και η ψυχή δεν μένει αδιάφθορος». Μητροπολίτης Πατρών Νικόδημος Βαλληνδάς «Θεομητορικά Μηνύματα» σελ. 481
«Από την ημέρα που δεν είμαστε πλέον ικανοί να κοκκινίσουμε, θα πρέπει να ομολογήσουμε ότι πέσαμε πολύ χαμηλά».T.Toth (Κληρικός Καθηγ. Παν/μίου Βουδαπέστης)
«Όταν τη μάρτυρα Περπέτουα την έρριξαν στα θηρία, την τραυμάτισαν και της έσχισαν το χιτώνα με αποτέλεσμα να φανεί ο μηρός. Τότε εκείνη αμέσως έσπευσε να καλύψει το γυμνό μηρό της, υπολογίζοντας περισσότερο την σεμνότητα από τους φριχτούς πόνους».
«Ίνα γενικώς είπωμεν άνευ αιδούς είναι αδύνατος η ύπαρξις κοινωνίας και πολιτείας. Την αιδώ ετίμησεν ανέκαθεν η ανθρωπότης, ήτις δεινώς ετιμωρήθη, οσάκις περιεφρόνησεν αυτήν. Η αιδώς είναι αξία απόλυτος και αιωνία».
«Με γυμνά σώματα οι άνθρωποι εμφανίζονται σε λαούς απολίτιστους. Την αναίδειαν ακολουθεί αχαλίνωτος γενετήσια ακολασία. Η γυμνότης των αγαλμάτων επεκράτησε στην Ελλάδα μετά την πτώσιν του πολιτισμού». (Σ. Καλλιάφας, Καθηγητής Παν. Αθηνών «Ο χαρακτηρισμός της εποχής μας» σελ. 37).
«Στην Αγγλία το 30% των βιασμών οφείλεται στην άσεμνη αμφίεση των γυναικών, λέει μία στατιστική». (Περιοδικόν τα Κρίνα)
«Οι γυναίκες έπαψαν να είναι γυναίκες έτσι όπως ντύνονται» (Ηθοποιός Δημήτριος Φωτόπουλος)
«Το πρόβλημα της ζωής ή του εξαφανισμού των λαών εξαρτάται από την αιδώ και από τίποτε άλλο» (Ο διαπρεπής ψυχολόγος και Παιδαγωγός E. Stranger.)
«Η σεμνή αμφίεση των χριστιανών είναι μυριόλεκτο της Γραφής και της παραδόσεως δίδαγμα. Είναι καιρός να παρουσιάσουμε καθαρά και με ειλικρίνεια τη διδασκαλία της Εκκλησίας, ώστε να σταματήσει η διαρκώς διογκούμενη τάση να κάνουμε διευκολύνσεις και εκπτώσεις στα πνευματικά θέματα με αποτέλεσμα την εκκοσμίκευση...» (Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης Καθηγητής Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης)
Καλή μου αδελφή, σκέφθηκες πόσα κακά μπορεί να προκαλέσει το άσεμνο ντύσιμό σου; Γίνεται αφορμή σοβαρού σκανδαλισμού με αποτέλεσμα τα βαρειά αμαρτήματα: πορνεία, μοιχεία, ομοφυλοφιλία, διαζύγια, εκτρώσεις. Γι' αυτά τα βαρειά παραπτώματα που άθελά σου προκαλείς τι απολογία θα δώσεις σαν ηθικός αυτουργός όλων αυτών κατά την φοβερά ημέρα της Κρίσεως; Το έχεις σκεφτεί; Μη ξεχνάς ακόμη ότι ο σεβασμός στην αιδώ είναι θεϊκός νόμος και δεν μπορούμε να τον παραβαίνουμε ατιμωρητί. Εκτός βέβαια και αν μετανοήσουμε ειλικρινά.
Κάποτε είχαν δέσει με ένα χονδρό σχοινί ένα λιοντάρι που το είχαν κλείσει σε ένα κλουβί. Κατά τη νύχτα όμως ένα ποντικάκι έφαγε σιγά-σιγά το σχοινί. Όταν το πρωί μπήκε στο κλουβί ανύποπτος ο θηριοδαμαστής, του επιτέθηκε το ελεύθερο λιοντάρι και τον τραυμάτισε θανάσιμα. Το λιοντάρι μοιάζει με τα πάθη μας. Το σχοινί συμβολίζει την αιδώ και το ποντικάκι παριστάνει τη μόδα. Η αιδώς είναι ο φρουρός της αρετής που μας προφυλάσσει από το λιοντάρι (τα πάθη μας) γιατί το κρατάει πάντα δεμένο. Το ποντικάκι όμως, η μόδα, που εμείς δεν του δίνουμε σημασία, τρώει σιγά-σιγά το σχοινί και αφήνει ελεύθερο το λιοντάρι (τα πάθη μας). Τότε με πολλή ευκολία εκείνο μας τραυματίζει σοβαρά, κάποτε δε και θανάσιμα. Διότι χωρίς αιδώ χάνουμε την αξιοπρέπειά μας, την τιμή μας και κάποτε και την ψυχή μας.

Συμπέρασμα.

Λοιπόν, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η έλλειψη αιδούς είναι αυτή που οδηγεί στην ανηθικότητα και κατακλύζει την εποχή μας. Και αυτή αποτελεί τον μεγάλο κίνδυνο για την κοινωνία και όλη την υπόσταση του έθνους και του κόσμου ολόκληρου.
Στην έλλειψη αυτής οφείλεται η απώλεια αμέτρητων ψυχών για τις οποίες ο Κύριος έχυσε το αίμα Του επάνω στο Σταυρό.
«Αλλά ο Απόστολος δεν ντρέπεται να γράφει τις επιστολές του και να φωνάζει, χωρίς περιστροφές, άλλη φορά το ¨Πόρνους και Μοιχούς κρίνει ο Θεός¨ και σήμερα το ¨φεύγετε την πορνείαν¨. Τίποτα περισσότερο δεν μολύνει και δεν ακρωτηριάζει το σώμα της Εκκλησίας, δεν ζημιώνει και δεν ταπεινώνει τον άνθρωπο, δεν σκάβει και δεν ξεριζώνει την ψυχική και την σωματική υγεία, δεν αναστατώνει και δεν διαλύει τα σπίτια και τις συζυγίες, δεν καταστρέφει και δεν εξαφανίζει λαούς και πολιτισμούς, τίποτε περισσότερο από αυτή την αμαρτία και τη βρωμιά, που είναι η παράβαση της έβδόμης εντολής. Εξαιτίας αυτής της αμαρτίας κατέστρεψε ο Θεός τον κόσμο στα χρόνια του Νώε, εξαιτίας αυτής της ακαθαρσίας έκαψε τα Σόδομα και τα Γόμορα, εξαιτίας αυτής της βρωμιάς κινδυνεύει ο σύγχρονος κόσμος. Όλα είναι παραδομένα στον καιρό μας, και το μυαλό κι η ζωή των ανθρώπων, στο λεγόμενο σεξ. Ας μη μας κατηγορήσει κανείς πως λέμε υπερβολές». (Επισκόπου Διονυσίου Ψαριανού, Μητροπ. Κοζάνης «Λόγος Οικοδομής», σελ.70)

Δεν είναι λοιπόν ασήμαντο το θέμα της αιδούς, αλλά το σημαντικότερο. Γι' αυτό έχει δίκαιο ο Μένανδρος της αρχαιότητος όταν γράφει: «Φοβερό πράγμα η άγνοια και αιτία όλων των κακών που συμβαίνουν στους ανθρώπους».

Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου.

Η ζωή όλη των Χριστιανών είναι ζωή μετανοίας, ζωή πένθους και θλίψεως. Της δε μετανοίας και του πένθους ξένοι παντελώς και ανοίκειοι είναι οι καλλωπισμοί των Ρούχων, οι μυραλοιφές και τα φτιασίδια...
Δι' αυτό, λοιπόν, παρακαλώ σας θερμώς, αδελφοί μου και αδελφές μου εν Κυρίω, αφήσατε τις προφασιολογίες αυτές με τις οποίες ο διάβολος ζητεί να απολέση τις ψυχές σας και παύσατε από τους στολισμούς και μυραλοιφές και τα φτιασίδια, τα οποία έχουν την αρχή τους από την υπερηφάνειαν και κενοδοξίαν.

Αρχιμανδρίτου Ιγνατίου Καπνίση.