Άρωμα σε όλους μας ας είναι η ευωδία της προσευχής, οι καλές πράξεις και ο αγιασμός των σωμάτων μας ( Αγίου Κυρίλλου Πατριάρχη Ιεροσολύμων )

«Ας τρέξουμε όλοι το δρόμο της αγνότητας με τη χάρη του Θεού, νέοι και νέες, ηλικιωμένοι μαζί με τους νεώτερους (Ψαλμ. 148, 12), χωρίς να συμμετέχουμε σε ακολασίες, αλλά υμνώντας το όνομα του Χριστού.
Ας μην αγνοήσουμε τη δόξα της αγνότητας, γιατί το έπαθλό της είναι αγγελικό και το κατόρθωμα υπεράνθρωπο.
Ας ενδιαφερθούμε για τα σώματά μας τα οποία πρόκειται να λάμψουν σαν τον ήλιο.
Ας μην μολύνουμε για μικρή ηδονή το σώμα που έχει τέτοια και τόσο μεγάλη αξία. Γιατί η αμαρτία είναι προσωρινή, ενώ η ντροπή είναι πολύχρονη και αιώνια. Αυτοί που διατηρούν την αγνότητά τους είναι άγγελοι που περπατούν πάνω στη γη. Οι παρθένες θα βρίσκονται κοντά στην Παρθένο Μαρία.
Ας απορρίψουμε τον καλλωπισμό και κάθε ολέθριο βλέμμα, καθώς και κάθε περίπατο που μας διασύρει και κάθε προκλητικό ντύσιμο και άρωμα.
Άρωμα σε όλους μας ας είναι η ευωδία της προσευχής, οι καλές πράξεις και ο αγιασμός των σωμάτων μας, ώστε ο Κύριος που γεννήθηκε απ’ την Παρθένο να πει και για μας, τους άντρες που ακολουθούμε το δρόμο της αγνότητας και τις γυναίκες που επιβραβεύονται γι’ αυτήν: «Θα κατοικήσω και θα περπατήσω μέσα τους και θα είμαι ο Θεός τους και αυτοί θα είναι ο λαός μου» (Β΄ Κορ. 6, 16. Λευϊτ. 26, 12).
Σε αυτόν ανήκει η δόξα στους αιώνες των αιώνων. Αμήν».

Περί Μαγείας - Πώς να Ελευθερωθείς από τα μάγια

 Το παρόν άρθρο, είναι αφιερωμένο στους αδελφούς μας που έχουν εμπλακεί στα δίχτυα της μαγείας. Σε όλους εκείνους που κατέφυγαν στις μαγικές δυνάμεις, αλλά και σε αυτούς που έπεσαν θύματα μαγικών επιρροών.

Kατανοούμε την κατάσταση.Γνωρίζουμε, ότι υποφέρουν. Θέλουν να ελευθερωθούν, μα δεν μπορούν. Έχει αδυνατίσει η θέλησή τους. Έχει συσκοτισθεί η σκέψη τους με αποτέλεσμα τη σύγχυση του νου. Έχει «δεθεί» η προσωπικότητά τους. Μέσα τους υπάρχει κάποια δύναμη που δεν τους αφήνει να προχωρήσουν, εκεί έρχετε η ορθόδοξη πίστη να δώσει τήν λύση...

Eίναι δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο, να ελευθερωθεί κανείς από την τυραννία του διαβόλου. Χρειάζεται πίστη, δύναμη, υπομονή και επιμονή. Η Εκκλησία μας σ’ εκείνους που αγωνίζονται να απαλλαγούν από τις μαγικές επιρροές προσφέρει τους εξής τρόπους θεραπείας:Βασική και πρωταρχική προϋπόθεση για την απόταξη των πονηρών και διαβολικών επιρροών είναι η μετάνοια. Με τα δάκρυα της μετανοίας, όπως με το αγιασμένο νερό του βαπτίσματος, καθαρίζεται η ψυχή και το σώμα από την αμαρτία, αποτάσσεται ο σατανάς και επανενώνεται ο αμαρτωλός άνθρωπος με τον Χριστό. 

 
Χωρίς γνήσια εξομολόγηση οι ευχές και λειτουργίες μένουν ανενεργείς. Μόνο με την μετάνοια φεύγει ο σκοτεινός διάβολος και επανέρχεται ο ακοίμητος φρουρός και συνοδός μας ο φύλακας άγγελος του Θεού.

Όσοι, λοιπόν, επηρεάζονται από το διάβολο, όσοι κατέφυγαν σε πνευματιστές και μάγους, όσοι έκαναν μάγια σε κάποιο συνάνθρωπο τους, όσοι χρησιμοποίησαν τα μαγικά ξόρκια, όσοι παρακολούθησαν μαγικές τελετές, όσοι έριχναν τα χαρτιά και τον καφέ, όσοι συμβουλεύονταν μάντεις… για να ελευθερωθούν από τα δεσμά του σατανά, θα πρέπει να γονατίσουν στο πετραχήλι ενός έμπειρου πνευματικού και με πλήρη συναίσθηση των αμαρτημάτων τους να μετανοήσουν και να ζητήσουν το έλεος του Θεού. Χωρίς τη γνήσια μετάνοια όλα τα άλλα που θα αναφέρουμε στη συνέχεια δεν βοηθούν και δεν θεραπεύουν (πρέπει να γίνονται όλα μαζί).

Η νηστεία και η προσευχή είναι όπλα πνευματικά, τα οποία ο ίδιος ο Κύριος συνιστά: «Τούτο το γένος εν ουδενί δύναται εξελθείν ει μη εν προσευχή και νηστεία» (Μαρκ.θ’29). Με τη νηστεία εξαγνίζεται το σώμα και βοηθείται η ψυχή στην εκρίζωση των παθών.


«Η νηστεία φάρμακόν εστίν παθών καθαρτήριον» Να τηρεί, λοιπόν, εκείνος που θέλει να απαλλαγεί από τις μαγικές δυνάμεις, τις νηστείες της Εκκλησίας. Να προσεύχεται αδιάλειπτα για τη θεραπεία του. Να εφαρμόσει μια έκτατη τεσσαρακονθήμερη νηστεία, ειδικά αφιερωμένη στη συγκεκριμένη περίπτωσή του. Να είναι πρόθυμος να τηρήσει ό,τι ο πνευματικός του καθορίσει.

Μαζί με την νηστεία απαραίτητη είναι και η προσευχή. Δεν υπάρχει πιο μεγάλη δύναμη από τη γνήσια «πεπυρωμένη» προσευχή. Η προσευχή είναι «στήριγμα των ασθενιών και σκέπη εν τω καιρώ των πειρασμών» (Ισαάκ ο Σύρος). Με την προσευχή ενώνεται ο άνθρωπος με τον Θεό, φωτίζεται η διάνοια, ενισχύεται η θέληση, εκλογικεύονται οι επιθυμίες, μαστίζονται και φυγαδεύονται οι δαίμονες.

Η επίκληση του ονόματός του Ιησού Χριστού κατακαίει τους δαίμονες. Σε εκείνους που τον επικαλούνται δεν επιτρέπει ο Κύριος την εισβολή δαιμόνων, αλλά τους διατηρεί καθαρούς και άτρωτους.

Αποτελεσματική είναι και η βοήθεια της Υπεραγίας Θεοτόκου. Η Θεοτόκος το «φρικτόν άκουσμα και λάλημα», η «το σκότος λύσασα και τους ζοφώδεις δαίμονας ολοτελώς εκμειώσασα» (ψάλει η Εκκλησία μας) αποβαίνει για κάθε πιστό που παλεύει μέσα στο πέλαγος των θλίψεων και των παγίδων του εχθρού, λιμάνι και ορμητήριο. Με την επέμβασή της συντρίβονται τα πλήθη των εναερίων σατανικών πνευμάτων. Όσοι επικαλούνται με πίστη τη βοήθεια της, ελευθερώνονται από το δαιμονικό μαρτύριο.

Και οι άγιοι της Εκκλησίας μας με τις πρεσβείες τους συμπαρίστανται στους αγωνιζόμενους πιστούς. Ιδιαίτερα εκείνοι, οι οποίοι σε επιβράβευση των αγώνων τους έλαβαν από τον δωροδότη Θεό το κατά των δαιμόνων χάρισμα, όπως ο Μέγας Αντώνιος, ο άγιος Γεράσιμος της Κεφαλληνίας, ο άγιος Νεκτάριος και ο πρώην μάγος άγιος Κυπριανός, για τον οποίον η λαϊκή συνείδηση πιστεύει θεραπευτή εκείνων που υποφέρουν από τις επιδράσεις της μαγείας.

Κάποιοι από τους Χριστιανούς μας, αντί να καταφύγουν στην ιαματική χάρη των ευχών και Μυστηρίων της Εκκλησίας, καταφεύγουν σε «μάγους» ή σε καμία «εξορκίστρια», για να τους λύσουν τα μάγια. Αυτές όμως οι πράξεις τους καταδικάζονται από την Εκκλησία.Η ΣΤ’ Οικουμενική Σύνοδος στον ΞΑ’ Κανόνα της, εκείνους που κατέφυγαν σε μάντεις για να πληροφορηθούν τα μέλλοντα ή να ανακαλύψουν τα απόκρυφα, κανονίζει με έξι χρόνια στερήσεως της Θείας Κοινωνίας. (Σήμερα ο πνευματικός κανονίζει πόσο καιρό ο άνθρωπος θα στερηθεί από την Θ. Κοινωνία).

Ακόμα και η Αγία Γραφή καταδικάζει την μαγεία(Λευΐτ. 20:27. 2 Χρον./ ή Παραλ. 33:6).
«Θεραπεύουσι το σώμα οι δαίμονες»; Ερωτά ο άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος, και συνεχίζει: «Γέλως ταύτα και μύθοι. Επιβουλεύειν και καταβλάπτειν, ου θεραπεύειν ίσασιν οι δαίμονες» (P.G. 48, 854).Πρόσκαιρα σταματούν το κακό, που εκείνοι μας προξένησαν, για να πιστεύσουμε σ’ αυτούς.Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης σε μια ομιλία του με τίτλο, «Ότι οι Χριστιανοί δεν πρέπει να μεταχειρίζονται κανένα είδος μαγείας. Λόγος θ’», γράφει τα παρακάτω: «Μη απατάσαι, λοιπόν, Χριστιανέ, αλλά πληροφορού ότι ούτε λύκος γίνεται γίνεται πρόβατον ποτέ, κατά την παροιμίαν, ούτε ο διάβολος γίνεται ποτέ ιατρός, και ότι ευκολώτερα ημπορεί να ψυχραίνη η φωτιά και να θερμαίνη το χιόνι, πάρεξ να ιατρεύση κατά αλήθειαν ο διάβολος, διότι αυτός αν και θελήση να σε ιατρεύση, αλλά δεν δύνατε, διότι είναι πάντη αδύνατος και αν υποθέσωμεν πως δύναται να σε ιατρεύση, όμως δεν θέλει. Διότι η υγεία του ανθρώπου είναι καλόν, ο διάβολος μισεί πάντα τα καλά και διά τούτο ονομάζεται μισόκαλος» (Χρηστοήθεια, σ. 207).

Γι αυτό λέμε είναι μεγάλος λάθος και αμαρτία, το να τρέχουν οι Χριστιανοί σε μάγους… για να τους λύσουν δήθεν τα μάγια.

Το ερώτημα είναι: Είναι, λοιπόν, δυνατόν ποτέ τον Χριστιανό που επικαλείται στην κατά δαιμόνων πάλη το όνομα του Χριστού, που ζει «εν μετανοία» μέσα στην Εκκλησία, που ταπεινά και συνειδητά συμμετέχει στο Μυστήριο της Θείας Κοινωνίας, που μελετά και εφαρμόζει το άγιο Ευαγγέλιο, να τον επηρεάζουν οι μαγικές δυνάμεις;

Μόνο, όταν ο Χριστιανός είναι αδύναμος στην πίστη και στην πνευματική ζωή, τότε επηρεάζεται από τις μαγικές δυνάμεις.Αν λοιπόν κάποιος Χριστιανός υποφέρει από μάγια, να τηρήσει τα ανωτέρω που αναφέραμε. Και να μην απελπίζεται.

Διότι ο Μέγας Αντώνιος είπε: «Ας σκεπτώμαστε βαθειά με την ψυχή μας, ότι ο Κύριος είναι μαζί μας, Αυτός που τους κατετρόπωσε (τους δαίμονες) και τους κατήργησε. Και να βάζωμε στο μυαλό μας και να θυμόμαστε πάντοτε, ότι, εφ’ όσον ο Κύριος είναι μαζί μας, τίποτε δεν θα μας κάνουν οι εχθροί» (Βίος Και Πολιτεία του Μ. Αντωνίου).

Αρχιμ. Νικόλαος Ι. Πρωτοπαπάς «ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΜΑΓΙΑ, ΕΚΔΟΣΗ 6η» ,
ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Η δύναμη του πνευματικού αγώνα ( Από το Γεροντικό )

Έβαλε κάποτε στο νου της μια γυναίκα της αμαρτίας και στοιχημάτισε με τους φίλους της, πως θα το πετύχαινε να παρασύρει στα δίχτυα της τον Ερημίτη, που ζούσε στο βουνό, μακριά από την πόλη και που όλοι έλεγαν γι’ αυτόν πως ήταν άγιος άνθρωπος.

Φόρεσε ένα πυκνό πέπλο, που έκρυβε την ομορφιά της κι’ ανέβηκε στο βουνό. Οι φίλοι της την περίμεναν στα μισά του δρόμου. Όταν βράδιασε, χτύπησε την πόρτα της σπηλιάς του Ερημίτη. Εκείνος όταν την είδε, ταράχτηκε…

Πώς βρέθηκε τάχα γυναίκα τέτοια ώρα σ’ αυτή την έρημο;

Πλάνη σου είναι τούτη, διάβολε, συλλογίστηκε.

Τη ρώτησε ποια ήταν και τι γύρευε. Εκείνη έβαλε τα κλάματα.
- Ώρες ολόκληρες πλανιέμαι σ’ αυτές τις ερημιές, Αββά. Έχασα το δρόμο και τη συντροφιά μου κι’ ούτε κατάλαβα πώς βρέθηκα εδώ. Μα για τ’ όνομα του Θεού, μη με αφήσεις να με φάνε τα θηρία.

Ο Ερημίτης βρέθηκε σε δίλημμα. Να βάλει γυναίκα στην κατοικία του; Τέτοιο πράγμα δεν του είχε συμβεί ποτέ. Μα ν’ αφήσει πάλι το πλάσμα του Θεού να φαγωθεί από τα θηρία; Αυτό θα ήταν απάνθρωπο, σχεδόν έγκλημα. Νικήθηκε, τέλος, από την συμπάθεια και την έβαλε μέσα. Εκείνη τότε τράβηξε δήθεν με αφέλεια το πέπλο της και του φανέρωσε τα θέλγητρά της.

Ο πειρασμός άρχιζε να φλογίζει τον αγωνιστή, αφού η πράξη δεν ήταν πια δύσκολη. Έριξε κατά γης μερικά ξερά φύλλα κι’ είπε στη γυναίκα να πλαγιάσει, ενώ αυτός τράβηξε στο βάθος της σπηλιάς. Γονάτισε κι’ έκανε θερμή προσευχή. Απόψε συλλογίστηκε, έχω να δώσω την πιο σκληρή μάχη εναντίον του ορατού και αόρατου εχθρού. Ή θα νικήσω ή θα χάσω όλους μου τους κόπους.

Όσο προχωρούσε η νύχτα τόσο η φλόγα της επιθυμίας τον έκαιγε. Για μια στιγμή ένοιωσε να λυγίζει η αντίστασή του και τρόμαξε.

Αυτοί, πού μολύνουν το σώμα με αμαρτωλές πράξεις, πηγαίνουν στην κόλαση, είπε σχεδόν φωναχτά. Για κάνε δοκιμή, αν θα αντέχεις στη βασανιστική φωτιά. Άναψε το λυχνάρι του κι’ έβαλε το δάχτυλό του στη φλόγα. Μα η άλλη φλόγα δεν τον άφηνε να νοιώσει τον πόνο από το κάψιμο. Αφού αχρηστεύθηκε το πρώτο δάχτυλο, έβαλε στη φλόγα του λυχναριού το δεύτερο, το τρίτο… Μέχρι να ξημερώσει έκαψε και τα πέντε δάχτυλα του χεριού του.

Εκείνη η αθλία παρακολουθούσε κρυφά τον υπεράνθρωπο αγώνα του δούλου του Θεού και, βλέποντας τον να καίει με πείσμα όλα του τα δάχτυλα το ένα πίσω από το άλλο, τόσο πολύ ταράχτηκε, που από τον τρόμο της ξεψύχησε. Οι φίλοι της στο μεταξύ έκαναν αιφνιδιασμό στη σπηλιά του ερημίτη για να γελάσουν σε βάρος του. Τον βρήκαν όμως απ’ έξω να προσεύχεται.

- Μήπως φάνηκε από δω χτες βράδυ καμιά γυναίκα; τον ρώτησαν.

- Μέσα είναι και κοιμάται, τους αποκρίθηκε εκείνος. Μπήκαν μέσα και τη βρήκαν νεκρή.

- Αββά, πέθανε, φώναξαν τρομαγμένοι. Εκείνος τότε ξεσκέπασε το χέρι του και τους έδειξε τα
δάχτυλά του.

- Για δέστε δω, τί μου έκανε η θυγατέρα του διαβόλου; Η εντολή του Χριστού όμως με προστάζει να κάνω καλό αντί κακού. Στάθηκε και προσευχήθηκε πάνω από το άψυχο σώμα και την επανέφερε στη ζωή. 

Από το Γεροντικό
http://agapienxristou.blogspot.ca/2014/12/blog-post_61.html

Οι παρεξηγήσεις πού χωρίζουν τούς ορθοδόξους αντιοικουμενιστές

Υπάρχει μεγάλη παρεξήγηση πού τήν εκμεταλεύεται ο διάβολος γιά νά μάς διαβάλλει, νά μάς διαιρεί καί νά κάνει τήν δουλειά του, νά βασιλεύει.

Ο Γέροντας Ιωσήφ ο ησυχαστής έφυγε από τής παρατάξεις τών ζηλωτών καί γύρισε στά μοναστήρια. Γιατί τό έκανε;

Διότι τό 1950 οι παρατάξεις τών ζηλωτών έβγαλαν εγκύκλιο η οποία καταδίκαζε τήν κρατούσα Εκκλησία τού νεού ημερολογίου ώς αιρετική μέ άκυρα μυστήρια.

Αυτό είχε ώς αποτέλεσμα ν’ανησυχήσει, νά προσευχηθεί καί νά δεί όραμα ότι ξέφυγε από τό Άγιον Όρος καί βρίσκονταν σ’ένα βράχο μέ κύμα έτοιμος νά πνiγεi, όποτε άφησε τούς ζηλωτές καί γύρισε στό Πατριαρχείο, όμως δέν μνημόνευε τόν Πατριάρχη, διότι άλλο είναι τό Πατριαρχείο καί άλλο ο Πατριάρχης.

Όταν ο Πατριάρχης κηρύττει «γυμνή τή κεφαλή» αιρετικές απόψεις, φεύγεις απ’αυτόν, αλλά όχι καί από τήν Εκκλησία. Αυτό έκανε καί ο Γέροντας Ιωσήφ όταν είδε ότι οι ζηλωτές έφευγαν, όχι μόνο από τόν αιρετικό Πατριάρχη, αλλά καί από τήν Εκκλησία τήν οποία έλεγαν αιρετική καί έφτιαχναν άλλες εκκλησίες – παρατάξεις πού η μία απέρριπτε τήν άλλη. Έτσι έκανε καί ο άγιος γέροντας Παΐσιος, έκοψε τό μνημόσυνο, άλλα δέν μπήκε στίς παρατάξεις νά μαλώνει γιά τίς κεφαλές τους.

Έτσι καί τώρα φεύγουμε μακριά από τόν αιρετικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο καί δέν τόν μνημονεύουμε, αλλά δέν κάνουμε δική μaς εκκλησία. Παραμένουμε εντός τής Εκκλησίας καί παρακαλούμε τόν Θεό νά στείλει Oρθοδόξο Πατριάρχη νά καταδικάσει τήν αίρεση τού Οικουμενισμού καί όλους τούς καινοτόμους τής Εκκλησίας, κληρικούς καί θεολόγους.

Ο Γέροντας Ιωσήφ μεχρί τέλους τής ζωής του δέν μνημόνευε Πατριάρχη καί όλα τά μοναστήρια τής συνοδείας του (Οι υποτακτικοί του);;; μεχρί τό 1973 δέν μνημόνευαν, όμως τό ’73 εξαρχία τού Πατριαρχείου είπε στό Άγιον Όρος, οποίος δέν μνημονεύει τόν Πατριάρχη καθαιρείται καί έτσι άρχισαν τήν μνημόνευση. Άλλους Ηγουμένους πού δέν μνημόνευσαν τούς καθαίρεσαν, όπως τόν Αγιοπαυλίτη Ανδρέα, τόν Γρηγοριάτη Αθανάσιο, τόν Ξενοφωντινό Ευδόκιμο, τόν Εσφιγμενίτη Αθανάσιο καί μόνο η Εσφιγμένου συνέχισε νά μήν μνημονεύει.

Άν έκαναν καλά ή κακά πού προτίμησαν τήν μνημόνευση από τήν καθαίρεση καί τήν μοναχική ανάπτυξη από τήν ομολογία πίστεως, άς τό κρίνει ο Θεός.

Αυτό πού έχει τώρα σημασία είναι ότι έχουμε τούς Οικουμενιστές οι οποίοι είναι όλοι ενωμένοι καί εμάς τούς αντιοικουμενιστές πού είμαστε όλοι χωρισμένοι.

Άς ενώσουμε όλοι τήν ορθόδοξη πίστη μας καί νά προσευχηθούμε ο Θεός νά διώξει από τήν ποίμνη Του όλα τά ζιζάνια πού πνίγουν τά στάχυα πού έσπειρε.

Άς φανερώσουμε στόν λαό τού Θεού τήν μεγάλη αποστασία τών Ποιμένων από τόν Θεό καί τόν προσηλυτισμό τών πιστών στήν παναίρεση του οικουμενισμού καί τήν δολιότητα τής Συνόδου τής Κρήτης η οποία εισήγαγε πανορθόδοξα καί συνοδικά τήν αίρεση τού οικουμενισμού στήν Ορθόδοξη Εκκλησία.


Σκανδαλισμένος Αγιορείτης Μοναχός

Ὁ Χριστὸς προσκαλεῖ τὴν ἁμαρτωλὴ ψυχή ( Ἅγιος Τύχων Ζαγκόρσκ )

Γιατὶ μὲ ἐγκατέλειψες, ἄνθρωπε; Γιατὶ ἀποστράφηκες ἀπὸ τὸν ἀγαπήσαντά σε; Γιατὶ πάλιν ἑνώθηκες μὲ τὸν ἐχθρό μου; Θυμήσου πώς κατέβηκα γιά σένα ἀπὸ τοὺς οὐρανούς. Θυμήσου πώς ἔγινα γιά σένα σάρκα. Θυμήσου πώς γεννήθηκα γιά σένα ἀπὸ τὴν Παρθένο. Θυμήσου πώς ἔγινα γιά σένα βρέφος. Θυμήσου πώς ταπεινώθηκα γιά σένα. Θυμήσου πώς ἐφτώχυνα γιά σένα. Θυμήσου πώς ἔζησα γιά σένα ἐπὶ τῆς γῆς. Θυμήσου πώς ὑπέμεινα γιά σένα διωγμούς.

Θυμήσου πώς ἀποδέχτηκα, γιά σένα, τὶς κακολογίες,τὶς ὕβρεις, τὶς ἀτιμώσεις, τὶς πληγές, τοὺς ἐμπτυσμούς,τοὺς κολαφισμούς, τὶς κοροϊδίες καὶ τὶς καταδίκες. Θυμήσου πώς γιά σένα «μετὰ ἀνόμων ἐλογίσθην». Θυμήσου πώς γιά σένα ἔλαβα τὸν ἀτιμωτικὸ θάνατο. Θυμήσου πώς γιά σένα ἐνταφιάστηκα. Κατέβηκα ἀπὸ τοὺς οὐρανοὺς γιά νά σὲ ἀνεβάσω στούς οὐρανούς. Ταπεινώθηκα γιά νά σὲ ὑψώσω. Ἐπτώχευσα γιά νά σὲ πλουτίσω. Ἀτιμάστηκα γιά νά σὲ δοξάσω. Πληγώθηκα γιά νά σὲ ζωντανέψω.
Ἐσὺ ἔκανες τὴν ἁμαρτία, καὶ Ἐγὼ πῆρα αὐτὴ τὴν ἁμαρτία ἐπάνω μου. Ἐσὺ φταῖς, καὶ Ἐγὼ ἐκτελέστηκα. Ἐσὺ εἶσαι ὀφειλέτης, καὶ Ἐγὼ πλήρωσα τὸ χρέος. Ἐσὺ… καταδικάστηκες σὲ θάνατο, καὶ Ἐγὼ πέθανα γιά σένα.

Μὲ προσέλκυσε νά τὸ κάνω ἡ ἀγάπη μου καί ἡ εὐσπλαχνία μου. Δέν μπόρεσα νά ἀντέξω νά ὑποφέρεις, εὑρισκόμενος σὲ τόση δυστυχία. Καὶ ἐσὺ περιφρονεῖς αὐτὴν τὴν ἀγάπη μου; Ἀντὶ ἀγάπης μοῦ ἀνταποδίδεις τὸ μῖσος. Ἀντὶ Ἐμένα ἀγαπᾶς τὴν ἁμαρτία. Ἀντὶ νά μὲ ὑπηρετεῖς, λειτουργεῖς τὰ πάθη σου. Ἀλλὰ τὶ βρῆκες σὲ Μένα πού θὰ ἔπρεπε νά ἀποφύγεις;

Γιατὶ δέν θέλεις νά ἔρθεις σ΄ Ἐμένα; Ἀναζητᾶς καλὸ γιά τὸν ἑαυτὸ σου; Κάθε καλὸ τὸ ἔχω Ἐγώ. Ἀναζητᾶς τὴν μακαριότητα; Κάθε μακαριότητα τὴν ἔχω Ἐγώ. Ἀναζητᾶς τὴν ὀμορφιά; Τὶ ὑπάρχει πιὸ ὄμορφο ἀπὸ Μένα; Ἀναζητᾶς τὴν εὐγένεια; Ποιός εἶναι πιὸ εὐγενὴς ἀπὸ τὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν Παρθένο; Ἀναζητᾶς τὸ ὑψηλό; Τὶ εἶναι πιὸ ὑψηλὸ ἀπὸ τὸ Βασιλέα τῶν οὐρανῶν;

Ἀναζητᾶς τὴν δόξα; Ποιός εἶναι πιὸ ἔνδοξος ἀπὸ Μένα; Ἀναζητᾶς τὸν πλοῦτο; Ὅλα τὰ πλούτη βρίσκονται σὲ Μένα. Ἀναζητᾶς τή σοφίᾳ; Ἐγὼ εἶμαι ἡ Σοφία τοῦ Θεοῦ. Ἀναζητᾶς τὴν φιλία; Ποιός εἶναι φιλικότερος ἀπὸ Μένα, πού ἔδωσα τὴν ψυχή μου γιά ὅλους σας; Ἀναζητᾶς τὴν βοήθεια; Ποῖος μπορεῖ νά σὲ βοηθήσει ἐκτὸς ἀπὸ Μένα;
Ἀναζητᾶς τὸν γιατρό; Ποιός μπορεῖ νά σὲ θεραπεύσει ἐκτὸς ἀπὸ Μένα; Ἀναζητᾶς τὴν ἀγαλλίαση; Ποιός θὰ σοῦ τὴν δώσει ἐκτὸς ἀπὸ Μένα; Ἀναζητᾶς τὴν παρηγορία μέσα στίς θλίψεις σου; Ποιός θὰ σὲ παρηγορήσει ἐκτὸς ἀπὸ Μένα; Ἀναζητᾶς τὴν ἡσυχία; Σ’ ἐμένα θὰ βρεῖς τὴν ἡσυχία γιά τὴν ψυχή σου. Ἀναζητᾶς τὴν εἰρήνη; Ἐγὼ εἶμαι ἡ εἰρήνη τῆς ψυχῆς.

Ἀναζητᾶς τή ζωή; Ἐγὼ ἔχω πηγὴ ζωῆς. Ἀναζητᾶς τὸ φῶς; Ἐγὼ εἶμαι τὸ φῶς τοῦ κόσμου. Ἀναζητᾶς τὴν ἀλήθεια; Ἐγὼ εἶμαι ἡ ἀλήθεια. Ἀναζητᾶς τὴν ὁδό; Ἐγὼ εἶμαι ἡ ὁδός. Ἀναζητᾶς τὸν ὁδηγὸ στόν Οὐρανό; Ἐγὼ εἶμαι ὁ πιστὸς ὁδηγός. Λοιπόν, γιατὶ δέν θέλεις νά ἔρθεις σ’ Μένα; Δέν τολμᾶς νά μὲ πλησιάσεις; Ποιός, ἀλήθεια, εἶναι πιὸ εὐπρόσιτος ἀπὸ Μένα; Φοβᾶσαι νά Μὲ παρακαλεῖς; Πότε, ἀλήθεια, ἀρνήθηκα νά πραγματοποιήσω κάτι, ὅταν Μὲ παρακαλέσαν μὲ πίστη;

Δέν σοῦ ἐπιτρέπουν οἱ ἁμαρτίες; Ὅμως Ἐγὼ πέθανα γιά τοὺς ἁμαρτωλούς. Στενοχωριέσαι γιά τὸ πλῆθος τῶν ἁμαρτιῶν σου; Ἀλλὰ ἡ εὐσπλαχνία μου εἶναι πιὸ μεγάλη. «Δεῦτε πρὸς Μὲ πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς».

Ἅγιος Τύχων Ζαγκόρσκ