Υπάρχουν τρεις κατηγορίες ανθρώπων πού πάνε να εξομολογηθούν:
Ή πρώτη κατηγορία, περιλαμβάνει αυτούς πού πάνε για πρώτη και τελευταία φορά, χωρίς απόφαση μετανοίας και βρίσκονται στο εξομολογητήριο από περιέργεια. Μετά οί περισσότεροι χάνονται. Σπάνια μπορεί κάποιοι απ’ αυτούς, καλοπροαίρετοι, να προστρέξουν ξανά στο ευλογημένο Μυστήριο. Εδώ σ’ αυτές τις ψυχές δεν υπάρχει μετάνοια, αλλά διακρίνεις περιέργεια, αμφιβολίες πολλές και αινιγματικά χαμόγελα. Πολλές φορές αυτοί με ερωτήσεις αδιάκριτες, προσπαθούν να εξομολογήσουν τον Πνευματικό και όλα τα κρίνουν με τον «επάρατο» ορθολογισμό. Αν θελήσει να τους βοηθήσει λίγο ο Πνευματικός με καμιά ερώτηση, διακριτικά βέβαια, για να βγουν τα φίδια (αμαρτίες) από την ψυχή τους, οι περισσότεροι δεν απαντούν με ειλικρίνεια και συνήθως μετέπειτα τον κατηγορούν, ότι δήθεν τους σκανδάλισε με κάποιες ερωτήσεις πού τους έκανε. «Προφάσεις εν αμαρτίαις». Σημειώνουμε ότι ό Πνευματικός ρωτάει όταν υπάρχει διστακτικότητα και δεν μιλάν οι εξομολογούμενοι και το κάνει αυτό από αγάπη και πόνο στις ψυχές. Ή τέτοιου είδους εξομολόγηση είναι για τον Πνευματικό πολύ επίπονη και κουραστική. Ρωτάμε: Μπορούν αυτές οι ψυχές να ελευθερωθούν και να σωθούν με τέτοια πίστη και με τέτοια στάση έναντι του Θεού, του Μυστηρίου και του Πνευματικού τους Πατέρα;
Ή δεύτερη κατηγορία ανθρώπων. Αυτοί οί αδελφοί πάνε και εξομολογούνται πιο συχνά, έχουν μεγαλύτερη συναίσθηση του Μυστηρίου από τους εξομολογουμένους της πρώτης κατηγορίας. Όμως, αυτοί το κάνουν για να περνούν καλά εδώ σ’ αυτή τη γη και να μην έχουν πειρασμούς. Ή πίστη τους κλονίζεται εύκολα και δεν έχουν συνειδητοποιήσει τί γίνεται στον Ουρανό. Τι έλεγε όμως ό Αββάς; «έπαρον τους πειρασμούς και ουδείς ό σωζόμενος». Αυτοί συνήθως δουλεύουν σε δυο κυρίους, λίγο στο Χριστό και πιο πολύ στον κοσμοκράτορα σατάν. Αν και ευεργετήθηκαν από την εξομολόγηση και το Χριστό πάρα πολύ, τρέχουν στο Μυστήριο ιδίως, όταν τους πάνε, όπως λένε, «όλα ανάποδα». Συνήθως στις εξομολογήσεις τους λένε για τους άλλους και τί τους έκαναν οί άλλοι και πολύ λίγο για τον εαυτό τους. Αν τους πει κάτι ό Πνευματικός πού δεν είναι της αρεσκείας τους και δεν θα ήθελαν να το ακούσουν, αντιδρούν και σκυθρωπούν, σε σημείο να κρατούν και κακία ή να σκέφτονται να φύγουν. Θέλουν το λόγο να τον έχουν αυτοί, να επιβάλλουν την άποψη τους και τότε ηρεμούν. Τι έλεγε όμως ό Αββάς; «άκουε μονάς Πατρός σου νουθεσίας ποιου προς αυτόν ταπεινάς αποκρίσεις και λέγε τους λογισμούς σου ώς τω Θεώ». Ας είναι ευλογημένοι οι υπάκουοι.
Επιθυμία τους είναι να αναπαύουν πάντα τον εαυτό τους, χωρίς να έχουν διάθεση θυσίας. Συνήθως είναι θυμώδεις, φιλάργυροι και ανελεήμονες προς τους άλλους. Αρέσκονται να προστρέχουν σε διάφορα προσκυνήματα – καλό είναι βέβαια, αλλά συνήθως δεν υπάρχει και σ’ αυτό καθαρότητα και καλή προαίρεση. Έχουν περιέργεια, είναι σπάταλοι για την οικογένεια και τον εαυτό τους, δεν είναι ολιγαρκείς, κάνουν κακούς λογισμούς και τους καλλιεργούν, τρέχουν ν’ ακούσουν και να δουν διαφόρους Γεροντάδες και το χειρότερο δεν τρέφουν Ιδιαίτερη αγάπη και εκτίμηση στον Πνευματικό τους. Πολλές φορές του καταλογίζουν και πολλές παραξενιές και αν τους δοθεί ευκαιρία, μπορεί εύκολα να τον αλλάξουν, επειδή δήθεν είναι αυστηρός, χωρίς άλλη αιτία. Τους αρέσει να εμμένουν στα πάθη τους.
Λένε πολλά λόγια και έχουν λίγες καλές πράξεις. Με επιμέλεια προσέχουν μην τυχόν και χάσουν χρόνο και χρήμα για τον συνάνθρωπο τους και θιγεί το «εγώ» τους. Όπως βλέπουμε και σ’ αυτή την περίπτωση των εξομολογουμένων δεν υπάρχει Μετάνοια, αλλά αχαριστία, φιλαυτία, εγωισμός, κενοδοξία, υποκρισία, Φαρισαϊσμός και ανυπακοή. Ρωτούν τον Πνευματικό για κάποιες υποθέσεις τους «χάριν υπακοής», αλλά πάντα κάνουν το δικό τους, για το όποιο έχουν ήδη προαποφασίσει. Αν κάποιοι κοσμικοί άνθρωποι, πού είναι άγευστοι της πνευματικής ζωής τους πούνε να πάνε για το «καλό» δήθεν σε μέντιουμ, χαρτορίχτρες, καφετζούδες και αγύρτες, είναι έτοιμοι κι’ αυτό να το κάνουν. Η θρησκοληψία είναι αρρώστια.
Δρουν και κινούνται πάντα στο θέλημά τους και δεν υποτάσσονται στο θέλημα του Θεού. Ρωτούμε: Έτσι μπορεί να κάνη Καρπούς του Αγίου Πνεύματος ή ψυχή; (Γαλατάς Ε’, 22). Ό Χριστός μας τονίζει με έμφαση: «Ουδείς δύναται δυσί κυρίοις δουλεύειν ή γαρ τον ένα μισήσει και τον έτερον αγαπήσει, ή ενός ανθέξεται και του ετέρου καταφρονήσει, ου δύνασθε Θεώ δουλεύειν και μαμωνά». (Ματθαίον ΣΤ’, 24). Ό Θεός να
μας φυλάγει απ’ αυτήν την κατάσταση.
Ή τρίτη κατηγορία και ή πιο ευλογημένη. Όσοι πιστοί ανήκουν στην κατηγορία αυτή, αντελήφθησαν τί γίνεται με την αιωνιότητα και πήραν για καλά το δρόμο της Σωτηρίας. Εξομολογούνται με ειλικρινή μετάνοια, συντριβή και πολύ καθαρά, κάνουν φιλότιμη υπακοή, υπέταξαν το θέλημα τους, στο θέλημα του Θεού δια μέσω του Πνευματικού. Βάζουν κάθε μέρα αρχή μετανοίας, σπεύδουν συχνά στο Μυστήριο και επικοινωνούν με τον Πνευματικό για σοβαρά θέματα. Προσπαθούν να μην τον κουράζουν άσκοπα, αντίθετα τον συμπαραστέκονται ποικιλότροπα στο έργο της δύσκολης ποιμαντικής του διακονίας. Δεν είναι αδιάφοροι, προσεύχονται γι’ αυτόν και για όλο τον κόσμο. Πολεμούν, τους κακούς λογισμούς με την ευχή: «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησαν με». Δεν κατηγορούν τους συνανθρώπους τους, αλλά πολύ περισσότερο δεν κατηγορούν και δεν συκοφαντούν τον εξομολόγο τους, ό οποίος γίνεται γέφυρα για τη Σωτηρία τους. Καταλαβαίνουν ότι αναλώνει το χρόνο και τη ζωή του γι’ αυτούς χωρίς να έχει προσωπικό κέρδος και συμφέρον. Ακόμη δεν αφήνουν ούτε ένα λογισμό κακό να πέραση από την διάνοια τους για τον Πνευματικό τους Πατέρα και Οδηγό. Μισούν την αμαρτία. Δεν παρεξηγούνται με ότι και αν τους πει, με ότι και αν τους ρωτήσει, έστω και να τους μαλώσει προς διόρθωση, γιατί νοιώθουν ότι το κάνη από αγάπη για τη λύτρωση τους. Γνωρίζουν οι ψυχές αυτές, με τη φώτιση πού τους έχει δώσει το Άγιο Πνεύμα, λόγω της ταπεινώσεως και της υπακοής πού έχουν, ότι ό Πνευματικός έχει εμπειρία από τις παγίδες πού στήνει στους ανθρώπους ό διάβολος και ό κόσμος. Έτσι μ’ αυτό τον τρόπο προφυλάγει τις ψυχές τους από τις αμαρτίες και τον αιώνιο θάνατο. Τους οδηγεί σε Αγγελική πολιτεία.
Είναι ελεήμονες, δεν υπολογίζουν χρήμα, χρόνο, κόπο και μόχθο, γιατί πιστεύουν ότι ό Θεός τους ενισχύει και τους ελεεί και ότι από Αυτόν προέρχεται «παν δώρημα τέλειον». Αυτοί οι άνθρωποι φτωχοί να είναι, λίγα να έχουν, θα κάνουν και ελεημοσύνες. Τέλος έχουν μνήμη θανάτου, ζουν στη γη και πολιτεύονται στον Ουρανό, είναι έτοιμοι ακόμη και για μαρτύριο, προς χάριν της Αγίας Πίστεώς μας και της αγάπης προς τον Χριστό, να πάνε. Πώς λοιπόν να μην αναπεύεται ή Αγία Τριάδα αλλά και ό Πνευματικός εξομολόγος μ’ αυτές τις ψυχές; Γι’ αυτό βλέπουμε αυτούς τους ανθρώπους να ανεβαίνουν πνευματικά την Ουρανοδρόμα κλίμακα των αρετών με διάκριση και ταπείνωση. «Δεύτε και αναβώμεν εις το όρος του Θεού ημών».
Ας προσευχηθούμε και ας αγωνισθούμε αδελφοί μου να ενταχθούμε στην τρίτη κατηγορία, γιατί μόνον έτσι θα αξιωθούμε να δούμε Πρόσωπον Θεού και να περάσουμε «εν ειρήνη» και αθόρυβα απ’ αυτήν την γη, την πρόσκαιρη πατρίδα μας, αλλά κυρίως να μας συμπεριλάβει ό Πανάγαθος Κύριος μας στους σεσωσμένους της Ουρανίου ζωής μεταξύ των Αγίων Του, «ένθα ουκ εστί πόνος, ου λύπη, ου στεναγμός αλλά ζωή ατελεύτητος» Αμήν.
«Οι άνθρωποι πού αλλάζουν Πνευματικό Οδηγό χωρίς σοβαρό λόγο, δεν κάνουν καρπούς άξιους της μετανοίας» (Ματθ. 3, 8)
«Στις πονηρές ημέρες μας, ή ευσέβεια, ή ευλάβεια, ή αφιλαργυρία, ό φόβος τον Θεού, ή αγάπη και ό πόνος για τις ψυχές, θεωρούνται από τους ανθρώπους του κόσμου τούτου ως παραξενιά». Δεν σας θυμίζει λίγο αυτό το πνεύμα του κόσμου, πού επικρατεί στις ημέρες μας, τα χρόνια του Προφήτου Νώε;
Ό Χριστός μας υπενθυμίζει: «Γίνου πιστός άχρι θανάτου και δώσω σοι το στέφανον της ζωής» (Αποκάλυψις 2, 10).
«Όπου Μοναστήρι κι’ Εκκλησία, εκεί δεν υπάρχει φυλακή»
«Οι αιρετικοί οργανώνονται και κάνουν τεράστιες αίθουσες, εμείς οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, δεν πρέπει να Οργανωθούμε;»
Έκδοση: Ιερού Ησυχαστηρίου Αγίου Αθανασίου και Αγίας Ακυλίνης.
Η συγκλονιστική ιστορία ενός μαύρου ληστού, ο οποίος μετανόησε και μυρόβλυσε.
Σε παλιότερα χρόνια ζούσε ένας μαύρος ληστής. Ηταν πανύψηλος άνδρας με φοβερό παρουσιαστικό. Λήστευε στα μέρη της Παννέφου (της Αιγύπτου) κι ήταν τόσο τρομερός, ώστε όταν μούγγριζε, πέθαινες από τον φόβο σου.
Μια νύκτα όμως είδε ένα τρομακτικό όνειρο…
Ήταν, λέει, μια απέραντη πεδιάδα κι αυτός στεκόταν στην μέση. Σε μια στιγμή στρέφει το βλέμμα του και βλέπει ένα πύρινο ποταμό, που κυλούσε με πολύ θόρυβο, κι έτρωγε στο διάβα του ακόμη και το χώμα και τις πέτρες. Έκανε λίγα βήματα πιο κοντά για να δη. Μόλις όμως πλησίασε, βγήκαν τέσσερις φλόγες, τον άρπαξαν από τα μαλλιά και τον τραβούσαν να τον ρίξουν μέσα στο φλεγόμενο ποτάμι, για να τόν κατακάψουν. Του φάνηκε τότε ότι την ώρα που τον έσερναν, ένα πνεύμα του είπε:
« Άθλιε, αν μετανοούσες και γινόσουν Μοναχός δεν θα μπορούσαμε να σε καταποντίσουμε εδώ μέσα».
Ξύπνησε κατατρομαγμένος.
Τον είχε καταλάβει ίλιγγος και φρίκη απ τὸ φοβερό θέαμα. Τι να σημαίνει;…
αναρωτιόταν. Και καθώς δεν μπορούσε να δώσει εξήγηση, αποφάσισε να πάει σ ένα αναχωρητή Μοναχό και να τον ρωτήσει τι είναι αυτός ο πύρινος ποταμός, που oνειρεύτηκε.
Παρευθύς πέταξε τα ληστρικά του σύνεργα και πήρε το δρόμο που οδηγούσε στην Πάννεφο. Βάδισε κάμποσο και σε λίγο, ρίχνοντας γύρω του μια ματιά, βλέπει ένα αναχωρητικό κελλί. Πλησίασε και κτύπησε την πόρτα.
Ενας Γέροντας του άνοιξε αμέσως.
-«Καλώς ήρθες, λεβέντη! Πως και μπήκες σ αυτὸ τον κόπο; Μήπως σε θορύβησε ο πύρινος ποταμός και οι τέσσερις φλόγες που σε άρπαξαν να σε ρίξουν μέσα; Τι φοβερή που είναι, παιδάκι μου, η απειλή εκείνου του ποταμού! Θέλεις να γλιτώσεις από τη φρίκη του; Μετανόησε για τα ληστρικά σου κακουργήματα και γίνε Μοναχός. Τότε θα σωθείς».
Ο ληστής άκουσε εμβρόντητος τα λόγια του ασκητή. Πέφτει αμέσως στα πόδια του:
-«Λυπήσου με, τίμιε πάτερ, τον μαύρο στο σώμα και στην ψυχή», παρακάλεσε, «ελέησέ με τον άθλιο και κάνε με ο,τι σε προστάξει ο Θεός».
Με δάκρυα εξακολουθούσε να τον ικετεύει, ώσπου ο άγιος εκείνος Γέροντας τον έκειρε Μοναχό. Και αφού τον δίδαξε όλα τα καθήκοντα της μοναχικής ζωής, του άφησε το κελί του κι εκείνος αποσύρθηκε πιο βαθιά στην έρημο, για να ζήση ανάμεσα στα θηρία…
Εκείνος λοιπόν ο μαύρος με την πολλή άσκηση έφτασε σε τέτοια μέτρα αρετής, ώστε την ώρα που προσευχόταν έμοιαζε ολόκληρος σαν πύρινος στύλος που λαμποκοπούσε. Χιλιάδες, αμέτρητοι δαίμονες ρίχνονταν εναντίον του, αλλ αὐτὸς τους περιφρονούσε όλους. Η προσευχή του τους έκαιγε και τους αφάνιζε ολότελα.
Η σοφία του Θεού είχε καταυγάσει τον νου του. Εγραφε βιβλία κι έστελνε επιστολές στους Πατέρες της Σκήτης και σε πολλούς άλλους.
Ολους τους ωφελούσε διδάσκοντάς τους ανόθευτη και ξάστερη τήν αλήθεια του Χριστού. Και όταν ο μαύρος αυτός πέθανε, το άγιο λείψανό του ανέβλυσε πολύ μύρο, που, καθώς βεβαιώνουν όλοι στα μέρη εκείνα, θεράπευε τους δαιμονισμένους και όλους τους αρρώστους.
Βλ. Πέτρου Ιερομονάχου, Ενας Ασκητὴς Επίσκοπος – Αγιος Νήφων Επίσκοπος Κωνσταντιανής, έκδοσις θʹ, σελ. 72-73, Εκδοσις Ιερᾶς Μονής Παρακλήτου, Ωρωπὸς Αττικής 1987.
Ρωτήσανε τον Αγιο Παΐσιο, γιατί κάποιοι που συναντούν δυσκολίες αυτοκτονούν. Και ο Αγιος απάντησε, ότι αιτία είναι ο εγωισμός, ο οποίος οδηγεί στην απελπισία.2 Ο διάβολος ψιθυρίζει στο αυτί του ανθρώπου «εν καιρώ θλίψεως» ότι όλα τελείωσαν κι ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτε πια για το πρόβλημά του. Αυτό όμως είναι ένα μεγάλο ψέμμα του διαβόλου, που μας πολεμά με το ισχυρότερο όπλο του, την απελπισία! Κι αν ο άνθρωπος δε μπορεί να κάνει τίποτε, μπορεί όμως ο Παντοδύναμος Θεός, που μας διαβεβαίωσε ότι «άνευ εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν»3. Αρκεί, να στραφούμε σ’ Αυτόν και θα μας δώσει ό,τι ακριβώς μας χρειάζεται.
Μας καλεί: «δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς»!4 Αυτή είναι μία απλή, εύκολη και συγχρόνως σωτήρια κίνηση που μας σώζει και σ’ αυτήν και στην άλλη ζωή. Μ’ Αυτόν μπορούμε τα πάντα όπως διακήρυσσε ο μέγας Απόστολος Παύλος: «πάντα ισχύω εν τω ενδυναμούντι με Χριστώ»!5
Η επίγεια κοσμική κοινωνία της λατρείας του Μαμωνά στην οποία ζούμε, επιχειρεί συνεχώς να απομακρύνει με κάθε τρόπο και μέσο τον άνθρωπο από τον Επουράνιο Θεό και να τον στρέφει προς τον επίγειο άρχοντά της τον διάβολο. Τον χειραγωγεί, ώστε να γίνει αυτάρκης-αυτείδωλο, όπως έγινε ο Εωσφόρος από έπαρση, αποστατώντας από τον Δημιουργό του, θεωρώντας τον εαυτό του Θεό και χάνοντας τον Παράδεισο. Τον στρέφει σε πρόσκαιρα και υλικά-φθαρτά πράγματα από τα οποία νομίζει ότι θα αντλήσει δύναμη και δόξα-απόλαυση-χαρά. Κατά τον ίδιο τρόπο ο διάβολος παρέσυρε τους Πρωτόπλαστους για την επιθυμία μιας θέωσης χωρίς Θεό, να χάσουν την Εδέμ, την αθανασία και την μακαρία κοινωνία τους με τον Θεό. Ο διάβολος και η δαιμονοκρατούμενη σύγχρονη κοινωνία θέλει τον άνθρωπο ανεξάρτητο (από ό,τι σωτήριο και πνευματικό), αλλά ουσιαστικά εξαρτώμενο από μύρια δεσμά (ανάγκες, επιθυμίες, μέριμνες, φοβίες, πάθη κλπ).
Η ζωή είναι δώρο θεόσδοτο και πολύτιμο. Όσες δυσκολίες και αν συνεπάγεται, εμπεριέχει ανεκτίμητο χρόνο μετανοίας ο οποίος όταν αξιοποιηθεί σωστά οδηγεί στην αιώνια σωτηρία και μακαριότητα! «Τι γαρ ωφελήσει άνθρωπον εάν κερδήση τον κόσμον όλον, και ζημιωθή την ψυχήν αυτού;»;6
Κι αν όλα σου πηγαίνουν αντίθετα, τι πτοείσαι; Την ψυχή σου προφύλαξε! Αυτήν δεν την χάνεις ποτέ κι από κανέναν, παρά μόνο αν την παραδώσεις μόνος σου στην απώλεια!
Όλα έχουν ημερομηνία λήξης και τα δυσάρεστα και τα ευχάριστα. Η ψυχή μονάχα είναι αιώνια!
Ζούμε στην κοιλάδα του κλαυθμώνος όπως λέγει η Αγία Γραφή. Δια πολλών θλίψεων θα περάσουμε στην αιώνιο ζωή. Ο Κύριος μας δίδαξε ότι: «στενή η πύλη και τεθλιμμένη η οδός η απάγουσα εις την ζωήν»7. Κι αυτό, όχι γιατί ο Θεός είναι τιμωρός, αλλά αντίθετα, γιατί είναι Μέγας Ευεργέτης. «Μακάριοι οι κλαίοντες νυν, ότι γελάσετε»8 μας αποκάλυψε. Η δική μας αμαρτωλότητα και χοϊκότητα είναι οι αιτίες των δυσκολιών μας. Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε αποτελούν υψίστης αγάπης παραχώρηση Θεού, ώστε:α)να καθαρισθεί κάθε ρύπος της ψυχής και του σώματός μας και β)να αποκατασταθεί ο χιτών μας και πάλι στην αρχική αγνή λευκότητά του, να γίνει κατάλληλο ένδυμα του γάμου μας με τον Χριστό, ώστε να έχουμε πρόσωπο να εισέλθουμε εις τον Νυμφώνα Του και να είμαστε για πάντα μαζί Του!
Ο χρυσός περνά από καυτερό καμίνι για να αποδειχθεί η γνησιότητά του και η αξία του. Κι όταν βγεί από αυτό, έχει καθαρισθεί κι αστράφτει περισσότερο από πριν.
Το ίδιο και ο κάθε άνθρωπος. Η πίστη μας και η αγάπη μας προς τον Πλάστη μας, θα δοκιμασθούν στο καμίνι των θλίψεων για να αποδείξουν την γνησιότητά τους.
Με προσευχή, μετάνοια, εξομολόγηση και τακτικό εκκλησιασμό, το αρχικώς δύσκολο πέρασμα από το καμίνι των θλίψεων, μετατρέπεται από «αδύνατον παρ’ ανθρώποις», σε ευάρεστη θυσία αινέσεως προς τον Θεό, αφού «τα αδύνατα παρ' ανθρώποις δυνατά παρά τω Θεώεστί»9.
Ο Κύριος θα στεφανώσει αυτόν που δεν γογγύζει όντας μέσα στα προβλήματά του αλλά αντίθετα Τον ευχαριστεί και Τον δοξολογεί. Αυτόν θα τον θεωρήσει ως μάρτυρα τω πνεύματι. Η πρόσκαιρη δυσκολία που ζούμε τώρα, δεν είναι παρά μία αμελητέα σταγόνα σε έναν άπειρο ωκεανό μακαριότητος που μας ετοίμασε ο Πανάγαθος Θεός μας για πάντα! «Το γαρ παραυτίκα ελαφρόν της θλίψεως ημώνκαθ' υπερβολήν εις υπερβολήν αιώνιον βάρος δόξης κατεργάζεται ημίν»10.
Ας θυμόμαστε τον δίκαιο Ιώβ και την αγία υπομονή του που μακαρίζεται και θα μακαρίζεται ως παράδειγμα προς μίμησιν, σε όλες τις εποχές. Ας θυμόμαστε κάθε δεινό που υπέμεινε και πως τελικά ανταμείφθηκε από τον Θεό ακόμη κι από αυτήν τη ζωή, με πλήρη αποκατάσταση όλων όσων υπέστη και είχε χάσει!
Ο Ιούδας πρόδωσε τον Κύριο, μετεμελήθη αλλά δε μετενόησε. Έκρινε μόνος του εγωιστικά τον εαυτό του ως Θεός κι αυτοκτόνησε χάνοντας τα πάντα! Ένα ταπεινό, εκ καρδίας «συγνώμη» προς τον Κύριο, θα αρκούσε να σβήσει την απελπισία του και την υπερηφάνεια του, θα αρκούσε να του δώσει κουράγιο και να τον πληρώσει με Θείο Έλεος και τελικώς να σωθεί κι αυτός παραμένοντας μαζί με τους άλλους μαθητές του Χριστού.
Ας μη γίνουμε Ιούδες κι εμείς! Πορευόμενοι ανάμεσα στα δίκαια και άδικα που μας συμβαίνουν, στα εύκολα και δύσκολα, στα ευχάριστα και δυσάρεστα που όλα όμως είναι μέσα στο σωτήριο σχέδιο του Θεού για εμάς και φροντισμένα από τα ίδια Του τα χέρια, ας κράζουμε προς Αυτόν:
Κύριε Ιησού Χριστέ, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ κι ελέησόν με!
Σε ευχαριστώ Θεέ μου!
Δόξα Σοι ο Θεός πάντων ένεκεν! Αμήν!