Οι άνθρωποι που τους οδηγεί το λογικό, δεν χρειάζεται να μοιράζουν την προσοχή τους σε πολλές συντροφιές,.. ( Μέγας Αντώνιος )

Οι άνθρωποι που τους οδηγεί το λογικό, δεν χρειάζεται να μοιράζουν την προσοχή τους σε πολλές συντροφιές, αλλά μόνο στις ωφέλιμες και μάλιστα σ' εκείνες όπου πρυτανεύει το θέλημα του Θεού. Με τον τρόπο αυτό οι άνθρωποι προχωρούν πάλι στη κατά Θεό ζωή και το αιώνιο φως.

Μέγας Αντώνιος

«Το Ευαγγέλιο λέει: πίστευε και μη ερεύνα»....

Ακούγεται τακτικά, από ανθρώπους, που προφασίζονται ότι γνωρίζουν τα του Νόμου του Θεού:

«Το Ευαγγέλιο λέει: πίστευε και μη ερεύνα».

Εάν ρωτήσει κάποιος, σε ποιο σημείο το λέει αυτό το Ευαγγέλιο, δεν γνωρίζουν να απαντήσουν. Αυτά κάνει η άγνοια.

Αλλά απαντούμε ότι δεν υπάρχει τέτοια φράση στο Ευαγγέλιο. Η αντίθετη υπάρχει: «Ερευνάτε τας γραφάς».

Η όλη φράση βρίσκεται στο κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο, κεφάλαιο πέμπτο, στίχο 39.

Έχει δε ως εξής: «Ερευνάτε τας γραφάς, ότι υμείς δοκείτε εν αυταίς ζωήν αιώνιον έχειν∙ και εκείναι εισίν αι μαρτυρούσαι περί εμού». Εξετάζετε, δηλαδή, με προσκόλληση στο εξωτερικό γράμμα τις Ἀγιες Γραφές, διότι νομίζετε ότι με μόνη την ανάγνωση και την εξέταση αυτή θα έχετε ζωή αιώνια.

Και εκείνες είναι που μαρτυρούν για Μένα.

Είναι, όπως αντιλαμβάνεται ο καθένας, τα λόγια αυτά του Κυρίου προσταγή. Διότι η Αγία Γραφή μαρτυρεί περί του Χριστού και με αυτή ο Θεός δίδει μαρτυρία περί Αυτού.

Πρέπει, λοιπόν, να ερευνά ο κάθε πιστός χριστιανός τις «Γραφές», διότι με την έρευνα θα επιτύχει την αιώνια ζωή. «Και η ζωή αυτή υπάρχει στον Υιό Του και με την ένωση μετά του Υιού Του μεταδίδεται στους πιστούς. Εκείνος, που είναι ενωμένος διά της πίστεως με τον Υιό και έχει Αυτόν ως δικό Του, έχει την αληθινή και αιώνια ζωή». (Α’ Ιω. Ε’ 11-12)
Ο Χριστός, λοιπόν, είναι ο Θησαυρός και πολύτιμος Μαργαρίτης ο κεκρυμμένος στον αγρό. Είναι το ύδωρ το ζων, που υπάρχει στα βαθιά φρέατα των Γραφών.

Η προτροπή του Κυρίου «ερευνάτε τας γραφάς» αναφέρεται και στην υμνολογία της Εκκλησίας μας. Το δοξαστικό της Λιτής στη γιορτή της Υπαπαντής του Κυρίου λέει τα εξής:

«Ερευνάτε τις Γραφές, καθώς είπε ο Χριστός ο Θεός μας στα ιερά Ευαγγέλια, διότι σ’ αυτές βρίσκουμε τον Χριστό να γεννάται και να σπαργανούται, να θηλάζει και να γαλουχείται, να δέχεται περιτομή και να βαστάζεται από τον Συμεών∙ όχι κατά δοξασία, ούτε κατά φαντασία, αλλά αληθινά έχει φανερωθεί στον κόσμο∙ προς Αυτόν ας βοήσουμε∙ ο προ αιώνων Θεός, δόξα σοι».

Στην εύλογη απορία, πως προέκυψε η άποψη αυτή «πίστευε και μη ερεύνα» – ήταν σε χρήση από τους Ιησουίτες. Οι Ιησουίτες τάγμα μοναχών της δυτικής παπικής εκκλησίας είχαν τη φράση αυτή, ως αρχή τους. Και έγραψαν φοβερές σελίδες στην ιστορία.

Η έννοια της φράσεως αυτής ερμηνεύεται ως εξής: Κλέψε, ατίμασε, εξαπάτησε, πάτησε πάνω σε πτώματα, αρκεί όλα αυτά να τα κάνεις για καλό σκοπό, οπότε δεν συμβαίνει τίποτε.

Αλλά αυτός ο τρόπος σκέψης και δράσης δεν είναι ορθός. Δεν είναι σύμφωνος με την ηθική του Ευαγγελίου. Είναι τελείως ξένος προς αυτό. Συνήθως αυτοί, που το λένε, αποβλέπουν στο να καθησυχάζουν τη συνείδησή τους και να αποφεύγουν τον έλεγχό της.

Και όπως γίνεται αντιληπτό, πέφτουν σε θανάσιμο αμάρτημα, ακριβώς, διότι έχουν την ιδέα ότι ξέρουν τα του θείου Νόμου. Αποδεικνύονται όμως πάνω στα πράγματα ότι είναι ξένοι και μακριά από το Θεό.

Δεν είσαι χριστιανός! ( Γεροντικό )

Σ΄ έναν αδελφό, πού έπεσε σε αμαρτία, φανερώθηκε ο σατανάς και του λέει: Δεν είσαι χριστιανός!
Μα ο αδερφός του αποκρίθηκε:
- Ό,τι και να΄ μαι, τώρα σε αφήνω και φεύγω!
- Σου το λέω, θα πάς στην κόλαση! Επέμεινε ο σατανάς.
- Δεν είσαι σύ ο κριτής μου ούτε ο Θεός μου! του λέει ο αδελφός.
Έτσι, καθώς δεν κατόρθωνε τίποτα ο σατανάς, σηκώθηκε κι έφυγε. Ο αδελφός, πάλι, μετανόησε ειλικρινά ενώπιον του Θεού και έγινε αγωνιστής.

Γεροντικό 

Χαίρε του Θεού Έμψυχη Κιβωτέ ( Μέγας Φώτιος )

Χαίρε, ω Παρθένε γεμάτη χάρη! Σε σένα απευθύνομαι και κραυγάζω με όλη τη δύναμη του νου, της καρδιάς και της γλώσσας, καταφύγιο της αδυναμίας και της ανικανότητάς μου.

Χαίρε, γεμάτη από χάρη, μέσω σου ο άρρωστος βρίσκει τη θεραπεία, μέσω σου εκείνος που έπεσε και έγινε κομμάτια σηκώνεται γιατρεμένος κι εκείνος που ήταν η αιτία της πτώσης καταδικάζεται, ποδοπατιέται κι εκμηδενίζεται.

Χαίρε, γεμάτη από χάρη, μέσω σου η πικρή δικαστική απόφαση της πτώσης παραγράφεται απ' τη γλυκύτητα του θείου μηνύματος, που σε σε απευθύνθηκε κι εμείς, που λεία γίναμε της αταξίας, που η παράβαση προκάλεσε, σκεπαζόμαστε και πάλι απ' την κορώνα του μεγαλείου της θείας φανέρωσης που από σένα προέρχεται.

Χαίρε, γεμάτη από χάρη, ο Βασιλιάς της δημιουργίας επιθύμησε το μεγαλείο της ψυχής, του σώματος και του νου, που παρέμεινε πάντα άσπιλο, για ν' ανανεώσει και ν' αναγεννήσει την εικόνα την παραμορφωμένη απ' τα τεχνάσματα του πονηρού, γι' αυτό οι λαοί έρχονται με δώρα να προσπέσουν μπροστά σου.

Χαίρε, Παλάτι χτισμένο όχι απ' ανθρώπινο χέρι, απ' το αίμα σου ο Βασιλιάς της δόξας κάνει το χιτώνα του και ντύνεται σαν με ένδυμα βασιλικό και πορφυρό, για ν' αφαιρέσει την παραμορφωτική γύμνια του προγεννήτορα. Χαίρε, συ έχεις δώσει τη σάρκα στο Δημιουργό και μας έχεις ελευθερώσει απ' το χρέος.

Χαίρε, του Θεού έμψυχη Κιβωτέ, στην οποία κατεβαίνει ο δεύτερος Νώε ντύνοντας απ' αυτή την ανθρώπινη φύση, για να τη βυθίσει στο βάπτισμα του ύδατος και να της δώσει τη σωτηρία και μια δεύτερη ζωή, με κατεύθυνση προς το Θεό.

Χαίρε, ω Εστία αναμμένη, όπου ο Θεός κατεβαίνει, στους παρθενικούς και πάναγνους κόλπους σου ο Δημιουργός παίρνει τη φύση μας και την εξαγνίζει από κάθε κηλίδα αρχαία, ανανεώνοντας τον άνθρωπο σε μια νέα δημιουργία.

Είθε ο Χριστός ο αληθινός μας Θεός, με τις ικεσίες, τη μεσιτεία και τη δέηση της θείας και αειπάρθενης Μητέρας, να μας ακούσει και να μας κάνει άξιους του ουράνιου δείπνου.

Μέγας Φώτιος

Πολύ ωφέλιμη η σιωπή ( Αββάς Διάδοχος )

  Όπως συμβαίνει με τις πόρτες των λουτρών, που όταν ανοίγουν συχνά διώχνουν τη θέρμανση προς τα έξω, το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με την ψυχή: όταν θέλει πολύ συχνά να ανοίγει διάλογο με πολλούς για διάφορα θέματα, έστω και να για όλα λέει σωστά πράγματα, χάνει ωστόσο τη θέρμη της, η οποία εξαφανίζεται από την πύλη των λόγων. Για αυτό και είναι πολύ ωφέλιμη η σιωπή, όταν χρειάζεται, που δεν είναι βέβαια τίποτα άλλο από μητέρα σοφωτάτων εννοιών.

Αββάς Διάδοχος 

Συχνά πλανιόμαστε, όταν πιστεύουμε ότι είμαστε υπομονετικοί και πράοι... ( Αββά Κασσιανού )

Συχνά πλανιόμαστε, όταν πιστεύουμε ότι είμαστε υπομονετικοί και πράοι, επειδή δεν καταδεχόμαστε να απαντήσουμε στην πρόκληση του αδελφού μας. 

Πρέπει να ξέρουμε όμως, ότι την ώρα που κρατάμε αυτήν την πικρόχολη σιωπή ή όταν κάνουμε μια κοροϊδευτική χειρονομία, τότε ουσιαστικά χλευάζουμε τους ταραγμένους αδελφούς μας και με αυτό το απαθές προσωπείο τούς εξοργίζουμε, και μάλιστα πολύ περισσότερο από ό,τι θα είχε κάνει η οργισμένη αντίδρασή μας. 

Νομίζουμε ότι δεν είμαστε διόλου ένοχοι απέναντι στο Θεό, επειδή δεν απαντήσαμε άσχημα και δεν πέσαμε στα μάτια των ανθρώπων. Στα μάτια του Θεού όμως δεν μετράνε μόνο τα λόγια, αλλά κυρίως και πρωταρχικά αξιολογείται η προαίρεση. Κατά τον ίδιο τρόπο, σε τίποτα δεν εξυπηρετεί η σιωπή μας την ώρα της αντιδικίας, αν αυτή παίρνει τη θέση της βρισιάς και της αντιλογίας ή αν την συνδυάζουμε με κάποιες χειρονομίες, οι οποίες θα εξοργίσουν ασφαλώς περισσότερο αυτόν που προσπαθούμε να κατευνάσουμε και έτσι θα γίνουμε αιτία της καταστροφής του. 

Γινόμαστε μεγαλύτεροι εγκληματίες και μόνο από το γεγονός ότι φροντίζουμε να καλύψουμε φίλαυτα την αδιαφορία μας, θέλοντας να δικαιωθούμε. Και αυτό το κάνουμε τη στιγμή που βλέπουμε πως ο αδελφός μας κινδυνεύει άμεσα και εμείς θα μπορούσαμε ασφαλώς να του συμπαρασταθούμε. Μια τέτοια σιωπή θα είναι ασφαλώς για όλους ολέθρια… 

Συχνά, μια προσποιητή υπομονή εξωθεί πιο βίαια προς την οργή από ό,τι θα έκαναν τα υβριστικά λόγια. Μια μοχθηρή σιωπή ξεπερνά σε πίκρα και τις πιο δυνατές βρισιές. Επιπλέον, υπομένουμε πιο εύκολα τα χτυπήματα από ένα δηλωμένο εχθρό, παρά τα ψεύτικα καλοπιάσματα κάποιου υποκριτή.

Αββά Κασσιανού

Κάποτε με πλησίασαν δύο αδελφοί, που στενοχωρούσε ο ένας τον άλλον.... ( Αββά Δωροθέου )

Κάποτε με πλησίασαν δύο αδελφοί, που στενοχωρούσε ο ένας τον άλλον, και έλεγε ο μεγαλύτερος για τον μικρότερο: «Του λέω να κάνει κάτι και στενοχωριέται και στενοχωριέμαι κι εγώ, γιατί σκέπτομαι ότι, αν με αγαπούσε και μ’ εμπιστευόταν, θα τον πληροφορούσε ο Θεός να τα δεχθεί». Και ο μικρότερος έλεγε: «Συγχώρεσέ με, Γέροντα, γιατί έχω την εντύπωση ότι δεν μου μιλάει με φόβο Θεού, αλλά σαν να θέλει να με διατάζει. Και νομίζω ότι γι’ αυτό δεν αναπαύεται η καρδιά μου, όπως λένε οι Πατέρες».


Η αμφιβολία και η αβεβαιότητα, καρπός του μεταπτωτικού ψυχισμού του ανθρώπου, του αφαιρούν κάθε είδους αναπαύσεως της ψυχής του. Τότε μόνο αναπαύεται ο άνθρωπος, όταν πληροφορείται από την συνείδησή του ότι όλα έχουν καλώς και προς τον Θεό, και προς τον πλησίον και προς τον εαυτό του. Ο διάβολος όμως καλλιεργεί ψευδείς πληροφορίες και πλανά τους άπειρους στην πνευματική ζωή. Γι’αυτό και οι αγωνιζόμενοι νηπτικά, την πληροφόρησή τους δεν την δέχονται από τη συνείδησή τους, αλλά μόνο από τον Γέροντά τους ή από τον ίδιο τον Κύριο. «Πληροφορία» είναι η εσωτερική και συνειδητή βεβαιότητα για την ορθότητα πράξεως ή λογισμού ή γνώσεων κλπ. ή για την αποκάλυψη του θελήματος του Θεού σε κάθε περίσταση.


Προσέξτε, πως ο ένας έριξε το βάρος στον άλλο και κανείς τους δεν κατηγόρησε τον εαυτό του. Άλλοι δύο, που στενοχώρησαν ο ένας τον άλλο, έβαλαν μεν ο ένας στον άλλον μετάνοια, παρέμειναν όμως ανειρήνευτοι. Και ο μεν ένας έλεγε: «Δεν μου έβαλε με την καρδιά του μετάνοια και γι’ αυτό δεν αναπαύθηκα. Γιατί έτσι έχουν πει οι Πατέρες». Ο δέ άλλος έλεγε: «Επειδή δεν είχε προδιατεθεί με αγάπη προς το πρόσωπό μου, πριν εγώ του δείξω τη μετάνοιά μου, γι’ αυτό κι εγώ δεν αναπαύθηκα». Βλέπετε αυταπάτη, αδελφοί μου, βλέπετε πως διαστράφηκε ο λογισμός τους; Ο Θεός γνωρίζει πόσο μεγάλη κατάπληξη μου προξενεί το ότι ακόμα και τους Πατέρες χρησιμοποιούμε, σύμφωνα με τα θελήματά μας τα πονηρά, για να χάσουμε τις ψυχές μας. Έπρεπε να πάρει καθένας επάνω του την ευθύνη, να κατηγορήσει τον εαυτό του και να πεί: «Δεν έβαλα ειλικρινά μετάνοια στον αδελφό μου, γι’ αυτό δεν τον ανέπαυσε ο Θεός». Ο δε άλλος να πεί: «Εγώ δεν είχα την καρδιά μου έτοιμη να συγχωρέσει και να αγαπήσει τον αδελφό μου, πριν αυτός μου εκφράσει τη μετάνοιά του και γι’ αυτό δεν τον ανέπαυσε ο Θεός».


Έτσι θα έπρεπε να κάνουν και οι προηγούμενοι. Ο μεν πρώτος έπρεπε να πεί: «Εγώ μιλάω με αυθάδεια, γι’ αυτό δεν αναπαύει ο Θεός τον αδελφό μου». Και ο άλλος έπρεπε να λογίζεται: «Ο αδελφός μου μού δίνει εντολές με ταπείνωση και αγάπη, αλλά εγώ είμαι ανυπότακτος και δεν έχω φόβο Θεού». Αλλ’ όμως κανένας τους δεν βρήκε τον σωστό δρόμο και δεν κατηγόρησε τον εαυτό του. Αντίθετα, καθένας έριξε το βάρος στον άλλον.

Αββά Δωροθέου 

Μοναχή της ρωσικής Εκκλησίας για Γ” ΠΠ: Θα έρθει καιρός που θα εισβάλλουν οι Κινέζοι …

Μοναχή Νίλα (1902—1999) για τον Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο
«Θα έρθει ο καιρός που θα εισβάλλουν οι Κινέζοι και θα είναι πολύ δύσκολα για όλους»

«Θα βασιλέψουν οι λεηλασίες, οι ανομίες των ενόπλων και η γη θα είναι κατάσπαρτη με πτώματα»
Μοναχή Νίλα, μια μεγάλη μορφή της ρωσικής εκκλησίας, γνωστή κυρίως για τις εσχατολογικές προφητείες της

Η Ευδοκία Αντέεβνα Νοβίκοβα ,γνωστή ως Νίλα, στους ορθοδόξους χριστιανούς όλης της Ρωσίας εκοιμήθη στις 6 Μαρτίου 1999

Τα χαρίσματα που της δώρισε ο Θεός (προορατικό και διορατικό χάρισμα, θεραπεία ασθενών, παρηγοριά των ανθρώπων) επιβεβαιώνονται από πολλούς πιστούς χριστιανούς οι οποίοι ζητούσαν τη βοήθειά της .Με τους πνευματικούς της οφθαλμούς έβλεπε την ψυχή του ανθρώπου,όσα του συνέβησαν και όσα θα του συμβούν.

Όλοι έφευγαν από το κελάκι της παρηγορημένοι και ενθαρρυμένοι. Η μοναχή Νίλα συνήθιζε να λέει ότι ο Θεός μπορεί να αναβάλει την εκπλήρωση των προφητειών. Εξαρτάται από εμάς τους πιστούς, από την προδιάθεσή μας για προσευχή, για μετάνοια για απαλλαγή από τα πάθη μας.

Μισό χρόνο πριν πεθάνει είπε ότι την 41η πρώτη ημέρα μετά από το θάνατό της θα έρθει η αστυνομία στο σπίτι της και τότε δεν θα μπορούν να πάρουν τα πράγματά της. Γι’αυτό έδωσε ευλογία να μοιραστούν τα πράγματά της μέχρι το τελευταίο έτσι ώστε όταν έρθει η αστυνομία στο σπίτι να είναι άδειο. Έτσι και έγινε στη συνέχεια.
Η πιο μεγάλη άσκηση είναι να προσεύχεσαι

Επίσης μιλούσε για την ανάγκη της αδιάλειπτης προσευχής όπου και αν βρίσκεται κάποιος, στην εργασία, στα μέσα μεταφοράς, την ώρα της ξεκούρασης:

«Με τα χέρια δουλειά, με τα χείλη προσευχή. Πρώτα απ’όλα προσευχή κόρες μου».

Για τη σπουδαιότητα της προσευχής έλεγε το εξής: «Ο κόσμος κρατιέται από την προσευχή. Εάν πάψει η προσευχή έστω και για μία ώρα, θα πάψει να υπάρχει ο κόσμος. Υπάρχει ανάγκη κυρίως για νυχτερινή προσευχή. Αυτή είναι ακόμη πιο ευάρεστη στο Θεό».

Η πιο μεγάλη άσκηση είναι να προσεύχεσαι για τους ανθρώπους. Πρέπει να είσαι υπομονετικός, να προσεύχεσαι και ν’αγωνίζεσαι, χωρίς να επηρεάζεσαι από τίποτα,ακόμη και αν σε μαλώσουν ή σε κουτσομπολέψουν. Υπάρχει η κακολογία εκ δεξιών που είναι εκ του διαβόλου και εκ των αριστερών που μπορεί να είναι από τους συγγενείς ή τους φίλους.

Και τα δύο είναι δύσκολα αλλά και χρήσιμα,απαραίτητα μπορώ να πω.Όλους τους πειρασμούς και τις δοκιμασίες να τις υπομένουμε ενώπιον του Θεού,με τη σκέψη μας στην Παναγία και την καρδιά προς το Θεό.Περισσότερο και από κάθε εξωτερική άσκηση πρέπει πάνω απ’όλα να καθαρίσουμε την καρδιά μας.Να μην επιτρέψεις στον εαυτό σου τίποτα το πονηρό,να είσαι ανοιχτός προς τους ανθρώπους και να μη φαντάζεσαι τίποτα για τον εαυτό σου.
Προέβλεψε τον πόλεμο της Τσετσενίας

Ένα βράδυ ξύπνησε τις πνευματικές της κόρες λέγοντας

-Κόρες μου,άρχισε ο πόλεμος.Πρέπει να προσευχηθούμε.Σηκωθείτε.

Το πρωί η τηλεόραση και το ραδιόφωνο ανακοίνωσαν ότι άρχισε ο πόλεμος στην Τσετσενία(1994).

Στον επόμενο πόλεμο θα πάρουν τις γυναίκες

Η γερόντισσα μιλούσε με πολύ πόνο για τις γυναίκες που φορούσαν παντελόνι:

«Δεν επιτρέπεται στις γυναίκες να φορούν ρούχα ανδρικά και στους άνδρες γυναικεία. Γι’αυτό θα λογοδοτήσουν μπροστά στο Θεό. Πρέπει να ξέρετε ότι τις γυναίκες που φορούν παντελόνι, στον επόμενο πόλεμο θα τις πάρουν για να πολεμήσουν και λίγες θα επιστρέψουν»

Την ώρα που έλεγε αυτά τα λόγια μία γυναίκα που ήταν παρούσα σκέφτηκε: «Τι το κακό υπάρχει στο να φοράω παντελόνι στον κήπο. Είναι πολύ βολικό»

Η γερόντισσα αντέδρασε αμέσως σε αυτήν την σκέψη: «Και εσύ στον κήπο μη φοράς παντελόνι, θα δώσεις λόγο γι’αυτό»

«Φοβάμαι την ημέρα που θα έρθει ο Αντίχριστος»

Η γερόντισσα Νίλα επίσης είπε πως θα έρθουν καιροί όπου όπως το 1917,θα τους φυλακίσουν ή θα τους πνίξουν στη θάλασσα.

«Τότε που θα αρχίσουν οι διωγμοί εναντίον των χριστιανών βιαστείτε να φύγετε με τους πρώτους. Κάντε ότι μπορείτε μόνο μην μείνετε. Αυτοί που θα φύγουν με τους πρώτους θα σωθούν. Όλα αυτά θα τα δείτε με τα μάτια σας. Η γενιά σας θα δει τον Αντίχριστο. Παιδιά μου πόσο σας λυπάμε για όλα αυτά» έλεγε και έκλαιγε.

Ωστόσο πρόσθετε«Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν»

Ένας ιερέας της εξομολογήθηκε;

-«Μητερούλα, εγώ είμαι αδύναμος.Φοβάμαι την ημέρα που θα έρθει ο Αντίχριστος»

-«Μη φοβάσαι. Θα δεις αυτήν την ημέρα δεν θα αντέξεις όμως τις δυσκολίες»

Η γερόντισσα μιλούσε συχνά για τις μέλλουσες δοκιμασίες και για τα ανήκουστα βασανιστήρια που θα υποστούν οι άνθρωποι στα χρόνια του Αντιχρίστου.Η γερόντισσα διηγούνταν ότι έβλεπε με τους πνευματικούς της οφθαλμούς,όχι για να τρομάξει τους ανθρώπους αλλά για να τους ενισχύσει την πίστη και την ελπίδα στο έλεος του Θεού.

Έλεγε συνεχώς ότι ο Θεός δεν θα εγκαταλείψει τους πιστούς,ότι θα τους ταίζει στον καιρό της πείνας, θα τους παρηγορεί,θα τους βρει καταφύγιο,θα τους περιβάλλει στις θλίψεις και θα τους βοηθήσει να περάσουν τα βασανιστήρια και τους διωγμούς.Σε αυτές τις περιπτώσεις θυμόνταν τα λόγια του προφήτη Δαβίδ «οὐ καταισχυνθήσονται ἐν καιρῷ πονηρῷ καὶ ἐν ἡμέραις λιμοῦ χορτασθήσονται»(Ψ.36,19).

« Να μην φοβάστε τίποτα παιδιά μου,να μη φοβάστε γι’αυτα που θα συμβούν ή μπορεί να συμβούν ή πρέπει να συμβούν όπως προφήτεψαν οι άνθρωποι του Θεού.Ο Θεός είναι πιο δυνατός απ’όλους και απ’όλα.Στις δοκιμασίες θα μας δώσει βοήθεια και θα μας δώσει δύναμη να υπομείνουμε.Μας ζητάει μόνο να υπακούμε το άγιο θέλημά Του.Προσευχηθείτε στην Προστάτιδά μας και δεν θα μας αφήσει»

Βάζουν στα βρέφη το «σφράγισμα»

Κάποια φορά το πρόσωπό της ξαφνικά πήρε μία έκφραση απειλητική,σαν κάτι να έβλεπε με τους πνευματικούς της οφθαλμούς.Χτύπησε μερικές φορές με την βίτσα της το πάτωμα λέγοντας: «Κοίτα τι σκέφτηκαν. Βάζουν στα βρέφη το σφράγισμα του Αντιχρίστου! Ο άγγελος θα τους καταστρέψει αυτούς που θα κάνουν κάτι τέτοιο.

Μία μέρα η γερόντισσα Νίλα έπιασε το κεφάλι της και φώναξε:«Αλίμονο τι θα συμβεί.Τι θα απογίνει η Ρωσία και εμείς;Το επανέλαβε μερικές φορές και μετά ησύχασε λέγοντας-Δεν θα σας πω τι είδα. Ο Κύριος δεν ευλογεί»!

Με τους πνευματικούς της οφθαλμούς η γερόντισσα έβλεπε ότι η σημερινή γενιά και η επόμενη θα περάσουν μεγάλες δοκιμασίες.Συχνά διηγούνταν πως επέζησε υπο συνθήκες λιμοκτονίας στα στρατόπεδα συγκέντρωσης όταν η τροφή ήταν σχεδόν ανύπαρκτη:

«Να μη δώσει ο Θεός να περάσετε πείνα.Είναι φοβερό.Στο στρατόπεδο δεν έβλεπα ποτέ ψωμί.Όταν ελευθερώθηκα μου φάνηκε πως δεν θα χορτάσω ποτέ το ψωμί.Η πείνα όμως θα έρθει.

Η πείνα θα είναι μεγάλη

Όταν ήμουν παιδί στην Ουκρανία όπου και να γύριζες το μάτι σου έβλεπες σιτηρά.Τα στάχυα ήταν ένα και ένα. Φυσούσε ο αέρας και κυμάτιζαν σαν τα κύματα της θάλασσας μέχρι το βάθος του ορίζοντα. Δεν υπήρχε μεταξύ τους ούτε ένα αγριόχορτο. Τώρα όμως είναι γεμάτα αγριόχορτα. Εγκατέλειψαν τη γη που είναι ο τροφέας μας. Πρέπει να δουλεύετε τη γη. Οι άνθρωποι θα λογοδοτήσουν για το ότι την εγκατέλειψαν. Η πείνα θα έρθει επειδή εγκαταλείψαμε τη γη. Εάν έχετε μία γωνίτσα φυτέψτε την. Θα σας βοηθήσει στον καιρό της πείνας.

Η αποθήκευση τροφίμων δε θα σας βοηθήσει επειδή η πείνα θα έρθει σταδιακά. Πρέπει να φροντίσετε να βρίσκεστε κοντά σ’ένα κτήμα. Στις πόλεις θα είναι πολύ πιο δύσκολα. Η πείνα θα είναι τόσο τρομερή που οι άνθρωποι θα εισβάλουν στα σπίτια για να βρουν τρόφιμα. Θα σπάνε τζάμια και πόρτες και θα σκοτώνουν ανθρώπους για την τροφή. Πολλοί θα φέρουν όπλα και η ανθρώπινη ζωή δεν θα έχει καμία αξία.

Όταν θα έρθει ο Αντίχριστος η πείνα θα είναι μεγάλη και θα εξαντληθούν τα σιτηρά. Πρέπει να ετοιμάστε βότανα να τα ξεράνετε για να φτιάχνετε τσάι.Με αυτό θα επιζήσετε.

Επίσης η γερόντισσα έλεγε ότι στους έσχατους καιρούς στη θέση της Αγίας Πετρούπολης θα είναι θάλασσα ενώ ένα μεγάλο μέρος της Μόσχας θα βυθιστεί επειδή κάτω από τη γη υπάρχουν μεγάλα κενά. Όταν ρωτήθηκε τι θα απογίνει το σπίτι και η κωμόπολη στην οποία μένει, εκείνη απάντησε:

«Από την πόλη δεν θα μείνει τίποτα όρθιο. Μόνο το σπίτι μου και άλλο ένα. Θα είναι πόλεμος, καταστροφές,το σπίτι μου όμως δεν θα καταστραφεί.Εγώ δεν θα το δω. Εσείς όμως θα το δείτε. Να ο δρόμος προς το Εκόριεβσκ.Το σπίτι μου θα μείνει όρθιο και γύρω του τίποτα.Κατά τον πόλεμο θα καταστραφεί εντελώς.

Θα εισβάλλουν οι Κινέζοι

-«Θα έρθει ο καιρός που θα εισβάλουν οι Κινέζοι και θα είναι πολύ δύσκολα για όλους». Αυτό το επανέλαβε δύο φορές.

«Παιδιά μου είδα ένα όνειρο.Θα γίνει πόλεμος.Θεέ μου.Τα παιδιά από 14 ετών θα τα στρατολογήσουν και θα τα στείλουν στο μέτωπο. Σπίτι θα μείνουν μόνο τα παιδιά και οι γέροι. Οι στρατιώτες θα πηγαίνουν από σπίτι σε σπίτι,θα τους μαζεύουν και θα τους στέλνουν στον πόλεμο. Θα βασιλέψουν οι λεηλασίες και οι ανομίες των ενόπλων. Η γη θα είναι κατάσπαρτη με πτώματα. Παιδιά μου πόσο σας λυπάμαι». Αυτό το επαναλάμβανε συχνά.

Ανάμεσα σε όλους τους αγίους η γερόντισσα Νίλα αγαπούσε ιδιαίτερα τον Άγιο Απόστολο και Ευαγγελιστή Ιωάννη.Έλεγε ότι ο άγιος αγαπάει τη Ρωσία και ότι θα έρθει σε αυτήν τον καιρό του Αντιχρίστου.

Σ’ένα πνευματικό της τέκνο, έδωσε την ακόλουθη προσευχή.

«Κύριε γεννηθήτω το όνομά σου εις εμέ.Βοήθησε με να Σου μείνω πιστός μέχρι το τέλος της ζωής μου.Υπεραγία Θεοτόκε σώσον με τον αμαρτωλό.Άγιε Ιωάννη Θεολόγε να είσαι ο καθοδηγητής μου και ο μεσίτης μου ενώπιον του Κυρίου και της Παναχράντου μητέρας Του»

Όταν βάπτισαν ένα νεογέννητο είπε στην ανάδοχό του.:«Αυτό το παιδί στα δώδεκά του θα μείνει χωρίς μάνα»Έπειτα είπε:«Είναι απαράδεκτο να εγκαταλείπει κάποιος το παιδί του.Πρέπει να καταλάβουν πόσο κακό είναι αυτό και να μετανοήσουν.Μόνο με αίμα μπορούν να ξεπλύνουν αυτήν την αμαρτία».

πηγή: http://www.pentapostagma.gr/

Εὐχή γιά ὅλο τό 24ωρο (Τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου)

Κύριε, μή στερήσης με τῶν ἐπουρανίων σου καί αἰωνίων ἀγαθῶν.

Κύριε, λύτρωσαί με τῶν αἰωνίων κολάσεων

Κύριε, εἴτε λόγω εἴτε ἔργω εἴτε κατά νοῦν καί διάνοιαν ἥμαρτον, συγχώρησόν με.

Κύριε, λύτρωσαί με ἀπό πάσης ἀνάγκης καί ἀγνοίας καί λήθης καί ραθυμίας καί τῆς λιθώδους ἀναισθησίας.

Κύριε, λύτρωσαί με ἀπό παντός πειρασμοῦ καί ἐγκαταλείψεως.

Κύριε, φώτισον τήν καρδίαν μου, ἥν ἐσκότισεν ἡ πονηρά ἐπιθυμία.

Κύριε, ἐγώ μέν ὡς ἄνθρωπος ἁμαρτάνω, σύ δέ ὡς Θεός ἐλέησόν με.

Κύριε, ἴδε τήν ἀσθένειαν τῆς ψυχῆς μου, καί πέμψον τήν χάριν σου εἰς βοήθειάν μου, ἵνα ἐν ἐμοί δοξασθῆ τό ὄνομά σου τό ἅγιον.

Κύριε, Ἰησοῦ Χριστέ, ἔγγραψον τό ὄνομα τοῦ δούλου σου ἐν βίβλω ζωῆς, χαριζόμενός μοι καί τέλος ἀγαθόν.

Κύριε, ὁ Θεός μου, οὐκ ἐποίησα οὐδέν ἀγαθόν, ἀλλ ἀρξαίμην ποτέ τῆ εὐσπλαγχνία σου.

Κύριε, βρέξον εἰς τήν καρδίαν μου τήν δρόσον τῆς χάριτός σου.

Κύριε, ὁ Θεός τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς, μνήσθητί μου τοῦ ἁμαρτωλοῦ, τοῦ αἰσχροῦ, τοῦ πονηροῦ καί βέβηλου κατά τό μέγα ἔλεός σου, ὅταν ἔλθης ἐν τῆ βασιλεία σου.

Κύριε, ἐν τῆ μετανοία παράλαβέ με καί μή ἐγκαταλίπης με.

Κύριε, μή εἰσενέγκης με εἰς πειρασμόν.

Κύριε, δός μοι ἔννοιαν ἀγαθήν.

Κύριε, δός δάκρυα καί μνήμην θανάτου καί κατάνυξιν.

Κύριε, δός μοι τῶν λογισμῶν μου ἐξαγόρευσιν.

Κύριε, δός μοι ταπείνωσιν, ἐκκοπήν θελήματος καί ὑπακοήν.

Κύριε, δός μοι ὑπομονήν, μακροθυμίαν καί πραότητα.

Κύριε, ἐμφύτευσον ἐν ἐμοί τήν ρίζα τῶν ἀγαθῶν, τόν φόβον σου.

Κύριε, ἀξίωσόν με ἀγαπᾶν σε ἐξ᾽ ὅλης μου τῆς ψυχῆς καί τῆς διανοίας καί τῆς καρδίας καί τηρεῖν ἐν πᾶσι τό θέλημά σου.

Κύριε, σκέπασόν με ἀπό ἀνθρώπων πονηρῶν καί δαιμόνων καί παθῶν, καί ἀπό παντός μη προσήκοντος πράγματος.

Κύριε, ὡς κελεύεις, Κύριε, ὡς γινώσκεις, Κύριε, ὡς βούλει γενηθήτω τό θέλημά σου ἐν ἐμοί.

Κύριε, τό σόν θέλημα γενέσθω καί μή τό ἐμόν. Πρεσβείαις καί ἱκεσίαις τῆς Παναγίας Θεοτόκου καί πάντων τῶν ἁγίων σου, ὅτι εὐλογητός εἰς τούς αἰώνας.

Ἀμήν.

Μία αγία μορφή των ημερών μας ( Γερόντισσα Ταρσώ η δια Χριστόν σαλή)

Η Ταρσώ (ή Ταρασία) Ζαγοραίου γεννήθηκε στις 4 Ιουλίου του έτους 1910, στο χωριό Ρογό, της περιοχής Κορθίου της νήσου Άνδρου.

Ήταν η μικρότερη από τα έξι παιδιά της οικογένειάς της.

Οι γονείς της Περικλής και Μαρία, ήσαν Θεοσεβείς και Θεοφοβούμενοι, ιδιαιτέρως δε η μητέρα της.

Ίσως την θρησκευτική ζωή της οικογένειας να επηρέασε θετικά συγγενής της μοναχός, ονόματι Γαλακτίων, ο οποίος από το 1898 έμενε σε έναν απόμερο χώρο του σπιτιού τους.

Η νεαρή Ταρσώ έτυχε άρτιας μόρφωσης για την εποχή της. τελείωσε το δημοτικό σχολείο και το σχολαρχείο στη Χώρα.

Ήταν άριστη μαθήτρια, πολλές φορές πρώτη στην τάξη της.

Η Ταρσώ, σαν στερνοπαίδι, ήταν το πιο χαϊδεμένο από τα αδέλφια, γι' αυτό και δεν την άφηναν να κάνει δουλειές. Σε μικρή ηλικία πήρε μαθήματα μαντολίνου και με την αδελφή της έπαιζαν συχνά σε συντροφιές. Οι γονείς καθώς και τα παιδιά τους, ήταν πολύ εργατικοί και έτσι υπήρχε στο σπίτι επάρκεια αγαθών. Ζούσαν σε ένα κτήμα έξω από το χωριό και η ζωή κυλούσε ήσυχα μέσα σε οπωροφόρα δένδρα, ελιές και έναν λαχανόκηπο που είχαν για τις ανάγκες τους, παρέα με τα αγελαδοπρόβατα, τα οποία τους προμήθευαν μαλλί, γάλα και τυρί.

Όταν ήταν 8 χρονών, ο θάνατος της μεγάλης αδελφής της, Πηνελόπης, σε ηλικία 20 ετών, βύθισε αυτήν και όλη την οικογένειά της στο πένθος.

Στο δέκατο τέταρτο έτος της ηλικίας της, άρχισε να εκδηλώνεται ο θρησκευτικός της χαρακτήρας και η διάθεσή της να ασχολείται με τα θεία.

Η ίδια ομολογεί και επισημαίνει το χρονικό σημείο της αρχής της ζωής της ευσέβειας της, λέγοντας κάποια φορά:

"εγώ έφυγα από το σπίτι μου 14 χρονών, τόσα παιδιά παίζαμε έξω από το φούρνο αλλά ήρθε ο αξιωματικός (ο άγγελος) και εμένα διάλεξε. Με πήρα στην αγκαλιά του και που με πήγε δεν ξέρω. Έπαθα αλλοίωση".

Πράγματι, φαίνεται ότι από την αποκαλυπτική αυτή χρονική στιγμή άρχισε η εμφάνιση κάποιων τρόπων συμπεριφοράς της, που προοιωνιζαν τη μετέπειτα παράδοξη πνευματική της ζωή, όπως τελικά καταστάλαξε στην ιδιότυπη δια Χριστόν σαλότητά της.

- "Εμείς είμαστε αμαρτωλοί, τι σχέση μπορούμε να έχουμε με τους αγίους;". Η μακαρία Ταρσώ είχε άλλη λογική. Ξεκίνησε τον ασκητικό της αγώνα με την απόφαση ενός θανάτου, του θανάτου του εαυτού της. Συχνά έλεγε, όταν δε μιλούσε με σαλότητα :

- "Στον τόπο τούτο μ' έφερε μια νεκροφόρα. Να, εδώ από κάτω μ' έφερε" (και έδειχνε το χώμα).

Έτσι, όλη της η ζωή ήταν μια προσπάθεια διαρκούς νεκρώσεως του εαυτού της. Ήταν νεκρή για όλα τα τερπνά και τα ηδέα, αλλά και τα θλιβερά του κόσμου τούτου. Και ακριβώς αυτή η νέκρωση κάθε ανθρώπινου στοιχείου στην προσωπική της ζωή, έκανε εύλογα όσους την πλησίαζαν να σκέπτονται:

- Ποιος μπορεί αλήθεια να φτάσει στα μέτρα της Ταρσώς; Αυτή είναι η εκλεκτή του Θεού!

Η μακαρία Ταρσώ διέβλεψε, χάριτι Θεού, τα δικά της μέτρα και έτσι διάλεξε το δικό της δρόμο, τη δική της οδό προς την Βασιλεία του Θεού, την οδό της σαλότητας διά Χριστόν!

Το οικογενειακό της περιβάλλον δεν ήταν φυσικά ικανό να αντιληφθεί τον υψηλό στόχο της, που φαίνονταν αφύσικος για μια τόσο μορφωμένη και ιδιαιτέρα όμορφη κόρη.

Σε τέτοιες περιπτώσεις, μιας επίμονης φυγής και καταφυγής στο μοναχικό βίο, η ευκολότερη αντίδραση είναι συνήθως η γνωμάτευση των οικίων, ότι "το παιδί τρελάθηκε"! Έτσι η Ταρσώ "χρειάστηκε" ψυχιατρική βοήθεια.

Όμως, η μακαρία Ταρσώ δεν ήταν τρελλή.

Ήταν πολύ πιο λογική από πολλές μοναχές της Μονής, που την θεωρούσαν τρελή και γι' αυτό την περιφρονούσαν και την απέφευγαν. Ήταν σαλή διά Χριστόν, δηλαδή, ολόκληρη, με την ψυχή και το σώμα, με την καρδιά και το λογικό της, δοσμένη στον Σωτήρα Χριστό. Συνεπής στον Πατερικό λόγο, "Δώμεν εαυτούς τω Κυρίω εξ ολοκλήρου ίνα ολόκληρον αυτόν αντιλάβωμεν". Σε αυτό το ολοκληρωτικό δόσιμο στο Χριστό το λογικό της εφωτίζετο αδιάλειπτα από το φως του Χριστού, κατά την διαβεβαίωση του ψαλμωδού : "συ φωτίεις λύχνον μου, Κύριε ο Θεός μου, φωτίεις το σκότος μου".

Τώρα ήθελε να φύγει μακριά από τους ανθρώπους και την οικογένειά της, ποθούσε την μόνωση και την ελευθερία. Παρά το νεαρό της ηλικίας της, σκεπτόταν και μιλούσε για την άλλη ζωή, προσηύχετο για τους νεκρούς συγγενείς της και μάλιστα συζητούσε μαζί τους.

Άρχισε να εκδηλώνει χάρισμα διοράσεως σε διάφορα περιστατικά της καθημερινής ζωής. Ένα βράδυ, την ώρα που ετοιμάζονταν να ξαπλώσουν και η μητέρα της τελείωνε την προσευχή της, η Ταρσώ της είπε να μην κάνουν την Θ. Λειτουργία που είχαν προγραμματίσει για την επόμενη σε διπλανό χωριό, επειδή ο παπάς δεν ήταν σε θέση να λειτουργήσει.

Η μητέρα της έκπληκτη, την αποπήρε και η Θεία Λειτουργία έγινε. Όπως όμως απεδείχθη, η μικρή Ταρσώ με το μεγάλο χάρισμα, διέβλεψε το κώλυμα: ο ιερέας αποβραδίς είχε μεθύσει.

Εν τω μεταξύ, αφού η αδελφή της Κατίνα παντρεύτηκε στην Αθήνα, μετά το 1931, εγκαταστάθηκαν και οι υπόλοιποι εκεί. Η συμπεριφορά της και εδώ παρέμεινε η ίδια : ήρεμη, εσωστρεφής αλλά και αγαπητή σε όλους. Παρουσίαζε όμως και τα παρεξηγήσιμα σαλά καμώματά της. Το πιο ανησυχητικό ήταν ότι συχνά φορούσε ένα λευκό χιτώνα και επίσης λευκό μαντήλι και ότι έφευγε πολλές φορές προς άγνωστη κατεύθυνση, χωρίς κανένα φόβο. Φορούσε πάντοτε παλιά παπούτσια και όταν της έδιναν κάποιο καινούργιο ζευγάρι φρόντιζε να τα "περιποιηθεί" καταλλήλως, κτυπώντας τα επίμονα με μια πέτρα για να τα κάνει όπως ήθελε αυτή.

Προπολεμικά, το 1939, της έκαναν και συνοικέσιο. Την κάλεσαν για τραπέζι στο σπίτι του γαμπρού, όπου πήγε με τον αδελφό της. Ο Θεός όμως επέτρεψε να γίνει κάποιος μικρός πειρασμός που έκανε τον αδελφό της να θυμώσει και να την πάρει αμέσως να φύγουν. Η ίδια, έφυγε με την ίδια απάθεια με την οποία είχε πάει, χωρίς να εκδηλώσει αντίδραση, ούτε δυσαρέσκεια. Ότι είχε να πει, το έλεγε μυστικά στο Νυμφίο της Χριστό και ήρεμη δεχόταν τα γεγονότα όπως έρχονται, γεμάτη εμπιστοσύνη και πίστη σε Αυτόν που την επέλεξε από μικρή ως νύμφη Του.

Το καλοκαίρι του 1940, πήγαν για παραθερισμό στην Άνδρο, όπου αποκλείσθηκαν έως το 1942. Εκεί έχασε και την καλύτερή της φίλη, με την οποία έκαναν πολύ παρέα, πράγμα που την λύπησε πολύ.

Σύμφωνα πάντοτε με πληροφορίες των συγγενών της, η σαλότητα της Ταρσώς, είχε ανησυχήσει τόσο τους οικείους της, ώστε το 1942 που επέστρεψαν στην Αθήνα για να προλάβουν χειροτέρευση της καταστάσεώς της, "την πήγαν με το ζόρι" στους ψυχιάτρους. Eκείνοι διέγνωσαν "σχιζοφρένια".

Για τους ψυχιάτρους η Ταρσώ είχε κάποια πειστικά ευρήματα μιας τέτοια ψυχοπαθολογίας.

Ισχυριζόταν ότι άκουγε φωνές κεκοιμημένων, είχε το στοιχείο της επιμονής και "άλογης" φυγής από τις κοινωνικές σχέσεις, ζητούσε την μόνωση. Αλλά οι ψυχίατροι δεν μπορούσαν φυσικά να αντιληφθούν τις πνευματικές αφετηρίες της, κατ' αυτούς, "παθολογικής" συμπεριφοράς.

Έτσι την υπέβαλαν σε μια χειρουργική επέμβαση, που συνηθιζόταν εκείνη την εποχή. Έκαναν δύο τρύπες στο κρανίο της, στην θέση των κροτάφων, δεξιά και αριστερά, αλλά χωρίς κανένα "θεραπευτικό" αποτέλεσμα, ούτε εξάλλου βλαπτικό των διανοητικών και ψυχικών της λειτουργιών.

Πάντως με την χειρουργική αυτή ψυχιατρική επέμβαση, η Ταρσώ χαρακτηρίστηκε "επίσημα" ως τρελή.

Επέτρεψε ο Θεός να φθάσει σε μια πολύ ταπεινωτική, για τους πολλούς, κατάσταση, η οποία εντούτοις συνυπολογίζεται οπωσδήποτε στην εκούσια και ακούσια γενικώς άσκηση, στην οποία την οδήγησε ο Θεός για να τον δοξάσει από το υψηλό πνευματικό βάθρο της έσχατης, κατά κόσμο, ταπεινώσεως της δια Χριστόν Σαλότητας.

Η Ταρσώ είχε ήδη λάβει Πνεύμα Θεού, προ του πειρασμού του ψυχιατρείου.

Έτσι ο πειρασμός της αναγκαστικής της υποβολής σε ψυχιατρική χειρουργική επέμβαση ήταν από το Θεό το καθορισμένο ψυχοσωματικό υπόβαθρο της πνευματικής της σαλότητος.

Ήταν δύο φορές "τρελή". Μία φορά κατά κόσμο! Σύμφωνα με την ψυχιατρική διάγνωση! Και μια φορά κατά Χριστόν.

Ήταν έτσι περιχαρακωμένη στην έσχατη ταπείνωση.

Σε αυτήν την κατάσταση, "δεν ήταν τίποτε, δεν είχε τίποτε!".

Ίσως γι' αυτό αργότερα έλεγε συχνά : "Μου τα πήραν όλα. Μου πήραν εκατομμύρια και δεν έχω τίποτα". Δεν είχε τίποτα. Είχε λοιπόν την δυνατότητα να αποκτήσει το παν. Την καλή αλλοίωση μέσα από την χαρισματική οδό την εν Χριστώ σαλότητος.

Το 1944, στον εμφύλιο, ενώ όλοι οι άνθρωποι ήσαν κλεισμένοι στα σπίτια τους, η Ταρσώ εξακολουθούσε να φεύγει ντυμένη στα άσπρα. Ένα βράδυ κάποιοι κτύπησαν το κουδούνι στην πόρτα της αδελφής της – εκείνη έμενε στα Εξάρχεια, στους πρόποδες του λόφου Στρέφη, όπου είχαν ανοίξει χαρακώματα οι αριστεροί και κατείχαν τον λόφο.

Η Ταρσώ έμενε με τους γονείς της, στο σπίτι τους, πίσω από το πρώτο νεκροταφείο στην Γούβα. Έντρομη η αδελφή της, που ήταν μόνη με τα τρία της μικρά παιδιά, άνοιξε την πόρτα και αντίκρισε μια ομάδα από ένοπλους αριστερούς, με γενειάδες, που την ρώτησαν αν έχει μια αδελφή με το όνομα Ταρσώ Ζαγοραίου.

Η αδελφή της τρόμαξε, νομίζοντας ότι είχε πάθει κάτι η Ταρσώ. Ο ένας από του ένοπλους άντρες, που φαινόταν και επικεφαλής, παραμέρισε τότε τους άλλους και έκανε τόπο στην Ταρσώ να περάσει και να μπει στο σπίτι. Στην συνέχεια λέει στην αδελφή της : "Ποια είναι αυτή που περνάει ατρόμητη μέσα από τις σφαίρες και καμιά σφαίρα δεν την αγγίζει;".

Αυτή η παράδοξη εξωτερικώς και θεία εσωτερικώς κατάσταση της μακαρίας Ταρσώς είχε φέρει σε πλήρη αμηχανία τους δικούς της, οι οποίοι πλέον δεν ήξεραν τι να σκεφτούν και τι να κάνουν.

Η αγαπημένη τους Ταρσώ, αν και είχε έναν διαφορετικό από αυτούς τρόπο ζωής, ήταν τόσο προσηνής και υπάκουη, ώστε δεχόταν αδιαμαρτύρητα κάθε κίνηση που γινόταν "για το καλό της", εκ μέρους των άλλων.

Είδαμε ότι δεν αντέδρασε στο συνοικέσιο που της έκαναν, αλλά και υπέμεινε στο πραγματικό μαρτύριο της αδικαιολόγητης λοβοτομής, παραδομένη ολοκληρωτικά στον Κύριο και Νυμφίο της.

Εφόσον ο Ίδιος την είχε εισάγει στο μεγαλειώδες και ειδικό αυτό αγώνισμα της δι' Αυτόν σαλότητος, ώφειλε να τον ακολουθήσει, αίροντας τον Σταυρό Του, ο οποίος είναι "Ιουδαίοις μεν σκάνδαλον, Έλλησι δε μωρία" (Α' Κορ. α', 23).

Πως ήταν δυνατόν ωστόσο, να την αφήσει ο Χριστός στα χέρια των καλοθελητών αυτών μέχρι τέλους, αφού έβλεπε ότι, από το πολύ ενδιαφέρον τους, είχαν καταντήσει επικίνδυνοι για την γνήσια δούλη Του; Έτσι, οδήγησε τα βήματά της, πάλι μέσω της υπακοής, σε τόπο όπου πλέον θα μπορούσε ανενόχλητη να ασκηθεί μαζί με άλλες ψυχές που είχαν επίσης αφιερωθεί σ' Αυτόν.

Η μητέρα της Ταρσώς ακολουθούσε το παλαιό ημερολόγιο και είχε κάποια σχέση με την Ι. Μονή Παναγίας Πευκοβουνογιατρίσσης, στην Κερατέα.

Εκείνη την εποχή, που η Ταρσώ εθεωρείτο άρρωστη, με ψυχιατρική βεβαίωση (!), κυκλοφορούσε η φήμη ότι ο Ματθαίος, κτήτωρ και επίσκοπος της Μονής, έκανε θαύματα και ιδιαιτέρως θεραπείες.

Για το λόγο αυτό η μητέρα της Ταρσώς σκέφτηκε να συνοδεύσει την κόρη της και να φιλοξενηθούν για κάποιο διάστημα στη Μονή, μήπως γίνει το θαύμα και "θεραπευθεί" η Ταρσώ. Έτσι κάποια μέρα του 1949, την πήρε, απογοητευμένη από κάθε ανθρώπινη βοήθεια και την έφερε, χωρίς να το γνωρίζει, στο οριστικό στάδιο της αθλήσεώς της.

Φαίνεται ότι εκεί έμειναν περίπου τρεις μήνες, χωρίς όμως το αποτέλεσμα που έλπιζαν και επιθυμούσαν. Έτσι, η μητέρα της Ταρσώς απεφάσισε να την πάρει να γυρίσουν στο σπίτι τους. Η Ταρσώ όμως δεν ήθελε να φύγει από το Μοναστήρι με κανένα τρόπο. Γι' αυτό παρακάλεσε η μητέρα της να την φιλοξενήσουν για κάποιο ακόμα διάστημα.

Το διάστημα αυτό ήταν τελικά όλη της η ζωή.

Δεν συγκαταλέχθηκε στην αδελφότητα της Μονής, παρέμεινε με τις άλλες δόκιμες στον ξενώνα, όπως συνηθίζεται στην Μονή αυτή.

Διέμενε στον χώρο αυτό, υπηρετούσε στα διάφορα διακονήματα, έκανε τα σαλά της, ολοένα αυξανόμενα, και εδέχετο τις περιφρονητικές αντιμετωπίσεις των μοναχών και των λαϊκών. Παρακολουθούσε τις καθημερινές ακολουθίες που εγίνοντο για τους εκεί διαμένοντες, όπου και ανεγίγνωσκε τον Εξάψαλμο, τα Ψαλτήρια, τις Ώρες. Πολλοί ακόμη ενθυμούνται την κατανυκτική της φωνή.

Κατά την διάρκεια της εκεί παραμονής της, της ανέθεσαν το διακόνημα της αντιγραφής των χειρογράφων από το αρχείο της βιβλιοθήκης που διέθεταν, επειδή η Ταρσώ ήταν καλλιγράφος. Οι μοναχές θυμούνται ότι, στην εμφάνισή της ήταν πολύ όμορφη, με ξανθές πυκνές μπούκλες, πράσινα μάτια και χαρούμενο πρόσωπο. Κρατούσε πάντα στα χέρια της ένα Προσευχητάριο με το οποίο προσηύχετο συνεχώς. Απέφευγε τις επαφές με τις άλλες δόκιμες μοναχές και προτιμούσε να κάθετε στο κελί της και να προσεύχεται.

Κάθε φορά που η αρμόδια μοναχή πήγαινε να την ξυπνήσει νύχτα, στην ώρα του κανόνα, την έβρισκε πάντα όρθια να προσεύχεται.

Μετά από λίγες μέρες διαπίστωσαν οι αδελφές ότι δεν ξάπλωνε στο κρεβάτι για να κοιμηθεί ούτε την ώρα της αναπαύσεως, αλλά κοιμόταν καθιστή.

Στον κόπο της νύκτας πρόσθετε και αυτόν της ημέρας. Εκτός από το παραπάνω διακόνημα ανέλαβε να κουβαλά νερό από την Ζωοδόχο Πηγή, 100 μέτρα από τον ξενώνα της Μονής, για τις ανάγκες των εξωτερικών αδελφών.

Μετά από καιρό άρχισε να συμπεριφέρεται και να μιλά παράξενα, σε σημείο που παρεξηγείτο.

Άρχισε να κοροϊδεύει και να επιτιμά τους ανθρώπους και περισσότερο τους ξένους που επισκέπτοντο την Μονή. Οι μοναχές, βλέποντας όλα αυτά της είπαν να φύγει από τον Ξενώνα, όπου είχε μείνει περίπου δύο χρόνια. Έτσι, χωρίς πάλι να το επιδιώξει, βρέθηκε η αγωνίστρια του Χριστού χωρίς κελί, μη έχοντας "που την κεφαλή κλίνη". Εγκαταστάθηκε έξω από την νότια είσοδο της Μονής, στα χωράφια, όπου υπήρχαν τα μαντριά της Μονής και κάποια χαλάσματα.

Από τότε, μέχρι το 1988, έμενε εκεί, στο ύπαιθρο ή σε καλύβες από χορτάρια, που τις έστηνε και τις χαλούσε μόνη της. Τα πρώτα χρόνια, δεν είχε σταθερό μέρος να μένει και περιφέρετο μέσα στα χωράφια και στα βουνά. Αργότερα, στην δεκαετία 1970-1980 επιδιόρθωσε τα χαλάσματα που αναφέραμε, τελείως μόνη της, κουβαλώντας τσιμεντόλιθους και σκεπάζοντάς τα με νάιλον και τσίγκους, όταν πλέον είχε αρχίσει να γερνά και είχε ανάγκη από κάποια σταθερή στέγη. Κανείς δεν ήξερε που κοιμόταν και που εύρισκε υπόστεγο στις μεγάλες βροχές και στις κακοκαιρίες. Πολλές φορές ωστόσο, την είδαν μέσα στην βροχή να κάθεται στο ύπαιθρο, κρατώντας μία λαμαρίνα πάνω από το κεφάλι της.

Πολλές φορές, έβγαινε και έξω από την ακτίνα του χώρου της Μονής και περπατούσε στις κωμοπόλεις της Κερατέας και του Μαρκόπουλου και επισκέπτετο διάφορα σπίτια. Αυτό ανησυχούσε πολύ την Ηγουμένη Ευφροσύνη, επειδή πίστευε ότι ήταν επικίνδυνο για μια γυναίκα να γυρίζει μόνη της τις νύχτες. Γι' αυτό μια μέρα την φώναξε και της είπε να μη φεύγει μακριά από το Μοναστήρι, γιατί διαφορετικά θα την έδιωχνε. Υπάκουσε η Ταρσώ στην Ηγουμένη και από τότε δεν ξαναβγήκε από την περιοχή της Μονής.

Αν και δεν θεωρείτο κανονικά αδελφή της Μονής, συμμετείχε ενεργά στην ζωή της αδελφότητος.

Η διακονία της, που την είχε διαλέξει μόνη της, ήταν να μεταφέρει κάθε μέρα, για πολλά χρόνια, το γάλα για όλη την αδελφότητα (περισσότερες από 300 μοναχές) από τα μαντριά που ήταν περίπου 500 μέτρα έξω από την Μονή, στο Μαγειρείο. Τα άδεια δοχεία τα επέστρεφε στο μαντρί γεμάτα νερό από την Ζωοδόχο Πηγή, που το χρησιμοποιούσαν οι μοναχές για να ποτίζουν τα ζώα. Από το Μαγειρείο έπαιρνε και το φαγητό της.

Επίσης, έριχνε κοπριά στα αμπέλια της Μονής. Το φορτηγό της Μονής άδειαζε την κοπριά εκεί κοντά, για να πάνε οι μοναχές την επομένη ή κάποια άλλη μέρα, να την ρίξουν στα αμπέλια. Δεν προλάβαιναν όμως, γιατί την επομένη το πρωί, τα εύρισκαν όλα έτοιμα. Το μυστήριο αυτό δεν μπορούσαν να το εξηγήσουν. Έτσι παραφύλαξαν ένα βράδυ και είδαν την Ταρσώ να ρίχνει μόνη της μέσα στην νύχτα όλη την κοπριά απ' άκρη σε άκρη στα αμπέλια.

Επίσης, συμμετείχε στις γενικές εργασίες - παγκοινίες - όπου συγκεντρώνονταν πολλές αδελφές, όπως στην συλλογή του βίκου, στον τρύγο, στα χωράφια κ.λ.π. εργαζόταν και αυτή όπως και οι άλλες αδελφές, με την διαφορά ότι δεν καθόταν κοντά τους, αλλά σε κάποια απόσταση από αυτές και ακολουθούσε στην εργασία. Στην ώρα του φαγητού, με το κατσαρολάκι της, πήγαινε για να ζητήσει το φαγητό της από την μαγείρισσα που έδινε φαγητό και στις αδελφές.

Έτσι λοιπόν ο Θεός δια των γεγονότων καθόρισε τον τρόπο της ζωής της αλλά και τον τόπο, στον οποίο θα ζούσε μέχρι την κοίμησή της. Ερημική, ασκητική ζωή. Αδιάλειπτη προσευχή και λογική λατρεία στο Θεό.

Διηγείται λοιπόν, η αδελφή της Μαρίνα, πως την συνέλαβε κάποτε σε μια πολύ προσωπική της στιγμή, αφού δεν γνώριζε ότι την παρακολουθούν:

"Είχαμε αγρυπνία στο Μοναστήρι. Ήταν καλοκαίρι και η αγρυπνία γινόταν στην αυλή. Είχε φεγγάρι. Όταν άρχισε το Απόδειπνο, έφυγα για να πάω να δω τι κάνει η Ταρσώ. Τότε έμενε στο προηγούμενο κελί της, μια παράγκα από σανίδες.

Δεν ήταν έξω. Πλησίασα σιγά-σιγά και, χωρίς να με αντιληφθεί, κοίταξα ανάμεσα από τις χαραμάδες που είχαν οι σανίδες. Ήταν όρθια, έκανε τον σταυρό της, προσηύχετο ψιθυριστά και συνεχώς έλεγε: "Παναγία μου, βοήθησέ με την αμαρτωλή, βοήθα με Παναγία μου, Δέσποινά μου, βοήθα με σε παρακαλώ...". Έμεινα να την ακούω όσο μπόρεσα και όταν επέστρεψα, η αγρυπνία ευρίσκετο στα Απόστιχα, μετά την Λιτή".

Με τον τρόπο αυτό, τον ασκητικό και ησυχαστικό, διαμόρφωσε ανάλογα την εξωτερική της εμφάνιση και αργότερα το ερημικό κελί της.

"Στην αρχή φορούσε μαύρο ράσο αλλά φρόντιζε να φαίνεται παλιό. Το έραβε μόνη της, με τεράστιες φαρδιές τσέπες για να βάζει τα βιβλία της προσευχής, τη Σύνοψη, την Αγία Γραφή, το Ψαλτήρι, κ.α.. Αλλά καθώς προχωρούσαν τα χρόνια, η ενδυμασία της προσαρμόζετο πλέον στην ψυχολογία και το πνεύμα της σαλότητος, εγίνετο ρυπαρή και κακόγουστη, μέχρι αστεία".

Μια τακτική επισκέπτρια της Ταρσώς περιγράφει ως εξής την ενδυμασία της:

"Φορούσε μια ξεσκισμένη βρώμικη πουκαμίσα (κάποτε λευκή), μακρύτερη από το, κάποτε μαύρο φόρεμα - ζωστικό, η οποία είχε ραμμένη μια τεράστια εσωτερική τσέπη, τέτοια που να χωρά ότι είχε και δεν είχε, αυτή που τίποτα δεν είχε. Από πάνω, προσπαθώντας μάταια να ζεσταθεί το χειμώνα, έβαζε 3-4 αδιάβροχα νάιλον, το ένα πάνω στο άλλο και στους ώμους ένα καφετί προσόψι, με επιτήδεια ραμμένη κορδελίτσα, σαν μπέρτα"!

Η Ταρσώ φρόντιζε ιδιαίτερα να κρύβει το ωραίο πρόσωπό της, από τα νιάτα της, και ιδιαίτερα τώρα, στην άσκησή της, τα ωραία μάτια της, που αν τα πρόσεχες κάποιες φορές έδειχναν σαν ένα κομμάτι διαμαντένιου ουρανού! Φορούσε στα μάτια της γυαλιά με χοντρούς φακούς, τα οποία στήριζε γύρω στο κεφάλι της με σύρμα. Όταν ήθελε να διαβάσει κάτι, το πλησίαζε πολύ κοντά στο πρόσωπό της. Μια φορά, λοιπόν, λέει σε μια συνομιλήτριά της:

"Όλα τους τα έδωσα αδελφούλα μου, τι άλλο να τους δώσω ακόμη; Και τα μάτια μου τους τα έδωσα". Η ευλαβής αδελφή δεν αντιλήφθηκε το νόημα των λόγων αυτών. Όμως αργότερα πληροφορήθηκε, πως όταν ήταν νέα, κάποιος άνδρας, που είχε επισκεφθεί το Μοναστήρι, θαύμασε τα μάτια της και τον άκουσε να λέει πως έχει ωραία μάτια. Τότε αυτή πήγε στο Μοναστήρι, πήρε ένα ζευγάρι γυαλιά με χοντρούς φακούς και τα φόρεσε, με αποτέλεσμα να χαλάσει την όρασή της.

Επίσης τα κάλυπτε την μύτη της με μια μαύρη κορδέλα, την οποία είχε η ίδια επιμεληθεί για να κρύβει το πρόσωπό της, γιατί κάποιος της είχε πει ότι έχει ωραία μύτη. Την κορδέλα αυτή την έβγαλε από το πρόσωπό της όταν άρχισε να γερνά. Φρόντιζε επίσης να έχει σκυμμένο συνεχώς το κεφάλι της, κάτω στο χώμα. Όπως η ίδια είχε πει, "το καφετί χρώμα είναι το χρώμα μου" !

Εξάλλου, τα παπούτσια της ήταν τρυπητά, λαστιχένια (πάντοτε όμως παλιά), δεμένα με σκουριασμένο σύρμα και επίσης πάντοτε παράταιρα.

Οι διαστάσεις του κελιού της δεν επέτρεπαν ένα ανθρώπινο κρεβάτι. Μόνο σκυφτός ή καθιστός χωρούσες μέσα. Άλλωστε σαράντα πέντε χρόνια δεν κοιμήθηκε ξαπλωμένη. Μόνο όταν χρειάστηκε να νοσηλευτεί σε νοσοκομείο δύο φορές, κοιμήθηκε σε κρεβάτι με κάποιες τύψεις "για την πολυτέλεια".

Το εσωτερικό, πάντως, του κελιού της ήταν εντελώς ακατάστατο. Εκεί υπήρχαν μπόγοι ανοιγμένοι, που έχασκαν χυμένα κάποια παλιόρουχα ή κουβέρτες κουβαριασμένες, ντενεκάκια από κονσέρβες για τις γάτες, σκουπίδια διάφορα και μικροπράγματα άχρηστα.

Όλα αυτά σχημάτιζαν ένα σωρό ετερόκλητων πραγμάτων που, στο σύνολό τους, θύμιζαν σκουπιδότοπο.

"Στη γωνιά του κελιού της, υπήρχε ένας μεγάλος πάγκος. Ένας – δύο τσιμεντόλιθοι και ένα στραβωμένο σακί τσιμέντο που πέτρωσε από την βροχή, ήταν τα καθίσματά της. Στα νιάτα της κούρνιαζε σαν σκυλί, δίπλα σε θάμνους και στα γεράματά της, συνήθως την εύρισκες καθιστή σε αυτόν τον πάγκο, με το κεφάλι γερμένο. Ακόμη και όταν, τον τελευταίο χρόνο, την πήραν στο γηροκομείο του Μοναστηριού, την εύρισκαν να περνά τη νύχτα σε ένα πεζούλι, έξω στην βροχή".

Η τροφή της ήταν πάντοτε λιγοστή. Ο κανόνας της στο φαγητό φάνηκε και στις τελευταίες της μέρες στο Κ.Α.Τ. Έκανε υπακοή να δεχθεί σούπα, αλλά όταν επέμεναν να συνεχίσει, αρνήθηκε. "Έφαγα, έφαγα, τέσσερις κουταλιές". Αυτό ήταν το όριό της. Η αδελφή Μαρίνα, από την Μονή, της έφερνε το μεσημβρινό φαγητό της, που το χώριζε στα δύο για να δειπνήσει με δυο μπουκιές το βράδυ. Στην περίπτωση που η καλή Μαρίνα έλειπε για δουλειές εκτός της Μονής, δεν είχε την έγνοια της κανένας άλλος.

Φαίνεται ότι κάποιες φορές έμενε ολόκληρη εβδομάδα νηστική, μέχρι αν επιστρέψει εκείνη από τις δουλειές της.

Της έφερναν μερικές φορές καλομαγειρεμένο φαγητό, που διαφέρει πολύ από φαγητό μαγειρεμένο στο καζάνι για 300 ψυχές. Η αδελφή Μαρίνα της έλεγε : "Κράτησε λίγο να φας", διότι την λυπόταν που ήταν ταλαιπωρημένη. Της απαντούσε : "Μα καλά, το κοσμικό φαγητό είναι καλύτερο;".

Άλλοτε, της πήγε μια πολύ καλή μερίδα ψάρι. Αυτή το καθάρισε και τόδωσε στα γατιά. Της λέει η αδελφή: "μα τι κάνεις; Τι θα φας; Φάε ευλογημένη εσύ το ψάρι και δώσε στα γατιά τα κόκαλα". Και η απάντηση : "μα καλά, εσύ αποφάγια τρως στο Μοναστήρι; Πως θα φάνε τα γατιά τα αγκάθια (κόκαλα);" Με την ίδια στοργή, τάιζε και τα ποντίκια του κελιού της, με μικρά κομματάκια ψωμί. "Θέλουν να φάνε και αυτά", έλεγε.

Η τρυφερότητα που αισθανόταν για τα ζώα ήταν πολύ μεγάλη. Μια φορά βρήκε κοντά στην θάλασσα ένα κοκαλιάρικο γαϊδουράκι, που έπρεπε να το είχαν εγκαταλείψει γέρικο πολύ για να πεθάνει. Το πήρε, το έφερε στο κελί της και το τάιζε με ψωμί, όσο καιρό έζησε.

Ποιος μπορεί αν αμφιβάλει ότι δεν θα ήταν δυνατόν να μοιράζεται το λιγοστό φαγητό της με τους άλογους και τους λογικούς φίλους της, αν δεν είχε σε μεγάλο βαθμό αποδεσμευτεί από τις υλικές ανάγκες; Όντως, η πραγματική της τροφή, αυτή που την χόρταινε, ώστε να λησμονεί την υλική τροφή, ήταν η πνευματική. Η σκέψη της και η καρδιά της ήταν αποκλειστικά δοσμένες στα ουράνια και στα άγια, στα οποία εντρυφούσε αδιάλειπτα. Αυτό το νόημα είχε ασφαλώς η απάντησή της στην πρόθυμη επισκέπτρια να της φέρει ότι φαγητό θα επιθυμούσε:

- Τι να σου φέρω Ταρσώ να φας;

- Εσύ θα μου φέρεις να φάω; Εμένα μου φέρνει ο αξιωματικός (ο άγγελος) και η Μαρία!

Τα λίγα αυτά βιογραφικά στοιχεία δίνουν μία πρώτη γενική εικόνα της ζωής της Ταρσώς που προηγήθηκε της εγκαταστάσεώς της στον τόπο της θεοφιλούς της ασκήσεως, αλλά, μέχρι κάποιου σημείου, και της ζωής της, όπως άρχισε αυτή να διαμορφώνεται πλέον, με την ασκητική της βιοτή, στον τόπο αυτό.


ΤΑΡΣΩ - Η ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΜΥΣΤΗΡΙΑΚΗ ΖΩΗ ΤΗΣ

Η ερημική ζωή της Ταρσώς και το γεγονός ότι δεν απομακρυνόταν, παρά σπανιότατα και μόνο για σοβαρό λόγο (όπως στην περίπτωση μιας αναγκαίας νοσηλείας), από τον τόπο αυτό της ασκητικής της διαμονής, δημιουργούσε ευνόητα την απορία στους επισκέπτες, που για πρώτη φορά έφταναν εκεί, ποια μπορούσε να είναι η πνευματική της τροφοδοσία, εφόσον δεν μπορούσε να εκκλησιάζεται και ποια σχέση ήταν δυνατόν να έχει με τη μυστηριακή, ιδιαίτερα, ζωή της Εκκλησίας.

Είναι φυσικό, ένας διά Χριστόν σαλός άνθρωπος να μην έχει Εκκλησιαστική ζωή, όπως την ζει ο χριστιανός του κόσμου:

εκκλησιασμό και συμμετοχή στα μυστήρια της Εκκλησίας, κατά τις τακτές ημέρες και ώρες των Ιερών Ακολουθιών.

Ο σαλός και επομένως "άτακτος" τρόπος της ζωής του, δεν του επιτρέπει την παρακολούθηση της εκκλησιαστικής ζωής, κατά τον "κατεστημένο" τρόπο, εφόσον εξάλλου, μεταξύ των στόχων της σαλότητας, υπάρχει και η αποφυγή από οτιδήποτε συντηρεί "κατεστημένη" ευσέβεια, "ευσχημόνως και κατά τάξιν", όπου όμως ελλοχεύει ο κίνδυνος της "ρουτίνας" της εκκλησιαστικής ζωής.

Αλλά τότε, πως μπορεί ένας σαλός διά Χριστόν να είναι ένας χαρισματικός χριστιανός, χωρίς εκκλησιαστική ζωή;

Αν ένας χριστιανός είναι πράγματι χαρισματικός, και μόνο από το γεγονός αυτό βεβαιώνεται ότι ο άνθρωπος αυτός ζει μέσα στην Εκκλησία και διά της Εκκλησίας πορεύεται προς την Βασιλεία του Θεού, όπως όλοι οι άλλοι χριστιανοί. Κάθε πραγματικό χαρισματικό άνθρωπο τον παρακολουθεί βήμα προς βήμα, κατά την πορεία του αυτή, η χάρη του Θεού και αναπληρώνει τα πνευματικά υστερήματα που μπορεί αν οφείλονται στον ιδιαίτερο τρόπο βιώσεως της χριστιανικής του ζωής, όπως λ.χ. αυτούς που ζουν "στα σπήλαια και στις οπές της γης"!

Είπε κάποτε: "Οι αρχάγγελοι μου έδωσαν τρεις στολές και τρεις η Παναγία. Μία μέχρι κάτω, μία ως εδώ και μία ως το γόνατο. Μου τις πήραν και λειτουργούν στην Εκκλησία".

Τι ήθελε να πει η Ταρσώ με τους συμβολικούς αυτούς λόγους; Ποιο είναι το νόημά τους που απέκρυπτε από το νου του συνομιλητή της; Μια πρώτη εντύπωση, που προκαλούν οι λόγοι αυτοί της Ταρσώς είναι ότι ευλογήθηκε τρεις φορές από τους αρχαγγέλους και από την Παναγία. Να υποθέσουμε ότι τον πλούτο αυτό των ευλογιών η ίδια η Ταρσώ τον κατάθεσε στο Σώμα της Εκκλησίας; Οπωσδήποτε όμως δεν είμαστε έξω από το βασικό νόημα αυτού του λόγου, αν αντιληφθούμε την προσφορά του χαρίσματος της σαλότητας αλλά και ολόκληρης της αναγεννημένης ζωής της στη "λειτουργία" της Εκκλησίας! Η αυτοσυνειδησία της Ταρσώς ήταν βαθύτατα εκκλησιαστική!
 
Μια κυρία, συχνή επισκέπτρια της Ταρσώς διηγείται: "Μια νύχτα βλέπω στον ύπνο μου πως έκανα καθαριότητα στο σπίτι μου και πίσω μου ακολουθούσε η Ταρσώ με μία σκούπα στο χέρι, σκουπίζοντας το δάπεδο με πολύ προθυμία και επιμέλεια. Είχα χαρά και απορία μέσα μου γι' αυτό που έκανε. Και αμέσως, σαν να διάβασε τις σκέψεις μου εκείνη την στιγμή, μου λέει σαν απάντηση σε αυτά που σκεφτόμουν : "επειδή έστειλες στον αδελφό μου αλάτι για το φαγητό του, ήρθα και εγώ να σε βοηθήσω". Ξύπνησα πολύ χαρούμενη. Προσπαθούσα να καταλάβω τα λόγια της και σκεφτόμουν αν είχα κάνει κάτι καλό εκείνες τις ημέρες. Θυμήθηκα μετά από πολύ κόπο ότι είχα στείλει ένα δεματάκι στο Άγιον Όρος με κιμωλία για την προεργασία των εικόνων και κάποιες πληροφορίες για την αγιογραφία, προκειμένου να βελτιώσουν την δουλειά τους.

Την επόμενη φορά που την επισκέφτηκα μου λέει: "ο αδελφός μου με τρέφει και μένα κάθε μέρα, με μνημονεύει, τον ευχαριστώ, να' ναι καλά".αργότερα πληροφορήθηκα ότι ο μοναχός στον οποίο είχα στείλει το δέμα, που ήταν ιερέας, είχε ακούσει για την Ταρσώ και την μνημόνευε καθημερινά στις Θείες Λειτουργίες που έκανε".

Κοιμήθηκε ειρηνικά την 7η Οκτωβρίου 1989 και ενταφιάσθηκε στην μονή. Κατά την ανακομιδή της τα Λείψανά της ευωδίασαν! Μέρος του δέρματός της που φυλάσσεται στο Παρεκκλήσιο της οσ. Ξένης της δια Χριστόν Σαλής Μάνδρας Αττικής, παραμένει αδιάφθορο!

Η σιωπή σου να είναι μυστική, στην καρδιά σου.. ( Ἅγιος Πορφύριος )

«Η σιωπή σου να είναι μυστική, στην καρδιά σου. Εξωτερικά να μην φαίνεται ότι σιωπάς και το αντιλαμβάνονται οι άλλοι. Ευθύς ως ειπείς δύο τρία λόγια, συνεχίζεις μέσα σου μυστικά να στέλνεις προσευχή για όλους στον Κύριο. Να αγκαλιάζεις μυστικά στην καρδιά σου, με αγάπη, όλο το κοινόβιο. Όλη την Εκκλησία… Να αγιάζεις τη σιωπή σου με την προσευχή, να μην είναι στείρα και άγονη»

(Γέροντος Πορφυρίου Ανθολόγιο Συμβουλών σελ. 281)

Με ποιά δύναμη οι αιρετικοί θαυματουργούν ή προφητεύουν; ( Αγίου Αναστασίου του Σιναΐτου )

               
                           ΑΓΙΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ ΣΙΝΑΪΤΟΥ
                           Επισκόπου Θεουπόλεως Αντιοχείας
                             ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΠΟΚΡΙΣΕΙΣ

ΕΡΩΤΗΣΗ 20η

Με ποια δύναμη αυτοί που πιστεύουν και κάνουν τα αντίθετα, πολλές φορές προφητεύουν και θαυματουργούν;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Τα διάφορα σημεία και θαύματα και οι προφητείες πολλές φορές γίνονται και από ανάξιους, σύμφωνα με κάποια ανάγκη ή οικονομία, όπως συνέβη με τον Βαρλαάμ12 και την εγγαστρίμυθο13. Και αλλού, οι απόστολοι, όταν βρήκαν κάποιον άπιστο, «ο οποίος έδιωχνε δαιμόνια με το όνομα του Χριστού»14, και τον εμπόδισαν και το ανάφεραν στον Χρι­στό, ο Χριστός τους είπε «Μη τον εμποδίζετε, γιατί όποιος δεν είναι ενα­ντίον σας, είναι με το μέρος σας»15. Επομένως, όταν δης να γίνεται ένα θαύμα και από αιρετικούς και από άπιστους, να μην απορήσεις ούτε να μετακινηθείς από την ορθόδοξη πίστη. Γιατί πολλές φορές εκείνη που κάνει το θαύμα είναι η πίστη αυτού που προσέρχεται, και όχι η αξία εκείνου που το κάνει. Άλλωστε ο Ιωάννης, ο μεγαλύτερος από όλους όσους γεννήθηκαν από γυναίκες16, δεν φαίνεται να έχει κάνει θαύμα, ενώ ο Ιούδας οπωσδήποτε έκανε, αφού ήταν και αυτός ανάμεσα σ’ εκείνους που στάλθηκαν να αναστήσουν νεκρούς και να θεραπεύσουν λε­προύς17. Γι’ αυτό να μη θεωρήσεις σπουδαίο, εάν δεις κάποιον ανάξιο ή αιρετικόν να κάνει θαύμα. Ούτε φυσικά πρέπει να κρίνουμε τον ορθόδο­ξο άνθρωπο από τα θαύματα και τις προφητείες, αν είναι άγιος ή όχι, αλλά από τη διαγωγή του. Γιατί πολλές φορές πολλοί όχι μόνο ορθόδο­ξοι αμαρτωλοί, αλλά και αιρετικοί και άπιστοι, έκαναν θαύματα και προφήτευσαν σε ειδικές περιπτώσεις, όπως ειπώθηκε, ύστερα από παρα­χώρηση του Κυρίου, όπως στην περίπτωση του Βαλαάμ και του Σαούλ και του Ναβουχοδονόσορα και του Καϊάφα, στους οποίους μπορούμε να βρούμε, ότι το άγιο Πνεύμα ενήργησε, αν και ήταν ανάξιοι και βέβη­λοι, για δικαιολογημένες αιτίες.

Αφού λοιπόν, όπως αποδείχτηκε, και από αμαρτωλούς και άπι­στους γίνονται πολλές φορές θαύματα και προφητείες, κατ’ οικονομία, δεν πρέπει από τα γεγονότα αυτά, όπως είπα, να δοκιμάζουμε κάποιον, αν είναι άγιος, αλλά από τους καρπούς του, όπως λέγει ο Κύριος «Θα τους αναγνωρίσετε από τους καρπούς τους»18. Τους καρπούς του αληθινού και πνευματικού ανθρώπου τις φανέρωσε ο Απόστολος, λέγο­ντας· «Ο καρπός του Πνεύματος είναι αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυ- μία, χρηστοήθεια, αγαθωσύνη, πίστη, πραότητα, εγκράτεια. Εναντίον αυτών δεν υπάρχει νόμος»19. Εάν λοιπόν ο άνθρωπος έχει τις αρετές αυτές, είτε κάνει θαύματα, είτε δεν κάνει, είναι φανερό ότι ο άνθρωπος αυτός είναι άγιος και φίλος του Θεού. Γιατί στους αληθινούς φίλους του Θεού δεν υπάρχει χάρη χωρίς πνευματικό χάρισμα. Γιατί δέχεται ή λόγο σοφίας, ή λόγο γνώσης, ή πίστη, ή χάρισμα να θεραπεύει, ή κάποιο άλλο από αυτά που αναφέρει ο Απόστολος στα όσα λέγει περί των δωρεών του αγίου Πνεύματος20. Χωρίς τους καρπούς αυτούς, αυτός που κάνει θαύματα ή προφητεύει, είναι ένας από εκείνους που θα λένε την ημέρα εκείνη· «Κύριε, Κύριε, στο όνομά σου δεν κάναμε πολλά θαύματα; Και θα ακούσει. Ομολογώ πως ποτέ δεν σε γνώρισα. Απομακρύνσου από εμένα, συ ο εργάτης της ανομίας»21. Και αυτά βέβαια ειπώθηκαν για τους ορθόδοξους Χριστιανούς που κάνουν θαύματα.

Ο αιρετικός όμως που κάνει θαύματα ή προφητεύει, είναι φανερό ότι εμπαίζεται από τους δαίμονες, αν και νομίζει ότι από τον Θεό γίνο­νται τα θαύματά του. Οι δαίμονες φυσικά δεν γνωρίζουν εκ των προτέ- ρων τίποτε από αυτά που θα γίνουν ή είναι απόρρητα, αλλά μόνο ο Κύριος, ο οποίος τα γνωρίζει όλα πριν να γίνουν22, όπως λέγει μέσω του προφήτη· «Δεν υπάρχει κανείς που να προλέγει αυτά που θα γίνουν, εκτός από μένα»23. Οι δαίμονες λένε στους ανθρώπους αυτά που βλέπουν και ακούνε, ή φανερώνουν τα περισσότερα πράγματα υποθέτοντάς τα από κάποια σύμβολα. Φανερώνουν δηλαδή την παρουσία οδοιπόρων βλέποντάς τους να περπατούν στον δρόμο, και προηγούμενοι αυτών που πρόκειται να έρθουν, αναγγέλλουν την άφιξή τους. Επίσης κρυφακούο­ντας λόγια ανθρώπων που συζητούν ιδιαιτέρως με κάποιους, τα ανακοι­νώνουν σε όποιους θέλουν, και άλλα όμοια με αυτά, βλέποντας και ακούοντάς τα τα φανερώνουν στους ανθρώπους, και την ευφορία των καρπών της γης και την ακαρπία και τις κινήσεις των ανέμων και τις βροχές, και την εποχή των ραγδαίων βροχών και τις ξηρασίες και τις βαρυχειμωνιές και όλα τα παραπλήσια με αυτά τα προλέγουν, διαπιστώνοντάς τα από κάποια διακριτικά σημάδια, όπως και οι άνθρωποι. Αλλά και σκέψεις και αποφάσεις των ανθρώπων συμβαίνει να βλέπουν από κάποια σύμβολα στον άνθρωπο, ή από λόγια κάποιων. Και όχι μόνο αυτά βρίσκουν να πουν οι ακάθαρτοι δαίμονες, αλλά ακόμα και θανά­τους ανθρώπων. Γιατί υπάρχουν μερικά σημάδια που έχουν τοπο­θετηθεί από τη θεία Πρόνοια στο ανθρώπινο σώμα, ιδιαίτερα μάλιστα στο πρόσωπό του, και πριν από πολύ χρόνο, αλλά και πριν από λίγο, όπως λένε αυτοί που ασκούν την ιατρική επιστήμη με δεξιοτεχνία και ακρίβεια. Μερικοί μάλιστα βεβαιώνουν ότι οι πολύπειροι από τους Σαρακηνούς έχουν αυτή την ικανότητα της πρόγνωσης, οι οποίοι στον πόλεμο γνωρίζουν ολοκάθαρα εκείνον που πρόκειται να πεθάνει από κάποιο διακριτικό σημάδι. Έτσι λοιπόν και οι δαίμονες, σαν πιο διορα­τικοί από τα υλικά σώματα, προαναγγέλλουν τους θανάτους των ανθρώ­πων. Επειδή δηλαδή είναι πνεύματα λεπτά και ασώματα, ερευνούν και γνωρίζουν καλύτερα από κάθε ιατρική επιστήμη τις δυνάμεις των ανθρώπων και τις ενέργειες και τα πλεονάσματα και τις ελλείψεις της ζωτικής ύπαρξής τους μέσω του αίματος, και από αυτά με συλλογι­σμούς, όχι βέβαια ακριβείς, προσδιορίζουν τον θάνατο του ανθρώπου. Το ίδιο μπορούμε να πούμε και για τους μάντεις και τους εγγαστρίμυθους. Βλέποντας δηλαδή οι δαίμονες ποιος είναι ο κλέφτης και που βρί­σκονται τα κλοπιμαία, μπορούν να τα πουν. Όπως πολλές φορές, βλέπο­ντας τις πολλές βροχές που έγιναν στην Ινδική χώρα, προλέγουν σε κάποιον ότι στην Αίγυπτο θα ανέβει πολύ η στάθμη του Νείλου. Αν όμως τους ρωτήσει κάποιος πόσους πήχεις και δακτύλους θα έχει η άνο­δος της στάθμης του, δε μπορούν να απαντήσουν, και αποδεικνύονται ότι δεν γνωρίζουν τίποτε.

Δίνουν επίσης την εντύπωση, ότι μέσω των ψευδοπροφητών ανθρώ­πων, που πιστεύουν σ’ αυτούς, κάνουν και θαύματα με αυτούς και θε­ραπείες σωματικών ασθενειών, για να εξαπατήσουν και αυτούς και άλλους, και παρουσιάζουν νεκρόν άνθρωπο να ανασταίνεται και το προαναγγέλλουν αυτό στους ζωντανούς με τη φαντασία. Διεισδύοντας δηλαδή ο δαίμονας στο νεκρό σώμα του ανθρώπου και κουνώντας το, παρουσιάζει τον νεκρό, ότι δήθεν ανασταίνεται με την ανώφελη προ­σευχή του απατεώνα ανθρώπου. Ακόμα και συζητά ο δαίμονας εκ μέρους του νεκρού με τον άνθρωπο που εξαπατάται από αυτόν γι΄’αυτά που θέλει και γι’ αυτά που ερωτάται από αυτόν, φανερώνοντάς του πράγματα που έγιναν και ειπώθηκαν κρυφά από ανθρώπους, επειδή τα γνωρίζει επακριβώς λόγω του ότι ήταν κρυφά παρών μέσα σ’ αυτόν που γινόταν αυτά από τους ανθρώπους εκείνους, και τα έβλεπε και τα άκουε. Αλλά ας μας γλυτώσει ο Θεός από αυτή την πλάνη των αιρετικών επισκόπων.

Γνωρίσαμε μάλιστα και αιρετικόν επίσκοπο στην Κύζικο, την πόλη των οπαδών του Μακεδονίου, των Πνευματομάχων, ότι ένα δένδρο ελιάς το μετέφερε με μια δήθεν προσευχή από τον τόπο που ήταν σε άλλον τόπο, επειδή σκοτείνιαζε το παράθυρο του ασεβούς οίκου προσευχής τους. Και σε κάποιον άδικο δανειστή, που εξεβίαζε μια γυναίκα χήρα, εξαιτίας χρέους της που είχε κάνει ο άνδρας της, και απαιτούσε ποσόν όχι όσο ήταν το δάνειο, αλλά περισσότερο, όταν το πληροφορήθηκε αυτό ο αιρετικός επίσκοπος που προαναφέρθηκε, πριν ακόμα θαφτεί ο άνδρας της, αλλά ενώ ακόμα τον πήγαιναν για ταφή, σταμάτη­σε το νεκρικό κρεββάτι και έκανε δήθεν τον νεκρό να μιλήσει και να πει πόσο ήταν το χρέος που ώφειλε στον δανειστή του. Όταν αυτός ο αιρε­τικός πέθανε, ακόμα και στο μνήμα του έγιναν διάφορα φανταστικά πράγματα και θαύματα.

Γι’ αυτό λοιπόν δεν πρέπει να παραδεχόμαστε ως άγιον κάθε θαυμα­τοποιό, αλλά να τον δοκιμάζουμε, σύμφωνα με εκείνον που λέγει «Να μη πιστεύετε σε κάθε πνεύμα, αλλά να δοκιμάζετε τα πνεύματα, αν είναι από τον θεό, γιατί παρουσιάστηκαν πολλοί ψευδοπροφήτες στον κόσμο»24. Και ο Απόστολος λέγει· «Οι άνθρωποι αυτοί είναι ψευδαπό­στολοι, εργάτες δόλιοι, που μεταμορφώνονται σε αποστόλους του Χρι­στού»25. Και δεν είναι να απορούμε γιατί «ο ίδιος ο Σατανάς μεταμορ­φώνεται σε άγγελο φωτεινό»26. Δεν είναι σπουδαίο λοιπόν, αν και οι υπηρέτες του μεταμορφώνονται σε υπηρέτες της δικαιοσύνης, των οποί­ων το τέλος θα είναι ανάλογο με τα έργα τους. Άλλωστε και ο Αντίχρι­στος όταν θα έρθει, κατά παραχώρηση του θεού, με τη συνεργασία των δαιμόνων θα κάνει πάρα πολλά σημεία και τέρατα ψεύτικα, προς απώλεια των απίστων και δοκιμασία των πιστών. Και τι το παράξενο αν, με τη βοήθεια του διαβόλου, θα κάνει φανταστικά θαύματα, τη στιγμή που έχουμε ήδη γνωρίσει και κάποιους άλλους μάγους και αγύρτες που έκα­ναν διάφορα θαύματα με την ενέργεια των δαιμόνων, μεταξύ των οποί­ων είναι ο Ίαννης και Ίαμβρης, οι οποίοι την εποχή του Μωυσή, μετα­βάλλοντας τις ράβδους τους σε φίδια και τα νερά σε αίμα, έβγαλαν πλήθος βατράχων από τα νερά, ώστε να γεμίσουν όλη την χώρα της Αίγυπτου27;

Και ο Σίμων επίσης, ο μάγος την εποχή των αποστόλων, πόσα φανταστικά θαύματα έκανε; Έκανε πραγματικά αγάλματα να περπα­τούν και να πέφτουν στη φωτιά χωρίς να καίονται. Πετούσε στον αέρα και έκανε ψωμιά από πέτρες. Γινόταν φίδι και μεταμορφωνόταν και σε άλλα ζώα. Γινόταν με δύο πρόσωπα, μεταβαλλόταν σε χρυσάφι, άνοιγε κλειστές πόρτες, έσπαζε σιδερένια δεσμό, σε δείπνα παρουσίαζε τις μορ­φές διαφόρων ειδώλων, έκανε τα οικιακά σκεύη να έρχονται μόνα τους και να υπηρετούν χωρίς να φαίνονται αυτοί που τα μετέφεραν. Έκανε να προπορεύονται πριν από αυτόν πολλές σκιές, που έλεγε πως ήταν ψυχές των νεκρών. Πολλούς επίσης, που τον αποκαλούσαν αγύρτη, τους συμφιλίωσε μαζί του, και στη συνέχεια με την δικαιολογία ξεφαντώματος, θυσίασε βόδι και αφού τους παρέθεσε γεύμα, τους έκανε υποχείρι­ους διαφόρων ασθενειών και δαιμόνων. Όταν λοιπόν κάποτε τον κα­ταζητούσε ο βασιλιάς, φοβήθηκε και δραπέτευσε, δίνοντας το πρόσωπό του σε άλλον.

Αλλά και οι μάγοι Ιουλιανός, Απολλώνιος και Απουλήϊος, κατά την εποχή του βασιλιά Δομετιανού έκαναν διάφορα φανταστικά πράγ­ματα, ένα από τα οποία σώζεται στις διηγήσεις των παλαιοτέρων ανδρών. Όταν κάποτε διαδόθηκε στη Ρώμη θανατηφόρα ασθένεια και όλοι πέθαιναν εδώ και εκεί, παρακινούνταν οι μάγοι αυτοί από τον βασιλιά και από τους προκρίτους του να βοηθήσουν την πόλη που κατα­στρεφόταν. Λέγει λοιπόν ο Απουλήιος «Εγώ την επιδημία που απλώθηκε στο ένα τρίτο της πόλης θα την σταματήσω σε δεκαπέντε μέρες». Έπειτα ο Απολλώνιος «Και εγώ θα σταματήσω, είπε, την επιδημία που διαδόθηκε στο άλλο ένα τρίτο σε δέκα μέρες». Απαντώντας και ο διαπρε­πέστερος από αυτούς και πιο κοντινός στον διάβολο, λόγω της ματαιοδοξίας του, Ιουλιανός, είπε «Μέσα σε δεκαπέντε μέρες η πόλη ολόκλη­ρη θα καταστραφεί, και δεν θα περιμένει τη δική μας βοήθεια. Για μένα λοιπόν το άλλο τρίτο της πόλης που μου ανήκει, θα παύσει από τώρα η καταστροφή της επιδημίας». Και πραγματικά σταμάτησε. Και όταν παρακλήθηκε από τον βασιλιά σταμάτησε και των άλλων δύο μερών την ταχύτητα διάδοσης της επιδημίας.

Σε μερικά μέρη μάλιστα τα τελετουργικά τεχνάσματα του Απολ­λώνιου μέχρι και τώρα κάνουν θαύματα, άλλα για να αποστρέψουν τε­τράποδα ζώα και πτηνά, που μπορούν να βλάψουν τους ανθρώπους, άλλα πάλι για να συγκρατήσουν τα ρεύματα ποταμών που κυλούν άτα­κτα, και άλλα για να αποστρέψουν άλλα περιστατικά που προκαλούν φθορά και βλάβη στους ανθρώπους. Αυτά όμως δεν τα έκαναν οι δαίμο­νες μέσω αυτού μόνο όσο ήταν στη ζωή, αλλά και μετά τον θάνατό του, παραμένοντας στο μνήμα του, έκαναν κάποια θαύματα στο όνομά του, για να εξαπατήσουν αυτούς που εύκολα βλάπτονταν με αυτά από τον διάβολο. Τι θα μπορούσε όμως να πει κανείς για τα μαγικά έργα του Μανέθωνα, ο οποίος έγινε τόσο διάσημος στη μαγική απάτη, ώστε διαρ­κώς να περιγελά τον Απολλώνιο Τυανέα, ότι δήθεν δεν κατείχε την ακριβή εμπειρία της τέχνης Γιατί έπρεπε και αυτός, λέγει, όπως και εγώ, να κάνει μόνο με λόγο του αυτά που ήθελε να κάνει, και να μη παραδίνει σε κάποιες τελετές αυτά που κάνει.

http://impantokratoros.gr/42782A9A.el.aspx

ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ Γ ( Δαιμονας Πορνειας )

ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ Β ( Κομάτια του γεροντικού σε αφήγηση )

Θαυματουργὸς καὶ ἰαματικὴ ἡ Ἁγιὰ Σοφιὰ Κωνσταντινούπολης

Εἶναι γνωστὸ τὸ δέος ποὺ προκαλεῖ στοὺς Τούρκους ἡ ἁγία Σοφία τῆς Κωνσταντινούπολης, τὸ μεγάλο αὐτὸ σύμβολο τῆς ἑλληνικῆς ὀρθοδοξίας ποὺ δεσπόζει στὴν βασιλίδα τῶν πόλεων.

Τὰ τελευταία χρόνια τὸ δέος αὐτὸ ἔχει πάρει ἐξαιρετικὲς διαστάσεις, καθὼς ὅλο καὶ περισσότερα ἄγνωστα μέχρι σήμερα στοιχεῖα ἀπὸ τὸ μεγάλο αὐτὸ μνημεῖο, μὲ τὴν πρωτοβουλία τῶν ἴδιων τῶν Τούρκων μουσουλμάνων, βγαίνουν στὴν ἐπιφάνεια ἀποκαλύπτοντας γιὰ πολλοὺς ἄγνωστες καὶ χαρισματικὲς ἰδιότητες τοῦ ναοῦ.

Ἔτσι, στὶς 3 Ὀκτωβρίου τοῦ 2012, σὲ μία ἀπὸ τὶς μεγαλύτερες τουρκικὲς εἰδησεογραφικὲς ἰστοσελίδες, στὴνInternethaber, δημοσιεύτηκε ἕνα καταπληκτικὸ ἄρθρο μὲ τὸν χαρακτηριστικὸ τίτλο,«Ayasofya efsaneleri», δηλαδὴ «Οἱ Θρύλοι τῆς Ἁγίας Σοφίας». Τὸ ἄρθρο αὐτὸ παρουσιάζει μία διαφορετικὴ εἰκόνα τῆς ἁγίας Σοφίας, μὲ ἄγνωστες ἰδιότητες ὅπως ἡ θαυματουργικὴ καὶ ἰαματική της χάρη ποὺ ἐντυπωσιάζει ἀκόμα καὶ σήμερα. Τὸ ἄρθρο ἐπικαλεῖται τὰ γραπτά του γνωστοῦ Ὀθωμανοῦ περιηγητῆ,ποιητῆ καὶ συγγραφέα, τοῦ Ἐλβιᾶ Τσελεμπῆ, ὁ ὁποῖος ἀσχολήθηκε καὶ ἔγραψε γιὰ τὰ«φυλακτά», «tilsimlar», τῆς Ἁγίας Σοφίας. Τὰ «φυλακτὰ» αὐτὰ μὲ τὸν ἰαματικό τους χαρακτήρα, θεράπευαν τοὺς περασμένους αἰῶνες ἀνεξαρτήτου θρησκείας δεκάδες ἀσθενεῖς ὅταν αὐτοὶ εἶχαν τὴν δυνατότητα νὰ τὰ πλησιάσουν, νὰ τὰ ἀκουμπήσουν καὶ νὰ προσευχηθοῦν στὴν.... ἰαματική τους δύναμη.
Ὅταν ἡ Ἁγία Σοφία ἔγινε μετὰ τὴν πτώση τῆς Πόλης τζαμί, ὁ πρῶτος μουσουλμάνος ἱεροδιδάσκαλος ποὺ ἄρχισε νὰ κηρύττει στοὺς ὀπαδοὺς τοῦ μέσα στὸ τζαμὶ ἦταν ὁ Aksemseddin. Ὁ μουσουλμάνος αὐτὸς θεολόγος λέγεται πὼς ἔκανε τὸ κήρυγμά του ὄρθιος πλάι σὲ ἕνα παράθυρο τοῦ ναοῦ, ποὺ εἶχε τὴν συμβολικὴ ὀνομασία,«Τὸ Κρύο Παράθυρο». Ἀπὸ τὸ παράθυρο αὐτό, σύμφωνα μὲ τὸν θρύλο, φυσοῦσε ἕνας ἰδιαίτερα δροσερός, ἀναζωογονητικὸς ἀέρας. Ο Aksemseddin πίστευε καὶ αὐτὸ τὸ τόνιζε καὶ στοὺς μαθητές του, πὼς ὅποιος καθόταν μπροστὰ ἀπὸ τὸ «Κρύο Παράθυρο» καὶ δροσίζονταν ἀπὸ αὐτὸν τὸν ἀέρα, τὸ μυαλό του ὡς ἐκ θαύματος ἀμέσως «καθάριζε» ἀπὸ κάθε βλαβερὴ σκέψη καὶ τότε μποροῦσε νὰ κατανοήσει θεολογικὲς ἔννοιες ποὺ πρὶν τοῦ φαίνονταν ἀκατανόητες.

Στοὺς διαδρόμους της νότιας πλευρᾶς τῆς ἁγίας Σοφίας, ὑπάρχει μία μεγάλη πέτρα μὲ μία κοιλότητα στὸ κέντρο της. Ἡ πετρὰ αὐτὴ λέγεται πὼς ἦταν ἡ κούνια τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, δηλαδὴ ἡ κούνια στὴν ὁποία ἡ Παναγία ξάπλωνε καὶ νανούριζε τὸν Ἰησοῦ Χριστό. Ἡ πέτρα αὐτὴ πιστεύεται πὼς ἔχει θαυματουργικὲς ἰδιότητες. Ὁποία καινούργια μάννα, τῆς ὁποίας τὸ μωρὸ ἦταν πολὺ ἀνήσυχο καὶ ἔκλεγε συνέχεια, τὸ πήγαινε καὶ τὸ ξάπλωνε μέσα στὴν κοιλότητα τῆς πέτρας, τότε αὐτὸ ἀμέσως ἠρεμοῦσε καὶ ἡσύχαζε. Ὅπως ἀναφέρεται χαρακτηριστικά, ἡ εὐεργετικὴ ἐπίδραση τοῦ ἴδιου του Ἰησοῦ Χριστοῦ, ποὺ εἶναι γνωστὸ πόσο ἀγαποῦσε τὰ παιδιά, μὲ θαυματουργικὸ τρόπο ἠρεμοῦσε καὶ ἀνάπαυε ἀμέσως ὅλα τὰ ἀνήσυχα καὶ κλαψιάρικα μωρά.

Σύμφωνα μὲ τοὺς πιστούς, ἕνας ἅγιος, ὁ Hizir, (γιὰ τοὺς Ἄραβες σύντροφος τοῦ Μωυσῆ, ἀλλὰ στὴν Τουρκία εἶναι πιὸ γνωστὸς σὰν Hidrellez, ὁ ὁποῖος δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ τὸν ἅγιο Γεώργιο τῶν ὀρθοδόξων της Μικρᾶς Ἀσίας), ποὺ πιστεύεται ὅτι θεράπευε ἀκόμα καὶ θανατηφόρες ἀσθένειες, πῆγε κάποτε κάτω ἀπὸ τὸν κεντρικὸ πολυέλαιο τῆς Ἁγίας Σοφίας καὶ προσευχήθηκε. Ὁ θρύλος λέει ὅτι ἂν κάποιος πάει στὸ ἴδιο σημεῖο καὶ προσευχηθεῖ συνεχῶς ἐπὶ 40 πρωινά, τότε θὰ μπορέσει νὰ δεῖ τὸν ἴδιο τὸν Hizirκαὶ νὰ τὸν παρακαλέσει νὰ τὸν θεραπεύει ἀπὸ τὴν ἀσθένεια ποὺ τὸν βασανίζει. Αὐτὸς τότε θὰ τὸν εὐσπλαχνιστεῖ καὶ θὰ τὸν θεραπεύσει.

Ἐκτὸς ὅμως ἀπὸ τὸνHizir, οἱ μουσουλμάνοι πιστεύουν ὅτι καὶ οἱ τέσσερεις ἄγγελοι, ποὺ ὅπως ἀναφέρεται στηρίζουν οἱ ἴδιοι τὸν μεγάλο τροῦλο, ἔχουν θεραπευτικὲς ἱκανότητες καὶ εἶναι«φυλακτὰ» γιὰ τὶς ἀσθένειες τῶν πιστῶν. Ἰδιαίτερα γιὰ τοὺς ἀρχαγγέλους Μιχαὴλ καὶ Γαβριὴλ πιστεύεται ὅτι θεραπεύουν πολλὲς ἀρρώστιες ὅπως ὁ ἀρχάγγελος Γαβριήλ, ὁ ὁποῖος θεράπευε πολλοὺς ἀρρώστους ἀπὸ τὴν πανούκλα ποὺ εἶχε σπείρει τὸν θάνατο τοὺς περασμένος αἰῶνες στὴν Κωνσταντινούπολη.

Οἱ Τοῦρκοι λένε πὼς ἡ Ἁγία Σοφία ἔχει 316 πόρτες ἀλλά… κανεὶς δὲν μπόρεσε νὰ τὶς μετρήσει ἀκριβῶς. Μὲ τὸ θέμα αὐτὸ ὑπάρχουν πολλοὶ θρύλοι καὶ ἐνδιαφέρουσες ἱστορίες. Ὅπως ἀναφέρεται, ἡ μεγάλη κεντρικὴ πύλη εἶναι ἕνα μεγάλο «φυλακτὸ» ποὺ προστάτευσε ἀνὰ τοὺς αἰῶνες καὶ ἀκόμα προστατεύει τὸ ὅλο κτίσμα ἀπὸ σεισμοὺς καὶ ἄλλες συμφορές. Ἐδῶ ὑπάρχει σύμφωνα μὲ τοὺς θρύλους ἕνα ἄλλο παράδοξο. Ὅταν κάποιος ἀποπειραθεῖ νὰ μετρήσει μία μία αὐτὲς τὶς πόρτες, μόλις φτάνει στὸ τέλος τότε θὰ φανερωθεῖ ἀκόμα μία καινούργια πόρτα ποὺ δὲν τὴν ἔχει μετρήσει. Αὐτὸ θέλει νὰ καταδείξει ὅτι τὸ κτίσμα εἶναι μαγικὸ καὶ πὼς ἕνας θνητὸς ποὺ ἔχει ἀρχίσει νὰ μετρᾶ τὶς πόρτες τοῦ θαυματουργικοῦ αὐτοῦ ναοῦ, μόλις φτάνει στὸ τέλος, τότε καταλαβαίνει πὼς δὲν ἔχει τελειώσει τὸ μέτρημα καὶ αὐτὸ δείχνει καὶ τὴν ἀνθρώπινη ἀδυναμία τοῦ μπροστὰ σὲ αὐτὸ τὸ ἀρχιτεκτονικὸ θαῦμα.

Κάτω ἀπὸ τὸν μεγάλο τροῦλο λένε πὼς βρίσκεται κρυμμένο ἕνα μεγάλο σεντούκι. Ἐκεῖ, σύμφωνα μὲ τοὺς θρύλους βρίσκεται ἡ σωρὸς τῆς «βασίλισσας Σοφίας». Ἂν κάποιος ἀποπειραθεῖ νὰ ἀνοίξει τὸ σεντούκι τότε θὰ γίνει μεγάλος σεισμὸς καὶ θὰ τρέμει ὅλη ἡ γῆ κάτω ἀπὸ τὰ πόδια του γιὰ τὴν ἱεροσυλία τοῦ αὐτή. Ἀλλὰ μέσα στὸν ναὸ κάπου ἀλλοῦ κρύβεται καὶ μία ἄλλη σαρκοφάγος ποὺ λέγεται πὼς ἐκεῖ μέσα εἶχε τοποθετηθεῖ τὸ πορτραῖτο τοῦ Μωάμεθ τοῦ Πορθητῆ ποὺ τὸ ἔχει φιλοτεχνήσει ὁ Ἰταλὸς ζωγράφος Μπελίνι ὅταν τὸ πρόσφερε σὰν δῶρο στὸν Πορθητή. Νὰ σημειωθεῖ ὅτι ἐξ’ αἰτίας αὐτοῦ του πορτραίτου ὁ Μωάμεθ ὁ Πορθητὴς κατηγορήθηκε γιὰ ἱεροσυλία καθὼς τὸ Ἰσλὰμ ἀπαγορεύει ρητὰ τὶς ἀπεικονίσεις προσώπων.

Ὁ κεντρικὸς θόλος τῆς Ἁγίας Σοφίας πιστεύεται πὼς ἔχει μεγάλες ἰαματικὲς ἰδιότητες. Ὁ ἴδιος ὁ Ἐλβιγιὰ Τσελεμπή, ὅπως ἀφηγεῖται στὰ ἔργα του, ὅταν εἶχε προσβληθεῖ ἀπὸ μία πολὺ δύσκολη ἀσθένεια μὲ ἔντονο πυρετό, πῆγε κάτω ἀπὸ τὸν κεντρικὸ θόλο καὶ ἔχοντας μαζί του ἑπτὰ μαῦρες ρῶγες ἀπὸ σταφύλι προσευχήθηκε ζητώντας τὴν ἴαση.Πράγματι, μετὰ τὴν προσευχὴ ἔφαγε τὰ σταφύλια καὶ ἀμέσως, ὅπως ἀναφέρει ὁ ἴδιος, ἔγινε καλὰ ἀπὸ τὴν ἀρρώστια του.

Στὸ πίσω μέρος τῆς Ἁγίας Σοφίας, στὴν δυτικὴ πύλη, ὑπάρχει ὅπως ἀναφέρεται μία δοκὸς ποὺ ὀνομάζεται«Ἡ Ἱδρωμένη Δοκός». Αὐτὴ ἡ «ὑγρὴ στήλη» ὅπως χαρακτηρίστηκε, ἔχει θεραπευτικὲς ἰδιότητες καὶ ἀνὰ τοὺς αἰῶνες χιλιάδες ἀσθενεῖς πήγαιναν ἐκεῖ καὶ ἀκουμποῦσαν προσευχόμενοι τὰ χέρια τους στὴν σιδερένια στήλη γιὰ νὰ θεραπευτοῦν. Τὰ ἀμέτρητα χέρια ποὺ ἀκουμποῦσαν στὸ σημεῖο αὐτὸ μετὰ ἀπὸ αἰῶνες δημιούργησαν μία μεγάλη κοιλότητα στὴν σιδερένια ἐπιφάνεια τῆς δοκοῦ. Σήμερα αὐτὴ ἡ κοιλότητα, ὅπως ἀναφέρεται, ἀπεικονίζει τὸ μέγεθος τῆς θεραπείας ποὺ χάρισε ἡ «Ἱδρωμένη Δοκὸς» στοὺς ἀμέτρητους ἀσθενεῖς ποὺ ἀπελπισμένοι εἶχαν βρεῖ καταφύγιο στὴν χάρη της καὶ θεραπευτῆκαν ἀπὸ τὴν εὐεργετική της δύναμη.

Στοὺς περασμένους αἰῶνες ὅταν κάποιος ἔμπορος ἢ κάποιος καπετάνιος ἐπρόκειτο νὰ φύγει σὲ ταξίδι γιὰ δουλειές, πρὶν ξεκινήσει καὶ γιὰ νὰ πάει καλὰ τὸ ταξίδι του, πήγαινε στὴν πύλη αὐτὴ ὅπου βρίσκεται ἡ «ὑγρὰ στήλη» καὶ προσεύχονταν στὸν Νῶε. Αὐτὸ εἶχε ἕναν ἐνδιαφέροντα συμβολισμὸ γιατί ὅπως γνωρίζουμε ἀπὸ τὴν Βίβλο ὁ Νῶε μετὰ ἀπὸ θεία παρέμβαση εἶχε σωθεῖ ὁ ἴδιος καὶ παράλληλα εἶχε σώσει τὸ ζωικὸ βασίλειο ἀπὸ τὸν κατακλυσμὸ ποὺ εἶχε πλήξει τὸν κόσμο γιὰ τὶς ἁμαρτίες του. Πίστευαν πὼς ἔτσι τὸ ταξίδι τους θὰ γίνει χωρὶς κανένα πρόβλημα καὶ πὼς οἱ δουλειές τους θὰ πᾶνε πολὺ καλά.

Γιὰ τοὺς ἀρρώστους ποὺ ἔπασχαν ἀπὸ δύσπνοια καὶ ἄλλες ἀσθένειες τῶν πνευμόνων, λέγεται πὼς ἂν πήγαιναν νωρὶς τὸ πρωὶ στὴν πηγὴ τῆς Ἁγίας Σοφίας ποὺ βρίσκεται ἔξω ἀπὸ τὴν κεντρικὴ πύλη καὶ ἔπιναν νηστικοὶ τρεῖς κοῦπες ἀπὸ τὸ νερό της, τότε θὰ θεραπεύονταν ἀμέσως.

Ὅλα αὐτὰ δείχνουν γιὰ ἄλλη μία φορὰ πὼς ὁ μεγαλοπρεπὴς αὐτὸς ναός, τὸ αἰώνιο σύμβολο τῆς Ὀρθοδοξίας, προκαλοῦσε πάντα τὸ δέος καὶ οἱ θρύλοι τοῦ σκορποῦν μέχρι σήμερα ἕνα μεγάλο μυστήριο γιὰ τὸ θαυματουργὸ αὐτὸ κτίσμα ποὺ περιμένει ὑπομονετικὰ τὴν πνευματική του ἀπελευθέρωση. 

http://agapienxristou.blogspot.ca/2012/10/blog-post_8589.html

"Τον Πάπα να καταράσθε"! ( Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός )

Μεταπατερική αμφισβήτηση του λόγου του Πατρο-Κοσμά "Τον Πάπα να καταράσθε"!
(Ἀπάντηση σέ ἄρθρο τοῦ Μ. Πρωτοπρεσβυτέρου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου π. Γεωργίου Τσέτση)


"Ἡ κατάρα τοῦ πατρο-Κοσμᾶ ἰσοδυναμεῖ μέ τά ἀναθέματα ἐναντίον τῶν αἱρετικῶν, πού ἐκφωνοῦνται τήν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας ἀπό τό Συνοδικό τῆς Ζ΄ Ἁγίας καί Οἰκουμενικῆς Συνόδου ὑπέρ τῆς Ὀρθοδοξίας, τά ὁποία ἔχουν καταργήσει τά τελευταῖα χρόνια οἱ Οἰκουμενιστές. Ἑπομένως, ἡ κατάρα καί τό ἀνάθεμα ἐπιτρέπονται μόνο, ὅταν ὑπάρχει αἵρεση".






(Πρωτοπρεσβ. π. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος, ἐφημ. Ἱ. Ν. Ἁγίας Παρασκευῆς Νέας Καλλιπόλεως Πειραιῶς)
Οἱ Οἰκουμενιστές ἐνοχλοῦνται ἀπό τήν ρήση τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ :«Τόν Πάπα νά καταρᾶσθε»! Βλέποντας, ἄλλωστε, τὴν καθολική, σταθερὴ καὶ ἀδιάκοπη πίστη τῶν Ὀρθοδόξων ὅτι ὁ παπισμὸς εἶναι αἵρεση, ὅτι ὅλοι οἱ Ἅγιοι Πατέρες ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Μ. Φωτίου μέχρι σήμερα, ἐπὶ 1200 χρόνια, καταδικάζουν τὸν παπισμὸ ὡς αἵρεση, ἐφηύραν καινούργια αἵρεση, μέσα στά πλαίσια τῆς παναιρέσεως τοῦ διαχριστιανικοῦ καί διαθρησκειακοῦ συγκρητιστικοῦ οἰκουμενισμοῦ, τὴν μεταπατερικὴ καί μετακανονική αἵρεση τοῦ Φαναρίου καί τῆς Ἀκαδημίας τοῦ Βόλου, ἡ ὁποία παραμερίζει καί καταργεῖ τοὺς Ἁγίους Πατέρες καί τούς Ἱερούς Κανόνες, ὡς ἀνεπίκαιρους, ξεπερασμένους καί παρωχημένους, μαζὶ καὶ τὸν Ἅγιο Κοσμᾶ τὸν Αἰτωλό. Τοὺς εἶναι ἐμπόδιο στὰ συγκρητιστικά, μασονοεβραϊκά, οἰκουμενιστικά καί νεοεποχίτικα σχέδιά τους.



Στήν χορεία τῶν μεταπατερικῶν ἀμφισβητιῶν τῆς ρήσεως τοῦ πατρο-Κοσμᾶ, ἐκτός ἀπό τον κ. Ἰωάννη Μενοῦνο, παν. ἀρχιμ. Εἰρηναῖο Δεληδήμο καί Σεβ. Μητρ. Ἀργολίδος κ. Νεκτάριο, πού προηγήθηκαν, προστέθηκε πρόσφατα καί ὁ γνωστός γιά τά οἰκουμενιστικά του φρονήματα, Μ. Πρωτοπρεσβύτερος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου π. Γεώργιος Τσέτσης.


Στίς 18-2-2015 δημοσίευσε στό ἰστολόγιο amen.gr ἄρθρο μέ θέμα «Τό εἶπε ἤ ὄχι; Καί ἄν τό εἶπε, πῶς τό εἶπε»[1]; προσπαθώντας, ἀνεπιτυχῶς βεβαίως, νά δικαιολογήσει τόν Σεβ. Μητρ. Ἀργολίδος κ. Νεκτάριο γιά τίς δύο πρόσφατες οἰκουμενιστικές του ἐνέργειες˙ τήν συμμετοχή καί εἰσήγησή του σέ παπική ἐκδήλωση παρουσίασης βιβλίου τοῦ αἱρεσιάρχου Ἰησουΐτη «πάπα» Φραγκίσκου Α΄, στίς 12 Ἰανουαρίου ἐ.ἔ., στήν Ἀθήνα, μέ διοργανωτή τό Ἰνστιτοῦτο Ἀνθρωπιστικῶν Ἐπιστημῶν, ὄργανο τοῦ παπικοῦ «μοναχικοῦ» τάγματος τῶν ἐν Ἀθήναις Ἰησουϊτῶν, μέ τίτλο τῆς ἐκδήλωσης«Γιά μιά Ἐκκλησία φτωχή καί τῶν φτωχῶν»[2], καί τήν γέμουσα οἰκουμενιστικῶν φληναφημάτων ἐπιστολή του πρός ἰστολόγο τοῦ διαδικτύου[3].


Ἐπειδή ὁ π. Γεώργιος στό ἄρθρο του ἀναφέρεται στήν ἐλαχιστότητά μας, χωρίς νά μᾶς κατονομάζει, ἀλλά φωτογραφίζοντάς μας, ἐνοχλούμενος ἐμφανῶς ἀπό τό ἐλεγκτικό κείμενό μας μέ τίτλο «Ἡ οἰκουμενιστική ταυτότητα τοῦ Σεβ. Μητρ. Ἀργολίδος κ. Νεκταρίου»[4], γι’αὐτό θεωρήσαμε χρέος μας νά σχολιάσουμε τό ἀναφερθέν ἄρθρο του.


Κατ’ ἀρχήν, ὁ π. Γεώργιος καταφεύγει σέ χαρακτηρισμούς. Μᾶς ἀποκαλεῖ «Λατινοφάγους», καί λέει ὅτι διακατεχόμαστε ἀπό «ἀντιπαπική φρενίτιδα, πού μαίνεται ἐδῶ καί πολύ καιρό στούς θεμελιοκρατικούς κύκλους τοῦ Ἑλλαδικοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ χώρου». Εὐχαριστοῦμε πάρα πολύ τόν π. Γεώργιο γιά τούς χαρακτηρισμούς, ἀλλά εἶναι τοῖς πᾶσι γνωστό ὅτι, ὅποιος καταφεύγει σέ ἄδικους χαρακτηρισμούς, διακρίνεται γιά τήν θεολογική του ἔνδεια καί τήν ἔλλειψη ἐπιστημονικῶν καί θεολογικῶν ἐπιχειρημάτων. Βεβαίως, δέν εἴμαστε «Λατινοφάγοι», οὔτε διακατεχόματε ἀπό «ἀντιπαπική φρενίτιδα», διότι ὁ σκοπός μας δέν εἶναι νά «φᾶμε» τούς Λατίνους, ἀλλά νά τούς ὀδηγήσουμε σέ μετάνοια, ἀποκήρυξη τῶν αἱρέσεών τους καί ἐπιστροφή στήν ἁγία Ὀρθοδοξία, μέ ἀποτέλεσμα τήν σωτηρία τους, μέ τήν προβολή φυσικά τῆς ἁγιοπατερικῆς καί ἱεροκανονικῆς διδασκαλίας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, πρᾶγμα τό ὁποῖο οὐδόλως γίνεται στούς ἀτέρμονους συγχρόνους οἰκουμενιστικούς καί ἀποτυχόντες διαλόγους μέ τούς παπικούς, ὑπέρμαχος καί συμμέτοχος τῶν ὁποίων εἶναι, μεταξύ ἄλλων, καί ὁ π. Γεώργιος, καί γι’αὐτό φέρει μεγάλη καί ἀνυπολόγιστη εὐθύνη.


Ἀντιθέτως, ὁ π. Γεώργιος ἀποκαλεῖ τον Σεβ. Μητρ. Ἀργολίδος κ. Νεκτάριο «νουνεχή, προσγειωμένο, ἄνευ παρωπίδων καί σώφρονα Ὀρθόδοξο Ἱεράρχη». Αὐτά βέβαια ἰσχύουν γιά τόν Σεβασμιώτατο σέ ὅλες τίς ἄλλες ἐκφάνσεις τῆς ζωῆς του (προσωπική, κοινωνική κλπ), ἀλλά ὄχι στά πλαίσια τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως ἐν σχέσει μέ τήν παναίρεση τοῦ οἰκουμενισμοῦ. Γιά τοῦ λόγου τό ἀληθές, μπορεῖ καθένας, ὀρθοδόξως καί νηφαλίως σκεπτόμενος, νά μελετήσει τά σχετικά κείμενα.


Στη συνέχεια παρατηροῦμε ὅτι ὁ π. Γεώργιος συμπεριφέρεται ἐντελῶς ἀντιεπιστημονικά, διότι ἀφ’ἑνός δέν παραθέτει καμμία ἀπολύτως παραπομπή σέ πηγές καί κείμενα, γιά νά στηρίξει τίς ἀπόψεις του, καί ἀφ’ἑτέρου ἀμφισβητεῖ εὐθέως καί μεταπατερικῶς τήν ἤδη ἀποδεδειγμένη καί κατοχυρωμένη ἐπιστημονικῶς καί θεολογικῶς, δεδομένη ἀπό τίς πηγές γνώση, ὅτι ὄντως ὁ μεγάλος διδάχος τοῦ Γένους μας, ἱσαπόστολος καί ἐθνομάρτυς ἅγιος Κοσμάς ὁ Αἰτωλός εἶπε τήν προφητεία «Τόν Πάπα νά καταρᾶσθε»!


Σπέρνει τήν ἀμφιβολία εὐθύς ἐξ ἀρχῆς ἀπό τόν τίτλο τοῦ ἄρθρου του «Τό εἶπε ἤ ὄχι; Καί ἄν τό εἶπε, πῶς τό εἶπε»; Διατυπώνει τήν ἄποψη ὅτι εἶναι «… ἕνα ἀπόφθεγμα, πού ἀποδίδεται στόν … Ἅγιο Κοσμᾶ τον Αἰτωλό».Τολμᾶ νά προσβάλλει τόν μεγάλο ἀγωνιστή καί φλογερό ἱεροκήρυκα, Μητροπολίτη Φλωρίνης κυρό Αὐγουστίνο Καντιώτη, λέγοντας «πώς ἡ φράση εἶναι νόθα καί ὅτι ἀποτελεῖ πονηρό ἐπινόημα τοῦ Φλωρίνης Αὐγουστίνου Καντιώτη, ὁ ὁποῖος σ΄ἕνα σύγγραμμά του περί Ἁγίου Κοσμᾶ, θεώρησε σκόπιμο νά ἐνσφηνώσει σέ ἕνα κείμενο του Ἁγίου τήν ἀρά τοῦ Κωλέττη. Kαί τοῦτο, προκειμένου ὅπως προσδώσει κάποιο «πατερικό ἔρεισμα» στόν ἀντιπαπικό του ἀγώνα»! Παραθέτει, ἐπίσης, σάν μεταπατερικός πατήρ καί τήν προσωπική του γνώμη: «Προσωπικά τείνω νά συνταχθῶ μέ ὅσους φρονοῦν ὅτι ἡ προτροπή αὐτή εἶναι ἐμβόλιμη. Ἀπό ποῖον, Κύριος οἶδε! Διότι εἶναι ἀδιανόητο νά φαντασθεῖ κανείς ὅτι ὁ πεπαιδευμένος στήν περιώνυμη Ἀθωνιάδα Σχολή (της ἐποχῆς ἐκείνης!), καί μαθητής Ἐυγενίου του Βουλγάρεως, Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, νά μήν εἶχε ποτέ ἀναγνώσει τήν πρός Ρωμαίους Ἐπιστολή καί νά ἀγνοοῦσε τήν ρητή ἐπιταγή τοῦ Ἀποστόλου τῶν ἐθνῶν Παύλου «Εὐλογεῖτε καί μή καταρᾶσθε» (Ρωμ. 12,14). Ή, ἀκόμη, νά μήν γνώριζε τήν μακρόθυμη ἐκείνη εὐχή τοῦ Μεγάλου Ἀποδείπνου, μέ τήν ὁποία ἱκετεύουμε τόν Θεό νά συγχωρεῖ «τούς μισοῦντας καί ἀδικοῦντας ἡμᾶς»! Καί καταλήγει : «Ἐκεῖνο, ὅμως, τό ὁποῖο ἐνοχλεῖ στήν διελκυστίνδα αὐτή, δέν εἶναι τό τί εἶπε ἤ δέν εἶπε Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός περί τοῦ Πάπα…».


Ἄς μπεῖ στόν κόπο ὁ π. Γεώργιος νά ἀνατρέξει στίς πηγές, στό αὐθεντικό ἀλβανικό καί ἑλληνικό κείμενο τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ. Ἄς μελετήσει α) τήν ἐξαιρετική γνώμη τοῦ φιλολόγου καὶ θεολόγου κ.Κωνσταντίνου Σιαμάκη[5], β) το θαυμάσιο κείμενο τοῦ ὁμοτίμου καθηγητοῦ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Α.Π.Θ. αἰδεσιμολογιωτάτου πρωτοπρεσβυτέρου π. Θεοδώρου Ζήση μέ θέμα «Ἡ ἐπικαιρότης τῶν διδαχῶν τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ»[6] καί γ) τήν ἐξέχουσα ἐρευνητικὴ καὶ ἐπιστημονική ἐργασία τῆς Γεροντίσσης Εὐθυμίας, Ἡγουμένης τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ Μεγαδένδρου μέ θέμα «Οἱ προφητεῖες τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ μέσα στὴν ἱστορία», ποὺ θὰ μποροῦσε ἄνετα καὶ ἐπάξια νὰ τῆς χαρίσει τὸν τίτλο τοῦ διδάκτορος τῆς Θεολογίας[7].


Μέ βάση τήν δεδομένη αὐτή γνώση, ἡ προσωπική ἄποψη τοῦ π. Γεωργίου ὅτι «ἡ προτροπή αὐτή εἶναι ἐμβόλιμη», χωρίς μάλιστα νά γνωρίζει καί ἀπό ποῦ προῆλθε, εἶναι ἐντελῶς περιττή καί ἀσήμαντη. Δέν πρέπει να μᾶς ἐνδιαφέρει ἡ προσωπική γνώμη τοῦ καθενός, ἀλλά τό τί ἔχουν πεῖ οἱ ἅγιοι Πατέρες.


Ἀκόμη καὶ ἂν - ὑποθετικά - ἔλειπε αὐτὴ ἡ προφητεία, ὑπάρχουν σὲ ἄλλα σημεῖα τῶν Διδαχῶν τοῦ πατρο-Κοσμᾶ ἀντιπαπικὲς ρήσεις, ποὺ δὲν ἐπιτρέπουν νὰ ἀλλοιώσουμε τὴν πίστη τοῦ ἁγίου, τὴν πίστη τῶν Ὀρθοδόξων γιὰ τὸν «πάπα». Εἶναι πολὺ χειρότερη ἡ ἄλλη ρήση τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ γιὰ τὸν «πάπα» καὶ τὸν Μωάμεθ, γιὰ τὸν δεύτερο λίγο συγκεκαλυμμένα, λόγῳ τῆς δουλείας. Τοὺς ταυτίζει μὲ τὸν Ἀντίχριστο καὶ βρίσκεται στὴν Η´ Διδαχή του : «Ὁ Ἀντίχριστος εἶναι· ὁ ἕνας εἶναι ὁ πάπας καὶ ὁ ἕτερος εἶναι αὐτὸς, ὁποῦ εἶναι εἰς τὸ κεφάλι μας, χωρὶς νὰ εἰπῶ τὸ ὄνομά του, τὸ καταλαβαίνετε, μὰ λυπηρὸν εἶναι νὰ σᾶς τὸ εἰπῶ, διότι αὐτοὶ οἱ Ἀντίχριστοι εἶναι εἰς τὴν ἀπώλειαν, καθὼς τὸ ἔχουν. Ἡμεῖς ἐγκράτεια, αὐτοὶ ἀπώλεια· ἡμεῖς νηστεία, αὐτοὶ πολυφαγία· ἡμεῖς παρθενία, αὐτοὶ πορνεία· ἡμεῖς δικαιοσύνη, αὐτοὶ ἀδικία»[8]. Ἄλλωστε καὶ σ’αὐτὰ, ποὺ ἀναφέρει ὁ ἅγιος Κοσμᾶς, ὅτι ὅλες οἱ ἄλλες πίστες εἶναι ψεύτικες, κάλπικες, τοῦ Διαβόλου, καὶ μόνη ἡ πίστη τῶν Ὀρθοδόξων εἶναι καλὴ καὶ ἁγία, δὲν περιλαμβάνει καὶ τὸν «πάπα»; Καὶ τὸ ὅτι τὰ εὐρωπαϊκὰ ρηγᾶτα, οἱ εὐρωπαϊκοὶ λαοί, θὰ μᾶς ἔβλαπταν στὴν πίστη, ἂν ὑποτασσόμασταν στοὺς Φράγκους, ἀντὶ γιὰ τοὺς Τούρκους, τὸν παπισμὸ καὶ τὸν προτεσταντισμὸ δὲν ἐννοεῖ; Ὑπῆρχε τότε ἄλλη πίστη στὴν Εὐρώπη;


Σχετικά μέ τό χωρίο ἀπό τήν πρός Ρωμαίους ἐπιστολή, πού ἐπικαλεῖται ὁ π. Γεώργιος, ὁλόκληρος ὁ 14οςστίχος λέει : «Εὐλογεῖτε τούς διώκοντας ὑμᾶς, εὐλογεῖτε καί μή καταρᾶσθε». Ἐδῶ ὁ Ἀπ. Παῦλος διδάσκει ἐμᾶς τούς χριστιανούς νά εὐλογοῦμε καί νά μήν καταριώμαστε αὐτούς, πού μᾶς διώκουν, γιά νά μάθουμε νά μήν μνησικακοῦμε οὔτε νά καταριώμαστε τούς ἐχθρούς μας[9]. Τό ἴδιο μᾶς παραγγέλλει καί ὁ Κύριος, λέγοντας«ἀγαπᾶτε τούς ἐχθρούς ἡμῶν, εὐλογεῖτε τούς καταρωμένους ὑμᾶς, καλῶς ποιεῖτε τοῖς μισοῦσιν ὑμᾶς καί προσεύχεσθε ὑπέρ τῶν ἐπηρεαζόντων ὑμᾶς καί διωκόντων ὑμᾶς»[10]. Τό ἴδιο λέει καί ἡ εὐχή τοῦ Μεγάλου Ἀποδείπνου.


Βεβαίως, ὁ ἅγιος Κοσμᾶς τά γνώριζε αὐτά. Ὅμως, τήν ἐποχή τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ, οἱ διώκοντες τό ὑπόδουλον γένος ἦταν οἱ Τοῦρκοι καί ὄχι ὁ «πάπας». Γνώριζε ὁ πατρο-Κοσμᾶς ὅτι ὁ Τοῦρκος δέν μᾶς πειράζει τήν πίστη. Μόνο χρήματα θέλει. Ὅμως, ὁ «πάπας», ὡς αἱρετικός, θά μᾶς πείραζε τήν πίστη. Γι’αὐτό καί εἶπε «καλύτερα τούρκικο φέσι, παρά παπική τιάρα». Ἡ κατάρα τοῦ πατρο-Κοσμᾶ στόν «πάπα», δικαιολογεῖται α) ἀπό τό ὅτι εἶναι αἱρετικός καί β) ἀπό τό ὅτι ἤθελε νά προφυλάξει τούς ὑπόδουλους ἀπό τήν ἀλλοίωση τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως ἐκ μέρους τοῦ «πάπα». Ἡ κατάρα τοῦ πατρο-Κοσμᾶ ἰσοδυναμεῖ μέ τά ἀναθέματα ἐναντίον τῶν αἱρετικῶν, πού ἐκφωνοῦνται τήν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας ἀπό τό Συνοδικό τῆς Ζ΄ Ἁγίας καί Οἰκουμενικῆς Συνόδου ὑπέρ τῆς Ὀρθοδοξίας, τά ὁποία ἔχουν καταργήσει τά τελευταῖα χρόνια οἱ Οἰκουμενιστές. Ἑπομένως, ἡ κατάρα καί τό ἀνάθεμα ἐπιτρέπονται μόνο, ὅταν ὑπάρχει αἵρεση.


Ἐπίσης, ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ἦταν βαθύς γνώστης καί τοῦ ἄλλου χωρίου ἀπό τό Εὐαγγέλιο τῆς Κρίσεως καί τῆς Δευτέρας Παρουσίας, τό ὁποῖο ἀποσιωπᾶ ὁ π. Γεώργιος, ὅπου ὁ ἴδιος ὁ Χριστός λέει : «Πορεύεσθε ἀπ'ἐμοῦ οἱ κατηραμένοι εἰς τό πῦρ τό αἰώνιον τό ἡτοιμασμένον τῶ διαβόλω καί τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ»[11]. Ἄς προσέξουμε ἐδῶ τήν λέξη «κατηραμένοι». Αὐτή ἡ λέξη, πού τρομάζει καί ἀναστατώνει τόν κόσμο, εἶναι μέσα στό Εὐαγγέλιο. Αὐτή τή λέξη τή λέει ὁ Χριστός. Λέει λόγο, πού δέν εἶπε ποτέ. Ἐκεῖνος, πού ἦταν ὅλο ἀγάπη καί συγχώρεση, κι ἀκόμη καί γιά τούς σταυρωτές του εἶπε : « Πάτερ, ἄφες αὐτοῖς…»[12], τώρα εἶναι ὁ ἴδιος, πού ἔρχεται ἀπό τόν οὐρανό καί ἐνώπιον ὅλου τοῦ κόσμου λέει : «Πορεύεσθε ἀπ'ἐμοῦ οἱ κατηραμένοι εἰς τό πῦρ τό αἰώνιον τό ἡτοιμασμένον τῶ διαβόλω καί τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ». Αὐτή ἡ κατάρα ὁδηγεῖ στήν κόλαση καί στήν τιμωρία. Ἄς ἀντιληφθοῦμε τί λέει ὁ Χριστός. Λέει καθαρά καί ξάστερα κατάρα καί κατηραμένοι. Ποιοί εἶναι οἱ κατηραμένοι; Εἶναι αὐτοί, πού δέν ἔχουν αὐτιά ν' ἀκούσουν, καί καρδιά νά αἰσθανθοῦν τά λόγια τοῦ Χριστοῦ˙ αὐτοί, πού δέν χύνουν ἕνα δάκρυ γιά τ'ἁμαρτήματά τους˙ αὐτοί, πού δέν τήρησαν τίς ἐντολές Του καί μάλιστα τήν ἐντολή τῆς ἀγάπης. Εἶναι οἱ ἀμετανόητοι ἁμαρτωλοί, οἱ ἀσεβεῖς, οἱ ἄθεοι, οἱ αἱρετικοί, οἱ ἀλλόθρησκοι, οἱ οἰκουμενιστές.


Στή συνέχεια, ὁ π. Γεώργιος χαρακτηρίζει τούς ὑπευθύνους τῶν ἱστολογίων, πού δημοσίευσαν ἐλεγκτικές κριτικές, τίς ὁποῖες ὀνομάζει «ἀγενεῖς καί χυδαῖες ἐπιθέσεις», κατά τοῦ Σεβ. Μητρ. Ἀργολίδος, ὡς ἀποκομμένους ἀπό τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, παρασυναγωγές, ὀργανώσεις καί ἐλεύθερους σκοπευτές.


Στό σημεῖο αὐτό θά θέλαμε νά τονίσουμε στόν π. Γεώργιο ὅτι οὐδόλως οἱ ὑπεύθυνοι τῶν ἱστολογίων, στούς ὁποίους ἀναφέρεται, εἶναι ἀποκομμένοι ἀπό τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, παρασυναγωγές, ὀργανώσεις καί ἐλεύθεροι σκοπευτές, ἀλλά οἱ οἰκουμενιστές θέτουν οὐσιαστικῶς ἑαυτούς ἐκτός Ἐκκλησίας. Τό ὑπογράψαμε αὐτό τό 2009, μαζί μέ ὀκτώ Σεβασμιωτάτους Μητροπολίτες καί πάνω ἀπό 24.000 κληρικούς καί λαϊκούς, στό ἐξαίσιο, θεολογικώτατο καί ἐπιστημονικότατο κείμενο «Ὁμολογία Πίστεως κατά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ», λέγοντας : «…Αὐτήν τήν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἔχουν ἀποδεχθεῖ πολλοί πατριάρχες, ἀρχιεπίσκοποι, ἐπίσκοποι, κληρικοί, μοναχοί καί λαϊκοί. Τήν διδάσκουν «γυμνῆ τῆ κεφαλῆ», τήν ἐφαρμόζουν καί τήν ἐπιβάλλουν στήν πράξη, κοινωνοῦντες παντοιοτρόπως μέ τούς αἱρετικούς, μέ συμπροσευχές, ἀνταλλαγές ἐπισκέψεων, ποιμαντικές συνεργασίες, θέτοντας οὐσιαστικῶς ἑαυτούς ἐκτός Ἐκκλησίας…»[13].


Στή συνέχεια, ὁ π. Γεώργιος ἀναφέρει : «Ἀκατάληπτη καί λίαν προβληματική παραμένει ἡ ὁποιαδήποτε ἐκ τῶν ἔνδον καί ἀπό τό περιβάλλον ἑνός Ἱεράρχου προερχόμενη κατά μέτωπο ἐπίθεση, ἐναντίον κάποιου ἄλλου Ἱεράρχου τῆς Ἐκκλησίας».


Ἐδῶ γίνεται φανερό ὅτι ὁ π. Γεώργιος καί οἱ ὁμόφρονές του οἰκουμενιστές, θέλουν νά ἐπιβάλουν τήν φίμωση τῶν ὑγιῶς καί ὀρθοδόξως ἀντιδρώντων καί ἀντιφρονούντων Ἐπισκόπων. Ἔρχεται, λοιπόν, σέ φανερή ἀντίθεση μέ τόν ἴδιο τόν ἑαυτό του καί μέ τά ἴδια τά λόγια του ὁ π. Γεώργιος, ὅταν, πρός τό τέλος τοῦ ἄρθρου του, ὑπεραμυνόμενος τοῦ ὑπ’ἀριθ. Πρωτ. 187/Διεκπ. 79/15-1-2015 ἐγκυκλίου σημειώματος τῆς ΔΙΣ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος μέ θέμα «Λειτουργία ἱστοσελίδων ἐκ μέρους ἐκκλησιαστικῶν φορέων καί ἐκ μέρους κληρικῶν και μοναχῶν», ἀναφέρει ὅτι αὐτή «δέν ἀποτελοῦσε ποσῶς «φίμωτρο» ». Νά, ὅμως, πού ἄθελά του ἀποκαλύπτεται. Πολύ φοβόμαστε - μακάρι νά μήν ἀληθεύει - ὅτι πίσω ἀπό αὐτή τήν ἐγκύκλιο τῆς ΔΙΣ ὑποβόσκει Φαναριώτικος δάκτυλος. Ἑπομένως, ἡ ἀντίδραση καί ἡ ἐνημέρωση δέν συμφέρει τους οἰκουμενιστές, διότι ἀποκαλύπτει καί ἀκυρώνει τά κρυφά σχέδιά τους, ξυπνᾶ καί εὐαισθητοποιεῖ τό Ὀρθόδοξο ποίμνιο, τό ὁποῖο ἀπορρίπτει μετά βδελυγμίας τά οἰκουμενιστικά μαγειρέματα. Παρέλκει νά τονίσουμε ὅτι κάθε ὑγιής καί ὀρθόδοξη ἀντίδραση στά οἰκουμενιστικά δρώμενα δέν ἀποτελεῖ καθόλου «κατά μέτωπο ἐπίθεση», ἀλλά χρέος ἐλέγχου, προφυλάξεως καί διατηρήσεως τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως ἔναντι τῆς οἰκουμενιστικῆς λαίλαπας. Εἶναι φυσικό νά δημιουργεῖται θεολογική καί ὄχι προσωπική ἀντιπαράθεση μεταξύ Ἱεραρχῶν, ὅταν ὁ ἕνας ὑπερασπίζεται τήν Ὀρθοδοξία καί ὁ ἄλλος τήν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, διότι ἐδῶ θίγονται θέματα πίστεως.


Ἀπό’δῶ καί πέρα, ὁ π. Γεώργιος ἀρχίζει τήν συκοφαντική καί ἄδικη ἐπίθεση ἐναντίον τῆς ἐλαχιστότητός μας, χωρίς βέβαια νά ἔχει τά ἀνάλογα ἐπιχειρήματα. Ἄν ἤθελε πραγματικά ὁ π. Γεώργιος ν’ ἀπαντήσει σοβαρά στό κείμενό μας καί ὄχι νά μᾶς σπιλώσει καί νά μᾶς μέμψει ἀδίκως, θά ἔπρεπε νά γράψει ἕνα κείμενο μέ παραπομπές σέ πηγές καί βοηθήματα μέ θεολογική καί ἐπιστημονική ἐπιχειρηματολογία, καί ὄχι προσωπικά λόγια τοῦ ἀέρα.


Λέει, λοιπόν : «Μιά ἀπό τίς πλέον βάναυσες ἐπιθέσεις κατά τοῦ Μητροπολίτου Ἀργολίδος, ἦταν ἐκείνη ἡ ὁποία προῆλθε ἀπό τόν κάλαμο κληρικοῦ, στενοῦ συνεργάτου ἑνός Ἐπισκόπου, πού θεωρεῖται σημαιοφόρος τοῦ ἀντιαιρετικοῦ ἀγῶνος».


Ὁ π. Γεώργιος χαρακτηρίζει σκόπιμα τό κείμενό μας ὡς «μιά ἀπό τίς πλέον βάναυσες ἐπιθέσεις κατά τοῦ Μητροπολίτου Ἀργολίδος», γιά νά περάσει τό λανθασμένο μήνυμα ὅτι εἴμαστε ἀκραίοι, φανατικοί, φονταμενταλιστές καί ἐπιθετικοί. Πληροφοροῦμε τόν π. Γεώργιο ὅτι δέν εἴμαστε ‘τζιχαντιστές’, γιά νά ἐπιτιθέμεθα καί νά κόβουμε κεφάλια. Εἴμαστε Ὀρθόδοξοι κληρικοί μέ σπουδές στήν Ὀρθόδοξη Θεολογία καί εἰδίκευση στήν Ἁγία Γραφή καί τήν Πατερική Γραμματεία. Ἀντιτιθέμεθα, ἑπόμενοι τοῖς ἁγίοις πατρᾶσι, στήν παναίρεση τῆς ἐποχῆς μας, τόν Οἰκουμενισμό, διότι δέν εἶναι διδασκαλία τοῦ Κυρίου καί τῶν Πατέρων. Τά ὅσα γράφονται ἐκ μέρους μας, γράφονται μέ πόνο καρδίας καί ὄχι ἀπό κάποια προσωπική ἐμπάθεια καί μῖσος πρός ὁποιοδήποτε πρόσωπο. Τό κίνητρό μας εἶναι ἀνιδιοτελές. Σκοπός μας δέν εἶναι νά θίξουμε τά πρόσωπα, ἀλλά νά στηλιτεύσουμε πλανεμένες ἀπόψεις καί θεωρίες. Βασικός κανόνας μας εἶναι ὅτι πρέπει νά ἀγαπᾶμε τά πρόσωπα, ἀλλά νά ἐλέγχουμε καί νά ἀποστρεφόμαστε τίς πλανεμένες ἰδέες καί τίς ἐνέργειές τους. Στόχος μας, ἐπίσης, εἶναι ἡ ὑπεράσπιση τῆς Ὀρθοδόξου διδασκαλίας ἔναντι τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Μοναδικό ἐνδιαφέρον μας εἶναι ἡ Ἁγία Ὀρθοδοξία μας, μόνο μέσα στήν ὁποία ἔχει ὁ ἄνθρωπος σωτηρία, ἡ ὁποία γιά κανένα λόγο καί καμμία σκοπιμότητα δέν πρέπει νά στρεβλώνεται καί νά προδίδεται ἀκόμη καί ἀπό ἀνωτάτους Ὀρθοδόξους ἐκκλησιαστικούς ἡγέτες καί θεολόγους. Δέν ἐπιτρέπεται ἀντορθόδοξες θέσεις νά προβάλλονται ἐπισήμως ὡς θέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Προσευχόμασθε νά φωτίσει ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός τούς μέν Ὀρθοδόξους, πού εἶναι μπλεγμένοι στά δίχτυα τοῦ σατανοκινήτου διαχριστιανικοῦ καί διαθρησκειακοῦ συγκρητιστικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, νά μετανοήσουν καί νά ἐγκαταλείψουν αὐτήν τήν σύγχρονη παγίδα τοῦ Διαβόλου, τούς δέ πεπλανημένους αἱρετικούς καί ἑτεροδόξους νά ἐπισυναγάγει διά τῆς μετανοίας καί τῆς ἀποκηρύξεως τῆς πλάνης τους στήν Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική, Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Ἐάν τό κείμενό μας χαρακτηρίζεται ἐσφαλμένως ὡς «μιά ἀπό τίς πλέον βάναυσες ἐπιθέσεις κατά τοῦ Μητροπολίτου Ἀργολίδος», τότε πῶς πρέπει νά χαρακτηριστοῦν οἱ δύο προαναφερόμενες ἐνέργειες τοῦ Σεβασμιωτάτου;


Στή συνέχεια λέει ὁ π. Γεώργιος : «Σέ μιά φλύαρη δεκαεξασέλιδη φύρδην μίγδην «ἀπανταχούσα» του, ὁ ἐν λόγω κληρικός δέν δίστασε νά χαρακτηρίσει, μέ οὐκ ὀλίγη ἔπαρση, τόν Μητροπολίτη Νεκτάριο «ἀδιάβαστο», «ἀθεολόγητο», «ἀκριβές ἀντίγραφο καί ὑπόδειγμα Οικουμενιστή Ἐπισκόπου», πού προβάλλει «σαθρά» ἐπιχειρήματα προκειμένου νά τεκμηριώσει τά λεγόμενά του, καί δέν διστάζει νά προβαίνει στήν «νόθευση τῆς (περί Πάπα) προφητείας τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ», ἤ στήν «κολόβωση» ρημάτων τοῦ Ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ».


Ὁ π. Γεώργιος χαρακτηρίζει τό κείμενό μας «φλύαρη δεκαεξασέλιδη φύρδην μίγδην «ἀπανταχούσα» »,χαρακτηρισμός πού μᾶλλον ταιριάζει στό δικό του ἄρθρο, ἀλλά καί στό φλύαρο δωδεκασέλιδο φύρδην μίγδην κείμενο τοῦ Σεβ. Μητρ. Ἀργολίδος. Ἡ οὐσία δέν εἶναι πόσες σελίδες εἶναι ἕνα κείμενο, ἀλλά ποιό εἶναι τό περιεχόμενο καί ἡ κατοχύρωσή του.


Λέγει, ὁ π. Γεώργιος, ὅτι ἔχουμε «οὐκ ὀλίγη ἔπαρση». Τό γεγονός, ὅμως, ὅτι τόσο ὁ π. Γεώργιος ὅσο καί ὁ Σεβ. Ἀργολίδος ἀποδεικνύονται μέ τά γραφόμενά τους μεταπατερικοί, ἀμφισβητώντας τούς ἀντιπαπικούς ἁγίους Πατέρες μας, ὅπως τόν ἅγιο Κοσμᾶ τόν Αἰτωλό καί τόν ἅγιο Μᾶρκο τον Εὐγενικό, γιά χάρη οἰκουμενιστικῶν σκοπιμοτήτων και φιλοδοξιῶν, καταδεικνύει τό ποιός διακατέχεται ἀπό «οὐκ ὀλίγη ἔπαρση».Διότι, τί ἄλλο πρέπει νά διαθέτει κανείς παρά ἑωσφορικό ἐγωισμό, γιά νά θεωρεῖ ὅτι οἱ ἅγιοι Πατέρες εἶναι ξεπερασμένοι γιά τήν ἐποχή μας καί πρέπει νά τεθοῦν στό περιθώριο, ἔτσι ὥστε οἱ σύγχρονοι μεταπατερικοί νά ἀναδειχθοῦν οἱ νέοι πατέρες τῆς ἐποχῆς μας, τοποθετώντας τούς ἑαυτούς τους ὑπεράνω Πατέρων, Συνόδων καί Ἐκκλησίας; Δόξα τῶ Θεῶ, ἐμεῖς δέν ἔχουμε πέσει σέ τέτοια αἵρεση. Θεός φυλάξοι!


Οἱ χαρακτηρισμοί, πού ὁ π. Γεώργιος ἀποδίδει σ’ἐμᾶς, μέ τούς ὁποίους δῆθεν ἀπευθυνθήκαμε στόν Σεβ. Μητρ. Ἀργολίδος εἶναι ἀνακριβεῖς. Οἱ λέξεις «ἀδιάβαστος» καί «ἀθεολόγητος» δέν ὑπάρχουν στά γραφόμενά μας στό κείμενο. Δέν γράψαμε ὅτι ὁ Σεβ. «προβάλλει «σαθρά» ἐπιχειρήματα προκειμένου νά τεκμηριώσει τά λεγόμενά του», ἀλλά ὅτι «οἱ δικαιολογίες τοῦ Σεβ. εἶναι σαθρές». Δέν γράψαμε, ἐπίσης, ὅτι ὁ Σεβ. «δέν διστάζει νά προβαίνει στήν «νόθευση τῆς (περί Πάπα) προφητείας τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ», ἤ στήν «κολόβωση» ρημάτων τοῦ Ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ», ἀλλά ἡ ἐπικεφαλίδα μιᾶς παραγράφου τοῦ κειμένου μας εἶχε ὡς τίτλο «Ἡ νόθευση τῆς προφητείας τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ : «Τόν Πάπα νά καταρᾶσθε» » καί στή συνέχεια γράψαμε «ὁ Σεβ. στήν ἐν λόγω ἐπιστολή δέν δίστασε νά διαστρεβλώσει τόν μεγάλο διδάχο τοῦ Γένους μας, τόν ἱσαπόστολο καί ἐθνομάρτυρα ἅγιο Κοσμᾶ τόν Αἰτωλό». Μιά ἄλλη ἐπικεφαλίδα ἄλλης παραγράφου τοῦ κειμένου μας εἴχε ὡς τίτλο «Ἡ κολόβωση καί τοῦ ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ» καί στή συνέχεια γράψαμε ὅτι «στήν ἴδια ἐπιστολή ὁ Σεβ. δέν διστάζει νά ἐπιστρατεύσει τόν ἀντίπαπα καί παπομάστιγα, τόν ἄτλαντα καί μέγα πρόμαχο τῆς Ὀρθοδοξίας, Ἅγιο Μάρκο ἐπίσκοπο Ἐφέσου τόν Εὐγενικό, παραθέτοντας ὁρισμένα ἀποσπάσματα φράσεών του, τά ὁποία εἰπώθηκαν κατά τήν ληστρική σύνοδο τῆς Φεράρας - Φλωρεντίας» καί ὅτι «θά ἔπρεπε ὁ Σεβ., ἐάν ἤθελε νά μήν κολοβώσει τόν ἅγιο καί νά μήν δώσει μιά παραπλανητική εἰκόνα γι' αὐτόν, νά μνημονεύσει καί ὅσα περί παπισμοῦ εἶπε ὁ Ἅγιος περί τό τέλος τῆς ψευδοσυνόδου (στήν Φλωρεντία), ὅπως ἐπίσης καί μετά τήν ψευδοσύνοδο μέχρι τῆς ὁσιακῆς κοιμήσεώς του».


Σχετικά μέ τόν ἄτλαντα τῆς Ὀρθοδοξίας καί ἀγωνιστή ἅγιο Μᾶρκο Ἐφέσου τόν Εὐγενικό, ἔχουμε νά παρατηρήσουμε ὅτι εἶναι πολύ φυσικό ὁ π. Γεώργιος νά στηρίζει τόν Σεβ. Ἀργολίδος στήν στρέβλωση καί κολόβωση τοῦ ἁγίου, διότι ὁ ἴδιος ὁ π. Γεώργιος ἦταν αὐτός, πού πολύ νωρίτερα ἀπό Σεβ. Ἀργολίδος, τόλμησε πρῶτος νά κολοβώσει καί νά στρεβλώσει τόν ἅγιο Μᾶρκο μέ ἄρθρο του[14]. Μᾶλλον, ὁ Σεβ. Ἀργολίδος μαθητεύει στόν π. Γεώργιο.


Στή συνέχεια ἀναρωτιέται ὁ π. Γεώργιος : «Πῶς, δεκαπέντε, μόλις, μέρες μετά τήν ἐξαπόλυση μιᾶς ἐγκυκλίου τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς κατά Ἑλλάδα Ἐκκλησίας περί συνετῆς χρήσεως ἱστοσελίδων ἐκ μέρους «παντός βαθμοῦ» κληρικῶν καί μοναχῶν, (ἐγκυκλίου πού δέν ἀποτελοῦσε ποσῶς «φίμωτρο», ὡς ἐλέχθη, ἀλλά μᾶλλον πρόσκληση σέ κοσμιότητα καί αὐτοσυγκράτηση), πῶς, λοιπόν, ἕνας Ἱεράρχης ἀνέχεται (ἄν δέν εὐλογεῖ) μιάν ἀπρεπέστατη καί ταπεινωτική συμπεριφορά κληρικοῦ του, ἔναντι ἑνός συνεπισκόπου του»;


Μέ τό ἀνωτέρω ἐρώτημα, οὐσιαστικά ὁ π. Γεώργιος ζητᾶ τήν τιμωρία μας μέ βάση τήν πρόσφατη ἐγκύκλιο τῆς ΔΙΣ.


Σχετικά, ὅμως, μέ τήν ἐν λόγω ἐγκύκλιο θά πρέπει νά ἐπισημάνουμε ὅτι, σύμφωνα μέ τήν Σύναξη Ὀρθοδόξων Κληρικῶν καί Μοναχῶν[15], ἡ ἐ­λευ­θε­ρί­α τοῦ λό­γου καί τῆς διακί­νη­σης τῶν ἰ­δε­ῶν εἶ­ναι παράλ­λη­λα καί θεῖ­ο δι­καί­ω­μα, ὡς ἄ­με­σα συ­να­πτό­με­νο μέ τόν πυ­ρή­να τῆς θε­όσ­δο­της ἐλευ­θε­ρί­ας τοῦ ἀν­θρω­πί­νου προ­σώ­που.


Οἱ «ἐ­νο­χλη­τι­κές» στήν Ἱ­ε­ραρ­χί­α ἀ­ναρ­τή­σε­ις καί δη­μο­σι­εύ­σε­ις εἶ­ναι αὐ­τές, πού ἐλέγχουν καί καυτηριά­ζουν τά κα­κῶς κεί­με­να σέ σχέ­ση μέ τά πα­ρα­δε­δο­μέ­να. Εἶ­ναι αὐ­τές, πού ἐλέγχουν τήν ἐκκοσμί­κευ­ση τῆς κα­θό­λου ἐκ­κλη­σι­α­στι­κῆς ζω­ῆς καί ἰ­δι­αί­τε­ρα τῶν κλη­ρι­κῶν κά­θε βαθμοῦ καί δικαιοδο­σί­ας. Ἀ­κό­μη πιό πο­λύ ἐ­νο­χλοῦν οἱ ἱ­στο­σε­λί­δες, πού φι­λο­ξε­νοῦν καί δι­α­κι­νοῦν ἀπόψεις κα­τά τῆς ἐκ­κλη­σι­ο­λο­γι­κῆς παναι­ρέ­σε­ως τοῦ Οἰ­κου­με­νι­σμοῦ, τῶν «συμ­προ­σευ­χῶν» κά­θε εἴ­δους καί τῶν συνα­φῶν δογ­μα­τι­κῶν ἀ­πο­κλί­σε­ων ἀ­πό τά ὀρ­θά, ὅ­πως τά πε­ρί «βα­πτι­σμα­τι­κῆς θε­ο­λο­γί­ας», «θεωρίας τῶν ἐκκλησι­α­στι­κῶν κλά­δων», «ἀ­δελ­φῶν ἐκ­κλη­σι­ῶν» κ.λπ. Ἐ­νο­χλοῦν ἐ­κεῖ­νες οἱ ἱ­στο­σε­λί­δες, πού ἔ­χουν τό θάρ­ρος νά δι­α­δί­δουν καί νά ὁ­μο­λο­γοῦν τά ὀρ­θά, «ἑ­πό­με­ναι τοῖς ἁ­γί­οις πα­τρά­σιν».


Τίθενται, λοιπόν, τά παρακάτω ἐρωτήματα: Εἶ­ναι λό­γος ἐμ­πα­θής καί προ­σβλη­τι­κός ἐ­κεῖ­νος, μέ τόν ὁ­ποῖ­ο ἐ­λέγ­χον­ται πρό­σω­πα καί κα­τα­στά­σεις γιά ἐκ­κο­σμί­κευ­ση καί ἐγ­κα­τά­λει­ψη τῶν ὀρ­θο­δό­ξων προ­τύ­πων; Εἶ­ναι λό­γος πα­ρα­τα­ξια­κός, προπαγανδι­στι­κός καί σχι­σμα­τι­κός ἐ­κεῖ­νος, μέ τόν ὁ­ποῖ­ο ἐ­λέγ­χον­ται ἱ­ε­ράρ­χες καί πνευ­μα­τι­κοί τα­γοί γιά νό­θευ­ση τῶν ὀρ­θό­δο­ξων δογ­μά­των καί τῆς ὀρ­θό­δο­ξης ἐκ­κλη­σι­ο­λο­γί­ας, γιά οἰ­κου­με­νι­σμό καί ἀ­προ­ϋ­πό­θε­το δογ­μα­τι­κά φι­λε­νω­τι­σμό;


Οἱ ἅγιοι Πατέρες μᾶς ἔχουν προειδοποιήσει ὅτι στούς ἐσχάτους καιρούς τό φυσικό θά θεωρεῖται ἀφύσικο, ἐνῶ τό ἀφύσικο ὡς φυσικό. Τό κατά φύσιν θά θεωρεῖται παρά φύσιν, ἐνῶ τό παρά φύσιν ὡς κατά φύσιν. Ἡ Ὀρθοδοξία θά θεωρεῖται αἵρεση, ἐνῶ ἡ αἵρεση καί δή ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ὡς Ὀρθοδοξία. Ὁ Ὀρθόδοξος ὡς αἱρετικός, ἐνῶ ὁ αἱρετικός καί οἰκουμενιστής ὡς Ὀρθόδοξος. Ἐάν κάποιος σήμερα δεν εἶναι οἰκουμενιστής, δεν εἶναι χριστιανός.


Ἡ ἐ­λευ­θε­ρί­α τοῦ λό­γου δι­α­σφα­λί­ζε­ται ἀ­πό τά ἄρ­θρα τοῦ Συν­τάγ­μα­τος 5 παρ. 1, 5Α, 14 παρ. 1 καί 2 καί ἀ­πό τό ἄρ­θρο 10 τῆς ΕΣΔΑ, πού ἔ­χει ὑ­περ­νο­μο­θε­τι­κή ἰ­σχύ. Κα­νείς δέν ἐξαι­ρεῖ­ται ἀ­πό τήν ἐ­λευ­θε­ρί­α τοῦ λό­γου. Ἑ­πο­μέ­νως, οἱ κλη­ρι­κοί καί οἱ μο­να­χοί ἀ­πο­λαμβάνουν πλή­ρως τῆς ἐ­λευ­θε­ρί­ας τοῦ λό­γου, ὅπως καί κά­θε ἄλ­λος πο­λί­της. Ἤ­δη αὐ­τό ἔ­χει κρι­θεῖ ἀ­με­τά­κλη­τα ἀ­πό τό ΣτΕ.


Θά μπορούσαμε νά ἀντιστρέψουμε τό ἐρώτημα τοῦ π. Γεωργίου γιά τό πῶς δέν μᾶς τιμωρεῖ ὁ Ἐπίσκοπός μας καί νά τό διατυπώσουμε ὡς ἐξῆς: Πῶς ἕνα καί πλέον αἰώνα τώρα οἱ παντός βαθμοῦ οἰκουμενιστές κληρικοί, δέν ἔχουν ἐπιτιμηθεῖ ἀκόμη μέ τήν ποινή τῆς καθαιρέσεως, πού προβλέπουν οἱ Θεῖοι καί Ἱεροί Κανόνες γιά περιπτώσεις ἐμφανοῦς καταπατήσεώς τους;


Καί καταλήγει τό ἄρθρο του ὁ π. Γεώργιος, λέγοντας : «παρόμοια φαινόμενα, ἄν μή τί ἄλλο, δηλώνουν πώς «κάτι σάπιο ὑπάρχει στό βασίλειο τῆς Δανιμαρκίας» (Σαίπξπηρ, «Ἄμλετ»)».


Ἐδῶ θά πρέπει νά πανηγυρίσουμε, γιατί ἐπιτέλους ὁ π. Γεώργιος θυμήθηκε νά βάλει καί μιά παραπομπή, ἔστω καί στό τέλος. Καί τί εἴδους παραπομπή! Ὄχι, βεβαίως στούς ἁγίους Πατέρες, πού τούς θεωρεῖ παρακατιανούς, ἀλλά στόν Σαίξπηρ. Ὁ Σαίξπηρ εἶναι γιά τόν π. Γεώργιο «πατήρ».


Θά θέλαμε, κατακλείοντας, νά ἀντιστρέψουμε καί πάλι τήν τελευταία φράση τοῦ π. Γεωργίου, στηριζόμενοι στίς τελευταῖες πρόσφατες πληροφορίες σχετικά μέ τήν ἀπενοχοποίηση τοῦ κολοφῶνος καί τῆς κορωνίδος τῶν ἁμαρτιῶν, τοῦ αἰσχίστου καί καταδικαστέου σοδομικοῦ πάθους τῆς ἀνατροπῆς τῆς ἀνθρωπίνης ὀντολογίας και φυσιολογίας, στίς πρόσφατες συζητήσεις τῆς διορθοδόξου προπαρασκευαστικῆς ἐπιτροπῆς στή Γενεύη[16], στήν ὁποία βασικό μέλος εἶναι καί ὁ π. Γεώργιος, σχετικά μέ τήν θεματολογία τῆς συγκληθησομένης - ἐκτός ἀπροόπτου - Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου τό 2016. Μήπως, λοιπόν, παρόμοια φαινόμενα, ἄν μή τί ἄλλο, δηλώνουν πώς κάτι σάπιο ὑπάρχει στό βασίλειο τῶν οἰκουμενιστῶν;