Ὅπως ἐκεῖνος, ἔτσι καὶ ἀπὸ τὰ πνευματικά του παιδιά, ζητοῦσε νὰ συνοδεύουν τὶς προσευχές τους μέ, ὅσο μποροῦσαν, περισσότερες μετάνοιες. Ἐπειδὴ ὅμως, μὲ τὴ χάρη ποὺ εἶχε ἀπὸ τὸν Θεό, γνώριζε ὅτι ἐγὼ δὲν ἔπραττα τὴν ἐπιθυμία του, θέλησε νὰ μοῦ μιλήσει γιὰ τὸ θέμα αὐτό.
Ἀλλά, εὐγενὴς ὅπως ἦταν πάντα, δὲν ἤθελε νὰ μὲ ρωτήσει εὐθέως, ἐὰν ἐγὼ κάνω μετάνοιες. Καὶ γιὰ ἕναν πρόσθετο μάλιστα λόγο, ὅτι ἐγὼ τότε ἤμουν πολὺ νέος, ἄρχισε μὲ ἕνα ἐντελῶς, κατ’ ἐμὲ ἄσχετο μὲ τὴν προσευχή, θέμα καὶ συγκεκριμένα μοῦ μιλοῦσε γιὰ τὴ γυμναστικὴ καὶ τὰ εὐεργετικά της ἀποτελέσματα στὸν ἀνθρώπινο ὀργανισμό.
Ἔτσι, γιὰ κάθε εἶδος ἀσκήσεως, δικαιολογοῦσε ἐπιστημονικὰ σὲ ποιὸ ἢ σὲ ποιὰ μέλη τοῦ σώματος ὠφελεῖ. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ἔφτασε καὶ στοὺς κοιλιακοὺς μῦς καὶ στὸ σημεῖο αὐτὸ μὲ ρώτησε, ἐὰν γνωρίζω πῶς μποροῦμε νὰ δυναμώσουμε τοὺς κοιλιακοὺς μῦς. Ἐγώ, φυσικά, δήλωσα ἄγνοια. Καὶ ὅμως, μοῦ λέει, ἔπρεπε νὰ γνωρίζεις, ἀφοῦ εἶσαι ἐπιστήμων. Ἀφοῦ, ὅμως, δὲν τὸ ἔχεις ὑπόψη, θὰ σοῦ τὸ πῶ ἐγώ.
Πρῶτα, ὅμως, θὰ σὲ ρωτήσω κάτι: Κάνεις μετάνοιες; – Ἀφοῦ τὸ γνωρίζετε, Παππούλη μου, ὅτι δὲν κάνω, γιατί μὲ ρωτᾶτε; ἦταν ἡ ἀπάντησή μου. – Σὲ ρωτάω γιὰ νὰ τὸ βεβαιώσεις ὁ ἴδιος καὶ στὴ συνέχεια νὰ σοῦ πῶ, ὅτι ἡ καλύτερη γυμναστική, γιὰ τὸ δυνάμωμα τῶν κοιλιακῶν μυῶν εἶναι οἱ μετάνοιες! Μὴ γελᾶς. Ἔτσι εἶναι.
Ὅταν κάνεις μετάνοιες, ὠφελεῖσαι διπλά. Δηλαδὴ οἱ μετάνοιες ὠφελοῦν τὴν ψυχή, ἀλλὰ παράλληλα καὶ τὸ σῶμα ἐκείνου ποὺ τὶς κάνει. Ἀρκεῖ αὐτὲς νὰ μὴ γίνονται γιὰ τὸ δεύτερο. Καὶ ἡ μὲν ψυχὴ ὠφελεῖται, γιατὶ μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ζητᾶ τὴν συγχώρηση καὶ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, τὸ δὲ σῶμα διότι, χωρὶς νὰ τὸ ξέρει ὁ πολὺς κόσμος, ἀσκοῦνται κατὰ τὸν πλέον ἄριστο τρόπο οἱ κοιλιακοὶ μῦες.
Αὐτὸ, βέβαια, δὲν τὸ λέγω στὸν κόσμο. Τὸ λέγω μόνο σὲ σένα, ποὺ μὲ καταλαβαίνεις καὶ δὲν θέλω νὰ τὸ συζητήσεις μὲ ἄλλους. Ὅμως, σοῦ συνιστῶ νὰ κάνεις μετάνοιες, ὅσες μπορεῖς περισσότερες.
Ἄρχισε στὴν ἀρχὴ μὲ λίγες καὶ κάθε μέρα ποὺ περνᾶ, νὰ προσθέτεις καὶ ἀπὸ ἕναν σταθερὸ ἀριθμό, μέχρι νὰ φθάσεις σὲ ἕνα σημεῖο, ποὺ ἐσὺ θὰ ἀντέχεις. Ἐξάλλου, ὁ ἴδιος ὁ ὀργανισμὸς μᾶς προειδοποιεῖ γιὰ τὰ ὅρια ἀντοχῆς του καὶ ἀνάλογα καθορίζουμε καὶ τὸν ἀριθμὸ τῶν μετανοιῶν μας.
Ὕστερα, δὲν εἶναι ὑποχρεωτικὸ νὰ φθάνουμε καθημερινὰ τὸν ἴδιο ἀριθμό. Αὐτὸ θὰ ἐξαρτηθεῖ ἀπὸ πολλοὺς παράγοντες. Ὅπως εἶναι ἡ ψυχικὴ διάθεση, ἡ κούραση καὶ τέλος ἡ ὑγεία μας. Ἐκεῖνο ποὺ ἔχει σημασία εἶναι νἀ ἀρχίσει κανεὶς ἀφενός, καὶ ἀφ’ ἑτέρου, οἱ μετάνοιες νὰ συνοδεύονται ἀπὸ πραγματικὴ μεταμέλεια, γιὰ τὰ ὅσα ἁμαρτήματα ἔχουμε διαπράξει καὶ νὰ ζητᾶμε μὲ ὅλη τὴ δύναμη τῆς ψυχῆς μας, νὰ μᾶς συγχωρήσει ὁ Κύριος.
Ἀκόμη, θὰ μπορούσαμε, καθ’ ὃν χρόνον κάνουμε τὶς μετάνοιες, νὰ λέμε καὶ τὸ “Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ἐλέησόν με”. Ὁ συνδυασμὸς αὐτῶν τῶν δύο εἶναι ὅ,τι καλύτερο μπορεῖ νὰ γίνει. Καὶ ὁ Κύριος ὄχι μόνο θὰ μᾶς ἀκούσει, ἀλλὰ καὶ θὰ μᾶς συγχωρήσει, ὅταν μάλιστα αὐτὸ δὲν τοῦ τὸ ζητᾶμε μόνο μὲ τὰ χείλη, ἀλλὰ ἀπὸ τὰ βάθη τῆς ψυχῆς μας, ἀνεξάρτητα ἂν ἡ ψυχὴ αὐτὴ εἶναι κοντὰ στὸν Χριστὸ ἢ εἶναι ἁμαρτωλὴ καὶ ἐγκλωβισμένη μέσα στὰ δίχτυα τοῦ σατανᾶ.
Γιατί, ὅπως ὅλοι μας ἔχουμε ὑπόψη μας, ὁ Ἰησοῦς δὲν σταυρώθηκε γιὰ τοὺς πιστοὺς καὶ ἀναμάρτητους, ἀλλὰ γιὰ τοὺς ἀπίστους καὶ τοὺς ἁμαρτωλούς. Ὁ πατὴρ Πορφύριος συνόδευε πάντοτε τὶς προσευχές του μὲ πολυάριθμες μετάνοιες.
Αὐτὸ ἔκανε ἀπὸ παιδί. Βέβαια, τότε ἦταν περισσότερες σὲ ἀριθμό, σὲ σύγκριση μὲ ἐκεῖνες ποὺ ἔκανε, ὅταν ἦλθε τὸ γῆρας, πού, δυστυχῶς γιὰ ἐκεῖνον καὶ γιὰ ἐμᾶς, τὸν συνόδευαν ἀνίατες καὶ βασανιστικὲς ἀρρώστιες. Ἀνθολόγιο Συμβουλῶν Γέροντος Πορφυρίου, σελ. 252-254
Άγιος Πορφύριος
http://www.porphyrios.net/