Τέτοιες όμως νεκραναστάσεις είναι πολύ σπάνιες.
Η δυνατότητα της μετανοίας υπάρχει μόνο σε αυτόν τον κόσμο.
Κατά τη διάρκεια της εξομολόγησης είναι
φυσικό ο εξομολογούμενος να λησμονήσει κάποιες μικρές αμαρτίες.
Οι αμαρτίες αυτές συγχωρούνται, μαζί με τις υπόλοιπες που εξομολογείται, διότι δεν γίνεται εσκεμμένα απόκρυψή τους από ντροπή.
Οι αμαρτίες αυτές συγχωρούνται, μαζί με τις υπόλοιπες που εξομολογείται, διότι δεν γίνεται εσκεμμένα απόκρυψή τους από ντροπή.
Όμως αυτός που εξομολογείται δεν είναι
δυνατόν ποτέ να ξεχάσει μία μεγάλη αμαρτία, διότι η συνείδησή του τον βαραίνει
περισσότερο για αυτήν.
Το παρακάτω συγκλονιστικό σύγχρονο αληθινό περιστατικό, που συνέβη πριν ορισμένες δεκαετίες στε μία κωμόπολη κοντά στην Θεσσαλονίκη, επιβεβαιώνει αυτήν την πραγματικότητα της πνευματικής ζωής.
Στην πόλη αυτήν ζούσε μία γυναίκα, η οποία φαινόταν ότι ήταν ζωντανό μέλος της Εκκλησίας. Συμμετείχε στις φιλανθρωπικές δραστηριότητες της ενορίας της, εξομολογούνταν και κοινωνούσε.
Το παρακάτω συγκλονιστικό σύγχρονο αληθινό περιστατικό, που συνέβη πριν ορισμένες δεκαετίες στε μία κωμόπολη κοντά στην Θεσσαλονίκη, επιβεβαιώνει αυτήν την πραγματικότητα της πνευματικής ζωής.
Στην πόλη αυτήν ζούσε μία γυναίκα, η οποία φαινόταν ότι ήταν ζωντανό μέλος της Εκκλησίας. Συμμετείχε στις φιλανθρωπικές δραστηριότητες της ενορίας της, εξομολογούνταν και κοινωνούσε.
Όλοι έλεγαν ότι η κυρία Φρόσω ήταν μία καλή χριστιανή.
Στην πόλη της συχνά κατέβαιναν Αγιορείτες Πνευματικοί κι εξομολογούσαν
όσους από τους κατοίκους ήθελαν.
Η κυρα-Φρόσω ήταν μία από αυτούς. Είχε μάλιστα και μία ιδιαίτερη αγάπη στην Παναγία.
Η αλήθεια ήταν ότι Την επικαλούνταν πολύ. Είτε μαγείρευε, είτε σκούπιζε, ψιθύριζε “Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς”.
Και πράγματι Εκείνη ήταν τελικά που την έσωσε με τις πρεσβείες Της, γιατί δυστυχώς, η καλή -κατά τα άλλα- κυρα-Φρόσω, δεν εξομολογούνταν ειλικρινά τις αμαρτίες της.
Απέκρυπτε από τον Πνευματικό της την πιο μεγάλη. Όταν ήταν νεώτερη, είχε διαπράξει φόνο! Είχε σκοτώσει το παιδάκι της μέσα στα σπλάγχνα της! Είχε κάνει έκτρωση…
Ο Θεός περίμενε την μετάνοιά της, περίμενε, αλλά εκείνη τίποτε…
Οπότε μία μέρα έφυγε ξαφνικά! Όλη η ενορία στενοχωρήθηκε και μαζεύτηκε στην εκκλησία την άλλη μέρα για την κηδεία της.
Κατά τη διάρκεια όμως της κηδείας, η γυναίκα αναστήθηκε!
Το γεγονός ήταν φρικτό και συγκλονιστικό! Είναι πάρα πολύ σπάνιο, αλλά έχει ξανασυμβεί στην ιστορία της Εκκλησίας μας.
Στην αρχή ο κόσμος, που ήταν μέσα στην Εκκλησία, πανικοβλήθηκε, αλλά στη συνέχεια επικράτησαν οι πιο ψύχραιμοι και προσπάθησαν να βοηθήσουν την γυναίκα.
Όταν εκείνη συνήλθε τελείως, τους παρακάλεσε κλαίγοντας να την ακούσουν.
Συντετριμμένη από τα βάθη της ψυχής της, που είχε αναστηθεί μαζί με το σώμα της, και τεταπεινωμένη, τους διηγήθηκε την θαυμαστή ιστορία της:
-«Όταν πέθανα, ο Άγγελός μου με οδήγησε ενώπιον του φοβερού Βήματος του Κυρίου. Ο καρδιογνώστης Κύριος είπε ότι υπήρχε αμαρτία φόνου ανεξομολόγητη και για αυτό δεν μπορούσα να εισέλθω στην Βασιλεία Του.
Τότε επενέβη η Δέσποινα του κόσμου κι άρχισε να Τον παρακαλεί για την σωτηρία της αθλίας ψυχής μου.
Ο Κύριος τότε απάντησε: -“Μητέρα, υπάρχει φόνος. Εγώ είμαι ο νομοθέτης του «ου φονεύσεις». Δεν μπορώ να διαψεύσω τον Εαυτό μου!”
Η Παναγία όμως συνέχισε να Τον παρακαλεί για μένα, μέχρις ότου ο πολυεύσπλαγχνος Κύριος κάμφθηκε και είπε:
-“Τό μόνο που μπορεί να γίνει είναι να επιστρέψει στην επίγεια ζωή και αν θελήσει να εξομολογηθεί το μεγάλο αυτό αμάρτημα, θα σωθεί”.
Έτσι ο Κύριος έδωσε εντολή και επέστρεψα στο σώμα μου, όπως με βλέπετε».
Αυτά είπε η κυρα-Φρόσω και όλοι έμειναν άναυδοι και έντρομοι.
Στη συνέχεια εξομολογήθηκε μετά δακρύων την ανεξομολόγητη αμαρτία της και όταν τελείωσε, ο Πνευματικός τής διάβασε την συγχωρητική ευχή και τότε εκείνη αναπαυμένη ξανακοιμήθηκε τον ύπνο των δικαίων.
Η κυρα-Φρόσω ήταν μία από αυτούς. Είχε μάλιστα και μία ιδιαίτερη αγάπη στην Παναγία.
Η αλήθεια ήταν ότι Την επικαλούνταν πολύ. Είτε μαγείρευε, είτε σκούπιζε, ψιθύριζε “Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς”.
Και πράγματι Εκείνη ήταν τελικά που την έσωσε με τις πρεσβείες Της, γιατί δυστυχώς, η καλή -κατά τα άλλα- κυρα-Φρόσω, δεν εξομολογούνταν ειλικρινά τις αμαρτίες της.
Απέκρυπτε από τον Πνευματικό της την πιο μεγάλη. Όταν ήταν νεώτερη, είχε διαπράξει φόνο! Είχε σκοτώσει το παιδάκι της μέσα στα σπλάγχνα της! Είχε κάνει έκτρωση…
Ο Θεός περίμενε την μετάνοιά της, περίμενε, αλλά εκείνη τίποτε…
Οπότε μία μέρα έφυγε ξαφνικά! Όλη η ενορία στενοχωρήθηκε και μαζεύτηκε στην εκκλησία την άλλη μέρα για την κηδεία της.
Κατά τη διάρκεια όμως της κηδείας, η γυναίκα αναστήθηκε!
Το γεγονός ήταν φρικτό και συγκλονιστικό! Είναι πάρα πολύ σπάνιο, αλλά έχει ξανασυμβεί στην ιστορία της Εκκλησίας μας.
Στην αρχή ο κόσμος, που ήταν μέσα στην Εκκλησία, πανικοβλήθηκε, αλλά στη συνέχεια επικράτησαν οι πιο ψύχραιμοι και προσπάθησαν να βοηθήσουν την γυναίκα.
Όταν εκείνη συνήλθε τελείως, τους παρακάλεσε κλαίγοντας να την ακούσουν.
Συντετριμμένη από τα βάθη της ψυχής της, που είχε αναστηθεί μαζί με το σώμα της, και τεταπεινωμένη, τους διηγήθηκε την θαυμαστή ιστορία της:
-«Όταν πέθανα, ο Άγγελός μου με οδήγησε ενώπιον του φοβερού Βήματος του Κυρίου. Ο καρδιογνώστης Κύριος είπε ότι υπήρχε αμαρτία φόνου ανεξομολόγητη και για αυτό δεν μπορούσα να εισέλθω στην Βασιλεία Του.
Τότε επενέβη η Δέσποινα του κόσμου κι άρχισε να Τον παρακαλεί για την σωτηρία της αθλίας ψυχής μου.
Ο Κύριος τότε απάντησε: -“Μητέρα, υπάρχει φόνος. Εγώ είμαι ο νομοθέτης του «ου φονεύσεις». Δεν μπορώ να διαψεύσω τον Εαυτό μου!”
Η Παναγία όμως συνέχισε να Τον παρακαλεί για μένα, μέχρις ότου ο πολυεύσπλαγχνος Κύριος κάμφθηκε και είπε:
-“Τό μόνο που μπορεί να γίνει είναι να επιστρέψει στην επίγεια ζωή και αν θελήσει να εξομολογηθεί το μεγάλο αυτό αμάρτημα, θα σωθεί”.
Έτσι ο Κύριος έδωσε εντολή και επέστρεψα στο σώμα μου, όπως με βλέπετε».
Αυτά είπε η κυρα-Φρόσω και όλοι έμειναν άναυδοι και έντρομοι.
Στη συνέχεια εξομολογήθηκε μετά δακρύων την ανεξομολόγητη αμαρτία της και όταν τελείωσε, ο Πνευματικός τής διάβασε την συγχωρητική ευχή και τότε εκείνη αναπαυμένη ξανακοιμήθηκε τον ύπνο των δικαίων.
Το φοβερό αυτό περιστατικό είχε γίνει γνωστό
σε όλη την Ελλάδα και είχε γραφεί και από τον τοπικό τύπο
(πηγή του θαύματος: Μηνύματα από τον ουρανό, έκδ. Ι. Μονής Παναγίας
Βαρνάκοβας, Δωρίδα 2005, σελ. 85-87).
Τέτοιες όμως νεκραναστάσεις είναι πολύ σπάνιες. Η δυνατότητα της μετανοίας υπάρχει μόνο σε αυτόν τον κόσμο.
Στον άλλο κόσμο υπάρχει η ανταπόδοση και τα αποτελέσματα των επιλογών μας.
Κάποιος πνευματικός, που είχε όραση πέρα από τα αισθητά, έβλεπε από το στόμα ενός ανθρώπου που εξομολογούνταν σε αυτόν να βγαίνουν διάφορα μικρά φιδάκια.
Έβλεπε και ένα τεράστιο φίδι, που έβγαζε μόνο το κεφάλι του από το στόμα του εξομολογουμένου, αλλά δεν έβγαινε έξω.
Στο τέλος το μεγάλο φίδι δεν βγήκε. Όταν ο εξομολογούμενος έφευγε, ο Πνευματικός είδε και όλα τα μικρά φίδια να ξαναμπαίνουν μέσα σε αυτόν.
Το όραμα αυτό σήμαινε ότι το να εξομολογείται κανείς μόνο τις μικρές αμαρτίες του, που συμβόλιζαν τα μικρά φιδάκια, χωρίς να ομολογεί την μεγαλύτερη (αυτήν συμβόλιζε το μεγάλο φίδι), δεν ωφελεί και στο τέλος ο εξομοογούμενος μένει ασυγχώρητος.
Τέτοιες όμως νεκραναστάσεις είναι πολύ σπάνιες. Η δυνατότητα της μετανοίας υπάρχει μόνο σε αυτόν τον κόσμο.
Στον άλλο κόσμο υπάρχει η ανταπόδοση και τα αποτελέσματα των επιλογών μας.
Κάποιος πνευματικός, που είχε όραση πέρα από τα αισθητά, έβλεπε από το στόμα ενός ανθρώπου που εξομολογούνταν σε αυτόν να βγαίνουν διάφορα μικρά φιδάκια.
Έβλεπε και ένα τεράστιο φίδι, που έβγαζε μόνο το κεφάλι του από το στόμα του εξομολογουμένου, αλλά δεν έβγαινε έξω.
Στο τέλος το μεγάλο φίδι δεν βγήκε. Όταν ο εξομολογούμενος έφευγε, ο Πνευματικός είδε και όλα τα μικρά φίδια να ξαναμπαίνουν μέσα σε αυτόν.
Το όραμα αυτό σήμαινε ότι το να εξομολογείται κανείς μόνο τις μικρές αμαρτίες του, που συμβόλιζαν τα μικρά φιδάκια, χωρίς να ομολογεί την μεγαλύτερη (αυτήν συμβόλιζε το μεγάλο φίδι), δεν ωφελεί και στο τέλος ο εξομοογούμενος μένει ασυγχώρητος.